Δεν είναι τυχαία η ημερομηνία που επιλέχθηκε για να πραγματοποιηθεί το αντικομμουνιστικό συνέδριο στην Εσθονία. Είναι η επέτειος της υπογραφής του συμφώνου μη επίθεσης μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ του 1939. Αυτή την ημερομηνία διάλεξαν οι ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. για να τη χαρακτηρίσουν ως «Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού» δημιουργώντας συνειρμούς περί συνεργασίας ΕΣΣΔ και ναζιστικής Γερμανίας. Μόνο που κάθε χρόνο αυτές και άλλες διεθνείς συναντήσεις επικεντρώνονται αποκλειστικά στον κομμουνισμό. Προσπαθούν να διαγράψουν από τη μνήμη των λαών τα γεγονότα που προηγήθηκαν και ανάγκασαν την ΕΣΣΔ και την ηγεσία της να προχωρήσουν σε αυτή τη συμφωνία. Τις δικές τους συμφωνίες με τον Χίτλερ που στο όνομα του κατευνασμού του τού παρέδωσαν τη μισή ανατολική Ευρώπη!
Κάθε χρόνο γίνονται ανακοινώσεις και συζητήσεις από τους πάντες, μόνο που φέτος για τη χώρα μας τουλάχιστον υπήρξε μια παραπάνω ένταση, με αφορμή την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να παραβρεθεί η κυβέρνηση στο εν λόγω συνέδριο. Μια άρνηση που δεν έχει να κάνει με την υπεράσπιση των κομμουνιστικών και αριστερών ιδεών αλλά με την ανάγκη της να συνεχίζει να εμφανίζεται ως …αριστερή αλλά και με την ανάγκη να τροφοδοτεί την πολιτική ατζέντα με θέματα που αποπροσανατολίζουν από τη επίθεση και την ολοένα μεγαλύτερη υποτέλειά της στους ιμπεριαλιστές. Και μόνο η ύπαρξη αυτού του κόμματος στη διακυβέρνηση της χώρας αποτελεί τη μεγαλύτερη προβοκάτσια απέναντι στις ιδέες του κομμουνισμού, της αριστεράς, απέναντι στους αγώνες που έδωσαν οι λαοί, και ο δικός μας, τα χρόνια της ανάτασής τους.
Οι αντιδράσεις από τα αστικά κόμματα θα λέγαμε ότι ήταν φυσιολογικές. Επίθεση στην κυβέρνηση, επίθεση στις αριστερές ιδέες, κατηγορώντας παράλληλα την κυβέρνηση για έκθεση σε κίνδυνο των σχέσεων της Ελλάδας με την Ε.Ε., μην τυχόν και δυσαρεστηθούν οι προστάτες τους! Ο αντικομμουνισμός είναι βασικό συστατικό στοιχείο εδώ και χρόνια της πολιτικής τους. Από την άλλη, βέβαια, δεν μπορούν και να παραβλέψουν την ιστορία των αγώνων του λαού μας και τις ρίζες που εξακολουθούν να έχουν οι κομμουνιστικές και αριστερές ιδέες σε μεγάλα τμήματά του. Αυτό οδήγησε ως ένα βαθμό πολιτικούς της ΝΔ (μέχρι και τον Φορτσάκη!), το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ να διαχωρίσουν τη θέση τους από τη «συλλήβδην» ταύτιση του κομμουνισμού με τον ναζισμό διαχωρίζοντας τους υπόλοιπους «κομμουνιστές» από τους «σταλινικούς». Είναι ακόμα αναγκαίοι οι «δημοκράτες κομμουνιστές και αριστεροί» στο σύστημα.