Η εργατική τάξη και συνολικότερα η νεολαία και ο λαός της χώρας μας τα τελευταία χρόνια είναι αντιμέτωποι με την επίθεση του κεφαλαίου η οποία εξελίσσεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Στις προθέσεις και τα σχέδια ντόπιων και ιμπεριαλιστικών κέντρων του συστήματος είναι η επίθεση να συνεχιστεί και σε βάθος χρόνου.
Η ντόπια αστική τάξη, με βάση και τα χαρακτηριστικά που ιστορικά έχει διαμορφώσει, παρότι θίγεται από την επιτροπεία Ε.Ε.–Δ.Ν.Τ. η οποία οδηγεί στη συρρίκνωση και την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας, προσπαθεί να την αξιοποιήσει για να ενισχύσει τη θέση της παραπέρα απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό. Ταυτόχρονα, σταθερά στο συνολικότερο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης διαμορφώνει τυχοδιωκτικά βλέψεις και σχεδιάζει ρόλους σ’ ένα ιδιαίτερα αντιδραστικό πλαίσιο.
Απέναντι στην ανταγωνίστρια Τουρκία αλλά και τις βαλκανικές αστικές τάξεις αντιπαραθέτει το γεγονός πως η Ελλάδα όχι μόνο ανήκει σταθερά στη Δύση με βάση τις επιλογές της αστικής τάξης, αλλά είναι Δύση και πολύ περισσότερο προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης. Η ελληνική αστική τάξη είναι ικανή και πρόθυμη να συνεργάζεται με το δολοφονικό στρατοκράτος του Ισραήλ, που πρόσφατα οι ΗΠΑ του Ομπάμα ενίσχυσαν στρατιωτικά με εξοπλισμό ύψους 40 δισ., και να προσφέρεται για τα πιο αντιδραστικά και επικίνδυνα «χριστιανικά τόξα» πολεμικών συγκρούσεων, όπως στα παραληρήματά του λέει ο Καμμένος. Επίσης εδώ και καιρό και πάντα με τις ευλογίες των ΗΠΑ, μαζί με την κυπριακή, η ελληνική αστική τάξη συνεργάζεται με αυτήν της Αιγύπτου, αλλά και με του Κατάρ και τα κάθε λογής αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα. Η αναγνώριση του φασιστικού ουκρανικού καθεστώτος με την επίσκεψη Τσίπρα έχει τις αναλογίες της στην πλήρη προσαρμογή με τις νέες επιλογές των ΗΠΑ για το «αραβικό ΝΑΤΟ», που με την πρόσφατη επίσκεψη Τραμπ και τα εκατοντάδες δισ. εξοπλισμών στη Σαουδική Αραβία επενδύουν αποφασιστικά στην παραπέρα διαιώνιση και γενίκευση της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή (δες ανατροπή προσέγγισης με Ιράν και μέτωπο εναντίον του, κινήσεις σε Συρία κ.λπ.)
«Best in the Med» ή αλλιώς το «διαμάντι» του πολέμου
Η «Καθημερινή» στις 12-2-2017, με αφορμή τους διαδοχικούς ελλιμενισμούς των πυρηνοκίνητων αεροπλανοφόρων στη βάση της Σούδας, στο (με έντονη πρωτοσέλιδη παρουσίαση) κεντρικό θέμα της για την «best in the Med» βάση της Σούδας, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Από τη ναυτική βάση του Νορθφόλκ στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ μέχρι τον Ινδικό, η βάση της Σούδας προσφέρει με μοναδικό τρόπο στο στόλο των ΗΠΑ ελλιμενισμό, μετασκευές, συντήρηση και ανεφοδιασμό». Στο ίδιο αφιέρωμα, σε άρθρο του Νέδου, παραθέτει δήλωση εκπροσώπου της πρεσβείας των ΗΠΑ όπου ομολογείται πως κατά το 2016 «οι δυνάμεις Ελλάδας και ΗΠΑ πραγματοποίησαν τις περισσότερες ασκήσεις απ’ ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο στην πρόσφατη ιστορία».
