Παρά τις “υποσχέσεις” για ανάπτυξη, για έξοδο από το Μνημόνιο και ανάκαμψη της χώρας ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: η επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα προκειμένου το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση του δεν πρόκειται να ανακοπεί. Ίσα ίσα όσο περνάει ο καιρός φαίνεται ολοένα και πιο έντονα ότι η πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης με τις απολύσεις, την τρομοκρατία, την αβάσταχτη φορολόγηση και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δε θα σταματήσει, παρά μόνο αν ο λαός και η νεολαία την ανατρέψουν με τους αγώνες και την πάλη τους.
Μέσα στον γενικό ορυμαγδό εμείς οι φοιτητές, ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα, βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα, μιας και η κυβέρνηση από το καλοκαίρι έχει ανοίξει για τα καλά το ζήτημα της πλήρους εφαρμογής του νόμου- πλαίσιο, δηλαδή το μαζικό αποκλεισμό όσων από εμάς προερχόμαστε από φτωχά και λαϊκά στρώματα από τις σπουδές. Αποκλεισμός που υλοποιείται είτε έμμεσα με τη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας και την εντατικοποίηση των σπουδών μας είτε πλέον άμεσα με τις διαγραφές, που αποτελούν έναν από τους υψηλότερους ταξικούς φραγμούς στα ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Διαγραφές που από τη μία έρχονται να πετάξουν με τον πιο ωμό τρόπο ένα μεγάλο κομμάτι φοιτητών εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, και από την άλλη να λειτουργήσουν ως φόβητρο για όσους καταφέρουν να συνεχίσουν να σπουδάζουν. Με τον πέλεκυ της διαγραφής στα ν+2 χρόνια πάνω από τα κεφάλια μας, το σύστημα θέλει να μας κάνει να είμαστε χωμένοι στα βιβλία και να σκύψουμε το κεφάλι, να μην παλεύουμε συλλογικά, να μην αντιστεκόμαστε στην επίθεση του είτε ως φοιτητές σήμερα είτε ως αυριανοί εργαζόμενοι.
Παράλληλα με τις διαγραφές και προκειμένου αυτές να περάσουν παρατηρούμε καθημερινά μία όξυνση της καταστολής και της τρομοκρατίας μέσα και έξω από τις σχολές, η οποία εντάσσεται και στα πλαίσια της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Οι τακτικές καταπατήσεις Ασύλου και τα lock-out, η τοποθέτηση ΜΑΤ και security στα ΑΕΙ- ΤΕΙ, αλλά και η συστηματική προσπάθεια που συντελείται για τη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων (βλέπε δηλώσεις Φορτσάκη για ηλεκτρονική ψηφοφορία αντί για γενικές συνελεύσεις) κινούνται σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι οι όποιες φοιτητικές κινητοποιήσεις των προηγούμενων εβδομάδων καταστάλθηκαν βίαια.
Απέναντι σε όλα αυτά όμως έχουν ξεσπάσει κάποια πρώτα αγωνιστικά σκυρτήματα. Στις γενικές μας συνελεύσεις παίρνονται αποφάσεις αγώνα, ενώ ταυτόχρονα η παρουσία των φοιτητών στις κινητοποιήσεις όπως ήταν και αυτή του Πολυτεχνείου είναι μαζική. Αντίστοιχα θα πρέπει να κινηθούμε και στην απεργία της 27 του Νοέμβρη!
Απεργία που πρέπει να αποτελέσει συνέχεια της πάλης μας και αρχή νέων κινητοποιήσεων ενάντια στην επίθεση κυβέρνησης- ΕΕ- ΔΝΤ! Παρά τον εθιμοτυπικό χαρακτήρα (ενόψει προϋπολογισμού) που θέλουν να προσδώσουν στην απεργία οι ξεπουληματικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ, εμείς οι φοιτητές καλούμαστε να συνδεθούμε με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού και της νεολαίας και να αντισταθούμε μαζικά και οργανωμένα στην αντιλαϊκή πολιτική! Να μετατρέψουμε την απεργία από “τουφεκιά στον αέρα” όπως τη θέλουν σε εφαλτήριο νέων αγώνων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, για σπουδές- δουλειά- ελευθερίες!