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Αυτή των αριστερών και των κομμουνιστών, με ή χωρίς εισαγωγικά. Σε πολλές εκδοχές και με κάμποσες παραλλαγές. Από τα διάφορα ρεύματα του τροτσκισμού, του εξωκοινοβουλίου μέχρι τους ευρωκομμουνιστές και τους δημοκράτες αριστερούς. Αυτοί υπερασπίζονται δήθεν το κομμουνιστικό κίνημα αλλά πριν το κάνουν ρίχνουν το αναγκαίο ανάθεμα στον Στάλιν (και στον Μάο) υιοθετώντας κατά ένα μέρος, όλη -ή και προσθέτοντας περισσότερα- την αστική προπαγάνδα. Μιλούν για την επανάσταση είτε σα μια παγκόσμια (οπότε και ανέφικτη) διαδικασία ή σα να επρόκειτο για μια αναίμακτη μετάβαση που θα φέρει ομαλά την «άλλη κοινωνία». Αφαιρούν κάθε ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο, αποκρύπτουν, διαστρεβλώνουν, δημιουργούν ή και απομονώνουν γεγονότα, διαστρεβλώνουν τον ρόλο και τις απόψεις προσώπων πριν, κατά και μετά την επανάσταση. Μιλούν για δημοκρατία και απόψεις σαν να μην υπήρξαν τάξεις και ταξική πάλη στην ΕΣΣΔ, σα να ήταν αυτές οι απόψεις στον αέρα και να μην είχαν κανένα κοινωνικό υπόβαθρο, σα να είναι η δημοκρατία κάτι το ουδέτερο. Δεν τους ενδιαφέρει να δουν γιατί ηττήθηκε το κομμουνιστικό κίνημα. Τους ενδιαφέρει, αυτούς τους αντι-προσωπολάτρες, αντιγραφειοκράτες, αντιηγετικούς και οπαδούς του «από τα κάτω», να δικαιώσουν την πολιτική ηγετικών προσώπων και ρευμάτων που δεν πίστεψαν, αναχώρησαν και αντιτάχθηκαν στη προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Την πολιτική προσώπων και ομάδων των οποίων η ουσία των απόψεων τελικά επικράτησε στη Σοβιετική Ένωση και στο κομμουνιστικό κίνημα. Άλλωστε αυτές αποτελούν τον πυρήνα και των δικών τους απόψεων.
Υπάρχει και η πλευρά του ΚΚΕ. Για δεκαετίες, υπερθεμάτιζε στη λεγόμενη αποσταλινοποίηση του κομμουνιστικού κινήματος και έβλεπε σοσιαλισμό μέχρι και στα χρόνια του Γκορμπατσώφ, μετέτρεψε το κομμουνιστικό κίνημα και την αριστερά σε ουρά των αστικών «προοδευτικών» δυνάμεων. Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενά του, δε βλέπει στην πραγματικότητα ύπαρξη τάξεων μέσα στο σοσιαλισμό, κατά συνέπεια και ταξικής πάλης. Όλα είχαν και έχουν να κάνουν με διαφορετικές απόψεις και στρεβλώσεις της θεωρίας και με εσωτερικές συνωμοσίες, υπαρκτές και ανύπαρκτες. Η «κριτική» τους φτάνει μέχρι εκεί που δε θίγονται τα ιερά και όσια των επιλογών των πολιτικών τους προγόνων, αλλά και των ίδιων όταν μιλάμε για πιο πρόσφατα γεγονότα, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να αυτοκαταργηθούν. Υποτίθεται ότι το ΚΚΕ υπερασπίζεται την περίοδο που εκπροσωπούν ο Λένιν και ο Στάλιν από τη μια, από την άλλη όμως, για να δικαιολογήσει και τις σημερινές πολιτικές, ιδεολογικές και κινηματικές επιλογές του, υιοθετεί τροτσκιστικές απόψεις ρίχνοντας το ανάθεμα σε βασικές επιλογές του κομμουνιστικού κινήματος τα χρόνια εκείνα, επιλογές που το οδήγησαν στην αντιφασιστική νίκη και μεγάλωσαν την ήδη μεγάλη δυναμική του ακόμη περισσότερο. Αυτοί και αν διαστρεβλώνουν τη «σταλινική» περίοδο του κομμουνιστικού κινήματος, μέχρι και τα γραπτά του Στάλιν!
Η υπεράσπιση του κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορεί να γίνει ούτε με την πλήρη απόρριψη της ιστορίας του ούτε με νεόκοπα λιβανίσματα. Ούτε με «επιτυχίες» του τύπου αναγνώρισης από την Ε.Ε. ότι υπάρχει και δημοκρατικό κομμουνιστικό κίνημα, που διαχωρίζεται από τον… σταλινισμό.