Σε μια σειρά απ’ αυτές τις ασκήσεις με κέντρο το «διαμάντι», όπως λένε τα γεράκια των ΗΠΑ τη βάση της Σούδας, συμμετείχαν εκτός από Ελλάδα και ΗΠΑ, το Ισραήλ, το Κατάρ, τα Εμιράτα, η Αίγυπτος κ.ο.κ. Συνολικότερα από το λιβυκό πέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι την Πελοπόννησο και το Αιγαίο, οι αεροναυτικές ασκήσεις με μια σειρά συνδυασμούς συμμετοχών, εξελίσσονται ακατάπαυστα τα τελευταία χρόνια συχνά σε κόντρα με όμορες ασκήσεις της Τουρκίας ή άλλοτε και με συμμετοχή της Τουρκίας. Τα γεωπολιτικά τρίγωνα, (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ κ.λπ.) και οι ευρύτεροι άξονες που εκφράζονται συνεχώς με στρατιωτικές ασκήσεις, προσομοιώσεις και σενάρια πολέμου είναι σταθερά υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ. «Soft Israel» αποκαλείται πλέον, πάλι από τα γεράκια των ΗΠΑ, η Ελλάδα με βάση τον σπουδαίο στρατιωτικό ρόλο και τις υπηρεσίες της στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Δεν θα αναφερθούμε εδώ, λόγου χώρου, στον ανταγωνισμό με την τουρκική αστική τάξη που δημιουργεί μια τέτοια σχέση πραγμάτων και γεννά επιπλέον κινδύνους. Πάντως η διεκδίκηση ρόλου από το «μέγα της θαλάσσης κράτος», για να διασφαλίζεται η πλεύση των τάνκερ και των εμπορικών πλοίων των ελλήνων εφοπλιστών, η διεκδίκηση διέλευσης κάποιων αγωγών από τον ελλαδικό χώρο και γενικότερα οι μπίζνες σχεδιάζονται με θέρμη και ήδη καλά κρατούν για ισχυρά τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου. Μπίζνες που σχεδιάζονται με βάση τις πιο τυχοδιωκτικές επιλογές και ενέχουν ανοικτούς πολεμικούς κινδύνους. Μπίζνες και ευρύτερες φιλοδοξίες της αστικής τάξης που όχι μόνο δεν πρόκειται ν’ ανατρέψουν την πολιτική της βαθιάς φτώχειας για τους εργαζόμενους, αλλά αντίθετα προϋποθέτουν η αντεργατική–αντιλαϊκή επίθεση να συνεχίζεται σε βάθος χρόνου και ο δημόσιος πλούτος της χώρας να βγει κυριολεκτικά στο σφυρί.
Αυτός είναι ο σύγχρονος πατριωτισμός της αστικής τάξης, που στο όνομά του ο Λεβέντης ζητά τη θυσία μιας ακόμη σύνταξης για ν’ αγοραστούν νέα πολεμικά αεροπλάνα και να αναβαθμιστεί ο στόλος για να συνοδεύει τα αεροπλανοφόρα και τις αποστολές των ΗΠΑ και των παλιών και νέων νατοϊκών αξόνων από το Κέρας της Αφρικής στη Σομαλία μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα. Γίνεται σαφές πως το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης κάνει την αστική τάξη ολοένα και πιο αντιδραστική και επικίνδυνη για το λαό μας και τους γύρω λαούς.
Ν’ αντισταθούμε στην επέκταση της βάσης της Σούδας και την εμπλοκή της χώρας στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου-Κοτζιά συνεχίζει τη γραμμή των Σαμαροβενιζέλων σ’ όλα τα μέτωπα, μα ιδιαίτερα στον τομέα της υπηρέτησης και εμπλοκής στα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενη.
Πρόσφατα ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ έκφρασε στον Καμμένο την ευγνωμοσύνη του για τη φιλοξενία στο μεγαλύτερο βαθύ λιμάνι της Μεσογείου και ταυτόχρονα δήλωσε ότι «μπορεί να υπάρξει ανάγκη να το επεκτείνουμε λίγο». Πρόσφατα, στις 30 Μάη, ο ανώτατος νατοϊκός διοικητής μετασχηματισμού Denis Merkier σε συνάντησή του με τον Καμμένο και τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ Αποστολάκη έγινε πιο συγκεκριμένος. Μάλιστα, επισκεπτόμενος στη Σούδα μαζί με τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ, το Ναύσταθμο Σούδας, το ΚΕΝΑΠ, την 115 Πτέρυγα Μάχης και το Πεδίο Βολής Κρήτης, έθεσε το ζήτημα επέκτασης της ετήσιας συμφωνίας που διέπει το καθεστώς της βάσης σε πενταετές. Έτσι θα μπορέσουν να γίνουν με άνεση τόσο η αναβάθμιση του αεροδρομίου όσο και η προέκταση της προβλήτας για τον ελλιμενισμό περισσότερων και μεγαλύτερων πλοίων.
