Παρ’όλο που ήδη στήθηκαν και απλώνονται οι προεκλογικοί μπερντέδες σε ολόκληρη τη χώρα και δυναμώνει η κυβερνητική «αναπτυξιολογία» και δίπλα της η «αντιπολιτευτική» φιλολογία περί «αλλαγής» με την οποία θα μας ελεήσει ένα νέο ιμπεριαλιστικό “new deal”, θα ήταν αρκετά έως πολύ παρακινδυνευμένο να θεωρήσει κανείς ότι ως τις εκλογές του Μάη τα πράγματα θα κυλήσουν χωρίς εντάσεις και οξύνσεις στη χώρα και γύρω από αυτήν! Δεν αναφερόμαστε βέβαια στους εκλογικούς και άλλους καβγάδες εντός και μεταξύ των αστικών δυνάμεων και των συμπαρομαρτούντων τους. Ούτε καν στους απανωτούς γύρους «καρφωμάτων» επίλεκτων πολιτικών υπηρετών του ιμπεριαλισμού στη χώρα μέσω των οποίων επισήμως «μαθαίνουμε» πως και τα «παιδιά του Σημίτη» και τα άλλα του ΓΑΠ μονίμως εξασκούσαν το ρόλο του delivery των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Αυτό εξάλλου πολύ πρόσφατα και ο τωρινός πρωθυπουργός το ανέκραξε δημοσίως και μάλιστα σαν την ύψιστη πολιτική αρετή που κατέχει το σύστημα της εξάρτησης.
Όλα αυτά είναι βέβαια εκφράσεις και συνέπειες της κατάστασης περιδίνησης στην οποία βρίσκεται εξαιτίας της κρίσης και των διασταυρούμενων ιμπεριαλιστικών «πυρών» το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αλλά, εκτός από αυτά, έχουν εμφανιστεί έντονα σημάδια που δείχνουν αναζωπύρωση και ενδεχομένως διεύρυνση των πρωτογενών αιτιών της κρίσης, της αστάθειας και βέβαια των κρίσιμων προβλημάτων και των σοβαρών κινδύνων που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας.
Οι πυρκαγιές της περιοχής
Ένα πρώτο και βασικό σημάδι άγριων διακυμάνσεων και εξελίξεων είναι το λεγόμενο κοινό ανακοινωθέν και η αποφασιστική –από τη μεριά των ΗΠΑ- δρομολόγηση μιας προσπάθειας για την εφαρμογή ενός πολύ χειρότερου «σχεδίου Ανάν» στην Κύπρο. Δεν πρόκειται βέβαια για μια αιφνίδια εξέλιξη καθώς εδώ και πολλούς μήνες και στο επίπεδο των επαφών υπό την ιμπεριαλιστική κηδεμονία των εκπροσώπων των «δύο κοινοτήτων» του νησιού αλλά και με τα πηγαινέλα στην Ουάσιγκτον της ελληνικής και της τουρκικής ηγεσίας προετοιμαζόταν μια τέτοια αποφασιστική επανεκκίνηση μετά την αποτυχία και το βραχυκύκλωμα του 2004.
Οι κίνδυνοι που η εξέλιξη αυτή αναδεικνύει σχετίζονται με ολόκληρο το παζλ των αμερικανονατοϊκών γεωστρατηγικών σχεδίων και παρεμβάσεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι, και ενώ από την πρώτη στιγμή τονίστηκε πως το κοινό ανακοινωθέν και η σε εξέλιξη «πρωτοβουλία» έχει την ισχυρή και άμεση «υποστήριξη» των ΗΠΑ, ήδη δημόσια και επίσημα ομολογείται πως μια σημαντική πτυχή του σχεδίου των δύο «συνιστούντων κρατών» για την Κύπρο αφορά την αμερικάνικη επιδίωξη εξομάλυνσης των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ, μιας και οι δύο αυτοί βραχίονες είναι πολύτιμοι για την αμερικάνικη κυριαρχία. Ας μην ξεχνάμε πως είναι ανοιχτά τόσο το ζήτημα της Συρίας, όπου η ρώσικη πλευρά φρέναρε τουλάχιστον προσωρινά… την επέμβαση των ΗΠΑ, και βέβαια το μεγάλο ζήτημα του Ιράν όπου εξελίσσεται ένα «νεωτερικό» αμερικάνικο πείραμα παρέμβασης, ενώ παράλληλα η Ρωσία αδιάκοπα προωθεί σε ολόκληρη την περιοχή την οικοδόμηση-ενίσχυση των δικών της όρων.
