Γυρνώντας το βλέμμα προς τα πίσω, στα τέσσερα τελευταία χρόνια, μπορούμε να δούμε ότι ο λαός μας έδωσε μια σειρά αντιπολεμικούς-αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Οι αγώνες αυτοί διέφεραν μεταξύ τους ως προς τη μαζικότητα, το δυναμισμό και τη διάρκεια. Ολοι τους, όμως, εκφράζανε την αγωνία και το φόβο του λαού μας για τα επικίνδυνα παιχνίδια που παίζουν οι ιμπεριαλιστές με το αίμα των λαών στη γειτονιά μας.
Με πρόσφατες τις μνήμες -τότε- απ” τον παλλαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στη βάρβαρη επιδρομή ΗΠΑ-Ευρώπης στη Γιουγκοσλαβία, εκφράστηκε το 2000 η αντίθεση στις αμερικανονατοϊκές ασκήσεις «Νταϊνάμικ Μιξ» από κομμάτια του ελληνικού λαού κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα.
Η καταγγελία-εναντίωση στο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και τις θηριωδίες του, η υποστήριξη της παλαιστινιακής εξέγερσης (Ιντιφάντα) αποτέλεσαν επίσης ένα πεδίο έκφρασης των φιλειρηνικών, αντιπολεμικών διαθέσεων του λαού μας ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Μέχρι την επίθεση των Αμερικανών στο Αφγανιστάν, η ιμπεριαλιστική επεμβατικότητα και οι εθνικισμοί που εξέθρεψε στα μεταβαλλόμενα Βαλκάνια καθώς και οι εξελίξεις στο Παλαιστινιακό, όπου με τις πλάτες των Αμερικάνων οι σιωνιστές του Ισραήλ προσπαθούσαν να κάμψουν με φασιστικές μεθόδους την παλαιστινιακή αντίσταση, έδιναν την αφορμή και την αιτία για το ξέσπασμα μικρότερων ή μεγαλύτερων αγώνων.
Αναμφισβήτητα, ωστόσο, ορόσημο της αντιπολεμικής πάλης του λαού μας τα τελευταία χρόνια ήταν οι ογκώδεις κινητοποιήσεις ενάντια στον προληπτικό πόλεμο των αρχιφονιάδων στο Ιράκ.
Η συμμετοχή του κόσμου στο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό προσκλητήριο ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Το ίδιο μεγάλη η μαχητικότητα και η διάρκεια των λαϊκών κινητοποιήσεων. Απ” άκρη σ” άκρη της χώρας ένας ολόκληρος λαός ξεσηκώθηκε, βγήκε μαζικά και δυναμικά στους δρόμους, μαζί μ” όλους σχεδόν τους λαούς του κόσμου, ενάντια στον πόλεμο. Στα καθημερινά αντιπολεμικά ραντεβού έδωσε μαζικό παρών και η νεολαία της χώρας μας, ένωσε την αντιπολεμική φωνή της με τη φωνή των εργαζόμενων, με τη φωνή του υπόλοιπου λαού.
Ολη την έντεχνη προπαγάνδα, χρόνια τώρα, που προσπαθεί με τη μέθοδο της πλύσης εγκεφάλου να μας πείσει ότι ο λαός μας βολεύτηκε, ότι πέρασε η εποχή των αγώνων, ότι δεν έχει κανένα νόημα η αντιπολεμική, αντιιμπεριαλιστική πάλη, με την ίδια του τη συμμετοχή ο ελληνικός λαός τη διέψευσε. Ορθωσε το ανάστημά του ενάντια στον πιο επικίνδυνο εχθρό της ανθρωπότητας, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ο αντιαμερικανισμός, όσο και αν κάποιοι θέλουν να τον ξορκίσουν και να τον εξαφανίσουν, εκδηλώθηκε από πλατιά λαϊκά και νεολαιίστικα τμήματα. Αυθόρμητα ή και μισοσυνειδητά ο λαός καταλάβαινε ότι το Ιράκ ήταν μόνο η «αρχή» ενός νέου ματοβαμμένου κύκλου ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, συγκρούσεων και πολέμων. Γι” αυτό και αντέδρασε με την παλλαϊκή συμμετοχή του και με μαχητικότητα ενάντια στον κύριο φορέα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, τους φονιάδες των λαών, τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Με βάση τους υπαρκτούς συσχετισμούς, μπορούμε να πούμε ότι ο λαός μας στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, κάτι, όμως, που δεν έκαναν οι δυνάμεις της Αριστεράς που υποτίθεται πως τον εκπροσωπούν και εκφράζουν τα συμφέροντά του. Εννοούμε τους δυο πόλους της επίσημης κοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Πρώτα απ” όλα θα περίμενε κανείς μια κριτική-αυτοκριτική τοποθέτηση για τη στάση τους στο Γιουγκοσλαβικό, στις πάνδημες διαδηλώσεις ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία.