Η άποψη που διαδίδεται ότι όλα αυτά γίνονται γιατί τάχα θα κλείσει η βάση του Ιντσιρλίκ δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Τα πράγματα σε σχέση με την Τουρκία είναι αρκετά περίπλοκα. Κατά βάση πρόκειται για ευσεβείς πόθους αυτών που αδίστακτα δίνουν τη χώρα για ορμητήριο των φονιάδων των λαών, ευελπιστώντας εύνοιες στον ανταγωνισμό τους με την Τουρκία για ρόλους που αναφέραμε.
Για την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό της χώρας μας αυτή η κατάσταση είναι ανάγκη ν’ αντιμετωπιστεί με όρους μαζικής λαϊκής αντίστασης. Η αποκάλυψη της επικίνδυνης πραγματικότητας που εξελίσσεται, έξω από πασιφισμούς, εθνικισμούς και συνωμοσιολογίες, είναι αποκάλυψη ταυτόχρονα της ταξικής φύσης του αγώνα για την υπεράσπιση της Ειρήνης και της Φιλίας με τους γύρω λαούς.
Οι δυνάμεις που μπορούν και θέλουν ν’ αντιμετωπίσουν το ζήτημα σε μια τέτοια βάση θα προσφέρουν ταυτόχρονα πολύτιμες υπηρεσίες στο δυνάμωμα της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου. Γιατί τα μέτωπα της λαϊκής πάλης για Ειρήνη-Δουλειά-Δημοκρατία είναι σαφώς αλληλοτροφοδοτούμενα όταν αναπτύσσονται σε ταξική βάση και άλλωστε μόνο σ’ αυτή τη βάση μπορούν ν’ αναπτυχθούν με νικηφόρα προοπτική για τις λαϊκές δυνάμεις. Οι κάθε λογής στρεβλώσεις που δεν βλέπουν την πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αλλά και την ανελέητη επίθεση του κεφαλαίου και τις βλέψεις της ντόπιας αστικής τάξης δεν μπορούν να προσφέρουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού.
Η περίπτωση του ΚΚΕ πάσχει και από τις δυο πλευρές. Όχι από ιδεοληψία, όπως μπορεί να φαίνεται, αλλά λόγω της άρνησής του ν’ αναλάβει τις ευθύνες που του αντιστοιχούν, στη βάση των μεγεθών του, για την οργάνωση της μαζικής λαϊκής πάλης με όρους ρήξης και σύγκρουσης με τη γραμμή του συστήματος. Δεν βλέπει ιμπεριαλιστική εξάρτηση το ΚΚΕ, ενώ από την άλλη επιθετικότητα βλέπει μόνο από την τουρκική αστική τάξη. Το κακό είναι πως το ΚΚΕ δεν είναι το μόνο στην Αριστερά που βλέπει τα πράγματα στρεβλά και όπως αυτό θέλει. Και το ακόμη χειρότερο είναι πως η πραγματικότητα βοά και γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη.
Όμως μηδέν κακό αμιγές καλού… Η ίδια αυτή πραγματικότητα διαμορφώνει όρους για ν’ αναπτυχθούν κοινές αγωνίες σε ένα ευρύ δυναμικό στην Αριστερά και ευρύτερα στο λαό. Είναι ανάγκη να πάρουμε ουσιαστικές πρωτοβουλίες κοινής δράσης, ξεπερνώντας με επιμονή μια σειρά εμπόδια για να ευνοηθεί αποτελεσματικά η κίνηση του κόσμου.
Η μαζική λαϊκή κινητοποίηση σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα είναι όρος για την ύπαρξη πραγματικού αριστερού κινήματος στη χώρα και ταυτόχρονα για την υπεράσπιση της Ειρήνης, της Ζωής και του Δίκιου του λαού μας.
