Δεν τελειώνουν οι αμερικανονατοϊκές δουλειές που έχει αναλάβει η κυβέρνηση βόρεια και νότια της χώρας. Πότε στο Ισραήλ, πότε στη Βόρεια Μακεδονία, ο πρωθυπουργός… λείπει για αυτές τις δουλειές που όλο και περισσότερο εμπλέκουν τη χώρα στα αμερικάνικα σχέδια αντιπαράθεσης–περικύκλωσης της Ρωσίας. Στα σχέδια και τις πολιτικές που ενισχύουν τις εντάσεις και τους πολεμικούς κινδύνους στην ευρύτερη περιοχή. Εξάλλου το ΝΑΤΟ γιορτάζει τα 70 χρόνια της εγκληματικής και αιματηρής ιστορίας του αλλά και τα 20 χρόνια από την επέμβασή του που κομμάτιασε τη Γιουγκοσλαβία, όπως αρμόζει σε αυτό τον στρατιωτικό–πολιτικό συνασπισμό των ιμπεριαλιστών. Ήδη, εκτός από τα σχέδια ένταξης της Κύπρου στην αυλή του, διαμόρφωσε το «πακέτο της Μαύρης Θάλασσας», όπως οι ηγέτες του αποκαλούν τη νέα και πολύ ανησυχητική επιχείρηση που στήνουν για να απαντήσουν στις κινήσεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού στην Κριμαία και στα στενά του Κερτς.
Με αυτό το φόντο και μπλεγμένη μέσα σε αυτό το φόντο η χώρα βαδίζει προς τις πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις και κάθε βήμα προς αυτές, της κυβέρνησης, των κομμάτων του συστήματος αλλά και όλου του επίσημου πολιτικού σκηνικού, είναι βήμα σκλήρυνσης του πολιτικού κλίματος, βήμα ενίσχυσης της αντιδραστικής κατάστασης. Αυτές καθαυτές οι εκλογές και η καθεμιά με τα δικά της χαρακτηριστικά χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για να δυναμώσουν τα αντιδραστικά και αποπροσανατολιστικά κηρύγματα, για να αναγορεύεται ο λαός σε «σώμα ψηφοφόρων» που επιλέγει εντός του αντιδραστικού πλαισίου του συστήματος. Χρησιμοποιούνται τελικά και αυτές για να επιτείνεται το «κάθισμα», η υποχώρηση, η αποχώρηση του λαού από τη μαζική πάλη, την αντίσταση, τη διεκδίκηση.
Αυτή η κατάσταση υπογραμμίζει και αναβαθμίζει τη σημασία και την αξία των πολιτικών απαντήσεων που απαιτούνται κόντρα στην αντίδραση και τον αποπροσανατολισμό. Αναβαθμίζει την αξία κάθε πολιτικής μάχης και πρωτοβουλίας που στέκεται απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τα νέα εγκλήματα που ετοιμάζει, που στέκεται απέναντι στον απονεύρωση και καθυπόταξη της λαϊκής οργής για την ΕΕ ένεκα… ευρωψηφοδελτίων, που στέκεται απέναντι στις λογικές που «αντικαθιστούν» τη λαϊκή οργάνωση και πάλη με την «καλή διαχείριση» στους Δήμους, ακόμα και στις Περιφέρειες!
Κουμπώνουν το μεντεσέ!
Η επίσκεψη Τσίπρα και της κουστωδίας του στα Σκόπια επιβεβαίωσε ότι το σχέδιο έχει συνέχεια. Και είναι ειλικρινής η ατάκα Τσίπρα στον Ζάεφ «πρέπει να τρέξουμε». Τα αμερικανονατοϊκά αφεντικά τους πράγματι επείγονται να ελεγχθεί η γειτονική χώρα ως κομμάτι της… Νατοϊκής επικράτειας στα Δυτικά Βαλκάνια. Γι’ αυτό, πριν ακόμα μπει στο ΝΑΤΟ, ανακοινώνεται η σύνδεσή της με τον αγωγό φυσικού αερίου TAP αλλά και η εναέρια –και όχι μόνο- επιτήρησή της από τις Νατοϊκές δυνάμεις. Ότι αυτή η επιτήρηση θα υλοποιείται μέσω Ελλάδας –και όχι από την ανταγωνίστριά της Τουρκία- είναι προφανώς το αντάλλαγμα που προσφέρεται στην κυβέρνηση για τις καλές της υπηρεσίες στην προώθηση της συμφωνίας. Αλλά είναι ταυτόχρονα και άλλη μια άσκηση πίεσης προς την Τουρκία, που οι ΗΠΑ επιμένουν να στριμώχνουν και να εκβιάζουν απαιτώντας να στοιχηθεί στις δικές τους γεωπολιτικές επιδιώξεις και σχεδιασμούς χωρίς καμιά επιφύλαξη. Γι’ αυτό και η απόφαση «παγώματος» της πώλησης των F-35, ενώ συνεχίζουν παράλληλα την πολιτική του γεωπολιτικού της αποκλεισμού στη ΝΑ Μεσόγειο με τους άξονες με Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο και βέβαια Ελλάδα.
