Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 880)
Με ρυθμούς καταιγίδας εξελίσσεται η αντεργατική επίθεση. Μέρα με τη μέρα οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι και με νέα μέτρα που χτυπούν τα εργατικά δικαιώματα και τις εργατικές κατακτήσεις. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και η κυβέρνησή τους χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την πανδημία για να καταφέρουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα πλήγματα στην εργατική τάξη, να γείρουν ακόμη περισσότερο το ταξικό ζύγι προς το μέρος τους. Στόχος δεν είναι μόνο το να φορτώσουν στην εργατική τάξη τα βάρη του νέου γύρου της κρίσης που αντιμετωπίζει το καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό σύστημα, θέλουν επιπλέον, να διαλύσουν κάθε έννοια ταξικής συγκρότησης της εργατικής τάξης, να χτυπήσουν κάθε τι που τη συνενώνει και τη συγκροτεί ως τάξη.
Αυτό το χαρακτήρα έχει και η επίθεση στο ωράριο και στους μισθούς, που βρίσκεται σε εξέλιξη, και μάλιστα με ιδιαίτερη σφοδρότητα, τους τελευταίους μήνες. Το πόσο και πότε θα δουλεύει ο εργαζόμενος, αλλά και το πόσο θα αμείβεται για την εργασία αυτή αφήνεται ολοένα και περισσότερο στην επιλογή της εργοδοσίας, φυσικά με πολύτιμο το ρόλο τους κράτους της άρχουσας τάξης.
Όπως μεθοδευμένα διέρρεαν οι φήμες στα ΜΜΕ τις προηγούμενες μέρες, η κυβέρνηση ετοιμάζει νέο νομοσχέιδιο με στόχο να επιβάλει ένα νέο -ακόμη χειροτερο- μοντέλο "διευθέτησης" του χρόνου εργασίας. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα θα δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να "καλύπτει" τις υπερωρίες με αντίστοιχη μείωση του χρόνου εργασίας σε άλλη μέρα, με ρεπό ή πρόσθετη άδεια, που ο εργαζόμενος μπορεί να αρνηθεί μόνο για σοβαρό λόγο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά παράλληλα έχουν στόχο να αυξήσουν κατά πολύ (κάποιοι μιλούν για διπλασιασμό) του ορίου των 120 ωρών υπερωρίας το εξάμηνο!
Πρακτικά, αυτό σημαίνει μείωση των αποδοχών ενός εργαζόμενου, αλλά και πλήρη διάλυση του ωραρίου. Επειδή πολλοί εργαζόμενοι (και ιδιαίτερα οι νέοι) υποτιμούν αυτήν την εξέλιξη ή τη θεωρούν "φυσιολογική", χρειάζεται να σημειώσουμε ότι η υπερωριακή εργασία σημαίνει κέρδος για τον εργοδότη και μεγάλη καταπόνηση για τον εργαζόμενο. Κι αυτό γιατί η υπερωριακή εργασία απαιτείται σε περιόδους αυξημένης παραγωγής (και άρα εξασφαλισμένου κέρδους για τον εργοδότη) και φυσικά μετά τη συμπλήρωση του κανονικού ωραρίου (δηλαδή, μεγάλη ένταση εργασίας, με τον εργαζόμενο να έχει ήδη φορτωθεί την κούραση του κανονικού ωραρίου*). Πρόκειται, δηλαδή, για μια τεράστια ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, κοινωνικό αλλά και βιολογικό. Αυτός είναι και ο λόγος που το εργατικό κίνημα απαίτησε και κατέκτησε την αυξημένη αμοιβή της υπερωρίας. Και αυτός είναι ο λόγος που το σύστημα θέλει να την καταργήσει, ειδικά σήμερα που το εργατικό κίνημα είναι αποσυγκροτημένο και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν "αναχωρήσει".
