Μόνο η μαζική λαϊκή πάλη μπορεί να τους σταματήσει
Κανείς δεν περίμενε ότι θα βρεθεί πρωθυπουργός και κυβέρνηση πιο δεινή στα ψέματα από εκείνη του «παπατζή», όπως έλεγε ο λαός τον Α. Παπανδρέου, τη δεκαετία του ‘80. Όμως, ήδη ο Τσίπρας και η πολιτική ηγεσία των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ έχει ξεπεράσει κάθε έννοια θράσους στη συστηματική απάτη και την επικοινωνιακή πολιτική, όπως λένε τα πολιτικάντικα ψέματα στις μέρες μας.
Με βασικό ατού απέναντι στα βασικά κέντρα εξουσίας τη δυνατότητά της να κρατά τον λαό στη γωνία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, για λογαριασμό της αστικής τάξης, διαπραγματεύεται με τους θεσμούς των ιμπεριαλιστών τη συνέχιση της μνημονιακής επίθεσης, με μέτρα εξόντωσης των εργαζόμενων λαϊκών μαζών, που δεν έχουν τελειωμό. Κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές θέλουν να διασφαλίσουν πως όσο τουλάχιστον μπορούν να κρατούν τον εξουθενωμένο λαό ζαλισμένο και στη γωνία, δε θα χάσουν λεπτό από την επίθεσή τους και θα επιδιώκουν ταυτόχρονα να τη διασφαλίσουν σε βάθος χρόνου. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και η μόνη πραγματικότητα για τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης της «σκληρής διαπραγμάτευσης» των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
Βασικό στήριγμά της στο έργο που επιτελεί για τη συνέχιση της επίθεσης και τη διαιώνιση και ενίσχυση ταυτόχρονα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, το κόμμα της Ν.Δ. του Μητσοτάκη, αλλά και το σύνολο του αστικού πολιτικού προσωπικού. Οι κοκορομαχίες και τα αιτήματα Μητσοτάκη για εκλογές δεν κρύβουν την αντιδραστική τους συναίνεση, που συνδυάζει υποτέλεια στον ιμπεριαλισμό, επικίνδυνο εθνικισμό, πατριδοκαπηλία και ταυτόχρονα έχθρα απέναντι στον εργαζόμενο λαό.
Λάβρος ενάντια στις απεργίες που αποτολμούν οι εργαζόμενοι, ο Μητσοτάκης και όλο το σινάφι της αντιπολίτευσης πιέζουν από τη μεριά τους την κυβέρνηση να δεχτεί τα μέτρα των «θεσμών» και να τελειώνει την αξιολόγηση. Μ’ αυτό τον τρόπο, τη στηρίζουν και τη βοηθούν να εμφανίζεται ότι δυσανασχετεί με τα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά τελικά θα τα δεχτεί για να σώσει και αυτή με τη σειρά της τη χώρα.
Κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση είναι αλήθεια πως διαπραγματεύονται για λογαριασμό της αστικής τάξης το ελάφρωμα του χρέους, μικρότερα πλεονάσματα, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση και συνολικότερα αέρα για να πάρει μπρος η οικονομία τους. Το τελευταίο το συμμερίζονται οι θεσμοί των ιμπεριαλιστών, που μάλλον δεν θέλουν τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση ξανά την Ελλάδα εστία αστάθειας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη των εκρηκτικών προβλημάτων συνοχής και με κρίσιμες και ρευστές τις ισορροπίες με τις ΗΠΑ.
Η ταξική σύμπνοια των «θεσμών»
Όμως, την ίδια στιγμή, είναι γεγονός πως όλοι αναγνωρίζουν ότι η σφοδρή μνημονιακή επίθεση, τα τελευταία εφτά χρόνια, έχει φέρει αποτελέσματα που δεν πρέπει να τα ρισκάρουν, μιας και από πολλές απόψεις και ιδιαίτερα γεωπολιτικά ενδιαφέρει ΗΠΑ και Ε.Ε. να υπάρχει στην Ελλάδα ένα σταθερό αστικό καθεστώς, που σταθερά θα ανήκει στη Δύση, όπως και αν αυτή τελικά διαμορφωθεί στη λεγόμενη «μετά Δύση» εποχή ή στην εποχή Τραμπ κ.λπ.
