Οι κίνδυνοι για τους λαούς μεγαλώνουν!
Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία ο δηλώσεις του Γερμανού ΥΠΕΞ Σταϊνμάγιερ στις 19 Ιουνίου όσον αφορά τη ΝΑΤΟϊκή επέκταση προς την Ανατολή. Ενόψει της Συνόδου του ΝΑΤΟ στην Πολωνία, στις 8 και 9 Ιούλη, η κάθε πλευρά «προετοιμάζεται» και δηλώνει αντοχές, προθέσεις και ενστάσεις. Ειδικά η Γερμανία έχει κάθε λόγο να ανησυχεί ολοένα και πιο πολύ στη βάση των τελευταίων εξελίξεων αλλά και όσων βρίσκονται στα σκαριά να δρομολογηθούν. Άλλωστε, λίγες μέρες πριν, στις 14 Ιουνίου, στη Σύνοδο των υπουργών Άμυνας των κρατών–μελών στις Βρυξέλλες, σύνοδος προπαρασκευαστική ουσιαστικά αυτής στην Πολωνία, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δεν άφησε τίποτε θολό. Αναφέρθηκε ανοιχτά πως σ΄ αυτήν αναμένεται να παρθούν μια σειρά αποφάσεις που θα κλιμακώνουν την παρουσία των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη στη Μαύρη Θάλασσα και στη σύνδεσή τους με αυτές που ήδη έχουν αναπτυχθεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Ήδη, έχουμε τη μεγαλύτερη από ποτέ συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία, με βάση την άσκηση «Ανακόντα 2016». Όχι άδικα ο Στόλτενμπεργκ χαρακτήρισε την επικείμενη σύνοδο του Ιούλη στη Βαρσοβία «ορόσημο».
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την αποδιοργάνωση των χωρών του ανύπαρκτου (πια) σοσιαλισμού και αφού υπήρξαν οι «κατάλληλες προετοιμασίες», βρισκόταν σε εξέλιξη μια ολόκληρη διαδικασία «εναγκαλισμού» των χωρών αυτών από ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η «Δύση» ως σύνολο ήθελε την επανακατάκτηση της περιοχής αυτής και την ένταξή της στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, με όρους απόλυτης επικυριαρχίας. Η περιοχή αυτή και οι χώρες που την αποτελούν έπρεπε από τη μια να μετατραπούν σε «παρθένο έδαφος», ώστε να εφορμήσει το χρηματιστικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο λεηλατώντας τις, και από την άλλη πολιτικά και στρατιωτικά να κοπούν από τη ρίζα η ρώσικη επιρροή και γενικότερα όλων των ειδών οι εξαρτήσεις από τον πάλαι ποτέ ηγεμόνα του δεύτερου στρατοπέδου. Απέναντι στη Ρωσία, επίσης η «Δύση» λειτούργησε ενιαία, έχοντας τον κοινό στόχο της απώθησης της επιρροής της προς ανατολικότερα. Εκεί κάπου σταματούσαν οι κοινές στοχεύσεις.
Από κει και πέρα, για τις ΗΠΑ η διαδικασία αυτή είχε τον προφανή –για όποιον δεν κοιμόταν και ξυπνούσε με τα φληναφήματα της παγκοσμιοποίησης και των ολοκληρώσεων, και ήταν οι περισσότεροι έτσι στην Αριστερά «μας» τότε- στρατηγικό σκοπό: να αποτελέσει η διαδικασία ένταξης των χωρών αυτών στο ΝΑΤΟ σημαντικό τμήμα της περίσφιξης της Ρωσίας, μέχρι την εξουδετέρωσή της ως του μόνου αντιπάλου που μπορεί να πλήξει τις ΗΠΑ στο έδαφός τους. Άρα εντασσόταν στο στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας, που περνούσε μέσα από τη συντριβή της Ρωσίας.
Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές σ’ αυτό είχαν άλλη «γνώμη», δηλαδή άλλα συμφέροντα. Διότι, ενώ συμφωνούσαν στην απώθηση της Ρωσίας ανατολικότερα και γενικά στον περιορισμό της ιμπεριαλιστικής της εμβέλειας, γνώριζαν και γνωρίζουν πως συντριβή της θα σήμαινε την αρχή του τέλους και γι’ αυτούς. Θα υποχρεώνονταν δηλαδή εκ των πραγμάτων σε μια πλήρη συμμόρφωση με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς και είτε θα αποδέχονταν αναγκαστικά έναν πολύ υποδεέστερο ρόλο στα παγκόσμια πράγματα είτε, διαφορετικά, θα έμπαιναν και οι ίδιες στο στόχαστρο. Ταυτόχρονα λάμβανε χώρα και ένας διαγκωνισμός ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης (και πιο συγκεκριμένα Γερμανίας) για το πού θα ενταχθούν πρώτα οι χώρες αυτές. Στο ΝΑΤΟ ή στην ΕΕ; Ένας αγώνας δρόμου που το χρονικό έκρυβε το πραγματικό επίδικο: στις χώρες αυτές θα επικυριαρχούσε η ΕΕ και ειδικότερα μέσω της ΕΕ η Γερμανία, ανασυγκροτώντας έτσι -60 χρόνια μετά το τέλος του Β” Παγκοσμίου Πολέμου- τμήμα τού λεγόμενου «ζωτικού της χώρου»; Ή το ΝΑΤΟ, άρα και διαμέσου αυτού οι ΗΠΑ, θα έπαιζε το «πρώτο βιολί» στις χώρες αυτές, δημιουργώντας ένα ακόμα ισχυρό προγεφύρωμα πολιτικής, στρατιωτικής και στρατηγικής πίεσης και εκβιασμών προς τους ευρωπαίους συμμάχους/ανταγωνιστές;
Από τότε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι. Η αναντιστοιχία σκοπών (παγκόσμια κυριαρχία) και μέσων καταδείχτηκε εμφανώς στο βάλτωμα των ΗΠΑ στο Ιράκ, που επιπλέον προκάλεσε ένα σημαντικό για τις κατοπινές εξελίξεις και σχεδιασμούς ρήγμα στη δυτική συμμαχία, ενώ και η Ρωσία έδειχνε ολοένα και πιο απρόθυμη να αποδεχτεί τη μοίρα που της ετοίμαζαν. Ωστόσο, με αργά και σταθερά βήματα, μία μία οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης εντάσσονταν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.
Οι σημερινές εξελίξεις
Η πολιτική Ομπάμα, λαμβάνοντας υπόψη τα «μαθήματα» της προηγούμενης διακυβέρνησης και για λογαριασμό της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης των ΗΠΑ, προώθησε την επαναπροσέγγιση με του Ευρωπαίους, ενώ, παρά τις αυταπάτες διάφορων περί περιστεράς, συνέχισε την επιθετική πολιτική περικύκλωσης της Ρωσίας και της Κίνας.
Το άνοιγμα του ουκρανικού ζητήματος αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιταχυνθεί αυτή η πολιτική, που έτσι κι αλλιώς προχωρούσε κατά κύματα, με τα «μεσοδιαστήματα» να χρησιμοποιούνται για τη διαμόρφωση του κατάλληλου ιδεολογικού κλίματος και για τη συσσώρευση πολιτικών όρων στο εσωτερικό των χωρών αυτών. «Σήμερα» βρισκόμαστε μπροστά σ΄ αυτό το νέο κύμα προώθησης της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή, που συνδυάζεται με μια προσπάθεια σφραγίσματος του βαλκανικού υπογάστριου. Σε μια πορεία αυξάνεται κατακόρυφα η ανάγκη των ΗΠΑ για επιτήρηση του ρώσικου στόλου σε όλη τη «γραμμή» από τη Μαύρη Θάλασσα έως την Ανατολική Μεσόγειο με σαφή αναφορά και στην εξελισσόμενη διαπάλη για τον έλεγχο της Συρίας.
Ξεκινώντας από τη λιγότερο προβεβλημένη βαλκανική διάσταση των αμερικανονατοϊκών σχεδιασμών, η έγκριση της προσχώρησης του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ (για την οριστικοποίηση της ένταξης απαιτείται η έγκριση των κοινοβουλίων των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ) υπογραμμίζει την αποφασιστικότητα των ΗΠΑ στο να κλείσουν μια σειρά «εκκρεμότητες» στην περιοχή των Βαλκανίων. Θέλουν να επιταχύνουν τη διαδικασία ένταξης της ΠΓΔΜ, πράγμα που «περνάει» μέσα από έναν συμβιβασμό με την ελληνική πλευρά, και ίσως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που ο μέχρι πρότινος υποτακτικός Γκρούεφσκι -λόγω των εθνικιστικών του τοποθετήσεων- αντιμετωπίζεται σαν εχθρός. Τα ίδια σχέδια έχουν και για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Επιδιώκουν να στριμώξουν παραπέρα τη Σερβία, που παρά τη φιλοδυτική (πιο πολύ φιλοΕΕ) τροχιά της συνεχίζει να είναι επιφυλακτική με το ΝΑΤΟ (δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να συνεργάζεσαι με αυτούς που σε βομβάρδιζαν), ενώ έχει διευρύνει τις σχέσεις της με τη Ρωσία στο ενεργειακό και όχι μόνο πεδίο. Αλλά και να ευθυγραμμίσουν τη Βουλγαρία, η άρχουσα τάξη της οποίας ούτε τόσο ενιαία ούτε τόσο σταθερά προσανατολισμένη προς τη Δύση είναι.
