Οι περιοριστικοί όροι της απαγόρευσης συμμετοχής σε δημόσιες συναθροίσεις και της απαγόρευσης μετάβασης και κίνησης μέσα στην περιοχή των Εξαρχείων, επιβλήθηκαν από τον ανακριτή προς τους συλληφθέντες στην αντιφασιστική συγκέντρωση της Τετάρτης 15/7.
Από τη μία, λοιπόν, ο ανακριτής επέβαλε όρο στους κατηγορούμενους να μην κινούνται εντός των Εξαρχείων, οριοθετώντας μάλιστα την εν λόγω περιοχή με σαφήνεια, για ένα αδίκημα ωστόσο που φέρεται να έχει τελεστεί στον εξωτερικό χώρο της ΑΣΟΕΕ, δηλαδή εκτός της «απαγορευμένης» περιοχής! Έτσι, σε συνέχεια της προπαγάνδας των ΜΜΕ και με τη «νομική βούλα», αναγόρευσε τα Εξάρχεια σε «επικίνδυνο» τόπο. Παράλληλα, περιόρισε όχι μόνο την ελευθερία κίνησης του κατηγορουμένου, αλλά και άλλα βασικά θεσμοθετημένα δικαιώματά του (π.χ. στην εργασία, δεδομένου ότι ο ένας εκ των δύο εργάζεται στα Εξάρχεια ή -δυνητικά και σε επόμενη επιβολή ανάλογου όρου- στην εκπαίδευση).
Από την άλλη, ο ανακριτής απαγόρευσε τη συμμετοχή των συλληφθέντων σε δημόσιες συναθροίσεις εν γένει, ακόμα δηλαδή και σε εκείνες που η ίδια η κυβέρνηση όρισε ως νόμιμες με τον πρόσφατο κατάπτυστό της νόμο! Εν ολίγοις, περιόρισε υπέρμετρα, ακόμα και κατά τη συνταγματική τους έννοια, τα δικαιώματά τους στη συμμετοχή σε «δημόσια συνάθροιση», στην ελευθερία της έκφρασης, στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Για να δέσει, δε, το μίγμα, επέβαλε συγχρόνως και τους «πιο συνήθεις» όρους, απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και υποχρέωσης εμφάνισης στο Α.Τ. δύο φορές τον μήνα…
Προς τι, όμως αυτή η φανερή διεύρυνση των ορίων της δικαστικής εξουσίας στη διάπλαση των περιοριστικών όρων;
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Αρχικά, η φασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Βικτωρίας, την οποία στελέχωσαν μεταξύ άλλων ο Μπογδάνος και ο Κασιδιάρης, πραγματοποιήθηκε με τις πλάτες και τη στήριξη της αστυνομίας, ενώ η αντισυγκέντρωση που καλέστηκε από αντιφασιστικές οργανώσεις εν τέλει χτυπήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής.
Εν συνεχεία, παρ’ όλο που τα βίντεο που κυκλοφόρησαν ήταν αποκαλυπτικά τόσο ως προς τον ξυλοδαρμό του Α. Τιτκώβ και Θ. Λάλου, όσο και ως προς το «φύτεμα» μολότοφ και άλλων ενοχοποιητικών στοιχείων σε τσάντες διαδηλωτών από την ομάδα ΔΡΑΣΗ, οι συλληφθέντες κρατήθηκαν στη ΓΑΔΑ και οδηγήθηκαν στα δικαστήρια με στημένες κατηγορίες κακουργηματικού βαθμού.
Ακολούθησε ο Μπογδάνος, που, αφού κατέκρινε το ρεπορτάζ της Ε. Κουμάντου για τα γεγονότα στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84 σαν «ψευδές και μεροληπτικό» και απείλησε όσους εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στη δημοσιογράφο, ισχυρίστηκε ότι απειλείται από μέλος του Ρουβίκωνα και μετά από σχετική καταγγελία του, ο Δαπέργολας άμεσα (αυθημερόν!) προσήχθη από την ΕΛ.ΑΣ.
