Η αντικομουνιστική υστερία της τελευταίας περιόδου στην Ευρώπη και τη χώρα μας, με αφορμή το συνέδριο του Ταλίν, αποκάλυψε, τόσο τις επιδιώξεις των πιο μαύρων δυνάμεων του συστήματος, όσο και τα όρια κάποιων που αναφέρονται στην κομμουνιστική κατεύθυνση. Ιδιαίτερα εκείνων που ένιωσαν την ανάγκη μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό να διαχωριστούν και να καταγγείλουν μετά βδελυγμίας τον Σταλινισμό, είτε αυτοί είναι οργανώσεις, είτε στελέχη και προσωπικότητες στον χώρο της Αριστεράς. Παρακολουθήσαμε ανακοινώσεις οργανώσεων που περισσότερο ασχολήθηκαν με τα «σταλινικά εγκλήματα» και εξαφάνισαν την συμβολή του Στάλιν και της ΕΣΣΔ στον Β’ ΠΠ, αναλύσεις στελεχών για το «πόσους έφαγε ο Στάλιν» και γενικότερα αυτό που επικράτησε σε κάποιους κύκλους της αριστεράς ήταν εναρμονισμένο με το κλίμα της αντικομουνιστικής επίθεσης. Έχουμε υπόψη μας την ανακοίνωση της ΟΚΔΕ, τις τοποθετήσεις του Π. Μαυροειδή και του Γ. Ρούση, ενώ σε αριστερές ιστοσελίδες βρήκαν την ευκαιρία να «ξεσαλώσουν» διάφοροι με τις εκατοντάδες χιλιάδες και τα εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού.
Όλοι οι παραπάνω υποτίθεται, ότι θέλουν να αποκαθάρουν τον κομμουνισμό από τη «σταλινική παρένθεση» (όπως λέει ο Γ. Ρούσης), να διαχωρίσουν τον κομμουνισμό από «τα σταλινικά εγκλήματα» (όπως λέει η ΟΚΔΕ) και να υπερασπίσουν έναν κομμουνισμό, που «έχει τα χέρια του καθαρά» (όπως μας λέει ο Μαυροειδής).
Δεν έχουμε υπόψη μας κάποια ανακοίνωση αναρχικής ομάδας, αλλά πιστεύουμε ότι και εκεί θα υπερασπίζονταν έναν κομμουνισμό χωρίς Λένιν-Τρότσκι και φυσικά τον ακατονόμαστο.
Όλοι οι παραπάνω και ο καθένας από τη μεριά του χρησιμοποιούν το επιχείρημα, ότι τα «σταλινικά εγκλήματα» δυσφημούν το κομμουνιστικό κίνημα και την κομμουνιστική κοσμοαντίληψη και εκεί πάνω πατάνε οι αντιδραστικοί, για να επιτεθούν στους κομμουνιστές και την ιδεολογία τους. Μάλιστα οι τροτσκιστές της ΟΚΔΕ φτάνουν στο σημείο να ονομάζουν «σταλινικά καθεστώτα» αυτά του παλινορθωμένου καπιταλισμού που κατέρρευσαν το 89-91.
Όλοι αυτοί, το μόνο που δεν λένε είναι, ότι «ο Στάλιν έτρωγε για πρωινό ανθρώπινο κρέας» (ειρωνικό σχόλιο του Μ. Θεοδωράκη στα ΝΕΑ για την υστερία απέναντι στο πρόσωπο του Στάλιν). Το πιο σοβαρό είναι, ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το κύριο ζήτημα της περιόδου, που είναι ο συνδυασμός της αντικομουνιστικής υστερίας και της φασιστικοποίησης, με την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των λαών από τη μεριά των δυνάμεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα, δίνουν νέα όπλα στις δυνάμεις του συστήματος, για να αμαυρώσει την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, ενώ αφήνουν στο απυρόβλητο τις ρεβιζιονιστικές ηγεσίες (Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ και σια), που οδήγησαν την πρώτη χώρα του σοσιαλισμού στο αντίθετό της. Στοιχείο και αυτό που αποκαλύπτει τις «εκλεκτικές συγγένειες» με τον χώρο του ρεβιζιονισμού, ο οποίος «αναγνώρισε» τα «θύματα του σταλινισμού» σε μία προσπάθειά του να μεγαλώσει τη βάση στήριξής του και να αποκτήσει και «αριστερά» άλλοθι.