Τα γεγονότα δε μπορούν να αμφισβητηθούν. Μπορούν να γίνουν δεκτά, να κριτικαριστούν ή και να καταδικασθούν μόνο εκ του αποτελέσματος. Το ζητούμενο είναι αν κανείς τα ερμηνεύει για να διαχωρισθεί από αυτά και να πετάξει το βάρος της πραγματικότητας από πάνω του ενοχικά, μην τυχόν και κατηγορηθεί για αντιδημοκρατικότητα ή για να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα για τη κίνησή του στο παρόν και το μέλλον. Ένα άλλο ζητούμενο είναι το εργαλείο με τα οποία τα ερμηνεύει. Παίζει κάποιο ρόλο η ταξική πάλη, οι εργάτες και ο λαός ή στέκεται κανείς μόνο στο τι γίνεται σε επίπεδο ηγεσιών και εκεί πάλι αγνοώντας τις απόψεις που εκφράζουν τα διάφορα ηγετικά στελέχη όσα χρόνια κι αν είναι, όσο προσφορά κι αν είχαν στο πέρασμα των χρόνων; Απόψεις που δεν μπορεί να είναι στον αέρα. Η θεώρηση της ιστορίας δε μπορεί να γίνεται ούτε έξω από τα πλαίσια της ταξικής πάλης ούτε με επιφανειακή και επιλεκτική εξέταση των γεγονότων. Αλλιώς μιλάμε για αναθεώρηση!
Το κομμουνιστικό κίνημα έδωσε τον προηγούμενο αιώνα την απόδειξη ότι οι εργάτες, οι εργαζόμενοι λαοί μπορούν. Όταν στα πλαίσιά του επικρατούσαν οι απόψεις που ήθελαν τους εργάτες και τους λαούς πρωταγωνιστές της πάλης, τότε είχε νίκες. Όταν στα πλαίσιά του άρχισαν να επικρατούν απόψεις που έθεταν τους εργάτες και τους λαούς στην άκρη της ιστορίας, τότε ηττήθηκε. Το ζητούμενο για μας σήμερα είναι το πώς και το γιατί. Να μελετήσουμε την ιστορική πραγματικότητα χωρίς ωραιοποιήσεις και χωρίς αποσιωπήσεις, όχι για να τη διορθώσουμε αλλά για να την εκμεταλλευτούμε.
Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στο κενό. Ο καλύτερος τρόπος για να λυθούν και τα ζητήματα της ιστορίας είναι η πάλη. Ο αγώνας για να ξαναβγούν η εργατική τάξη και οι λαοί στο προσκήνιο. Όταν η εργατική τάξη ξανασυγκροτηθεί σε τάξη για τον εαυτό της και ξαναγίνει πρωταγωνιστής της ταξικής πάλης, όταν οι λαοί αρχίσουν να διεκδικούν και πάλι το δικαίωμα στο καθορισμό του μέλλοντός τους, όταν το κομμουνιστικό κίνημα ανασυγκροτηθεί σε ταξική και επαναστατική βάση, αξιοποιώντας και όχι αναθεματίζοντας την εμπειρία, τότε θα ξεκαθαριστούν και τα ζητήματα της ιστορίας, τότε θα αναλάβει και ο καθένας τις ευθύνες του και θα διαλέξει πλευρά. Τότε θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι!
Αυτό οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο, κατά συνέπεια και τα κόμματά τους, το καταλαβαίνουν καλύτερα απ’ όλους. Γι’ αυτό, μπορεί από τη μια να υπερθεματίζουν σε αντικομμουνισμό και να τον κάνουν επίσημη πολιτική απαγορεύοντας κομμουνιστικά κόμματα και σύμβολα όπου τους παίρνει αλλά και από την άλλη, όταν κρίνουν ότι ακόμη είναι νωρίς, φροντίζουν με τον τρόπο τους να συντηρούν και να… κανακεύουν αυτές τις τάσεις που διαχωρίζουν τη θέση τους από τις ιστορικές περιόδους που πραγματικά κινδύνευσε ο καπιταλισμός.