Η σημασία των δηλώσεων Σταϊνμάγιερ
Στο κεντρικό πεδίο, τρία αλληλένδετα μεταξύ τους είναι τα ζητήματα που έχουν παροξύνει την αντιπαράθεση. Το πρώτο αφορά τη βάση αντιπυραυλικής ασπίδας που στήθηκε ήδη στη Ρουμανία και μία που αναμένεται να στηθεί στο επόμενο διάστημα στην Πολωνία. Το δεύτερο, η εγκατάσταση μόνιμα… προσωρινών ΝΑΤΟϊκών ταγμάτων στην Πολωνία και στις Βαλτικές (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία). Το τρίτο, η σχεδιαζόμενη μόνιμη παρουσία του ΝΑΤΟϊκού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα.
Έτσι, στο βαρυσήμαντο άρθρο του γερμανού υπουργού Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγιερ που δημοσίευσε στο κυριακάτικο φύλλο της, στις 19 Ιουνίου, η εφημερίδα Bild, ο επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας στηλιτεύει τη στάση του ΝΑΤΟ αλλά και πολλών χωρών της ανατολικής Ευρώπης απέναντι στη Ρωσία. Αναφερόμενος μεταξύ άλλων στη μεγάλη ΝΑΤΟϊκή άσκηση «Ανακόντα 2016» στην πολωνική επικράτεια, επισημαίνει πως «όποιος νομίζει ότι με συμβολικές παρελάσεις τεθωρακισμένων στα ανατολικά σύνορα της συμμαχίας δημιουργεί περισσότερη ασφάλεια πλανάται». Για να υπογραμμίσει στη συνέχεια πως «αυτό που πρέπει να αποφευχθεί σήμερα είναι να πυροδοτήσουμε την κατάσταση μέσω της δημιουργίας ενός πολεμοχαρούς κλίματος».
Με αυτόν τον τρόπο μέσα σε μερικές γραμμές, ενόψει της ΝΑΤΟϊκής Συνόδου, έθεσε όλους τους προβληματισμούς και τις ενστάσεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού αλλά και αναφάνηκαν τόσο τα στριμώγματα που υφίσταται από τις ΗΠΑ όσο και οι φόβοι του για το τι δρομολογείται. Κατ’ αρχήν όσον αφορά το στρατιωτικό σκέλος των δηλώσεών του, μόνο εν μέρει έχει δίκιο. Είναι γεγονός δηλαδή πως μερικές χιλιάδες στρατιώτες και κάποια δεκάδες τεθωρακισμένα δεν μπορούν να αλλάξουν τη συντριπτική υπέρ της Ρωσίας διαφορά τόσο στην ισχύ πυρός όσο και στη δυνατότητα εκδήλωσης (αντ)επίθεσης κ.λπ. Άρα αυτές οι κινήσεις έχουν έναν έντονο πολιτικό χαρακτήρα και σημειολογικά υπογραμμίζουν στην απέναντι πλευρά (Ρωσία) πως αυτές οι χώρες ανήκουν στο αντίπαλο στρατόπεδο πια. Από την άλλη, ωστόσο, τα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας (το άμυνας με πολλά εισαγωγικά) τα οποία εγκαθίστανται σε απόσταση μερικών δεκάδων χιλιομέτρων από τη Μόσχα, το Λένινγκραντ και τις άλλες μεγάλες πόλεις του ευρωπαϊκού τμήματος της Ρωσίας δεν παίζουν μόνο πολιτικό ρόλο! Αλλά μετατρέπουν τις χώρες και ολόκληρη την περιοχή σε υπομόχλιο μιας γενικευμένης επίθεσης όπως την φαντάζονται -κάνοντας προβολή στο μέλλον και αφού εκπληρωθούν μια σειρά προϋποθέσεις- οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Γι’ αυτό, ακόμα και ο ίδιος ο ΥΠΕΞ δεν μένει στον πολιτικό ρόλο των τελευταίων κινήσεων, αλλά τις ονομάζει πολεμοχαρείς!