Όλα αυτά δείχνουν πως το «ελληνικό ζήτημα», οι εξελίξεις στη χώρα μας δεν αρχίζουν και τελειώνουν στο οικονομικό πεδίο και όπως αυτό διαμορφώνεται από τις αντιφάσεις- αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ και της ευρωζώνης. Αυτή η διάσταση είναι αξεδιάλυτα δεμένη με τους όρους παρουσίας και παρέμβασης των ΗΠΑ στη χώρα και στην περιοχή που, όπως φάνηκε ξανά και με το εν εξελίξει σχέδιο στην Κύπρο, όχι μόνο δεν «αναστέλλονται» εν μέσω μνημονίων και σεναρίων για το «χρέος», αλλά αντίθετα αξιοποιούνται πλήρως. Και αξιοποιούνται για να βρίσκει «γη» για να πατήσει η αμερικάνικη στρατηγική, που δεν είναι άλλη από τη στρατηγική της καθυπόταξης και κυριαρχίας στην περιοχή και στον κόσμο ολόκληρο. Και η εφαρμογή αυτής της στρατηγικής στη χώρα -τι να θέλει άραγε ο γ.γ. του ΝΑΤΟ που επισκέπτεται τον Σαμαρά;- έχει βέβαια συγκεκριμένες επιπτώσεις σε ολόκληρο το πλέγμα της εξάρτησης, σε όλα τα επίπεδα μέσα στη χώρα.
Η ολοκλήρωση του …κομπραδορισμού
Η ένταση της κρίσης μαζί με το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής επιδρομής στη χώρα σαρώνει τη μια μετά την άλλη τις μονάδες παραγωγής που έχουν απομείνει στη χώρα. Το κλείσιμο της –εμβληματικής για την αστική τάξη- Χαλυβουργικής, που ακολουθείται από τη Χαλυβουργία του Μάνεση, δεν είναι βέβαια πρωτόγνωρο αλλά είναι οπωσδήποτε χαρακτηριστικό για την τροχιά στην οποία βρίσκεται το ντόπιο κεφάλαιο, τα όρια που του δίνουν και τους ρόλους που του αναθέτουν οι ιμπεριαλιστές προστάτες. Ενδεικτικές και οι γκρίνιες της «παραγωγικής» βιομηχανικής μερίδας, που δηλώνουν «αδικημένοι» έναντι των κάθε είδους «εθνικών εργολάβων και μιζαδόρων» που απολαμβάνουν πακτωλούς… αρπαχτής ενώ οι ίδιοι το «μόνο» που έχουν να κάνουν είναι να επιβάλλουν όρους δουλείας στην εργατική τάξη.
Οι εξελίξεις αυτές προσθέτουν βέβαια ανισορροπίες και τριγμούς που μια… γραφική τους διάσταση ήταν ο από κοινού προβληματισμός σε «αριστερή» βάση των… Τσίπρα-Δασκαλόπουλου (ΣΕΒ)! Το σίγουρο είναι πως αυτή η πορεία αποβιομηχάνισης (που μετράει δεκαετίες από την περίοδο της ένταξης στην ΕΟΚ και εντάθηκε από τη δεκαετία του ’90) είναι ταυτόχρονα πορεία ενίσχυσης των κομπραδόρικων χαρακτηριστικών της αστικής τάξης, πορεία βαθέματος των όρων εξάρτησής της, καθώς πια οι «μπίζνες» της καθορίζονται από το αν και ποια «πακέτα» τύπου ΕΣΠΑ, αν και ποια «μεγάλα έργα» θα αποφασίσει και θα προωθήσει στη χώρα το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.
Συγκαταλέγονται λοιπόν και αυτές οι εξελίξεις στα σημάδια που αναφέραμε ότι δείχνουν νέες εντάσεις και οξύνσεις στο επόμενο διάστημα. Έτσι, παρ” όλο που μέχρι και η κυβέρνηση εκδηλώνει μια κάποιου είδους «δυσφορία» για την τρόικα και αναζητεί όχι μόνο για εκλογικούς λόγους μια απαλλαγή από τη μορφή των μνημονίων και την κατασκευή της εικόνας μιας «χειραφετημένης» Ελλάδας που βγαίνει ακόμα και στις αγορές, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και βασικά το Βερολίνο δεν δείχνουν καθόλου… κατανόηση!
