Η λήξη της ψυχροπολεμικής περιόδου, οι μεγάλες ανατροπές του 89-91, διαμόρφωσαν ένα νέο τοπίο και μεγάλωσαν τις ορέξεις των αμερικάνων ιμπεριαλιστών για την παγκόσμια κυριαρχία.
Η πολιτική της νέας τάξης, όπως εκφράστηκε από τον πατέρα Μπους και τον Κλίντον και η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, έφερε σημαντικά οφέλη στην αμερικάνικη υπερδύναμη ως προς την παγκόσμια πολιτικοστρατιωτική της κυριαρχία.
Με τις περιφερειακές, εκείνη την εποχή, επεμβάσεις (Ιράκ, Σομαλία, Παναμάς) οι αμερικάνοι δημιουργούν το κατάλληλο αντιδραστικό κλίμα παγκόσμια. Η επέμβαση στα Βαλκάνια ανοίγει το δρόμο για τη δημιουργία προτεκτοράτων στην πρώην Γιουγκοσλαβία. (Κόσοβο, Βοσνία, ΠΓΔΜ). Η Αλβανία αποτελεί πια πειθήνιο αμερικανονατοϊκό όργανο, ενώ Βουλγαρία και Ρουμανία περιμένουν να ενταχτούν στο ΝΑΤΟ. Η μοναδική ανορθογραφία της περιοχής, η Σερβία, κατεστραμμένη ήδη από τους βομβαρδισμούς, υπονομεύεται από τα μέσα και αποσταθεροποιείται.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς με την είσοδο Ουγγαρίας, Πολωνίας, Τσεχίας δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στη Ρωσία και τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές (κύρια τους γερμανούς), αφού κόβει τις γέφυρες, τις προσβάσεις και τις βλέψεις τους. Η σημασία της ένταξης αυτών των χωρών φάνηκε ήδη από τη στάση τους στον πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, όταν η Ουγγαρία σταματούσε τα Ρωσικά κοντέϊνερ και αεροπλάνα.
Η προετοιμαζόμενη ένταξη και των χωρών της Βαλτικής δημιουργεί έναν ασφυκτικό κλοιό των αμερικάνων στη Ρωσία και ανοίγει το δρόμο στην ιμπεριαλιστική τους επέμβαση και μέσα στο ίδιο το έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ. Στον Καύκασο, στη Γεωργία, στην ίδια τη Ρωσία (Νταγκεστάν, Τσετσενία) οι αμερικανονατοικοί «συμβουλεύουν», πραγματοποιούν κοινά γυμνάσια, «βοηθούν» στην καταπολέμηση της «τρομοκρατίας», αλλά και προειδοποιούν τη Μόσχα με πολύνεκρες εκρήξεις.
Αυτή η πολιτική διατήρησε και ενίσχυσε την πολιτικοστρατιωτική κυριαρχία και ηγεμονία των αμερικάνων ως ιμπεριαλιστών πρώτης γραμμής. Επιβεβαίωσε τη θέση υπεροχής τους έναντι των άλλων ιμπεριαλιστών. Περιθωριοποίησε κι άλλο τη Ρωσία, στριμώχνοντας την ακόμη περισσότερο. Ξαναμοίρασε τις σφαίρες επιρροής made in USA.
Όμως όλα αυτά μαζί σε τίποτε δεν οδηγούσαν στο στόχο της απόλυτης κυριαρχίας. Αντίθετα ο χρόνος περνούσε και νέες «αταξίες» στις συμμαχίες, στις ενδοϊμπεριαλιστικές σχέσεις παρουσιάζονταν. Η πολιτική λοιπόν της έντασης, της ολομέτωπης επίθεσης, ήταν η πολιτική που υιοθετήθηκε από τα αμερικάνικα επιτελεία, με την άνοδο του υιού Μπους στην εξουσία, η οποία θα τους φέρει πιο κοντά σ΄ αυτόν το στόχο.
Τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη έδωσαν τη δυνατότητα εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Μια πολιτική που εκφράστηκε μέσα από το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, τη θεωρία του προληπτικού χτυπήματος, την κήρυξη του πολέμου σ΄ όλην την ανθρωπότητα.
Ενάμιση χρόνο μετά την 11η Σεπτέμβρη και λίγες βδομάδες μετά την κατάκτηση του Ιράκ, αν ρίξουμε μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη θα δούμε τα τεράστια κέρδη που αποκόμισε η Ουάσιγκτον στο μεγάλο παιχνίδι για την κυριαρχία στην Ευρασία. Από τις 11 Σεπτέμβρη 2001 μέχρι σήμερα δέκα νέες χώρες προσδέθηκαν στο αμερικάνικο άρμα και δεκαπέντε νέες βάσεις συμπληρώνουν τον ιστό που πλέκει η Ουάσιγκτον γύρω από Ρωσία, Κίνα και Μ. Ανατολή.
Στην Ευρώπη, Ουγγαρία, Βουλγαρία και Ρουμανία παραχώρησαν βάσεις (Ταζάρ, Μπουργκάς και Κοστάντζα αντίστοιχα) και διευκολύνσεις στους αμερικάνους που αποδείχτηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες μετά την αρνητική στάση της Τουρκίας και της Γερμανίας στον πόλεμο κατά του Ιράκ.