Παρά την ανοικτή κόντρα Ε.Ε.- ΔΝΤ για το ζήτημα του ελληνικού (και όχι μόνο) χρέους, ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, κάπου οι «θεσμοί» φαίνεται να τα βρίσκουν. Δεν είναι εύκολο να ρισκάρει κανείς προβλέψεις με βάση τις σφοδρές ιμπεριαλιστικές κόντρες, ωστόσο ιδιαίτερα μετά τη συνάντηση Μέρκελ- Λαγκάρντ τον προηγούμενο μήνα, κάποιο πλαίσιο συμφωνίας πιθανότατα να υπάρχει ήδη και πάνω σ’ αυτό κινούνται ήδη τα πράγματα σε σχέση με την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος. Έτσι, τις τελευταίες μέρες, μετά το τελευταίο Eurogroup, όλες οι πλευρές δείχνουν έντονη διάθεση και αγωνία να κλείσει η αξιολόγηση, αν είναι δυνατόν έστω στο επίπεδο της τεχνικής συμφωνίας (SLA), και άμεσα στο Eurogroup στις 20 Μάρτη. Από την άλλη, την ώρα που οι εκπρόσωποι των θεσμών παρατείνουν την παραμονή τους στην Ελλάδα και έκλειναν την τεχνική συμφωνία μέχρι το 2018 και ενώ συζητιούνταν συγκεκριμένα το αντιλαϊκό πακέτο για το 2019 και τα εργασιακά, η Λαγκάρντ σε δηλώσεις της τόνιζε ξανά την ανάγκη για «μεταρρυθμίσεις» από ελληνικής πλευράς, αλλά και ρυθμίσεις του χρέους από πλευράς Ε.Ε.- Γερμανίας.
Όλα αυτά δείχνουν κάτι που πολύ γρήγορα θα γίνει καθαρό. Πως οι κόντρες των ιμπεριαλιστών είναι δοσμένες και άγνωστο πώς θα εξελιχθούν. Δοσμένη είναι και η ταξική τους σύμπνοια σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού μας, όπως και απέναντι σε κάθε λαό κάθε χώρας, ιδιαίτερα όταν οι «θεσμοί» του ιμπεριαλισμού καλούνται να τη «σώσουν».
Αυτή η ταξική σύμπνοια εκδηλώθηκε χαρακτηριστικά στην τελευταία επίσκεψη των «θεσμών» στη χώρα, όταν, στην επιμονή του ΔΝΤ στις άγριες απαιτήσεις του στα εργασιακά, οι εκπρόσωποι της Ε.Ε. κάθε άλλο παρά υπερασπίστηκαν ούτε καν τις λεγόμενες «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» που η κυβέρνηση είχε κάνει σημαία της, μήνες τώρα. Την ίδια ταξική σύμπνοια, όπως είναι άλλωστε φυσικό, έχει επιδείξει και ο ΣΕΒ με τους υπερεθνικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του κεφαλαίου. Συγκεκριμένα, παρά τις ψευτιές της κυβέρνησης περί συμφωνίας των κοινωνικών εταίρων, ο ΣΕΒ αποκάλυψε με έκθεσή του, το φθινόπωρο, πως είναι υπέρ της απελευθέρωσης των απολύσεων και βεβαίως κατά των συλλογικών συμβάσεων και όπως δείχνει η πράξη υπέρ του εργοδοτικού συνδικαλισμού, δηλαδή της κατάργησης κάθε δικαιώματος των εργαζομένων να αντιστέκονται και να διεκδικούν. Πρόσφατα, ο Γερμανός επίτροπος Γκίντερ Έτιγκερ δήλωσε: «Μπορεί οι Έλληνες να μην τήρησαν τα πάντα αλλά υπό τον Τσίπρα έγιναν περισσότερες μεταρρυθμίσεις στον προϋπολογισμό, την αγορά εργασίας και τις συντάξεις από ποτέ». Τα ίδια βεβαιώνουν και οι εκθέσεις Στουρνάρα, που μιλούν για τα επιτεύγματα συνολικά των επτά τελευταίων χρόνων. Παρά τη συνεχιζόμενη ύφεση, διαμορφώνεται, καθώς φαίνεται, ολοένα και πιο ευνοϊκό έδαφος για την κερδοφορία ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, που καραδοκεί για μπίζνες…
Σίγουρα δεν είναι τελείως στον αέρα οι διακηρύξεις Τσίπρα για την «άνοιξη» της ελληνικής οικονομίας. Αυτό που κρύβουν είναι πως μιλάνε για ενδεχόμενη άνοιξη των κερδών του κεφαλαίου πάνω στο έδαφος της λεηλασίας κάθε έννοιας εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και σε βάθος χρόνου. Το κεφάλαιο επιδιώκει (και εδώ συνεχίζει να κάνει την κρίση ευκαιρία) την αναδιάταξη των ταξικών σχέσεων στη βάση της απόλυτης κυριαρχίας του. Θέλει, στη χώρα μας, όπου ήδη επικρατεί εργασιακή ζούγκλα, όπως λέγεται, με τη στήριξη ιδιαίτερα του ΔΝΤ, την απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων. Ταυτόχρονα, τη μόνιμη ακύρωση και θεσμικά και μετά το τέλος των μνημονίων, της δυνατότητας συλλογικής διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης. Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της συζήτησης για τα εργασιακά, που ανοίχτηκε από πέρυσι τον Μάη, αμέσως μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού τερατουργήματος, που ακόμη και αυτό δεν αρκεί στους θεσμούς.