Επίσης σε άλλες δηλώσεις του ο Γερμανός ΥΠΕΞ επισημαίνει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να καταργήσει σταδιακά τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί κατά της Ρωσίας εάν υπάρχει ουσιαστική πρόοδος στη λεγόμενη «ειρηνευτική διαδικασία του Μινσκ» για το ζήτημα της Ουκρανίας. Κάτι στο οποίο έσπευσε να συμφωνήσει και ο αυστριακός ομόλογός του. Αντίστοιχα εμφανίστηκαν και οι πρώτες ρωγμές, στην κατ’ αρχήν απόφαση των μόνιμων αντιπροσώπων των «28» της ΕΕ για το ίδιο ζήτημα (η οποία πρέπει να επικυρωθεί στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 28-29 Ιουνίου), με την Ιταλία, την Ουγγαρία και τη χώρα μας να αμφισβητούν την ανάγκη παράτασης του μέτρου των κυρώσεων κατά ένα εξάμηνο. Ουσιαστικά δηλαδή αμφισβητείται ακόμα μια φορά η αμερικανική πολιτική που με μοχλό το Ουκρανικό είχε βάλει σε «στενωπό» τις σοβαρές ενεργειακές και όχι μόνο σχέσεις που ανέπτυσσε η Γερμανία με τη Ρωσία, επιχειρώντας έναν συνολικό και πλήρη εγκλωβισμό της στους αμερικάνικους στρατηγικούς σχεδιασμούς.
Τα ρωσικά αντίμετρα και το ζήτημα της Μαύρης Θάλασσας
Η Ρωσία δεν έχει αφήσει κανένα περιθώριο αυταπάτης πως δεν θα απαντήσει σ΄ αυτήν την εξελισσόμενη σε βάρος της στρατηγική περικύκλωσης. Ο ρώσικος θύλακας του Καλίνινγκραντ έχει μετατραπεί σε βάση προχωρημένων οπλικών συστημάτων και πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Καθιστώντας έωλη την όποια δυνατότητα ανάπτυξης στρατευμάτων στο έδαφος της Πολωνίας και των Βαλτικών σε περίπτωση πολέμου. Φήμες –που δεν διαψεύδονται- αναφέρουν τη δημιουργία τριών ρώσικων μεραρχιών κατά μήκος των δυτικών της συνόρων, φτιαγμένων με τέτοιον τρόπο ώστε να ξεμοντάρονται γρήγορα και να μεταφέρονται σε άλλη θέση. Ενώ ο ρώσικος στόλος της Σεβαστούπολης στην Κριμαία εξοπλίζεται συνεχώς με νέα πολεμικά πλοία.
Με την ευκαιρία αυτή μπορούμε να θέσουμε και το τρίτο, αλλά όχι μικρότερης σημασίας, σημείο παροξυσμού. Τα σχέδια δηλαδή για μόνιμη παρουσία στόλου του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα (η Ρουμανία αλλά και η Τουρκία σε ρόλο «λαγού» πιέζουν συνεχώς) και άρα γοργή μετατροπή της σε χώρο ρωσοαμερικανικής αντιπαράθεσης (το αντίστοιχο θα ήταν ρώσικος στόλος στον Κόλπο του Μεξικού!), ο οποίος φυσικά θα αποτελεί ένα «συνεχές» με το ΝΑΤΟϊκό στόλο που επιτηρεί ήδη στο Αιγαίο αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο! Οι σχεδιασμοί, μάλιστα, οι πιέσεις και οι κίνδυνοι είναι τόσο σοβαροί, που ο πρωθυπουργός της, Μπόικο Μπορίσοφ, κάθε άλλο παρά φιλορώσος, φτάνει να δηλώνει: «Από πάντα έλεγα ότι θέλω τη Μαύρη Θάλασσα γεμάτη σκάφη αναψυχής, πολλούς τουρίστες και όχι να εξελιχθεί σε ένα πεδίο πολεμικής αντιπαράθεσης. Δεν χρειάζομαι έναν πόλεμο στη Μαύρη Θάλασσα». Για να τονίσει χαρακτηριστικά πως «η χώρα μας δεν θα γίνει μέρος του στόλου που προετοιμάζεται εναντίον της Ρωσίας» και φυσικά να αρνηθεί τη συμμετοχή της χώρας του στην προετοιμαζόμενη κοινή άσκηση του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα.
Δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε: οι λαοί της ευρύτερης περιοχής, μαζί και ο δικός μας λαός, βρίσκονται μπροστά σε τεράστιους κινδύνους που δημιουργεί η αδυσώπητη σύγκρουση των «μεγάλων δυνάμεων» της εποχής μας. Και το δίλημμα που τίθεται ξανά και ξανά προς όλους μας είναι: λαοί-κρέας για τα κανόνια ή λαοί-σώμα αντιπολεμικής και αντιιμπεριαλιστικής πάλης;
Τ.Σ.