Ολοι θυμόμαστε ότι ο φιλοευρωπαίος ΣΥΝ τότε κράτησε διακριτικές αποστάσεις απ” τις κινητοποιήσεις. Βλέπετε, στους βομβαρδισμούς συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι, οι εκπρόσωποι της μεγάλης «ευρωπαϊκής οικογένειας» που υποστηρίζει η ηγεσία του Συνασπισμού. Και το ΚΚΕ όμως, απ” την άλλη, τις περισσότερες φορές επιδόθηκε σ” έναν αγώνα κομματικής προβολής περισσότερο. Μακριά και έξω απ” τον κόσμο, χωρίς καμιά προπαγάνδα μαζική, κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες μέλη και φίλοι του κόμματος αυτού προσπαθούσαν να σταματήσουν τις στρατιωτικές φάλαγγες του ιμπεριαλισμού στη Θεσ/νίκη και τη Βόρεια Ελλάδα! Μια κίνηση που έβαλε το λαό στο περιθώριο. Για όλα αυτά ποτέ δεν ειπώθηκε τίποτα.
Περασμένα, ξεχασμένα, θα μπορούσε να πει κάποιος, και από μια πρώτη άποψη δεν θα “χε άδικο. Μόνο που αυτές οι δυο δυνάμεις της Αριστεράς μ” άλλες μορφές και τρόπους συνέχισαν την ίδια πολιτική και κατά τη διάρκεια των μαζικότατων αντιπολεμικών διαδηλώσεων ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ
Αυτά που βίωσαν και είδαν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, αγωνιστές, προοδευτικοί και αριστεροί άνθρωποι ήταν η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός. Η υπονόμευση της κοινής δράσης! Και την κύρια ευθύνη γι” αυτό την έχουν Συνασπισμός και ΚΚΕ. Στο πλαίσιο του Φόρουμ ο ένας, αυτόνομα ο άλλος, έκαναν ό,τι περνούσε απ” το χέρι τους για να μην ενοποιηθούν οι μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Με τη στάση τους επέβαλαν την πολυδιάσπαση των διαδηλώσεων με τεχνητούς χωροταξικούς διαχωρισμούς. Προσπαθούσε ν” αποφύγει ο ένας τον άλλο με κάθε τρόπο. Κι όμως ο κόσμος τότε επιζητούσε την ενότητα στη δράση. Και σ” αυτή τη βάση ήταν όχι μόνο αναγκαία αλλά δυνατή η κοινή δράση, η συμπόρευση όλων των δυνάμεων, για να δυναμώσει ακόμα περισσότερο, να οργανωθεί καλύτερα και ν” αποκτήσει συνέχεια και διάρκεια η αντιπολεμική πάλη. Οι δυο συνιστώσες της επίσημης Αριστεράς απέφυγαν να αναλάβουν αυτό το καθήκον, αυτή την υποχρέωση προς τους χιλιάδες διαδηλωτές. Αυτό αποδεικνύεται απ” τη στάση τους.
Ευκαιρίες κοινής δράσης δίνονταν καθημερινά και σ” αυτή την κατεύθυνση πίεζε η μαζική συμμετοχή λαού και νεολαίας. Αυτήν ακριβώς την αναγκαιότητα -κι όχι κανένας μικρομεγαλισμός- ήρθε να υπηρετήσει η πρόταση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ τότε, του ΚΚΕ(μ-λ) και πολλών αντιπολεμικών-αντιιμπεριαλιστικών κινήσεων και επιτροπών για συμπόρευση όλων των δυνάμεων στο μεγαλειώδες αντιπολεμικό κίνημα. Την πρόταση αυτή δεν την δέχτηκαν ούτε αυτοί που τώρα «κόπτονται» για την ενότητα της Αριστεράς ούτε οι άλλοι που διακηρύσσουν ότι είναι η συνεπής αντιπολεμική δύναμη.
Το τι είναι, όμως, κάποιος κρίνεται απ” τις πράξεις του. Και οι δυο φορείς της επίσημης Αριστεράς απέδειξαν ότι, παρά τις διακηρύξεις για ενότητες και συμμαχίες, υπονόμευσαν την κοινή δράση στον αντιπολεμικό αγώνα. Με πρόσχημα μάλιστα τις εκλογές δεν πήραν καμιά πρωτοβουλία για την ανάδειξη της σημασίας και την έκφραση αλληλεγγύης στην ηρωική ιρακινή αντίσταση.
Περιχαράκωση ή κοινή δράση και συμπόρευση στους δρόμους του αντιπολεμικού αγώνα; Αυτό το ζήτημα αναδείχτηκε και στις πρόσφατες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις και παραμένει ανοιχτό για τους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Ο κάθε αγωνιστής μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του και ν” αποφασίσει ποιες δυνάμεις και ποιες λογικές είναι ανάγκη να στηριχθούν και να ενισχυθούν. Και στις εκλογές και στους νέους αγώνες που είναι ανάγκη να ξεδιπλωθούν ενάντια στο μαύρο μέλλον που ετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές για τους λαούς.
φ.495, 21/2/04