Σε αυτό το πλαίσιο ο πρέσβης έδωσε δημόσια συγχαρητήρια στον Τσίπρα για το «πολύ πετυχημένο ταξίδι» του στα Σκόπια και ο Τσίπρας πήρε πόντους στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο έναντι της ΝΔ που καταψήφισε τη συμφωνία και ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση για τα «λειψά ανταλλάγματα» με τα οποία αυτή έγινε!
Αν ωστόσο κάτι πρέπει να είναι βέβαιο, είναι ότι οι Αμερικάνοι δεν έχουν «θέση αρχών» για το πώς χειρίζονται τις μοιρασιές ρόλων και το πώς επιδιαιτητεύουν τις αντιθέσεις των υποτελών τους. Πιο σωστά, η μόνη θέση αρχής που έχουν είναι οι μοιρασιές τους να υπηρετούν τα δικά τους –των ΗΠΑ- συμφέροντα και γι’ αυτό μπορούν να αλλάζουν. Γι’ αυτό ο λαός καθόλου δεν μπορεί να συμμεριστεί την «επιτυχία» Τσίπρα. Αλλά πολύ περισσότερο δεν μπορεί να τη συμμεριστεί γιατί, όπως και να μοιραστούν τελικά οι ρόλοι από τις ΗΠΑ σε Ελλάδα και Τουρκία, αυτή η «επιτυχία» αφορά άλλο ένα κούμπωμα του μεντεσέ. Αφορά δηλαδή άλλο ένα στοιχείο του παζλ του πολέμου που οι ΗΠΑ στήνουν στην ευρύτερη περιοχή από τη Μαύρη Θάλασσα ως τα σύνορα της χώρας μας.
Και σαν τέτοια είναι μια επιτυχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και ένας κίνδυνος που στρέφεται ενάντια στο λαό μας και όλους τους λαούς της περιοχής. Εξάλλου, το κούμπωμα του μεντεσέ δεν σημαίνει ότι δεν παράγονται τριγμοί και εντάσεις και ότι ισχύει η κυβερνητική αφήγηση περί «σταθερότητας» στα Δυτικά Βαλκάνια. Η τελευταία ένταση που προκλήθηκε με την Αλβανία –σχετικά με τις δηλώσεις Ράμα για δήμευση περιουσιών- είναι αποκαλυπτική των εντάσεων που υποβόσκουν από τους εθνικισμούς που υπάρχουν σε όλες τις πλευρές και τρέφονται-υποθάλπονται από τους αμερικανικούς και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Τα ερωτήματα της αναδιάταξης
Η πίεση των ΗΠΑ στην ΕΕ και στη Γερμανία, τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο συνασπισμός των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και η συγκυρία των ευρωεκλογών έχουν συμβάλει στο να μην είναι η Ελλάδα σε αυτή τη φάση ο σάκος του μποξ των οξυμένων αντιθέσεων των ΗΠΑ και των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Αυτή η κατάσταση έχει επιτρέψει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να προωθεί ως κύριο έργο της τις αμερικανονατοϊκές της υποχρεώσεις, χωρίς βέβαια να παραλείπει τις ανάλογες προς την ΕΕ. Κυρίως της έχει επιτρέψει να απολαμβάνει και τους επαίνους των ΗΠΑ αλλά και τα «καλά λόγια» της Κομισιόν που παρουσίασε θετική έκθεση για την εποπτεία της χώρας! Παράλληλα ο Τσίπρας έχει προταθεί για Νόμπελ Ειρήνης μαζί με τον Ζάεφ για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ ο πάπας πρότεινε επίσης τη βράβευσή του για το προσφυγικό! Το στιγμιότυπο λοιπόν της συγκυρίας αποτυπώνει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να τα πηγαίνει καλά με όλους τους αφέντες της και οπωσδήποτε να στηρίζεται από όλες τις πλευρές.