Αμερικάνοι κομάντος και κατασκοπευτικά αεροπλάνα τύπου U2 κινούνται εδώ και μήνες στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, ενώ στη Γεωργία (Πανκίσι), Ουζμπεκιστάν (Καρσί – Χαναμπάντ) και Κιργισία (Μανάς) πρώην σοβιετικές βάσεις φιλοξενούν χιλιάδες αμερικάνους στρατιώτες.
Οι δυο τελευταίες επεμβάσεις των αμερικάνων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ άλλαξαν το τοπίο της πολιτικοστρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή της Κ. Ασίας και της Μ. Ανατολής. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έγινε για να μείνουν και να αστυνομεύουν οι αμερικάνοι την περιοχή της Κ. Ασίας. Το Μαζάρ-ι-σαρίφ, το Κανταχάρ και το Μπαγκράμ στο Αφγανιστάν και το Τζακόμπ-αμπάντ στο Πακιστάν είναι οι νέες αμερικάνικες βάσεις ελέγχου. Ο πόλεμος στο Ιράκ προσδιόρισε από πολύ νωρίς τα τέσσερα ορμητήρια από τα οποία οι αμερικάνοι θα αστυνομεύουν τη Μ. Ανατολή. Το αεροδρόμιο του Μπασούρ στον κουρδικό βορρά θα είναι το ανάχωμα σε μια τουρκο-κουρδική ένταση, η βάση Η1 θα επιβλέπει το μελλοντικό «θύμα» τη Συρία, ενώ οι μεγάλες αεροπορικές βάσεις στη Βαγδάτη και το Ταλίλ θα είναι στραμμένες τόσο προς την Τεχεράνη όσο και προς το Ριάντ.
Είναι φανερό ότι στη νέα εποχή που μπήκαμε, την εποχή της έντασης της αμερικάνικης επιθετικότητας και των ενδο-ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, τίποτε δεν παραμένει δεδομένο και σταθερό. Ούτε για τους αμυνόμενους (πόσο μάλλον) όσο και για τους επιτιθεμένους (τους αμερικάνους). Η πολιτική των αμερικάνων ιμπεριαλιστών απαιτεί νέα διάταξη των στρατιωτικών τους δυνάμεων, νέα διαπραγμάτευση και τοποθέτηση των στρατιωτικών τους βάσεων σε κάθε γωνιά της γης.
Δεν είναι λοιπόν παράδοξο το φαινόμενο οι αμερικάνοι, που δε βλέπουν τον τελευταίο καιρό με καλό μάτι τη Σαουδική Αραβία, να ετοιμάζουν τη μερική αποχώρηση και μεταφορά των βάσεων τους σε πιο φιλικές και «εύκαμπτες» χώρες. Το ίδιο σκέφτονται να κάνουν και με μεγάλο μέρος της στρατιωτικής τους παρουσίας στη Γερμανία που θα μεταφερθεί προς Ανατολάς, μεταφέροντας έτσι τον αμερικάνικο αετό σε απόσταση αναπνοής από τη ρώσικη αρκούδα.
ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ
Σημαντικό μερίδιο στην εδραίωση της πολιτικοστρατιωτικής κυριαρχίας των αμερικάνων στη χώρα μας και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και τη Μ. Ανατολή προσφέρουν οι βάσεις τους που είναι εγκαταστημένες στη χώρα μας.
Το συγκρότημα της Σούδας, το Άκτιο με τη βάση των AWACS, το στρατηγείο της Λάρισας (Τίρναβος), τα ραντάρ και οι τηλεπικοινωνιακοί σταθμοί αναμετάδοσης που είναι σπαρμένοι στη χώρα, το νέο στρατηγείο της Θεσσαλονίκης διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό πλέγμα υποτέλειας και εξάρτησης της χώρας στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές αυξάνοντας τον κίνδυνο μετατροπής του λαού μας σε αναλώσιμο υλικό στα πολεμικά τους σχέδια.
Η ιστορία των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία ανάδειξαν κι άλλες «αρετές» της χώρας μας. Τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης, της Ηγουμενίτσας, η θαλάσσια περιοχή του Λιτόχωρου αποδείχτηκαν ιδανικά σημεία νατοϊκών αποβατικών επιχειρήσεων. Έτσι η χώρα μας μετατράπηκε σε ορμητήριο και προγεφύρωμα των ιμπεριαλιστών ενάντια στους βαλκανικούς λαούς.
ΑΚΤΙΟ
Η νατοϊκή βάση του Άκτιου αποτελεί μια προωθημένη βάση επιχειρήσεων με τα αεροσκάφη «έγκαιρης προειδοποίησης», τα γνωστά AWACS. Η βάση αυτή είναι για τους αμερικανονατοϊκούς το «μάτι» τους στην ευρύτερη περιοχή.
