Οι μετά από πολλά χρόνια μαζικές και αποφασιστικές κινητοποιήσεις των αγροτών αναδεικνύουν μια σειρά ζητήματα. Ζητήματα που αφορούν το κίνημα και ενώ δεν τα έχουμε δει για πρώτη φορά αποκτούν άλλου είδους χαρακτηριστικά που μας αναγκάζουν να ασχοληθούμε με αυτά πριν ακόμη γενικευτούν.
Οι αγρότες, όπως και κάθε άλλο εργαζόμενο τμήμα του λαού, έχουν να αντιμετωπίσουν μια κυβέρνηση διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει ως τώρα. Μια κυβέρνηση που τον κύριο ρόλο τον παίζει ένα κόμμα που εξακολουθεί να δηλώνει αριστερό, που μέχρι και πριν λίγους μήνες, ούτε ενάμιση χρόνο, στήριζε έστω στα λόγια κάθε κινητοποίηση ενάντια στις πολιτικές των μνημονίων. Είναι κατά κάποιο τρόπο εντυπωσιακό να βλέπει κανείς αυτούς τους ανθρώπους, ως και τον πρωθυπουργό που μέχρι χθες ήταν καβάλα στα τρακτέρ των μπλόκων, τώρα να βρίσκονται απέναντι εφαρμόζοντας και με το παραπάνω αυτά ακριβώς που τότε κατήγγειλαν «μαχητικά», υποσχόμενοι ότι θα τραβήξουν τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Ισχυρίζονται ότι δε γίνεται αλλιώς, ρίχνοντας την ευθύνη στον ίδιο το λαό που δήθεν δεν κινητοποιείται για να τους στηρίξει στη διαπραγμάτευση με τους ιμπεριαλιστές. Μια διαπραγμάτευση η οποία όμως δε σηκώνει αμφισβήτηση, οπότε συνακόλουθα δε μπορούν να αμφισβητηθούν και τα αποτελέσματά της. Σκύψτε, λοιπόν, το κεφάλι και σκάστε!
Αυτό το «σκάστε» εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Μπορεί η υπαρκτή καταστολή των κινητοποιήσεων, μέχρι τώρα, να μην έχει πάρει τα χαρακτηριστικά που είχε με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και να έχει ένα στοιχείο προσοχής μην τυχόν και ξεφύγουν τα πράγματα αλλά στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Ένα κόμμα το οποίο στο βάθος του ιστορικού χρόνου προέρχεται από το κομμουνιστικό κίνημα και που στην πορεία εξέφρασε με «κινηματικό» τρόπο την υποταγή στο σύστημα της εξάρτησης μπορεί σχετικά πιο εύκολα να διαχειριστεί καταστάσεις σαν και αυτή που ζούμε τώρα με τους αγρότες. Πατώντας σε πραγματικά και μη προβλήματα χρησιμοποιεί ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους της αριστεράς, μιλάει για ταξικές μάχες για να δικαιολογήσει την πολιτική του κοινωνικού αυτοματισμού που εφαρμόζει απέναντι στους αγρότες. Κάτι που το κάνει βέβαια για όλους όσους κινητοποιούνται ενάντια στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα που σχεδιάζει να εφαρμόσει. Είναι άπειρα τα παραδείγματα για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογεί ακόμη και την ένταση της φασιστικοποίησης με φρασεολογία που θυμίζει έντονα αριστερά. Το ζητούμενο όμως εδώ είναι άλλο. Το τι δημιουργεί η ύπαρξή του στη διακυβέρνηση στις συνειδήσεις του κόσμου. Ή μάλλον τι επιδιώκεται από το σύστημα να δημιουργηθεί, μιας και σε μια χώρα σαν τη δική μας με την ιστορία που έχει η αριστερά, ταυτιζόμενη εν πολλοίς με το κομμουνιστικό κίνημα σε αντίθεση με άλλες, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο ίσως θα ήταν αλλού.