Η λεγόμενη "διευθέτηση" του χρόνου εργασίας αποτελεί εδώ και χρόνια στόχο του συστήματος. Ο ΣΕΒ, για παράδειγμα, απαιτεί εδώ και χρόνια από τις κυβερνήσεις να μειωθεί το κόστος των υπερωριών. Και είναι σαφές ότι μια τέτοια εξέλιξη ευνοεί ιδιαίτερα τους μαζικούς εργασιακούς χώρους, τα μεγάλα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτήν την απαίτηση έρχεται να καλύψει αυτό το αντεργατικό μέτρο, το οποίο μάλιστα αποτελεί και ένα από τα σημεία της περίφημης "έκθεσης Πισσαρίδη". Μάλιστα, στην προσπάθειά τους αυτή, εκμεταλλέυονται και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου με την οποία δικαίωσε ισπανική εταιρεία που ήθελε, αντί να δώσει εγχρήματη αποζημίωση για τις υπερωρίες που έκαναν οι εργαζόμενοί της, να επιλέξει άλλους τρόπους αποζημείωσης, όπως χορήγηση μεγαλύτερου χρόνου άδειας πέραν της κανονικής ή να μειώσει το ωράριο της εργασίας του τις επόμενες μέρες.
Και βέβαια, αν αυτό συνδυαστεί με όλα εκείνα τα αντεργατικά μέτρα που δίνουν όλο και μεγαλύτερη ελευθερία στο κεφάλαιο να τροποποιεί τις σχέσεις εργασίας, τότε καταλαβαίνουμε ότι ο εργασιακός μεσαίωνας βαθαίνει και επεκτείνεται, η υποδούλωση των εργαζομένων γίνεται ακόμη εντονότερη.
Όμως, το σύστημα δε μένει μόνο σε αυτά, δεν του φτάνουν. Γι' αυτό και η κυβέρνηση φροντίζει να του δίνει ακόμη περισσότερα. Έτσι, στο πολυδιαφμισμένο πρόγραμμα "100.000 θέσεων εργασίας" που εξήγγειλε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ περιέχεται και μία κατάπτυστη διάταξη η οποία ορίζει νέο υποκατώτατο μισθό στα 200 ευρώ!!! Ενώ η υπόθεση του κατώτατου μισθού παραπέμπεται στις καλένδες και ενώ η κυβέρνηση είχε τάξει έως και αύξηση του, αυτό που έρχεται είναι μία ρύθμιση η οποία προβλέπει τα εξής:
"Σε περίπτωση που η νέα θέση εργασίας αφορά μακροχρόνια άνεργο, εγγεγραμμένο στο μητρώο ανέργων του ΟΑΕΔ για χρονικό διάστημα τουλάχιστον δώδεκα μηνών μέχρι την υποβολή της αίτησης - δήλωσης των επιχειρήσεων - εργοδοτών για ένταξη στο πρόγραμμα, η νέα πρόσληψη επιδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό πέραν της επιδότησης της παρ. 1 του παρόντος με διακόσια (200) ευρώ επί του καθαρού μηνιαίου μισθού, προ φόρου και ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης. Σε κάθε περίπτωση, ο καθαρός μηνιαίος μισθός, προ φόρου και ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, του νεοπροσληφθέντα μακροχρόνια ανέργου δε μπορεί να υπολείπεται του ποσού των διακοσίων (200) ευρώ".
Δηλαδή, με το πρόγραμμα αυτό η κυβέρνηση όχι μόνο απαλλάσσει πλήρως για ένα εξάμηνο τον εργοδότη από τις ασφαλιστικές εισφορές, αλλά του δίνει τη δυνατότητα να μη βάλει ούτε ευρώ από την τσέπη του ούτε και για το μισθό του εργαζομένου. Πόσο πιο ταξικά να το πουν!!!
Οι άνεργοι αντιμετωπίζονται επισήμως ως ζητιάνοι, ως παρακατιανοί, που ούτε λίγο ούτε πολύ θα πρέπει να ευχαριστούν κιόλας την κυβέρνηση. Και είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς πώς θα συμπαρασύρει μια τέτοια εξέλιξη όλους τους εργαζόμενους, πόσο περισσότερο θα συμπιέσει τους μισθούς συνολικά. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα μέτρα προσμετρούνται συνολικά στον αρνητικό ταξικό συσχετισμό, και όσο μένουν αναπάντητα στρώνουν το έδαφος για ακόμη περισσότερα.
Το κεφάλαιο και η κυβέρνησή του δεν πρόκειται να κάνουν πίσω, παρά μόνο εάν βρουν απέναντί τους μαζικό, αποφασιστικό, ταξικό, εργατικό μέτωπο. Και οι εργαζόμενοι δεν έχουν και πολλές επιλογές: ή θα αντισταθούν ή θα ζήσουν ακόμη χειρότερα.
*Δεν είναι τυχαίο που τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα γίνονται σε ώρες πέραν του κανονικού ωραρίου
