Το πρωινό της Παρασκευής 3/1/2020 στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης στο Ιράκ ήταν αρκετά διαφορετικό απ’ τα τελευταία προηγούμενα. Η στοχευμένη επίθεση με drone έπειτα από εντολή του αμερικανού προέδρου είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του υπ’ αριθμόν 2 στην ηγεσία του Ιράν, στρατηγού Σουλεϊμανί, καθώς κι ενός ακόμη σημαίνοντος σιίτη ιρακινού αξιωματούχου. Πρόκειται αναμφίβολα για μια άκρως προβοκατόρικη ενέργεια από μεριάς ΗΠΑ, που κινδυνεύει ν’ αποτελέσει την αφορμή για νέα κλιμάκωση της έντασης – έως και πόλεμο – μέσω αντιπροσώπων ή και απευθείας ΗΠΑ-Ιράν.
Με κυνικότατο τρόπο η αμερικανική ηγεσία, ακολουθούμενη από το μαντρόσκυλό της Ισραήλ και τον πρωθυπουργό του που από ελληνικού εδάφους εκθείασε εξίσου προκλητικά το “δικαίωμα στην αυτοάμυνα”(!) των αφεντικών του, έκανε σαφές ότι δεν το ’χει σε τίποτα να ξαναβάλει φωτιά σ’ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, επιδιώκοντας την επαναβεβαίωση του ηγεμονικού ιμπεριαλιστικού της ρόλου στα παγκόσμια πράγματα. Η Αγγλία, λίγες ώρες μετά, συντάχθηκε με τις ΗΠΑ. Άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια, ο “άξονας του κακού” κατά τα αμερικάνικα επιτελεία περιλαμβάνει σε περίοπτη θέση το Ιράν και την επιρροή του σε μια σειρά εδάφη της περιοχής. Στο φόντο, βέβαια, η ιμπεριαλιστική Ρωσία και οι παρεμβάσεις-επεμβάσεις της που με τις συμμαχίες και τις σφήνες της εμποδίζει το “ξεκαθάρισμα” της νοτιοδυτικής περιμετρικής ζώνης περικύκλωσής της.
Το χτύπημα αυτό, που υποδηλώνει σαφείς προθέσεις, μπορεί να εξηγηθεί από μια σειρά κινήσεις των Αμερικανών τα τελευταία χρόνια. Το “πάγωμα” της ουκρανικής σύγκρουσης, το “μορατόριουμ” με τη Βόρεια Κορέα, η μονομερής αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν εντάσσονται στην προσπάθεια επικέντρωσης του αμερικάνικου “ενδιαφέροντος” στο συγκεκριμένο στόχο. Στο λογαριασμό πρέπει να μπουν η αμέριστη στήριξη στο σιωνιστικό ισραηλινό κράτος, η πριμοδότηση ενεργειών από μεριάς Σαουδικής Αραβίας και η προσπάθεια επαναφοράς της δύστροπης Τουρκίας στους υπερατλαντικούς σχεδιασμούς και ιεραρχήσεις.
Καταλυτικό ρόλο, ωστόσο, φαίνεται πως παίζει στα πράγματα η αυξανόμενη επιρροή του Ιράν - και κατ’ επέκταση της Ρωσίας - σε μια σειρά εγγύς περιοχές. Από το ίδιο το Ιράκ, που τόσα χρόνια τώρα δεν λέει να “εκκαθαριστεί” για λογαριασμό των ΗΠΑ και με το σιιτικό φιλοϊρανικό στοιχείο να παραμένει ισχυρό. Τη φιλοϊρανική Χεσμπολάχ του Λιβάνου, τα σώματα ιρανών “φρουρών της επανάστασης” να έχουν βάλει για τα καλά πόδι στη Συρία στο πλευρό του Άσαντ που έχει σταθεροποιήσει την εξουσία του με την παρουσία βασικά των ρωσικών στρατευμάτων. Τους φίλα προσκείμενους αντάρτες Χούτι στην Υεμένη καθώς και τις σχέσεις που αναφέρονται μεταξύ του ιρανικού καθεστώτος και της Χαμάς στη λωρίδα της Γάζας. Στα υπόψη πρέπει να μπουν και μια σειρά κινήσεις ευρύτερου βεληνεκούς της ιρανικής άρχουσας τάξης με Ρωσία, Κίνα, χώρες της ΕΕ και άλλες, που διεκδικεί για το κράτος της ρόλο ισχυρής περιφερειακής δύναμης.
