Από τις 7 ως τις 10 Ιούνη διεξήχθη στο Τορίνο της Ιταλίας η 66η συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, στην οποία πήραν μέρος από ελληνικής πλευράς ο Κ. Μητσοτάκης και ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας «ΤΙΤΑΝ» Δ. Παπαλεξόπουλος. Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι οι συναντήσεις της λέσχης δεν δίνουν καμία ανακοίνωση στη δημοσιότητα παρά μόνο τη θεματολογία των συζητήσεων και τους συμμετέχοντες. Αποτελεί μία εσωτερική διαδικασία «ζύμωσης και κατανόησης» κορυφαίων εκπροσώπων του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, της Δύσης, στον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό τομέα. Οι συμμετέχοντες και η θεματολογία των συζητήσεων της λέσχης μπορούν σε συνδυασμό με τις γενικότερες εξελίξεις αλλά και τους «κόμπους» που έχει να λύσει η «Δυτική Συμμαχία» να μας προϊδεάσουν για το περιεχόμενο των συναντήσεων τόσο από τη μεριά των «εισηγητών» όσο και από τη μεριά του «ακροατηρίου».
Σε αυτή τη συνάντηση πήραν μέρος, εκτός της ελληνικής συμμετοχής, οι πρωθυπουργοί Ολλανδίας, Βελγίου, Σερβίας, Εσθονίας, ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας καθώς και πολλοί υπουργοί χωρών και στελέχη τραπεζών, μεταξύ των οποίων και ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας. Ενώ η συμμετοχή εκπροσώπων μονοπωλιακών γιγάντων ήταν ιδιαίτερα αυξημένη με την παρουσία των διευθυντών της Air Bus, της FIAT, της TOTAL και άλλων.
Στη συγκεκριμένη συνάντηση στο Τορίνο η θεματολογία των συζητήσεων ήταν άκρως αποκαλυπτική των στοχεύσεων των διοργανωτών. Ο λαϊκισμός στην Ευρώπη, η πρόκληση της ανισότητας (!!!) , το μέλλον της εργασίας, οι ΗΠΑ στο ενδιάμεσο της θητείας Τραμπ, ελεύθερο εμπόριο, αμερικανική ηγεσία, Ρωσία, η Σαουδική Αραβία και το Ιράν ήταν τα κύρια θέματα των συζητήσεων κατά τις τέσσερεις μέρες που κράτησε η συνάντηση. Είναι εξαιρετικά διδακτικό να δούμε πώς καθορίζουν την «ημερήσια διάταξη» των συζητήσεών τους οι δυνάμεις του συστήματος, σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο. Πώς επικεντρώνονται στα κύρια ζητήματα που τους απασχολούν και τις ιεραρχήσεις που κάνουν στις συζητήσεις τους όσον αφορά τα κύρια προβλήματα της εποχής μας. Και είναι διδακτικό καθώς οι συναντήσεις και οι συζητήσεις τους ακόμα και αν δεν ανακοινώνονται γίνονται γρήγορα αντιληπτά από τους εργαζόμενους και τους λαούς στο πετσί τους.
Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ ιδρύθηκε το 1954 και η πρώτη συνάντηση έγινε στο Άρνεμ της Ολλανδίας. Η ίδρυσή της ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας να αντιμετωπιστεί η ανάπτυξη του αντιαμερικανισμού στην Ευρώπη και βασικός στόχος της η προώθηση της κατανόησης ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Σε αντίθεση με όσους προτιμούν τις θεωρίες συνωμοσιολογίας και την άποψη περί «παγκόσμιας διακυβέρνησης» για να εξηγήσουν το ρόλο και το χαρακτήρα της Λέσχης, εμείς θεωρούμε ότι τα πράγματα γύρω από την ύπαρξή της είναι πιο «απλά». Και οι εξηγήσεις δίνονται από τους ίδιους που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην υπόθεση αυτή.
Είναι χαρακτηριστικό το δελτίο τύπου των «American friends of Bilderberg» (Αμερικάνοι φίλοι Μπίλντερμπεργκ) που εκδόθηκε το 2008 σαν απάντηση στις φήμες και τα ερωτήματα για τους στόχους και το περιεχόμενο των συναντήσεων της περιβόητης αυτής λέσχης, ότι «η μόνη δραστηριότητα της Μπίλντερμπεργκ είναι το ετήσιο συνέδριό της. Κατά τη συνάντηση δεν προτείνονται λύσεις, δεν γίνονται ψηφοφορίες και δεν εκδίδονται δηλώσεις πολιτικής».