Το πόσο σημαντική είναι η συμβολή της στους αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς είναι η δραστηριότητα της την περίοδο των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας. Καθημερινά και τα τρία αεροπλάνα-ραντάρ πετούσαν στον εναέριο χώρο της Γιουγκοσλαβίας συλλέγοντας στοιχεία για τους υποψήφιους στόχους των αμερικάνων. Την περίοδο του πολέμου στο Ιράκ τα AWACS μετακόμισαν από τη βάση του Άκτιου σε γειτονική βάση της Τουρκίας κι από κει πετούσαν στην περιοχή του Ιράκ δίνοντας πληροφορίες στα αμερικανοβρετανικά στρατεύματα.
Η δραστηριότητα τους δεν εξαντλείται στις πολεμικές επιχειρήσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η βασική τους απασχόληση είναι σε «ειρηνική» περίοδο όπου ελέγχουν μια πολύ μεγάλη και σημαντική για τους ιμπεριαλιστές περιοχή, την περιοχή των Βαλκανίων και της ΝΑ Μεσογείου και της Μ. Ανατολής.
Είναι φανερό ότι η βάση του Άκτιου βρίσκεται στους νέους σχεδιασμούς των αμερικάνων και αποτελεί τμήμα της νέας διάταξης των στρατιωτικών τους δυνάμεων. Κι αυτό έχει να κάνει και με το είδος των δραστηριοτήτων που αναπτύσσει, αλλά πολύ περισσότερο με τη στρατηγική σπουδαιότητα της για τους ιμπεριαλιστές στην ευρύτερη περιοχή που ελέγχουν (Βαλκάνια, Μ. Ανατολή).
Το αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της περιοχής της Ηπείρου, που με δεκάδες συγκεντρώσεις-πορείες μέχρι σήμερα έχει διαδηλώσει τη θέληση του για το διώξιμο της βάσης των AWACS από την περιοχή, θα πρέπει να δυναμώσει τον αγώνα του τα επόμενα χρόνια για το ξήλωμα τους. Για να μη ξαναχρησιμοποιηθούν τα ιπτάμενα ραντάρ στη δολοφονία των λαών της περιοχής.
ΝΑΤΟΪΚΑ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΑ ΤΥΡΝΑΒΟΥ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Σε αντίθεση με την «αναβαθμισμένη», για τους σχεδιασμούς των αμερικάνων, βάση του Άκτιου, το ΝΑΤΟ προτίθεται – σύμφωνα με ανώτερο στρατιωτικό διοικητή του ΝΑΤΟ – να διαλύσει ή να υποβαθμίσει το σχετικά νεοσύστατο στρατηγείο του Τιρνάβου. Ένα στρατηγείο που άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβρη του 1998 σαν «περιφερειακό, χερσαίο, διακλαδικό» και που η συγκρότηση του ήταν στα πλαίσια του νέου στρατηγικού δόγματος της συμμαχίας. Με υποβαθμισμένο βέβαια ρόλο μιας και ο «ενιαίος εναέριος χώρος» της συμμαχίας έχει ανατεθεί στο στρατηγείο της Νάπολης.
Η «νέα δομή» του ΝΑΤΟ που εκφράζεται με την ίδρυση δυνάμεων «ταχείας επέμβασης» προβλέπει τη συγκρότηση μικρού αριθμού νέων στρατηγείων και ως τέτοια στην περιοχή μας έχουν προκριθεί από τους ιμπεριαλιστές αυτά της Μαδρίτης και της Σμύρνης. Το στρατηγείο του Τιρνάβου ή θα διαλυθεί ή θα υποβαθμιστεί.
Παράλληλα δημιουργούνται επιχειρησιακά στρατηγεία – στη Βαλένθια, τη Βερόνα, την Κωνσταντινούπολη και τη Θεσσαλονίκη, στο Γ’ Σώμα Στρατού – που το καθένα απ΄ αυτά θα έχει στην ευθύνη του ένα σώμα στρατού.
Το στρατηγείο της Θεσσαλονίκης είναι το μόνο χαμηλής ετοιμότητας. Χαρακτηριστικό της ξενοδουλείας και παράλληλα του τυχοδιωκτισμού που διακατέχει την αστική τάξη της χώρας μας είναι όχι μόνον η διαμαρτυρία της κυβέρνησης για το πιθανό κλείσιμο του στρατηγείου του Τιρνάβου αλλά και η πρόταση της στους Νατοϊκούς ιθύνοντες για τη λειτουργία στον Τίρναβο ενός «Εκπαιδευτικού Κέντρου Αποστολών» με χώρο ευθύνης του την περιοχή των Βαλκανίων.
Είναι φανερό ότι η αστική τάξη της χώρας μας δίνει «γη και ύδωρ» στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές για να παίξει για λογαριασμό τους το ρόλο του χωροφύλακα στην περιοχή των Βαλκανίων.
Όπως είναι φανερό για το λαό μας η λειτουργία των στρατηγείων Τιρνάβου – Θεσσαλονίκης έρχεται να προσθέσει έναν ακόμη κρίκο στην στρατιωτικοπολιτική αλυσίδα του ιμπεριαλισμού ενάντια στους λαούς, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της περιοχής, τους αγώνες των λαών συνολικά.
