«Μαγική εικόνα» για την κατάσταση και την προοπτική της χώρας είδε στην Κίνα ο Α. Τσίπρας και επιχειρεί να την παρουσιάσει ως πραγματική! Την ώρα που οι αναταράξεις από το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος έχουν προκαλέσει διεργασίες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού για το πώς θα πορευθεί η ΕΕ αλλά και συνολικά η Δυτική συμμαχία, την ώρα που η κρίση χρέους ξανασκάει εντός της ΕΕ με δίοδο αυτή τη φορά την Ιταλία και τα περίπου 400 δις ευρώ(!) κόκκινα δάνεια των συστημικών τραπεζών της, την ώρα που τα γεράκια του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία κάνουν νέα βήματα στον χορό του πολέμου, ο Α. Τσίπρας «βλέπει» σταθερότητα και ανάπτυξη για την Ελλάδα! Ανακάλυψε για πολλοστή φορά το πάγιο δόγμα της αστικής τάξης της εξάρτησης, ότι δηλαδή η θέση της χώρας μπορεί να αξιοποιηθεί-προσφερθεί στις επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΕΕ στους οποίους ανήκουμε. Και με τον ίδιο κυνικό τρόπο όλων των προκατόχων του, «πουλάει» αυτή τη θέση σε κάθε σχέδιο, σε κάθε ιμπεριαλιστική επιδίωξη. Είτε αυτές που αφορούν τις Δυτικές επιδιώξεις να «κρατηθεί» η Κίνα κοντά στο Δυτικό μπλοκ και μακριά από το ενδεχόμενο σύναψης στρατηγικής συμμαχίας με τη Ρωσία. Είτε αυτές που αφορούν τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με την αναβάθμιση της στρατιωτικής παρουσίας τους στο Αιγαίο και σε όλη τη χώρα.
Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι οι αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις με την Cosco και το ξεπούλημα του ΟΛΠ, για να υλοποιηθεί το σχέδιο «η Ελλάδα πύλη της Κίνας στην Ευρώπη», του οποίου την αντοχή στο χρόνο μόνο η κυβέρνηση και η αστική τάξη της χώρας δεν ελέγχουν, δεν φέρνει καμιά σταθερότητα και ανάπτυξη. Φέρνει εξαθλίωση και βαρβαρότητα για τον κόσμο της δουλειάς και μεγεθύνει τη συνολική υποβάθμιση της χώρας.
Η αλήθεια είναι πως η ένταση της κρίσης και των αντιθέσεων εντός της ΕΕ και ευρύτερα –που οδήγησαν τους ιμπεριαλιστές σε πρώτο χρόνο να «παραμερίσουν» το ελληνικό ζήτημα- θα ξεσπάσει σύντομα με μεγαλύτερη ένταση σε άγριες απαιτήσεις για τις εξαρτημένες χώρες της περιφέρειας σαν την Ελλάδα. Ήδη –στο λεγόμενο «τεχνικό» επίπεδο- έχουν πάρει φωτιά οι προετοιμασίες για την ολοκλήρωση των «προαπαιτούμενων» και την προετοιμασία της αξιολόγησης του Οκτωβρίου.
Η αλήθεια είναι πως στον κόσμο του ιμπεριαλισμού και της κρίσης, με την Ελλάδα έρμαιο, με την Ελλάδα χωράφι-γωνία των σχεδιασμών τους, ο λαός μόνο περισσότερα δεινά μπορεί να περιμένει. Και μπορεί να είναι μόνο έργο της δικής του πάλης, η δημιουργία όρων απάντησης αυτής της πορείας, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων του και της ανεξάρτητης και κοινωνικά απελευθερωμένης προοπτικής του.
Ξεπούλημα, πτωχεύσεις και εργασιακός μεσαίωνας!
