Με βιτρίνα την ψευδεπίγραφη –και στην πραγματικότητα αντιδραστική- πορεία προς την «κανονικότητα», η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμένου επιδιώκει να δείχνει προς τον λαό ότι ξέρει προς τα πού βαδίζει και ότι ακόμα περισσότερο βαδίζει προς όφελος του! Αυτό βέβαια δεν αντέχει καν σε αντιπαράθεση για μια κυβέρνηση που μέσα στους υπόλοιπους μήνες του χρόνου δεσμεύεται σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις για την τάχιστη υλοποίηση των 95 προαπαιτούμενων της λεγόμενης τρίτης αξιολόγησης, στην πρώτη γραμμή των οποίων βρίσκονται νέες επιθέσεις στα εργασιακά δικαιώματα και οι ιδιωτικοποιήσεις.
Όμως αν για την αντιλαϊκή-αντεργατική της πορεία δεν μπορεί να υπάρχουν αμφιβολίες, ούτε η σταθερότητα του πολιτικού σκηνικού δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη και αδιασάλευτη. Γιατί οι βάσεις του και οι αναφορές του, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές-πάτρωνες της χώρας, κάθε άλλο παρά σε σταθερότητα και ομοψυχία βρίσκονται. Για παράδειγμα, στην ΕΕ, περιμένοντας… τις γερμανικές εκλογές οι διάφοροι αξιωματούχοι κάνουν δηλώσεις για «αέρα στα πανιά της Ένωσης», προσπαθώντας να «ξεχάσουν» το brexit, τις αμερικάνικες σφήνες και εκβιασμούς εντός της Ευρώπης, τις ανησυχίες τους για την κινέζικη διείσδυση, τα ευρώ (γερμανικά) προβλήματα με την Τουρκία που κλιμακώνονται και αρκετά άλλα, που μόνο ανέφελο μέλλον δεν προδιαγράφουν για τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό. Αλλά και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, καλά κρατά και συνεχίζει ο αναβρασμός εντός των κυρίαρχων κύκλων της Ουάσιγκτον με ερώτημα για το πώς, -ακόμα και εάν!- θα συνεχιστεί η προεδρία Τραμπ. Αναβρασμός που αναστατώνει όλο τον πλανήτη, από την χερσόνησο της Κορέας και την ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Ασίας ως τα Βαλκάνια, τις Βαλτικές, τη Μ. Ανατολή, τη Μεσόγειο και τον Καύκασο με κύριο επίδικο, για όλες τις πλευρές των ΗΠΑ, την τιθάσευση και αποδυνάμωση, τουλάχιστον, του βασικού τους ιμπεριαλιστή ανταγωνιστή, της Ρωσίας.
Σε αυτό το πλαίσιο των πραγματικών ζητημάτων, τα αισιόδοξα και καμπόσικα του Τσίπρα και της κυβέρνησής του, θα ήταν απλώς γελοία αν δεν ήταν τυχοδιωκτικά, αν πίσω τους δεν έκρυβαν την απόφαση της κυβέρνησής του να υπηρετήσει με κάθε τρόπο τα ξένα και ντόπια αφεντικά, να καθυποτάξει και να εγκλωβίσει τον λαό και τη νεολαία σε ακόμα χαμηλότερες προσδοκίες και απαιτήσεις για τη ζωή τους και το μέλλον τους.
«Δανεική» κυριαρχία
Ζούμε σε μια χώρα που ο πρωτογενής της τομέας συρρικνώθηκε, με βάση τις απαιτήσεις -οδηγίες της ΕΟΚ-ΕΕ, από το 17% του ΑΕΠ που αντιστοιχούσε το 1981 στο 4% το 2015, διαμορφώνοντας έτσι συνθήκες (και) διατροφικής εξάρτησης με τις εισαγωγές κτηνοτροφικών-γαλακτοκομικών προϊόντα από χώρες της ΕΕ να φτάνουν ή και να ξεπερνούν σε αξία τις εισαγωγές πετρελαίου! Όμως, σε αυτή τη χώρα η κυβέρνηση, όλα τα κόμματα του συστήματος και συνολικά η άρχουσα τάξη εξυμνεί ως … αναγκαίο παράδεισο την ΕΕ και την παραμονή της χώρας σε αυτήν! Με αυτά (και πολλά άλλα…) δεδομένα δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η επίσκεψη ενός εκπροσώπου από τους ιμπεριαλιστικούς πυλώνες της ΕΕ (Μακρόν) αναστατώνει στα αλήθεια κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αφού εισπράττουν από αυτόν και όσο αντιστοιχεί από αυτόν, ανανέωση της δανεικής κυριαρχίας τους στη χώρα. Ακόμα και αν αυτή η ανανέωση θα τους στοιχίσει και άλλο στρίμωγμα (σε πολιτικό-οικονομικό και όχι μόνο επίπεδο) των ορίων αυτής της δανεικής κυριαρχίας τους.
