Υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά δικαιώματα, ενάντια στις σκευωρίες του αστικού κράτους!
Διαχωριζόμαστε απ’ τη λογική, την πρακτική και το πλαίσιο της αναρχίας!
Η περίοδος που έχουμε μπει, εδώ κι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, χαρακτηρίζεται από την επιδίωξη κατεδάφισης ενός πολύ μεγάλου φάσματος κατακτήσεων και δικαιωμάτων του λαού (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών), από τη μεριά του ιμπεριαλισμού, του κεφαλαίου και των οργάνων τους, του αστικού κράτους δηλαδή, και των κυβερνήσεών του. Τόσο των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και διάφορων «μαϊντανών», όσο και της σημερινής διαχείρισης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που συνεχίζει την επίθεση. Η όξυνση της αντιλαϊκής αυτής επίθεσης συνοδεύεται απ’ την ένταση της τρομοκράτησης και του εκφοβισμού του λαού, την ποινικοποίηση πολιτικών απόψεων – ακόμα και προσωπικών σχέσεων – την αναβάθμιση της αστυνομικής καταστολής, του κάθε είδους φακελώματος, της κρατικής και παρακρατικής βίας, από τη φασιστικοποίηση εν ολίγοις της κυρίαρχης πολιτικής. «Αποδέκτες» αυτής της επίθεσης είναι οι ίδιες ο λαϊκές μάζες, οι «καθημερινοί» άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς, οι άνεργοι, η νεολαία, οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες. Είτε – πολύ περισσότερο – όταν βρίσκονται σε αγώνες, απεργίες, διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, κι εδώ τα παραδείγματα είναι πολλά, είτε όχι, γιατί ο «εχθρός – λαός» δεν πρέπει να σηκώσει κεφάλι!
Ταυτόχρονα, σε μια περίοδο αποσυγκρότησης του λαού, της εργατικής τάξης, του κινήματός τους, ήττας του αριστερού επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος και ανυπαρξίας μαζικού κινήματος λαϊκής αντίστασης, επιλέγεται απ’ το σύστημα να χρησιμοποιηθούν τα χτυπήματα στο χώρο της αναρχίας-αυτονομίας, ως «όχημα» για το πέρασμα της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής σε μια πιο αναβαθμισμένη φάση. Γιατί ο χώρος αυτός είναι πολιτικά και κοινωνικά αποκομμένος από τον εργαζόμενο λαό -από την ίδια του τη λογική και φύση- και περιθωριακός, άρα ευάλωτος και πρόσφορος σε «χτυπήματα» που θα αφήσουν πίσω τους «δεδικασμένα» και «κεκτημένα» για το σύστημα. Τα οποία με τη σειρά τους θα χρησιμοποιηθούν ενάντια στον λαό και το κίνημα, όποτε αυτό χρειαστεί!
Στην περίπτωση του αναρχικού Τάσου Θεοφίλου, εκτός από την άδικη ενοχοποίηση ενός αθώου ανθρώπου που κινδύνευσε να καταδικαστεί ισόβια, όπως πρότεινε η εισαγγελέας Καλουτά για τα αδικήματα που κατηγορήθηκε χωρίς στοιχεία (συμμετοχή σε ληστεία όπου διαπράχθηκε φόνος) και παρά την πρωτόδικη απόφαση αθώωσής του για «συμμετοχή στη Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς», που αναιρέθηκε, επιχειρείται να «μείνει» ως κεκτημένο για το σύστημα η προσπάθεια ποινικοποίησης ενός ανθρώπου λόγω πολιτικής ένταξης και η δυνατότητα βαριάς καταδίκης χωρίς στοιχεία. Οπού αρκεί κάποιο… ανώνυμο τηλεφώνημα και η χρήση του «μαγειρεμένου» γενετικού φακελώματος για την καταδίκη….
Στην περίπτωση της Ηλιάνας Β.Λ., μεταπτυχιακής φοιτήτριας που ετοίμαζε το διδακτορικό της και που δεν είχε καν σχέση με τον αναρχικό χώρο, επιχειρείται να «μείνει» η ποινικοποίηση των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων (ο φίλος της είχε κατηγορηθεί ως μέλος της «ΣΠΦ» και αθωώθηκε) και ξανά η χρήση του κακόφημου «τεστ ταυτοποίησης DNA». Οπού ένα «τμήμα» (!) του DNA που είχε δώσει οικιοθελώς το 2011 και που στη συνέχεια… καταστράφηκε, και ταυτοποιήθηκε δήθεν σε κάποιο γεμιστήρα όπλου, αρκούσε για να καταδικαστεί σε 13 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή!