Μία είναι η πραγματική επιδίωξη της κυβέρνησης σε σχέση με αυτό που ονομάζει ανάπτυξη: Να βρει θέση, ρόλο και σκέπη για το μεγάλο ντόπιο κεφάλαιο στις λεγόμενες επενδύσεις που θα «προσελκύσει» από ξένα αρπακτικά. Βάση αυτής της κυβερνητικής επιδίωξης αποτελεί βέβαια η ιδιωτικοποίηση, το ξεπούλημα κάθε δημόσιου πλούτου και οργανισμού, όπως αυτό εξάλλου περιγράφεται και προβλέπεται από την υπό εξέλιξη συγκρότηση του νέου Υπέρ-Ταμείου. Δεν πρόκειται ασφαλώς για μια καινούρια κατεύθυνση, αφού αυτή ακριβώς αναδείχνουν ως διέξοδο για τη μεγαλοαστική τάξη όλες οι εκθέσεις των Διοικητών της ΤτΕ, όλα τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Εξάλλου το κατεστραμμένο τοπίο των απανωτών πτωχεύσεων του τελευταίου διαστήματος αναδεικνύει πιο έντονα ως ταξική ανάγκη των μεγαλοαστών αυτή την κατεύθυνση. Το «καινούριο» της υπόθεσης αφορά στο ότι αυτή την κατεύθυνση επιχειρεί να την προωθήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που επείγεται να διαμορφώσει και να στερεώσει δεσμούς με τις «μεγάλες οικογένειες» και τα κέντρα εξουσίας. Γι αυτό ακριβώς παρουσιάζεται και είναι πιο καθεστωτική από τους προκατόχους της, και ταυτόχρονα επιχειρεί και με το εργαλείο των τηλεοπτικών αδειών να αναδειχτεί και να καθιερωθεί ως βασικό πολιτικό κέντρο στη χώρα, με σταθερούς και οργανικούς δεσμούς με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Ωστόσο, το πόσοι και ποιοι από τους ντόπιους πλουτοκράτες θα βρουν και ποια σκέπη και διέξοδο, όπως ήδη αναφέραμε, δεν βρίσκεται στον έλεγχο της κυβέρνησης. Συναρτάται και εξαρτάται από τις ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις και αντιθέσεις, που σε κάθε περίπτωση βεβαιώνουν πως η κατεύθυνση υποβάθμισης των εξαρτημένων χωρών από και εξαιτίας του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, συνεχίζεται και επιτείνεται.
Σε αυτή τη βάση, μια παραμένει η κατεύθυνση με βάση την οποία η κυβέρνηση και συνολικά η μεγαλοαστική τάξη μπορεί να διατηρεί ελπίδες υπεράσπισης της υπόστασης της και των φιλοδοξιών της. Η ολοένα πιο άγρια και σαρωτική επίθεση στο λαό και στην εργατική τάξη και σε όλο το φάσμα των δικαιωμάτων τους και της ζωής τους. Αυτή η κατεύθυνση της δημιουργίας όρων νεκροταφείου για το σύνολο των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων των μαζών -παρά και τις «αντιφάσεις», πολιτικές και οικονομικές που προκαλεί- είναι η μόνη που μπορεί να διευρύνει το πεδίο δράσης του κεφαλαίου γενικά, η μόνη που μπορεί να διαμορφώνει «ελκυστικούς όρους» κερδοφορίας για τους ξένους και ντόπιους κεφαλαιοκράτες.
Γι αυτό, λόγου χάρη, επισπεύδονται «αιφνιδίως» οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις λογαριασμών και ακινήτων για χρέη στο Δημόσιο, και 25 κυβερνητικά-κρατικά στελέχη υπό τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Αλεξιάδη αποστέλλονται στο Ντίσελντορφ για να εκπαιδευτούν στην ταχύρυθμη υλοποίηση αυτού του στόχου.