Αυτό που προσπαθεί το σύστημα να ολοκληρώσει είναι το ολοκληρωτικό πέρασμα των απολίτικων, αντικομματικών, αντιοργανωτικών απόψεων στο λαό και το κίνημά του. Απόψεων που εννοείται στρέφονται ενάντια στην Αριστερά, ενάντια στη προσπάθεια να συγκροτηθεί ο λαός έτσι ώστε να μπορέσει να αντισταθεί και να διεκδικήσει. Προσπάθεια που κρατά πολλά χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, που πήρε πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά με το «κίνημα στις πλατείες» του καλοκαιριού του 2011 και στη οποία η υποταγμένη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο, έπαιξε σημαντικό ρόλο. Τα έχουμε γράψει και τα έχουν ξαναπεί οπότε η επανάληψή τους δε χρειάζεται. Να θυμίσουμε μόνο το πόσο έδαφος αφέθηκε στη καλυμμένη παρέμβαση των εθνικιστικών και φασιστικών μορφωμάτων τότε, με προεξάρχουσα βέβαια τη Χρυσή Αυγή. Ήταν μια καλή ευκαιρία να αποκτήσει ερείσματα σε κομμάτια του λαού που πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές και που θέλουν να αντιδράσουν σε αυτές.
Το πέρασμα της λογικής του «όλοι ίδιοι είναι» πλέον αποκτά άλλου είδους δυνατότητες. Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να μην ήταν της επιλογής του συστήματος, μπορεί εκ των υστέρων να αποδείχθηκε πιο συνεπής από τους παραδοσιακούς πυλώνες του στην εφαρμογή των πολιτικών του, αλλά η ευκαιρία για την ολομέτωπη πολιτική και ιδεολογική επίθεση απέναντι σε ότι θυμίζει πραγματική λαϊκή οργάνωση, αριστερά και κομμουνιστικό κίνημα δεν θα αφεθεί να πάει χαμένη. Με τη συνειδητή συμμετοχή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ!
Πατώντας στην ένταση της χρόνιας επίθεσης ενάντια στον αγροτικό κόσμο από το σύστημα της εξάρτησης, στην αποσυγκρότηση αλλά και τις ταξικές ιδιαιτερότητες του αγροτικού κόσμου, και στο προαναφερθέν ιδεολογικό και πολιτικό περίβλημα παρεμβαίνει η Χρυσή Αυγή με σκοπό όχι να οδηγήσει το αγροτικό κίνημα σε νίκη αλλά στην ήττα! Άλλωστε, αν παρακολουθήσει κανείς τις απόψεις της πίσω από τα νταηλίκια και τις πατριωτικές κραυγές δε θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα να καταλήξει ότι όχι απλά δε στρέφεται ενάντια στο σύστημα της εξάρτησης αλλά το υποστηρίζει και το στηρίζει με κάθε τρόπο. Η Χρυσή Αυγή έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης των κεντρικών επιλογών του συστήματος.
Περνώντας λοιπόν από το στάδιο όπου ο κύριος ρόλος της ήταν αυτός του μαντρόσκυλου του συστήματος, πατώντας πάνω στο έδαφος που και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε, στην προσπάθειά της να ανακόψει τους αγώνες μετά το 2012 για να πλασάρει πιο εύκολα την κυβερνητική προοπτική της, βρίσκει ευκαιρία η απαραίτητη για το σύστημα Χρυσή Αυγή να εμπλακεί σε κινηματικές διαδικασίες. Θέλει, έτσι, να αποκτήσει πιο πολιτικά και μαζικά χαρακτηριστικά, με σοβαρές δυνατότητες παρέμβασης, ως κόμμα που σε μια επόμενη φάση μπορεί να παίξει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο όχι μόνο στον ιδεολογικό και πολιτικό αποπροσανατολισμό του λαού, όχι μόνο στη καθοδήγησή του σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια αλλά ακόμη και σε διαχειριστικό επίπεδο. Κάτι που για παράδειγμα δε κατάφεραν σε σημαντικό βαθμό να κάνουν οι ΑΝΕΛ. Ο έτερος πυλώνας της κυβέρνησης μπορεί κι αυτός να ξεπήδησε από το Σύνταγμα, όπως τουλάχιστον αυτοπαρουσιάζεται, οι θέσεις του να μη διαφέρουν και τόσο από της Χρυσής Αυγής αλλά ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει πραγματικό λαϊκό έρεισμα. Άλλωστε και αυτός προέρχεται από το παλιό πολιτικό σκηνικό. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι η παρουσία του στη κυβέρνηση, σε νευραλγικά μάλιστα πόστα, περνάει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.