Την επίθεση ακολούθησε η - ας την πούμε - “προληπτική” τρομοκρατία από πλευράς Ηνωμένων Πολιτειών, με τη στοχοποίηση 52 σημείων του Ιράν (όσοι και οι αμερικανοί όμηροι της πρεσβείας κατά τη νικηφόρα επανάσταση και έξωση των ΗΠΑ και του οργάνου τους, Σάχη Παχλεβί, το 1979) σε περίπτωση απάντησης από πλευράς ιρανικού καθεστώτος, αλλά και η ανάλογη του Ιράν για δυνητικό πλήγμα σε τουλάχιστον 13 σημεία “αμερικανικού ενδιαφέροντος”, ενώ δεν έλειψε και η υπενθύμιση των 290 νεκρών του ιρανικού αεροπλάνου που είχε καταρριφθεί από αμερικανικούς πυραύλους λίγα χρόνια πριν. Οι κηδείες των δύο αξιωματούχων, η μια στο Ιράν κι η άλλη στο Ιράκ, μετατράπηκαν πάντως σε μαζικότατες αντιαμερικάνικες διαδηλώσεις, με δεκάδες ποδοπατημένους από το μέγα πλήθος νεκρούς. Αξιοσημείωτο, εξίσου, γεγονός είναι οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στις ίδιες τις ΗΠΑ σε διάφορες πόλεις.
Είναι ολοφάνερο ότι οι εγκληματίες και εμπρηστές του πολέμου ξαναχτύπησαν. Ανεξαρτήτως αφορμής και προσχημάτων – που έχουν φυσικά την αξία τους – οι πολεμικοί κίνδυνοι που συσσωρεύονται με γοργούς ρυθμούς για τους λαούς αποτελούν το συνεχώς επιδεινούμενο τοπίο των ημερών. Υποδηλώνουν με εμφατικό τρόπο τον παροξυσμό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και την απάτη του βαδίσματος σε περίοδο “ειρήνης, ανάπτυξης κι ευημερίας” που παπαγαλίζουν οι απανταχού υπηρέτες και απολογητές του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου, μέσα φυσικά και οι δικοί “μας”. Το αφήγημα-προπαγάνδα αυτό καταρρέει με πάταγο μπροστά στα αντικρουόμενα συμφέροντα κι επιδιώξεις, μπροστά στον όλεθρο του πολέμου που πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Ενός πολέμου που τα τύμπανά του ηχούν στα πεδία όχι της τηλεοπτικής οθόνης αλλά των μαχών σε δεκάδες χώρες, στους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους καθώς και στα εκατομμύρια των ξεριζωμένων.
Αν όλοι οι ιμπεριαλιστές είναι αδίστακτοι, αν όλες οι αστικές τάξεις είναι πρόθυμες να μετατρέψουν τους λαούς σε θυσία στα συμφέροντά τους, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι και οι λαοί δεν έχουν άλλον δρόμο απ’ το να υψώσουν το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό τους μέτωπο στο ύψος των σημερινών απαιτήσεων. Αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα του καιρού μας, ο οδηγός στη σκέψη και στην πράξη κάθε λαϊκού ανθρώπου. Πρώτα και κύρια των αριστερών δυνάμεων και πιο ιδιαίτερα των κομμουνιστών. Από την άποψη αυτή, η κατεύθυνση πρέπει να ’ναι σαφής ενάντια στην πολιτική του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της καταστροφής, ενάντια στις προκλητικές επιθέσεις, τις εισβολές, τις επεμβάσεις και τα πραξικοπήματα, χωρίς να ταυτίζεται με αντιδραστικά καθεστώτα όπως αυτό του Ιράν. Υπέρ της πάλης των λαών για ανεξαρτησία, με αλληλεγγύη στις αντιστάσεις τους, με όραμα τη σοσιαλιστική προοπτική.
Για τη χώρα μας αυτές οι εξελίξεις μεταφράζονται σε θανάσιμο για το λαό και τους γειτονικούς λαούς κίνδυνο πιο άμεσης εμπλοκής, μιας και ήδη η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της έχουν φροντίσει να αγκιστρωθούν στο άρμα των ΗΠΑ και να εμπλακούν στα πολεμικά τους σχέδια. Με την αναβάθμιση κι επέκταση του συνόλου των αμερικανονατοϊκών βάσεων, που αποτελούν αντικειμενικά μαγνήτες ολέθρου, με την Κρήτη και την Κύπρο να αποτελούν ήδη «αβύθιστα αεροπλανοφόρα», με τη νέα στρατιωτική συμφωνία για τις βάσεις να παρέχει τη γη, τον αέρα και τη θάλασσα ορμητήριο των φονιάδων των λαών. Με το πρόσφατο “θα ξαναδώσουμε τη ζωή μας για τους συμμάχους” της κυβέρνησης της ΝΔ αλλά και με τη νέα “αγορά του νέου αιώνα” που εξυφαίνεται στις επαφές του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης με τους ιμπεριαλιστικούς εκπροσώπους.
Για πάρα πολλούς λόγους, λοιπόν, υπάρχει ανάγκη μαζικής αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης, από σήμερα, από χτες θα λέγαμε, διότι οι καιροί δεν περιμένουν. Γιατί η εργατική τάξη και οι λαοί με τον αγώνα τους μπορούν να επιβάλουν τα δικά τους συμφέροντα.