Δε θα σταματήσουν αν δε τους σταματήσουμε
«Τρώγοντας έρχεται η όρεξη», θα λέγαμε, ή αλλιώς, πως κεφάλαιο, κυβέρνηση, ιμπεριαλιστές δε θα σταματήσουν αν δε βρουν απέναντί τους τη μετατροπή της λαϊκής οργής σε μαζική λαϊκή πάλη. Κάτι τέτοιο, στη βάση της όξυνσης της επίθεσης και του άγριου και ασταμάτητου χαρακτήρα της, είναι ανάγκη να γίνει ξανά υπόθεση πρώτα – πρώτα της εργατικής τάξης και της επαναστατικής αριστεράς, που οφείλει να δει σαν βασικό της καθήκον τη συμβολή της στην αντίσταση και μέσα απ’ αυτή στην εκ νέου συγκρότησή της. Η αναγνώριση της κατάστασης της πλήρους αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης, σε συνδυασμό με τη συγκυρία της συνολικής κινηματικής αδράνειας, ερμηνεύει τη σφοδρότητα της επίθεσης, αλλά υπαγορεύει και το καθήκον της κοινής δράσης για την υπηρέτηση της Αντίστασης. Εδώ είμαστε, αυτός είναι ο χαρακτήρας της επίθεσης, αυτά τα καθήκοντά μας και αυτά πρέπει να είναι ξεκάθαρα σ’ όποιον θέλει να υπηρετήσει την υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού.
Η κυβέρνηση, όπως είπαμε, όντως διαπραγματεύεται κρίσιμα ζητήματα για το ντόπιο κεφάλαιο και συνολικότερα πάντα στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης διεκδικεί ρόλο και πασχίζει να εκφράσει με τον καλύτερο τρόπο ορέξεις και φιλοδοξίες που ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν στο πλαίσιο της αστικής τάξης. Συνολικά, το πολιτικό προσωπικό βάζει πλάτη σε μια τέτοια κατεύθυνση. Όμως, όλοι τους ταυτόχρονα κάνουν την κρίση ευκαιρία για τη μείωση των συντάξεων και τη μετατροπή τους σε επίδομα φτώχειας. Όλοι τους επίσης αποδέχονται τη μείωση του αφορολόγητου, που πλήττει τα εργαζόμενα φτωχά λαϊκά στρώματα, και την ίδια στιγμή όλοι τους θα αποδεχτούν τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και των υψηλών εισοδημάτων, με τα λεγόμενα αντίμετρα. Το απύθμενο θράσος τους να κοροϊδεύουν χωρίς περιστολή δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα της ταξικής βαρβαρότητας που υπηρετούν. Η δραστική μείωση των συντάξεων και η νέα φοροληστεία, με την κατάργηση του αφορολόγητου, θα αφαιρούν από εργαζόμενους και συνταξιούχους 3,6 δις κάθε χρόνο, μετά το 2019. Αυτά είναι μέτρα. Να πώς θα προκύψουν τα απίθανα πλεονάσματα της τάξης του 3,5% για πολλά – πολλά χρόνια…. Το ξεζούμισμα του λαού δεν έχει τελειωμό. Και βεβαίως, τα εργασιακά, ακόμα κι αν πάνε σ’ αυτή τη φάση λίγο πιο πίσω, είναι ξεκάθαρο ποια κατεύθυνση θα υπηρετούν. Όπως ξεκάθαρο έγινε ξανά και ξανά το ΔΝΤ στις απαιτήσεις του. Όσο για τα αντίμετρα, αυτά θα συμφωνήσουν τελικά να έχουν δημοσιονομικό άθροισμα μηδέν, αλλά να είναι μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, με φοροαπαλλαγές, αναπτυξιακά κίνητρα κ.λπ.
Σ’ ένα τέτοιο κλίμα, η ΓΣΕΕ, χωρίς ντροπή, συζητά με το ΔΝΤ. Μάλιστα ο Παναγόπουλος έφτασε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού για συναντήσεις… Άξιος ο μισθός του! Μα και το ΚΚΕ μια χαρά βολεύεται με την κινηματική αδράνεια, για να δείχνουν μεγάλες οι κομματικές του δράσεις, που κάθε άλλο παρά στοχεύουν να ενισχύσουν την προοπτική της μαζικής λαϊκής πάλης- Αντίστασης. Ο εργατισμός του και ο ψευτοκομμουνιστικός βερμπαλισμός θέλουν να κρύψουν την αποδοχή της κινηματικής αδράνειας, που αφήνει τους εργαζόμενους ανυπεράσπιστους στην επίθεση κεφαλαίου- κυβέρνησης- ιμπεριαλιστών, που εξελίσσεται χωρίς σταματημό.
Οι ταξικοί αγωνιστές σε κάθε χώρο, σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά έχουν βαρύ καθήκον στις πλάτες τους. Δεν πρέπει να το αρνηθούν, όσο δύσκολη κι αν είναι η συγκυρία και κυρίως αρνητικοί οι ταξικοί συσχετισμοί, κάτι που ισχύει εδώ και χρόνια. Να δώσουμε όσα μπορούμε περισσότερα στην κατεύθυνση της Αντίστασης. Η μαζική λαϊκή πάλη – Αντίσταση είναι ο μόνος φραγμός που μπορεί να υπάρξει απέναντι στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Αυτό οφείλουμε να το τονίζουμε ξεκάθαρα και η πραγματικότητα θα μας επιβεβαιώνει συνεχώς.
Ν. Κ.