Η περίοδος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ είναι η περίοδος της ταξικής πάλης στην πρώτη χώρα των σοβιέτ, για να γίνει η «έφοδος στον ουρανό» υλική πραγματικότητα που θα αλλάξει τη χώρα και όλο τον πλανήτη. Αποδείχτηκε περίτρανα, ότι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όχι μόνο μπορούν να νικήσουν τους δυνάστες τους, αλλά και να αναλάβουν τη διεύθυνση όλης της κοινωνίας, με στόχο να την απελευθερώσουν από τα δεσμά της εξαθλίωσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Ταυτόχρονα, είναι η περίοδος που οι κεφαλαιοκρατικές αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστές εξαπολύουν τις πιο μαύρες δυνάμεις τους, φασισμό-ναζισμό, για να «σβήσουν από τον χάρτη» την ΕΣΣΔ και να συντρίψουν τον μπολσεβικισμό-κομμουνισμό. Με αυτά τα καθήκοντα ήταν αντιμέτωπη η σοβιετική ηγεσία με επικεφαλής τον Στάλιν και με βάση αυτά πρέπει να κριθεί ολόκληρη αυτή η ιστορική περίοδος. Και είναι φυσικό για όλους τους αντιδραστικούς να αποκαλούν εγκλήματα το βάθεμα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, την κολεκτιβοποίηση και τη συντριβή των κουλάκων, την επιτυχία των πεντάχρονων οικονομικών πλάνων, την ίδια περίοδο που η καπιταλιστική οικονομία δονούνταν από την οικονομική κρίση του 29-32. Πολύ περισσότερο, είναι φυσικό να αποκαλούν έγκλημα τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη στον Β’ ΠΠ με πρωτοπόρα την ΕΣΣΔ, που συνέτριψε τα σχέδιά τους και ενίσχυσε το απελευθερωτικό ρεύμα σε όλη τη γη. Η εργατική τάξη και οι λαοί, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές και τα κομμουνιστικά κόμματα, αποτέλεσαν, για μία ολόκληρη περίοδο, έναν θανάσιμο κίνδυνο για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που έβλεπε «τον χάρο με τα μάτια του» και το «φάντασμα του κομμουνισμού» να απλώνεται, όχι μόνο πάνω από την Ευρώπη, αλλά και πάνω από όλη την υφήλιο. Και σε όλη αυτή την περίοδο, ο Στάλιν αποτέλεσε την ηγετική φυσιογνωμία του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή την ιστορική πραγματικότητα προσπαθούν να σβήσουν από τη μνήμη των λαών οι αντιδραστικοί, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Και δεν μπορεί να μας διαφεύγει, ότι ο αντισταλινισμός-αντικομουνισμός πήρε «τα πάνω» του από τη διαρροή προς τη Δύση της μυστικής έκθεσης Χρουστσόφ για τα «σταλινικά εγκλήματα» μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956.
Για όλους όσοι σήμερα σηκώνουν τόση φασαρία για τα «σταλινικά εγκλήματα» τίθεται ένα ερώτημα που οφείλουν να απαντήσουν: είναι τυχαίο, ότι οι δυνάμεις της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ προώθησαν την ανατροπή του σοσιαλισμού και την «ειρηνική συνύπαρξη» με τους ιμπεριαλιστές της Δύσης στη βάση του αντισταλινισμού; Προφανώς, για όποιον δεν έχει παρωπίδες, δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ο αντισταλινισμός ενώνει όλους τους αντιδραστικούς σε Ανατολή και Δύση, ενώνει τους σοσιαλδημοκράτες και τους φιλελεύθερους δημοκράτες, υπηρέτες του συστήματος, ενώνει όσους δεν θέλουν, σήμερα, να ξανασυναντηθεί η κομμουνιστική κοσμοαντίληψη με την εργατική τάξη και τους λαούς, ανοίγοντας νέους δρόμους για την πάλη τους.
Η υπεράσπιση του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού που υπήρξε, είναι ένα καθήκον δύσκολο για όσους επιμένουν στον δρόμο του Οκτώβρη και γίνεται ακόμη δυσκολότερη, καθώς η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες απαιτεί ουσιαστικές απαντήσεις που να ανοίγουν σήμερα προοπτικές για την ανασυγκρότηση του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος της εποχής μας. Οι απαντήσεις όμως αυτές δεν μπορεί θα δοθούν από τη μεριά του συστήματος αλλά από τη μεριά της εργατικής τάξης και των λαών, των επαναστατών και των κομμουνιστών, της δικής τους ιστορίας, των δικών τους αγώνων και θυσιών, των δικών τους λαθών και υποχωρήσεων.
Δεν ζητούμε από κανέναν να γίνει άκριτος υποστηρικτής του Στάλιν και του κομμουνιστικού κινήματος, του οποίου υπήρξε επικεφαλής για δεκαετίες. Απαιτούμε όμως από όλους αυτούς, που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται τον κομμουνισμό, να συντάσσονται τουλάχιστον από την εδώ πλευρά του ποταμού και όχι από την απέναντι.