Σε αυτή τη χώρα των δανείων, λοιπόν, είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα μπορούσε να αναφωνήσει στην παρούσα συγκυρία το γνωστό ρητό «έξω πάμε καλά» στον βαθμό που παραμένει σε ισχύ η στήριξή της από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μια στήριξη που εκφράζει την καταρχήν ικανοποίηση τόσο των ΗΠΑ για τις κλιμακούμενες υπηρεσίες του «φυλακίου Ελλάδα» στις αμερικανονατοϊκές γεωπολιτικές, πολεμικές επιδιώξεις σε ολόκληρη την περιοχή, όσο και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για τα δικά τους κέρδη και προσβάσεις κάθε είδους στη χώρα. Μια στήριξη ωστόσο που πάντα έχει την αίρεση των ενδοϊμπεριαλιστικών (εντός της Δύσης) αντιθέσεων και τριβών, των ιδιαίτερων, του καθενός, εκτιμήσεων και αναγκών, που όταν φτάσουν σε ορισμένο σημείο εκδηλώνονται και αποφασιστικά και αποτελεσματικά για την τύχη (ή την… ατυχία) των κυβερνήσεών τους στη χώρα. Αυτό το είδαμε και σχετικά πρόσφατα με τις κυβερνήσεις του Σαμαρά και του ΓΑΠ αλλά και σε προηγούμενα χρόνια, και πάντα μέσα στο πλαίσιο των καθώς πρέπει κοινοβουλευτικών εναλλαγών της Ελλάδας της μεταπολίτευσης και της… μπόλικης δημοκρατίας.
Ωστόσο και παρόλο που, και μέχρι νεωτέρας, «έξω πάει καλά» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν έχει κατορθώσει ακόμα στο εσωτερικό να υπερβεί τους ιδιότυπους όρους που την έκαναν κυβέρνηση, να συνδεθεί οργανικά με τις ντόπιες δυνάμεις του συστήματος, να γίνει με έναν σχετικά πιο κανονικό τρόπο αποδεκτή ως η κυρίαρχη πολιτική δύναμη από την πλειοψηφία τους. Αυτό εκφράζει από γενική άποψη η αναπαραγωγή τριβών και ενστάσεων από μεγαλόσχημους παράγοντες απέναντί της. Πιο συγκεκριμένα, ωστόσο, και στο ζήτημα αυτό η κυβέρνηση «πληρώνει» το κόστος της πλήρους υποταγής και συμμόρφωσής της στις αντιδραστικές ορέξεις και απαιτήσεις. Πληρώνει το κόστος της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής της, που ποτέ δεν είναι αρκετή για τα αρπακτικά του κεφαλαίου, ιδιαίτερα όταν το μόνο που έχουν να προσδοκούν για την αύξηση των κερδών τους και του ρόλου τους είναι η ακόμα μεγαλύτερη και ταχύτερη καταβύθιση του εμπορεύματος εργατική δύναμη, η ακόμα μεγαλύτερη καταλήστευση των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών. Καθώς δηλαδή για την άρχουσα τάξη διαψεύδονται οι όποιες προσδοκίες μπορεί να είχε από τη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ με τους λεγόμενους δανειστές και δεν διαμορφώνονται όροι μιας κάποιας «ανάταξης» του ρόλου και του πεδίου δράσης, τροφοδοτούνται σε κάποια τμήματα της δυσαρέσκειες και απαιτήσεις.