Από την άλλη η ΝΔ -και μόνο παίρνοντας υπόψη μας την εμφάνιση του κόμματος Τσιτουρίδη και την υποψηφιότητα Βουλγαράκη για το Δήμο Αθήνας- θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν εμφανίζει την εικόνα ενός κόμματος που είναι ο βέβαιος νικητής των επερχόμενων (βουλευτικών) εκλογών. Οπωσδήποτε το κόμμα αυτό, αν και ο παραδοσιακός και δοκιμασμένος πυλώνας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας βρίσκεται σήμερα σε μια κατάσταση τριβών κυρίως με τις ΗΠΑ αλλά και με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές στη βάση των εξελίξεων από το 2008 ως σήμερα. Βέβαια οι τριβές αυτές θα εξαλείφονταν και τα χέρια της ηγεσίας της ΝΔ θα λύνονταν αν βρεθεί στην κυβερνητική εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, σήμερα παρουσιάζει σταθερή και μεγάλη δημοσκοπική υπεροχή –αλλά όχι ιδιαίτερα ψηλά ποσοστά- ενώ το κυβερνητικό κόμμα είναι χρεωμένο με την άγρια αντιλαϊκή πολιτική του.
Αυτά τα αντιφατικά δεδομένα έχουν βέβαια την ερμηνεία τους. Μια πλευρά αυτής της ερμηνείας είναι η απαξίωση–αποστοίχιση ευρύτερου κόσμου από τις δυνάμεις που το σύστημα εμφανίζει ως τις βασικές υποψήφιες να διαχειριστούν σε κυβερνητικό επίπεδο τις τύχες της χώρας. Μια αποστοίχιση ωστόσο που δεν συνοδεύεται από μια συνολικότερη χειραφέτηση από τις κυρίαρχες πολιτικές κατευθύνσεις και επιλογές του συστήματος αλλά μπορεί και να στρέφεται προς άλλες συστημικές, αντιδραστικές ακόμα και φασίζουσες επιλογές. Τα ξένα και ντόπια κέντρα παίρνουν υπόψη τους αυτό το στοιχείο και φυσικά επιδιώκουν να το αξιοποιήσουν. Από τη μια συγκροτώντας όσο καλύτερα μπορούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και από την άλλη προετοιμάζοντας αντιδραστικά συμπληρώματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο.
Οι ευρωεκλογές –αν τελικά οι βουλευτικές εκλογές πάνε για αργότερα- θα χρησιμοποιηθούν εκτός των άλλων ως δοκιμαστήριο τέτοιων επιδιώξεων. Και είναι ακριβώς αυτή η ανάγκη χρόνου για την προετοιμασία αυτών των επιδιώξεων και κυρίως για τη διαμόρφωση ενός κάποιου επιπέδου συμβιβασμού των ξένων κέντρων σχετικά με τις εξελίξεις στη χώρα ο λόγος που πράγματι οι βουλευτικές εκλογές μπορεί να πάνε μετά τις ευρωεκλογές. Η πρόθεση της «προεξόφλησης» του χρέους στο ΔΝΤ είναι ίσως μια πλευρά αυτού του συμβιβασμού. Οι ΗΠΑ θα μείνουν –και σαφώς ενισχυμένες– στη χώρα με όλα τα άλλα γεωπολιτικά αλλά και οικονομικά δεσίματα που έχουν διαμορφώσει τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν θα παρεμβαίνουν και μέσω της ΕΕ. Αλλά για όλα αυτά και τις αντανακλάσεις τους στο πολιτικό επίπεδο καλύτερα να περιμένουμε! Είναι αρκετά έως πολύ ευαίσθητες και οξυμένες οι συνθήκες στο ενδοϊμπεριαλιστικό ταμπλό της «Δύσης» για να μπορούν να υπάρχουν βεβαιότητες…
Πολιτικές μάχες με κριτήριο τις ανάγκες της πάλης
Με όλα αυτά και σε ένα τοπίο μεγάλης υποχώρησης των αγώνων διαμορφώνεται μια αντιδραστική, σύνθετη και απαιτητική πολιτική κατάσταση. Μια κατάσταση στην οποία από τη μια συνεχίζεται αδιάλειπτα η επίθεση ενάντια στη νεολαία (όπως με το νέο Λύκειο) ενάντια στο λαό και στους εργάτες. Μια κατάσταση στην οποία εντείνεται η «περικύκλωση» της χώρας και της περιοχής από τους πιο σοβαρούς κινδύνους. Μια κατάσταση που κεντρικοί και περιφερειακοί παράγοντες του συστήματος ενόψει δημοτικών, περιφερειακών και ευρωεκλογών έχουν την άνεση να εξακοντίζουν τα πιο αντιδραστικά κηρύγματα στο όνομα της «ανάπτυξης», της «ασφάλειας» και της «δημοκρατίας»!