Γι αυτό, επίσης, στους «θεσμούς» των ιμπεριαλιστών αλλά και στην μεγαλοαστική τάξη μεγαλώνει καθημερινά η ακόρεστη προσδοκία για το βάθος και το βάρος των χτυπημάτων που σχεδιάζουν να επιφέρουν στα εργασιακά δικαιώματα με τα κυοφορούμενα μέτρα του φθινοπώρου. Η εργατική δύναμη πρέπει να γίνει ακόμα περισσότερο φτηνή και ευέλικτη, γιατί η εκμετάλλευσή της αποτελεί τη βασική πηγή του καπιταλιστικού κέρδους. Η δυνατότητα της απεργίας και της μαζικής πάλης των εργατών και των εργαζομένων πρέπει να χτυπηθεί ακόμα και πολύ περισσότερο, για να κλείσει «για πάντα» ο δρόμος της συγκρότησης του κόσμου της δουλειάς, που είναι ο δρόμος που οδηγεί όχι μόνο στην αμφισβήτηση αλλά στη συνολική αντιπαράθεση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Κινούμενη άμμος
Με βάση όλα τα παραπάνω, το πολιτικό σύστημα παραμένει σε συνθήκες αστάθειας και η ίδια η κυβέρνηση καθόλου στην πραγματικότητα δεν θεωρεί πως έχει εξασφαλισμένη τη μακροημέρευσή της. Ας μην ξεχνάμε ότι τα μεσαία και μικρά αστικά στρώματα όχι μόνο παραμένουν εκτός των σχεδιασμών της κυβερνητικής «ανάπτυξης», αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται και αυτά στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής.
Η ανησυχία του αστικού πολιτικού κόσμου και για το τι θα βρει την κάθε επόμενη μέρα από τους απέξω και για τη βάση στήριξης που δεν έχει από τους από κάτω είναι έκδηλη και εκτός των άλλων εκφράζεται με την «μέρα παρά μέρα» ανακοίνωση νέας πολιτικής κίνησης, με τελευταία αυτή των Θεοχάρη-Παπαδόπουλου.
Η ίδια η κυβέρνηση μαρτυρά τις ανησυχίες της με την επιχείρηση αλλαγής του εκλογικού νόμου στην οποία επιδίδεται. Το σχέδιο νόμου που παρουσίασε επιβεβαίωσε αυτό που δεν χρειαζόταν επιβεβαίωση. Το μόνο που δεν θέλει να κάνει είναι να φέρει την απλή αναλογική! Αυτό που –τουλάχιστον σε πρώτη φάση- φαίνεται ότι καταφέρνει είναι να ασκήσει πιέσεις στην περίφημη κεντροαριστερά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και να ελπίζει στην «προσάρτηση» βουλευτών από αυτήν ή και από άλλους. Και αυτό καθώς ο στόχος των «200» που απαιτούνται για να ισχύσει ο νέος εκλογικός νόμος από τις επόμενες εκλογές δεν δείχνει εφικτός, μπορεί να είναι ένα αποτέλεσμα χρήσιμο ως αναγκαίο σε ενδεχόμενες αναταράξεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Εξάλλου δεν έχουν παύσει καθόλου τα σενάρια συμπλήρωσης-αναμόρφωσης αυτής της πλειοψηφίας μέσα στην παρούσα Βουλή.
Το σκηνικό λοιπόν μοιάζει με κινούμενη άμμο, μέσα στη θύελλα των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων και επεμβάσεων στην περιοχή, μέσα στο τοπίο της καπιταλιστικής αγριότητας που γκρεμίζει καθημερινά το λαό στην εξαθλίωση και την ανεργία. Το βέβαιο είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να ελπίζει στην «αυτοβύθιση», στην «αυτοκαταστροφή» του συστήματος που τον ληστεύει, τον καταπιέζει, και του υποθηκεύει τη ζωή και το μέλλον του. Όπως δεν μπορεί να ελπίζει ότι αυτές καθαυτές οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών, τα ρήγματα ή οι αναδιαμορφώσεις των συνασπισμών τους θα τον απαλλάξουν από τη δυναστεία τους, θα του φέρουν «δώρο» την ανεξαρτησία του και τη δυνατότητα να πάρει στα χέρια του τις τύχες της χώρας.
Για όλα αυτά χρειάζεται η δικιά του αυτόνομη πάλη. Στηριγμένη στις δικές του δυνάμεις, στη βάση των δικών του συμφερόντων, με τη δικιά του ιδεολογία, τη δικιά του πολιτική, τη δικιά του οργάνωση. Ο μόνος τρόπος για να μην μακραίνει και άλλο το ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα είναι να κινηθούν πιο αποφασιστικά οι κομμουνιστικές δυνάμεις, οι αγωνιστές, ο λαός και η νεολαία, στην κατεύθυνση αυτής της πάλης!