Ας δούμε όμως την ανάγκη της δεύτερης συμμετοχής του Κ. Μητσοτάκη, μέσα σε δύο χρόνια, στις συναντήσεις της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Θα λέγαμε ότι είναι αντίστοιχη (η ανάγκη) που επέβαλε τις τρεις επίσημες συναντήσεις με τον πρέσβη των ΗΠΑ στην χώρα μας, Πάιατ, μέσα σε δύο μήνες (Φλεβάρης – Μάρτης). Η ευθυγράμμιση του ντόπιου αστικού πολιτικού συστήματος με τις επιδιώξεις και τις στοχεύσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή των Βαλκανίων, της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και οι «δουλείες» που απορρέουν από την ευθυγράμμιση αυτή. Καθώς στις παραπάνω περιοχές διεξάγεται ένας αμείλικτος ανταγωνισμός κυριαρχίας ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές της «Δύσης» και της «Ανατολής» αλλά ταυτόχρονα και ένας οξύτατος ανταγωνισμός ανάμεσα στους συμμάχους της «Δύσης», με αποτέλεσμα για κάθε ντόπια αστική τάξη και αστικό πολιτικό προσωπικό να τίθεται άμεσα το ζήτημα της επιλογής στρατοπέδου. Και όχι από γενική άποψη, αλλά πολύ συγκεκριμένα τόσο στο χρόνο όσο και στο περιεχόμενο αυτής της ευθυγράμμισης και των δεσμεύσεων που απορρέουν από αυτή.
Είναι φανερό ότι όση πίστη και αν ορκίζεται ο Κ. Μητσοτάκης στο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα, όση και αν είναι η διάθεσή του να δέσει ακόμα περισσότερο τη χώρα με τα δεσμά της εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχουν ζητήματα που δημιουργούν κάποιες «αναταράξεις» στις σχέσεις του με τους ιμπεριαλιστές και ιδιαίτερα τον αμερικάνικο. Από τη μία η αντιπολιτευτική τακτική απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και από την άλλη η επιρροή στο εσωτερικό της ΝΔ των διαθέσεων μερίδων της ντόπιας αστικής τάξης να κρατήσει «σκληρή στάση» στα λεγόμενα «εθνικά ζητήματα» (Μακεδονικό, Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό), διεκδικώντας πιο αναβαθμισμένη θέση και ρόλο, δημιουργεί την εικόνα μίας πλήρως συμμορφωμένης –στους ιμπεριαλιστές– κυβέρνησης και μίας «ανυπάκουης» αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι φανερό ότι ο Κ. Μηστοτάκης γνωρίζει πολύ καλά ότι η πλήρης ευθυγράμμιση με τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών τόσο στα οικονομικά όσο και στα γεωπολιτικά μνημόνια θα προκαλούσαν μεγάλη φθορά στην πολιτική επιρροή της ΝΔ στο εσωτερικό της χώρας και πιθανά θα την απομάκρυναν από την πιθανότητα να ξανακερδίσει την κυβερνητική εξουσία.
Από την άλλη, είναι αντιμέτωπος με τις επιταγές των ιμπεριαλιστών αλλά και σημαντικών μερίδων της ντόπιας αστικής τάξης οι οποίοι τον «έβαλαν στη θέση του» όσον αφορά το ζήτημα της διεκδίκησης πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα και αναγκάζοντάς τον να συμπεριφέρεται με μεγαλύτερη «υπομονή» και να περιμένει τη «σειρά του». Αλλά αυτό είναι και το «δράμα» των αστικών πολιτικών σχηματισμών στη χώρα μας, που από την μία έχουν σαν βασικό τους στόχο να εξυπηρετήσουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και από την άλλη να παραμείνουν πρωταγωνιστές στο πολιτικό σύστημα.
Ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ σε αντιστάθμισμα της «ανυπακοής» τους πλειοδοτούν τόσο στην ένταση της εξάρτησης και ιδιαίτερα από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, όπως με τις δηλώσεις για την «παντοτινή παρουσία» της βάσης στη Σούδα αλλά και τους όρκους ότι θα υπηρετήσουν με συνέπεια την πολιτική «τα πάντα στο κεφάλαιο» ενάντια στους εργαζόμενους και το λαό. Με τον τρόπο αυτό ελπίζουν ότι θα ενισχύσουν τη θέση τους στις «προτιμήσεις» ιμπεριαλιστών και κεφαλαίου σε σχέση με τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καθώς η παρατεταμένη θέση στην αντιπολίτευση θα δημιουργούσε σοβαρούς τριγμούς σε έναν βασικό πυλώνα του συστήματος της εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης στη χώρα.
