Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 872)
Ελπιδοφόρα μηνύματα στέλνουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού στις ΗΠΑ, με αφορμή τη στυγνή δολοφονία του Τζ. Φλόυντ, τόσο γιατί συντελούνται στην «καρδιά του τέρατος» όσο και γιατί δείχνουν ότι οι λαοί δεν σκοπεύουν να αποδεχτούν να γίνουν θυσία στον βωμό της εκμετάλλευσης, της καταστολής, των πολέμων και της εξαθλίωσης που προωθεί το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Δείχνουν τις διαθέσεις τους να αντισταθούν και να διεκδικήσουν, να ανατρέψουν το μαύρο παρόν και μέλλον που διαμορφώνουν οι αντιδραστικές δυνάμεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Παρά τους αρνητικούς ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, οι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουν ανάγκη να βγουν στους δρόμους και να παλέψουν, όχι μόνο για να «πάρουν ανάσα» αλλά για να ανοίξουν τον δικό τους δρόμο στην προοπτική της ανατροπής ενός άδικου συστήματος, για την κοινωνική απελευθέρωση.
Καθώς η πανδημία του κορωνοϊού λειτούργησε σαν καταλύτης που επιτάχυνε όλους τους προϋπάρχοντες όρους για το ξέσπασμα μίας γενικευμένης οικονομικής κρίσης στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις επιχειρούν την «επανεκκίνηση» της οικονομικής δραστηριότητας με δύο στόχους. Από την μία, να φορτώσουν όλα τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους και τους λαούς, χτυπώντας τόσο το δικαίωμα στη δουλειά, προκαλώντας εκατομμύρια ανέργους, όσο και στα υγειονομικά ζητήματα και από την άλλη να ενισχύσουν το μονοπωλιακό κεφάλαιο με έναν πακτωλό δις και τρις για να μειώσει την πτώση της κερδοφορίας του, που προκαλεί η μείωση της ζήτησης και η επακόλουθη ύφεση. Κορυφαία στελέχη του συστήματος (Λαγκάρντ, Ρουμπινί, Στρός Καν κ.ά.) επισημαίνουν τους κινδύνους για το σύστημα και προειδοποιούν για την «τέλεια καταιγίδα» που έρχεται και ιδιαίτερα για τις εξαρτημένες από τον ιμπεριαλισμό χώρες, ενώ ταυτόχρονα ανησυχούν έντονα για τις εξεγέρσεις των λαών που πυροδοτούνται από τις ταξικές ανισότητες και την τεράστια συγκέντρωση πλούτου σε ελάχιστους ανθρώπους στον πλανήτη. Οι προτάσεις τους για ενίσχυση του «κοινωνικού κράτους» και των συστημάτων περίθαλψης για να αποκατασταθούν οι «γέφυρες» με τα μεσοστρώματα με σκοπό την ανόρθωσή τους αποτελούν ευσεβείς και ανεκπλήρωτους πόθους, καθώς οι κυρίαρχες δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος έχουν διαφορετικές στοχεύσεις. Στοχεύουν στη λεηλασία της εργατικής δύναμης και του φυσικού πλούτου των χωρών και στην ένταση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για παγκόσμια κυριαρχία είτε στο οικονομικό πεδίο είτε στο γεωστρατηγικό. Μία γεύση αυτού του ανταγωνισμού πήραμε και στη χώρα μας από τις ανακοινώσεις των πρεσβειών ΗΠΑ και Ρωσίας πάνω στα γεωπολιτικά ζητήματα της περιοχής.
Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Μητσοτάκης επενδύουν στον χαμηλό αριθμό κρουσμάτων και θυμάτων από την πανδημία και στέλνουν τον Τσιόδρα στο Συμβούλιο της Ευρώπης για να δώσει… μαθήματα στην επιτυχή αντιμετώπιση του κορωνοϊού. Από την άλλη, όλο το ντόπιο αστικό σύστημα πανηγυρίζει για το «ανέλπιστο» ποσό των 32 δις ευρώ που θα εισρεύσει στην χώρα από το «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ. Μάλιστα αναγγέλλεται σε πρωτοσέλιδα του αστικού τύπου πού θα κατευθυνθούν όσα δις τελικά αποφασιστεί να δοθούν από το Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ που θα γίνει στις 18 Ιούνη: στην «πράσινη οικονομία», το ψηφιακό κράτος, στην κατάρτιση και τις υποδομές. Με λίγα λόγια, αυτά τα δις «όπως θα έρθουν έτσι κα θα φύγουν» είτε προς το ευρωπαϊκό και αμερικάνικο μονοπωλιακό κεφάλαιο για απόκτηση εξοπλισμού και τεχνογνωσίας -το μεγαλύτερο μέρος-, είτε προς μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου που ήδη διαγκωνίζονται για να πάρουν θέση για την «απορρόφηση» των κονδυλίων. Αυτό που θα μείνει από τον «πακτωλό» των δις για τον εργαζόμενο λαό είναι, όπως ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος της ΕΕ Ντομπρόφσκις για τις απαιτήσεις της χρηματοδότησης, η προώθηση μεταρρυθμίσεων, δηλαδή η κλιμάκωση της επίθεσης και η ενισχυμένη εποπτεία στην υλοποίηση, που μεταφράζεται σε ενίσχυση των πολιτικών και οικονομικών δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν περίμενε τον Ντομπρόφσκις για να κλιμακώσει την επίθεσή της στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, με ένα καταιγισμό αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων και νόμων ήδη από την περίοδο της καραντίνας να συνεχίζονται ακόμα πιο σκληρά και την «επόμενη μέρα». Τα μηνύματα από τα κέντρα του ντόπιου συστήματος (Υπουργείο Οικονομικών, ΤτΕ, ΣΕΒ, ΙΟΒΕ κ.λπ.) προβλέπουν ότι η κρίση που θα πλήξει την ελληνική οικονομία θα έχει σαν αποτέλεσμα μεγάλη ύφεση, πτώση του ΑΕΠ και εκτόξευση της ανεργίας. Για αυτό και η κυβέρνηση Μητσοτάκη στήνει αντεργατικές «συνεργασίες» για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο σε βάρος του δικαιώματος στη δουλειά και του εισοδήματος των εργαζομένων, επιτίθεται στο δικαίωμα των παιδιών του λαού στις σπουδές με το αντιδραστικό νομοσχέδιο Κεραμέως, προετοιμάζει την επέλαση του κεφαλαίου στην περίθαλψη και την ασφάλιση, υλοποιεί τα σχέδια ξεπουλήματος υποδομών και φυσικών πόρων και ταυτόχρονα καταστέλλει με ωμή βία στις πλατείες τη νεολαία. Έτσι ώστε να μην «παρερμηνευτεί» από εργαζόμενους και νεολαία το σπάσιμο της κυβερνητικής απαγόρευσης των απεργιακών συγκεντρώσεων της Πρωτομαγιάς. Ταυτόχρονα και στην βάση της όξυνσης των αντιθέσεων με την τούρκικη αστική τάξη, που όμως θα πρέπει να ελεγχθεί, όπως απαιτεί και ο Αμερικάνος πρέσβης στην Αθήνα, γιατί από αυτή θα βγει κερδισμένη η Ρωσία, διαμορφώνεται ένα αντιδραστικό-εθνικιστικό πολιτικό πλαίσιο στο εσωτερικό της χώρας. Οι κινήσεις της τούρκικης αστικής τάξης σε Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο με την ανακοίνωση για έναρξη ερευνών παίρνουν «απάντηση» από την ντόπια αστική τάξη με την ενίσχυση και την επέκταση του φράχτη στον Έβρο. Πρόκειται για μια κλιμάκωση της αντιπαράθεσης, που ενισχύει από την μία τις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και τα δεσμά της εξάρτησης και από την άλλη φέρνει μεγαλύτερους κινδύνους για τους λαούς.
Για τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τη νεολαία, η «επόμενη μέρα» διαμορφώνεται κάτω από δύσκολους πολιτικούς και ταξικούς συσχετισμούς που καθορίζονται από την μία πλευρά από την ένταση της επίθεσης και από την άλλη από την οπισθοχώρηση και την αποσυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Σε αυτούς τους δυσμενείς συσχετισμούς έρχεται να «συμβάλλει» και μία φοβισμένη αριστερά, που δίνει συνεχώς εξετάσεις υποταγής και νομιμοφροσύνης στο σύστημα.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία πρέπει να αναζητήσουν αγωνιστική διέξοδο από την «καραντίνα» κινήματος που θέλουν να επιβάλλουν οι δυνάμεις του συστήματος. Στα μέτωπα πάλης που ανοίγει η επίθεση, στα δικαιώματα στη δουλειά, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, την περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλιση, ενάντια στην εξαθλίωση της ανεργίας, ενάντια στην καταστολή και το χτύπημα των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