Ουσιαστικά, η ΝΔ, με τον πρόσφατο νόμο για τις δημόσιες συναθροίσεις και το όργιο καταστολής με το οποίο τον συνόδευσε, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου τόσο για τις πιο ακραίες φωνές στο εσωτερικό της, όσο και για τον κατασταλτικό και δικαστικό μηχανισμό. Οι τελευταίοι αποκτούν σημαντικές εξουσίες ως προς την απαγόρευση/διάλυση μιας συγκέντρωσης/διαδήλωσης. Βέβαια, η «συνταγή» μαγειρεύεται όλα τα προηγούμενα έτη, μέσα από τη θωράκιση του νομικού οπλοστασίου του κράτους απέναντι στον εχθρό-λαό, την ενίσχυση του κατασταλτικού μηχανισμού, την περίσφιξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών, συνολικά, δηλαδή, τη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής.
Είναι σε αυτό το πλαίσιο που και η δικαστική εξουσία δίνει τα δικά της «ρέστα», παίρνοντας αέρα από τις ρεβανσιστικές κινήσεις της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν λίγες μέρες έκλεισε τμήμα της δίκης για την υπόθεση των λεγόμενων θαλασσοδανείων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, με την απαλλαγή όλων των κατηγορουμένων από την κατηγορία της απιστίας και της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα, βάσει των -προ έτους- τροποποιήσεων του Ποινικού Κώδικα.
Η κατεύθυνση αυτή δεν αναιρείται από την απόφαση του ΣτΕ για τα αναδρομικά των συνταξιούχων, δηλαδή τα ελάχιστα ποσά που, ανεξάρτητα από το πώς θα καταβληθούν, φιλοτεχνούν (;) ένα δήθεν κοινωνικό προσωπείο της ΝΔ, στην κόντρα της με τον ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργώντας παράλληλα την άποψη περί αποτελεσματικότητας των «δικαστικών αγώνων», σε αντιπαράθεση με τις αντιστάσεις-διεκδικήσεις στο πεδίο της ταξικής αναμέτρησης.
Γιατί, πέραν της «άνεσης» των δικαστών, είναι και η «άνεση» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός καταδίκασε μεν τους «πρωτοφανείς» περιοριστικούς όρους στους συλληφθέντες της 15ης/7, «ξέχασε» ωστόσο ότι στους συλληφθέντες στην πορεία του Πολυτεχνείου του 2018, επί της διακυβέρνησής του, είχε ομοίως επιβληθεί ως περιοριστικός όρος να μην πλησιάζουν τα Εξάρχεια…
Ή αλλιώς, είναι η «άνεση» του ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάζει το νομοσχέδιο για τις δημόσιες συναθροίσεις, τόσο εντός Βουλής όσο και με την παρουσία του στον δρόμο. Να «καταγγέλλει» την καταστολή και τη δικαιοσύνη, σαν να δίνει «αγώνα» και μάλιστα στο όνομα του λαού. Να πασχίζει να καρπωθεί πολιτική υπεραξία εκμεταλλευόμενος τη λαϊκή οργή, όταν έχει πρωτοστατήσει για να έχουν σήμερα την «άνεση» όλοι αυτοί, η ΝΔ, οι μπάτσοι, οι εισαγγελείς, να λοιδορούν, να πνίγουν στα χημικά, να στέλνουν στο εδώλιο τους πραγματικούς αγωνιστές, τους εργάτες, τους κατοίκους γειτονιάς, τους φοιτητές, χαϊδεύοντας συγχρόνως τα δικά τους παιδιά, τους εργοδότες, τους δολοφόνους του λαού, τους χρυσαυγίτες.
Ποτέ, όμως, δεν θα νιώσουν πραγματικά άνετοι, υπό τον φόβο των μαζικών λαϊκών αντιστάσεων.