Αφού λοιπόν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε ιδιαίτερα στο στρώσιμο του εδάφους για τις ακροδεξιές και φασιστικές απόψεις, αφού με τη συνολική στάση της και σε άλλα επίπεδα συνέβαλε στην ενθάρρυνση της επανεμφάνισης της Χρυσής Αυγής, εκμεταλλευόμενη πρακτικές και «τσαμπουκάδες» που στρέφονται ενάντια σε κυβερνητικά στελέχη, αποκρύπτοντας όμως επιθέσεις ενάντια σε αριστερές οργανώσεις που θέλησαν να παρέμβουν σε μπλόκα, έρχεται τώρα να φορτώσει τους φασίστες και τους ακροδεξιούς στους αγρότες για να συκοφαντήσει τον αγώνα τους αλλά και να τον στρέψει σε κατευθύνσεις συνδιαλλαγής.
Η αντιπαράθεση λοιπόν με τη Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στο δίπολο φασισμός – αντιφασισμός. Έχει σημασία η αποκάλυψη του ρόλου της, η σύνδεσή του με τις επιδιώξεις του συστήματος και των κυβερνήσεων που το υπηρετούν και κυρίως όταν τη συναντάμε σε μαζικούς αγωνιστικούς χώρους, έχει σημασία να τίθεται προ των ευθυνών της. Να μην της δίνεται το έδαφος να κραυγάζει ενάντια στα κόμματα, ενάντια στους μετανάστες, να στοχοποιεί αποκλειστικά την αριστερά και τους λαϊκούς αγώνες ως υπεύθυνους για όσα τραβάει ο λαός μας σήμερα, τσουβαλιάζοντάς τα με τη κυβερνητική πολιτική. Αλλά και να αρχίσει να μιλάει, να παίρνει ξεκάθαρη θέση για το πού το πάει, για το σύστημα της εξάρτησης και τις πολιτικές που απορρέουν από αυτό. Για το ποιοι είναι οι στόχοι της όταν ισχυρίζεται ότι στηρίζει το κίνημα των αγροτών. Σημαντικό δε σε αυτό είναι ότι ενώ δεν θα χαριζόμαστε στις αντιδραστικές απόψεις και πρακτικές που έχουν επηρεάσει σημαντικά κομμάτια του λαού μας, πολύ περισσότερο όταν βρίσκεται στους δρόμους, να μην τον χαρίζουμε στους φασίστες και στο σύστημα. Η στήριξη του αγώνα των αγροτών περνά μέσα από την ανοιχτή αντιπαράθεση σε κάθε αντιδραστική άποψη, μέσα από την αντιπαράθεση της προσπάθειας διαίρεσής τους, μέσα από την σύγκρουση με τις λογικές της συνδιαλλαγής, του συμβιβασμού με το ντόπιο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές που τελικά αποφασίζουν για το τι θα εφαρμοστεί.
Άλλωστε αν κάτι βγαίνει σαν συμπέρασμα από τη στάση μας και στο λεγόμενο «κίνημα των πλατειών» είναι ότι η ξεκάθαρη αντιπαράθεση απέναντι σε αυτές τις λογικές δεν συναντά απαραίτητα τη λαϊκή εχθρότητα. Το αντίθετο θα λέγαμε, όσο μπουχτισμένος κι αν είναι ο λαός μας με το αστικό, αλλά και το ρεφορμιστικό, πολιτικό σύστημα. Δεν είναι ούτε οι ναζί, ούτε η δεξιά, ούτε κανένα άλλο αστικό πολιτικό μόρφωμα αλλά ούτε καν οι κάθε είδους ρεφορμιστές που δικαιώνονται από την κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά οι δυνάμεις του αγώνα, της αντίστασης, της διεκδίκησης και της ανατροπής. Οι δυνάμεις που θεωρούν ότι μόνο με τους αγώνες του μπορεί ο λαός να φτιάξει το μέλλον προς όφελός του. Και αυτό, παρά τις δυσκολίες, υπάρχει το έδαφος για να περάσει.
