Από την εποχή του Κύρκου και του ΚΚΕ εσωτερικού είναι γνωστή η «σύλληψη» με την οποία αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει αυτός ο χώρος ζητήματα οργανωτικής λειτουργίας, σε άρρηκτη σχέση φυσικά με τον πολιτικό του χαρακτήρα και την αμέριστη στοίχισή του στην υπηρεσία των δυνάμεων του συστήματος, όποτε αυτές τον χρειάζονταν. Ένα σχήμα συγκρότησης δήθεν «πλουραλιστικό», που βασίζεται στην ύπαρξη τάσεων και κάθε λογής ομαδοποιήσεων, στην «ελευθερία» να έχει και να υποστηρίζει κανείς όποια άποψη θέλει προς τα έξω, ενώ, την ίδια στιγμή, σε τελική ανάλυση, όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από μια στενή κλίκα πέριξ της ηγεσίας, στην οποία αναγκάζονται πάντα να υποταχθούν και τα μέλη. Ένα σχήμα που άσκησε γοητεία και σε άλλων καταβολών δυνάμεις της Αριστεράς, το οποίο διασφαλίζει τόσο την ψευδαίσθηση «δημοκρατίας» για τη βάση όσο και κυρίως την αδιαμφισβήτητη δυνατότητα της ηγεσίας να λύνει και να δένει.
Εκφράσεις των παραπάνω μπορεί να εντοπίσει κανείς στα γεγονότα που έλαβαν χώρα το τελευταίο διάστημα και στα μορφώματα που προέκυψαν από τα σπλάχνα αυτού του χώρου. Τα όσα φέρνουν στο φως της δημοσιότητας οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτικά. Και αν οι καταγγελίες για την αντιδημοκρατική συμπεριφορά της ηγεσίας και του «εξωθεσμικού κέντρου» γύρω από τον Τσίπρα είναι η μία όψη, η άλλη είναι ότι όλοι αυτοί, στην αυταπάτη τους πως «δίνουν τη μάχη» για να τον «αλλάξουν από τα μέσα» (αν και γι” αυτό ακόμα αμφιβάλλουμε, ιδιαίτερα για το διάστημα εκείνο που η ανάγκη παραμονής στην κυβερνητική εξουσία επέβαλε σιγή ασυρμάτου), καθίσταντο καθημερινά συνυπεύθυνοι με την αντιλαϊκή του πορεία. Παρόμοια τραγελαφικά συνέβησαν και στη ΔΗΜΑΡ, γύρω από το μεγάλο ερώτημα με ποιο μνημονιακό κόμμα να συμπορευτούν. Έτσι, οι μεν του Κουβέλη παραιτούνται και στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, οι δε του Θεοχαρόπουλου «πραξικοπηματικά» σέρνουν ό,τι έχει απομείνει από τη ΔΗΜΑΡ σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Η τάση αναζήτησης «υπεύθυνων» ρόλων στην αγκαλιά του συστήματος, εγγεγραμμένη καθώς είναι στην ιδιοσυστασία αυτών των χώρων, πέρα από αυτά τα οργανωτικά εκτρώματα, είναι φυσικό να έχει εκθρέψει πάσης φύσεως παραγοντισμούς και τον ακραιφνή τυχοδιωκτισμό των στελεχών, με μοναδικό αντικείμενο μια θέση στον ήλιο του πολιτικού συστήματος. Έτσι μόνο μπορεί να σταθεί κανείς στη φαρσοκωμωδία που εξελίχθηκε γύρω από τον Μητρόπουλο, που από την απειλή αυτοκτονίας έφτασε στο να στηρίζει ΚΚΕ επειδή αδειάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και από εκεί στο να αποδέχεται την έστω «τιμητική» θέση στο ψηφοδέλτιο, για να αδειαστεί εκ νέου. Έντονη ήταν μάλιστα η φημολογία ακόμα και για επαφές του με τη Λαϊκή Ενότητα. Από τις περιπτώσεις αυτές, δυστυχώς, δεν ξεφεύγει ούτε ο Μανώλης Γλέζος, για τον οποίο αρκούσε η θέση του επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΛΑΕ για να «ξεχάσει» τα όσα μεγαλόστομα έλεγε πριν από μερικές ημέρες. Ενώ δεν δίστασε να αναπαραγάγει το θεώρημα της χαμένης ψήφου, μαζί και με τα γνωστά «ενωτικά» τρικ του ΣΥΡΙΖΑ του 2012, καλώντας τον κόσμο να ψηφίσει είτε ΛΑΕ είτε ΚΚΕ. Όταν έχεις γαλουχηθεί για δεκαετίες, όμως, στις αντιλήψεις της ήττας και του συμβιβασμού, σίγουρα τα στερνά δεν θα τιμούν τα πρώτα…