Αυτή η κατάσταση από μόνη της δεν είναι αρκετή για να τροχοδρομήσει αλλαγές και εξελίξεις στο κυβερνητικό επίπεδο, ενόσω δηλαδή παραμένει η έξωθεν καλή μαρτυρία για την κυβέρνηση. Εξάλλου και η ΝΔ, που αποτελεί αναμφίβολα σπλάχνο από τα σπλάχνα του συστήματος και προβάλλει ως ο μόνος πιθανός κυβερνητικός διάδοχος, βρίσκεται και αυτή εντός των ίδιων ορίων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και δεν έχει απαντήσεις για αυτό το πρόβλημα, που είναι συνολικό και πρόβλημα ταυτότητας της άρχουσας τάξης. Αλλά καθώς «το πρόγραμμα τελειώνει» το 2018, ή πιο ουσιαστικά καθώς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα, ο τυχοδιωκτικός χαραχτήρας των ντόπιων δυνάμεων και των κομμάτων τους πάντα επιτρέπει να ελπίζουν σε μια κάποια ευκαιρία και δυνατότητα να τους χρειαστούν σε κάτι παραπάνω τα αφεντικά τους, να βρεθούν πεδία και ανταλλάγματα που σήμερα δεν φαίνονται.
Τα κυβερνητικά σχέδια και οι διακυμάνσεις τους
Αυτός είναι ο πυρήνας θα λέγαμε του πολιτικού ανταγωνισμού που φαίνεται να εντείνεται, ενώ η βάση του και η προοπτική του είναι απροκάλυπτα αντιδραστική και αντιλαϊκή, φορτωμένη με κινδύνους και βαρβαρότητα για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Σε αυτό το πλαίσιο, τον πρώτο λόγο έχει βέβαια η κυβέρνηση, που θέλει να ελπίζει πως θα της δώσουν ένα περιτύλιγμα της νέας επιτροπείας μετά το 2018, με το οποίο θα μπορεί να σταθεί απέναντι στο λαό περιορίζοντας τη φθορά που συσσωρεύει και να παραμείνει με αξιόμαχους όρους εντός του σκηνικού. «Ως τότε» θα συνεχίσει με τη γραμμή της ασύστολης δημαγωγίας και της διαστροφής της πραγματικότητας. Θα συνεχίσει όπως κάνει τώρα στις Σκουριές της Χαλκιδικής, με το ένα χέρι να προωθεί την καταλήστευση της χώρας και την υποδούλωση των εργαζομένων και με το άλλο να γράφει αστερίσκους ενστάσεων και ευαισθησιών σε αυτή την πραγματικότητα, που η ίδια προωθεί. Θα συνεχίσει να καίει δικαιώματα και κατακτήσεις των μαζών και να αλείφει με μερικές σταγόνες λάδι ένα πολύ μικρό κομμάτι από αυτά που η ίδια με την πολιτική της κατέκαψε. Θα συνεχίσει δηλαδή στη γραμμή της επιτυχίας που συνολικά το σύστημα της έχει αναγνωρίσει ως τώρα, στη γραμμή που εμφανίζει ως αναπόδραστη τη συμπίεση και την εξαθλίωση, τη γραμμή που θέλει να πείσει ευρύτερα λαό και νεολαία πως τα 5μηνα και οι αμοιβές εξαθλίωσης, η ανύπαρκτη περίθαλψη και ο διωγμός της νεολαίας από τα σχολεία είναι ότι περισσότερο μπορεί να έχει!
Αυτός ο βασικός κυβερνητικός σχεδιασμός είναι φανερό ότι περιέχει αρκετά «αν» και «ίσως» και ότι στην εξέλιξη του τροφοδοτεί αντικειμενικά τους άλλους διεκδικητές της κυβέρνησης και των εκλογικών ποσοστών και ρόλων. Σίγουρα τη ΝΔ, που αποκτά κάθε «επιχείρημα» για το γιατί «πρέπει» η χώρα να είναι παράρτημα και βάση των ιμπεριαλιστών, γιατί «πρέπει» η κοινωνία να γίνει ζούγκλα που θα βασιλεύουν το κέρδος και η αδικία χωρίς κανένα πρόσχημα και φύλο συκής, γιατί «πρέπει» να μπουν στο «γύψο» οι λαϊκές ελευθερίες και να ανακηρυχτούν παράνομοι οι αγώνες και η μαζική πάλη. Αλλά και ο κεντροαριστερός εσμός βρίσκει ανάλογο πεδίο για να εκδηλώσει την αποφασιστικότητά του ενάντια… στον λαό και τα δικαιώματά του. Μέχρι και σε πρόταση απαγόρευσης της δράσης των κομμάτων στα Πανεπιστήμια έφτασε ο… μεταρρυθμισμός του Σ. Θεοδωράκη, στη συνέντευξή του στη ΔΕΘ! Σε κάθε περίπτωση, το σύνολο αυτών των –γνωστών και δοκιμασμένων στην υπηρεσία του συστήματος- δυνάμεων αντιλαμβάνεται ότι επίμαχο αυτής της περιόδου αποτελεί το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα του πάρει τη θέση («είμαι ο νέος Α. Παπανδρέου» έγραψε ο ίδιος ο Τσίπρας) ή αν θα αποδυναμωθεί αρκετά ώστε όλοι αυτοί (με κάποιον αρχηγό και κάποιο κόμμα που θα το βρουν μετά τον αρχηγό…) να επιστρέψουν σε κεντρικό ρόλο στις υπηρεσίες του συστήματος. Υπηρεσίες που βέβαια πρέπει να συνάδουν με την ένταση της αντιδραστικής πορείας, η οποία εξελίσσεται.