Στο πλαίσιο αυτής της κατάστασης οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα βρήκαν έναν ακόμα πιο σημαντικό –για τις ίδιες- λόγο για να στρίψουν κι άλλο προς την κατεύθυνση του συμβιβασμού και της συμμόρφωσης με το σύστημα. Ο λόγος αυτός δεν είναι άλλος από τις εκλογές! Με βάση αυτό το λόγο, ακόμα πιο ανοιχτά εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια κινητοποίησης και πάλης και ανακηρύσσουν –ξανά- ως μητέρα των μαχών τις επερχόμενες κάλπες. Και μάλιστα όλες τις κάλπες!
Πρώτη και καλύτερη η ηγεσία του ΚΚΕ που διαλαλεί ότι «οι πολλές κάλπες είναι πολλές ευκαιρίες για να βάλουμε εμπόδια στα αντιλαϊκά σχέδια»! Οπότε, αφού υπάρχουν αυτές οι «πολλές ευκαιρίες», δεν υπάρχει κανένας βέβαια λόγος να παλέψουμε εδώ και τώρα για αντιιμπεριαλιστικούς–αντιπολεμικούς αγώνες, για αγώνες ανατροπής των νέων μέτρων ενάντια στη νεολαία, για την υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων που σκοτώνονται στα εργατικά «ατυχήματα», για την προετοιμαζόμενη κατάργηση των ΒΑΕ, για τα χίλια δύο μέτωπα που ορίζει η καπιταλιστική επίθεση και η ιμπεριαλιστική επέλαση στη χώρα και στην περιοχή…
Ακόμα περισσότερο οι εκλογικές «μάχες» που ετοιμάζεται να δώσει η πλειοψηφία των δυνάμεων της Αριστεράς είναι μέσα στο πολιτικό πλαίσιο που το σύστημα ορίζει για τις επερχόμενες κάλπες. Πρώτον, γιατί όλες χωρίς εξαίρεση οι δυνάμεις αυτές σπεύδουν ξανά να συμμετάσχουν στην ευρωκάλπη, στην επιχείρηση «αθώωσης» αυτού του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού που τάχα έχει και «Κοινοβούλιο», στην επιχείρηση που εξοστρακίζει από τη συνείδηση του λαού τη θέση «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ». Δεύτερον, γιατί επίσης όλες καλούν το λαό να συμμετέχει στην εκλογή των κρατικών-συστημικών οργάνων των περιφερειών στο όνομα της τοπικής αυτοδιοίκησης, αποκρύβοντας την αντίθεση που πρέπει να έχει –και αντικειμενικά έχει- ο λαός απέναντι σε κάθε τέτοιο όργανο. Τρίτον, με το περιεχόμενο των παρεμβάσεων που η πλειοψηφία των δυνάμεων αυτών έχει στις δημοτικές εκλογές, αποθεώνεται η λογική της «καλής διαχείρισης», του «αγωνιστή και τίμιου εκπροσώπου» και εξοβελίζεται η λογική και η κατεύθυνση της συσπείρωσης–συγκρότησης και πάλης του λαού απέναντι στους Δήμους και για τη διεκδίκηση των λαϊκών-εργατικών δικαιωμάτων.
Σε αυτή τη δύσκολη και απαιτητική περίοδο το ΚΚΕ(μ-λ) δεν έχει καμιά πρόθεση προσαρμογής στους κυρίαρχους και συμπληρωματικούς ανέμους της. Εξοπλισμένο με τις αποφάσεις της 9ης Συνδιάσκεψης θα δώσει τις πολιτικές μάχες που απαιτούνται με κριτήριο τις ανάγκες της μαζικής πάλης και του κινήματος. Θα παλέψουμε αποφασιστικά και με εμπιστοσύνη στο λαό και στη νεολαία κόντρα στην αντιδραστική πορεία του συστήματος αλλά και κόντρα στις προσαρμογές, τις απάτες και τις αυταπάτες μιας Αριστεράς που καλλιεργεί τον εκλογικό κρετινισμό και το συμβιβασμό με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Θα παλέψουμε κάθε δυνατότητα για κινητοποιήσεις και αγώνες σήμερα. Και θα δώσουμε τις εκλογικές μάχες όπως αρμόζει με βάση τα χαρακτηριστικά τής κάθε κάλπης και με ένα κοινό κριτήριο για όλες: να ενισχύεται η αποκάλυψη των εχθρών του λαού, να αναδεικνύεται η μαζική πάλη, η αντίσταση και η διεκδίκηση ως ο μόνος δρόμος για τη λαϊκή υπόθεση.