Το «χρέος» δεν κουρεύεται και η εικόνα των επιτυχιών -που διακαώς επιθυμεί η κυβέρνηση Σαμαρά- δεν προσφέρεται από τους ιμπεριαλιστές πριν από τις εκλογές, τουλάχιστον όχι χωρίς νέες βαριές δεσμεύσεις που θα αφορούν νέα δάνεια-δεσμά και στον μακρύ κατάλογο των «διαρθρωτικών μέτρων του ΟΟΣΑ», δηλαδή ένα ατελείωτο σφαγείο των εργατικών δικαιωμάτων και των κοινωνικών κατακτήσεων του λαού!
Διεξάγεται έτσι μια κάποια «αντιπαράθεση» στην οποία όχι μόνο οι διαμαρτυρόμενοι αλλά και οι ευσεβέστεροι υλοποιητές του «προγράμματος» , όπως ο Στουρνάρας, διατυπώνουν δημόσια γκρίνιες και ενστάσεις για τους «Ευρωπαίους που ολιγωρούν». Εκτός από την προδιαγεγραμμένη έκβασή της αυτή η «αντιπαράθεση» έχει αντιδραστικό χαρακτήρα αφού αυτό που διεκδικεί η κυβέρνηση είναι η πολιτική στήριξή της από τους «δανειστές» ώστε αυτοί να συνεχίσουν να έχουν ισχυρό πολιτικό κέντρο που θα εφαρμόζει την πολιτική της λεηλασίας της χώρας και του λαού!
Αντίσταση, διεκδίκηση, μαζική πάλη!
Τα αποτελέσματα αυτών των αδιεξόδων και αντιφάσεων της αστικής τάξης αποτυπώνονται στο πολιτικό σκηνικό με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, την παράλληλη πορεία της ΝΔ, την κατάτμηση των αστικών δυνάμεων σε όλο το φάσμα από τα δεξιά της ΝΔ ως τη λεγόμενη κεντροαριστερά στην οποία καταγράφονται διαρκώς θνησιγενείς απόπειρες ανασύνταξης. Αποτυπώνονται στις ακατάσχετες κωλοτούμπες των «σοβαρών» πολιτικών παραγόντων και στην επιχείρηση ελέγχου της Χ.Α. ακριβώς γιατί μια «ευρωπαϊκή αναμόρφωσή» της θα ήταν -για το σύστημα- μια κάποια λύση! Εξάλλου, την πολιτική των «ταγμάτων εφόδου» ενάντια στα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού και της νεολαίας την προωθεί επάξια και αταλάντευτα το σύστημα και η κυβέρνησή του. Φτάνοντας την (στατιστική) ανεργία στο 28%, κλείνοντας τα πολυϊατρεία και άρα καταργώντας τα ψήγματα περίθαλψης ώστε να έχουμε θανάτους και από γρίπη, βάζοντας τη ΓΑΔΑ αρμόδια για τα προβλήματα των σχολείων, ματοκυλώντας τους αγρότες και την αγωνιζόμενη Χαλκιδική.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση αυξάνει δραματικά το κόστος για το λαό όσο καθυστερεί και δεν γίνεται αποφασιστική η πάλη προς την πραγματικά ελπιδοφόρα κατεύθυνση. Γιατί βέβαια δεν είναι ελπίδα η «Αριστερά» της υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ, που έφτασε να χρησιμοποιεί ως εισηγητές σε ημερίδα του κόμματος για την εξωτερική πολιτική στελέχη αρεστά στον ακροδεξιό χώρο, που φέρουν την έγκριση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ! Δεν είναι ελπίδα η αναχώρηση από την ταξική πάλη, η εκλογολαγνεία και οι τακτικισμοί που στήνουν επικοινωνιακά προφίλ!
Η ελπίδα βρίσκεται στον τραχύ δρόμο της συνένωσης, οργάνωσης της λαϊκής οργής σε δύναμη μαζικής αντίστασης και πάλης. Αυτός είναι ο δρόμος για την επιβίωση του λαού. Εδώ πρέπει να βρεθούν, να συντονιστούν και να δράσουν από κοινού κόντρα στα πολιτικά όρια νομιμότητας που θέτει το σύστημα και ενάντια στο σχέδιο υποταγής που μόνιμα υφαίνουν οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες οι αγωνιστικές δυνάμεις. Σε αυτόν το δρόμο καλείται να πρωτοστατήσει η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ. Σε αυτόν και μόνο σε αυτόν το δρόμο μπορούν να παραχθούν τα πολιτικά ζητούμενα που χρειάζεται για να ανοίξει η επαναστατική προοπτική του λαού μας. Μήπως δεν είναι φανερό ότι αυτή η προοπτική είναι απολύτως αναγκαία στη σημερινή σκοτεινή εποχή, στο σημερινό ματωμένο πλανήτη;