Οι εξελίξεις αυτές δεν αποτελούν μόνο πολύ σοβαρές καταπατήσεις στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων αλλά «εγκαινιάζουν» και νέα «ήθη» και μεθόδους δίωξης και καταδίκης από τη μεριά του αστικού κράτους. Αυτό που θα τους αντιστοιχούσε, λοιπόν, τόσο όσον αφορά τη βαρύτητα όσο και την αποτελεσματικότητα, θα ήταν μια πλατειά μαζική απεύθυνση και δράση. Ο χώρος της αναρχίας ακολούθησε, βέβαια, τη γνωστή του γραμμή, που δεν απευθύνεται στον λαό. Αντιμετωπίζει, δηλαδή, τα ζητήματα αυτά πάντα σε αναφορά με τον εαυτό του, αυτοαναγορεύεται σαν ο κύριος ή κι ο μόνος στόχος του συστήματος (σε αντίθεση με τον… «καθισμένο» και «υποταγμένο» λαό και την εργατική τάξη) και προφανώς «χρωματισμένα» με τη δική του λογική. Η τελευταία συμπυκνώνεται σε αναφορές στους «πολιτικούς κρατούμενους» γενικά, σε αλληλεγγύη «σε όσους είναι στα κελιά» (σε όλους και γενικά), «ενάντια στις φυλακές», «ενάντια στα κράτη» κ.ο.κ. Κάνει τις δικές του κινήσεις, δίνει τα δικά του «ραντεβού», κάνει τις δικές του «συνελεύσεις» και δεν απευθύνει βέβαια συγκεκριμένα καλέσματα σε άλλες δυνάμεις, ούτε «διαπραγματεύεται» το… στίγμα που θα έχουν οι κινητοποιήσεις που καλεί, γιατί αυτό δεν είναι καν στη λογική του. Όποιος θέλει ας ακολουθήσει αυτόν τον πολιτικό προσανατολισμό, αυτό τον χρωματισμό, αυτή τη λογική και αυτά τα χαρακτηριστικά!
Μ’ αυτή τη λογική κινήθηκε καλώντας και σε διαδήλωση στο Μοναστηράκι στις 24/6, η οποία ορίστηκε πανελλαδική μέρα δράσης. Τετελεσμένες καταστάσεις αναρχικής κοπής, κι όποιος θέλει «οπίσω μου ελθείν…». Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ), χωρίς καμιά λογική επικοινωνίας, ενημέρωσης, συντονισμού και κοινής δράσης ή διαμόρφωσης ενός άλλου – αριστερού – στίγματος, συμμετείχαν στην πορεία. Μια πορεία βέβαια με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, που η συμμετοχή ή όχι σε αυτήν από πολλούς θεωρήθηκε (γιατί άραγε;) και σαν κριτήριο υπεράσπισης ή όχι των συγκεκριμένων διωκόμενων.
Για το ΚΚΕ(μ-λ), που δε συμμετείχε σε μια τέτοια πορεία με τα χαρακτηριστικά αυτά, η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και η αντίθεση σε κάθε σκευωρία και στην πολιτική της φασιστικοποίησης, αποτελεί μια πολύ σαφής και καθαρή θέση και στάση, αλλά και μια πολύ σοβαρή υπόθεση, που θα την αναδεικνύει πάντα. Που δεν έχει όμως καμιά σχέση με την υπόκλιση στην προβολή ενός άλλου πολιτικού στίγματος, αυτού της αναρχίας. Όπως καθαρή και σαφής είναι η απεύθυνση προς τον λαό και η αντίστοιχη δράση για την υλοποίηση μιας τέτοιας κατεύθυνσης. Με αυτό το πνεύμα, η Οργάνωσή μας είχε συμμετάσχει και σε πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις που είχαν πραγματοποιηθεί ένα προηγούμενο διάστημα, απ’ την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού ή την αλληλεγγύη στους πολιτικούς πρόσφυγες από την Τουρκία και το Κουρδιστάν και μέχρι την αλληλεγγύη στον Πέτρο Καπετανόπουλο, που αθωώθηκε πρόσφατα. Ενώ εκεί που είχε τη δυνατότητα να πάρει την πρωτοβουλία, όπως για την υπεράσπιση των κομμουνιστών αγωνιστών της ΑΤΙΚ τον Οκτώβρη του 2016, ενάντια στην καταδίκη και την έκδοσή τους, αυτό έγινε με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο, που είχε και αποτελέσματα. Μέσα από συγκρότηση επιτροπών αλληλεγγύης, με απευθύνσεις κοινής δράσης σε οργανώσεις, σε συλλογικότητες, σε σωματεία, σε συλλόγους και φορείς, μέσα από μαζικές παρεμβάσεις, εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, παραστάσεις, διακίνηση υλικού και πάντα με αποδέκτη τον λαό.
Μόνο όμως ένα πραγματικά πλατύ στον λαό κίνημα, που να καταδεικνύει και τις ευρύτερες προεκτάσεις που θα έχει μια καταδίκη τους, μπορεί να συμβάλει σε αυτό ακόμα πιο αποτελεσματικά σε αυτό, μπορεί να συμβάλει ώστε το σύστημα να μην έχει την άνεση να σύρει ανθρώπους στα δικαστήρια για τις πολιτικές τους επιλογές ή για τις σχέσεις τους.