Με δοσμένες αυτές τις αντιφάσεις του βασικού σχεδιασμού, το κυβερνητικό επιτελείο προφανώς αντιμετωπίζει και άλλες εκδοχές των εξελίξεων. Όπως το να τρέξει να προλάβει την ισχυροποίηση των ανταγωνιστών του, με αιφνίδιες εκλογές για τις οποίες θα βρει ή θα κατασκευάσει αφορμές απέναντι και ενάντια σε αυτούς που δεν συμμερίζονται τις ευαισθησίες του για το λαό που υποφέρει από την πολιτική του… Απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο προετοιμάζεται προφανώς και η αντιπολίτευση και ίσως οι πιέσεις που ασκούνται από μια σειρά ντόπιες δυνάμεις να έχουν τελικά στόχο να μην επιτρέψουν εύκολα μια τέτοια επιλογή ή και αν αυτή γίνει να έχουν καλύτερους όρους απάντησης. Εξάλλου για μια τέτοια «αναστάτωση» θα πρέπει να υπάρχει και η ανοχή τουλάχιστον των ξένων κέντρων…
Αν είναι κάτι παραπάνω από φανερό με όλα αυτά, είναι ότι ο λαός δεν έχει τίποτε θετικό να περιμένει από αυτές ή τις άλλες επιλογές και εξελίξεις που μπορεί να δρομολογηθούν από τα πάνω, από τα κέντρα του συστήματος και την κυβέρνησή του. Αντίθετα, έχει να περιμένει τη χειροτέρευση της θέσης του και των όρων της ζωής του. Κοινός παρανομαστής των επιδιώξεων των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων είναι ο λαός να παραμείνει στη γωνία, να αφοπλιστεί ακόμα παραπέρα ιδεολογικά και πολιτικά, να γίνει θεατής του τσαλαπατήματος των δικαιωμάτων του. Η «κανονικότητα» που όλοι τάζουν και προπαγανδίζουν είναι να γίνει νόμος η ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, νόμος που δεν θα συναντά προσκόμματα και αντιστάσεις. Η «κανονικότητα» είναι η νέα διατύπωση του «συνταγματικού τόξου» των Σαμαρά-Βενιζέλου, μέσα στην οποία χωράει μια χαρά και η φασιστική Χ.Α., για την οποία, τέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία Φύσσα, η «δικαιοσύνη» δεν μπορεί ακόμα να αποφανθεί!
Μόνο κέρδος θα έχουν ο λαός και η νεολαία αν κινηθούν στην αντίθετη τροχιά από αυτήν που εξελίσσεται η κατάσταση, αν αποφασίσουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο μόνο πεδίο που μπορούν να ελπίζουν. Στο πεδίο των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων, στο πεδίο της μαζικής πάλης. Σε αυτήν την κατεύθυνση απαιτείται να δώσουμε όλες μας τις προσπάθειες, αυτή την κατεύθυνση στήριξε ιδεολογικά και πολιτικά και ο κύκλος των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση, που θα κορυφωθεί στα πλαίσια του διεθνιστικού διημέρου του Νοέμβρη. Σε αυτό το πεδίο απαιτείται η αποφασιστική και τολμηρή παρουσία μιας αναβαθμισμένης Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ, αυτής που πρέπει να παλέψουμε για να διαμορφωθεί στα πλαίσια του διαλόγου σε αυτήν και ενόψει της πανελλαδικής διαδικασίας των σχημάτων της, πριν το τέλος της φετινής χρονιάς. Οι μαζικοί αγώνες και η συγκρότηση-ενίσχυση της επαναστατικής κατεύθυνσης μέσα σε αυτούς είναι ότι πιο επίκαιρο και αναγκαίο για τα συμφέροντα του λαού και της νεολαίας!
