Το πιο σημαντικό είναι να σταθεί κανείς στις σκοπιμότητες που υπηρετούν στη σημερινή συγκυρία οι αποκαλύψεις ή «αποκαλύψεις» του Βήματος, της Καθημερινής, αλλά και των F.T και όλων των ΜΜΕ του συστήματος, που θέλουν να βάλουν την κυβέρνηση να ορκίζεται ότι δεν είχε ποτέ σχέδιο Β έναντι του ευρώ και ότι, και αν είχε, αποστασιοποιήθηκε απ’ αυτό, την ίδια ώρα που ξεφορτώθηκε το Βαρουφάκη και παράλληλα τόλμησε τη ρήξη με τους «ακροαριστερούς» φέρνοντας το τρίτο μνημόνιο.
Απ’ όλη αυτή την ιστορία των αποκαλύψεων και «αποκαλύψεων» θα σταθούμε περισσότερο, προκειμένου να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, στο δημοσίευμα του Βήματος στις 19 Ιούλη που υπογράφει ο Π. Παπαδόπουλος. Το συγκεκριμένο δημοσίευμα αναφέρεται στις σχέσεις του «ρώσου Κίσινγκερ», πρώην πράκτορα της KGB Λεονίντ Ρεσετνικοφ με τον ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά, ο οποίος και ανέλαβε σύμφωνα με το Βήμα το «γεωπολιτικό προξενιό» του Τσίπρα με τον Λεονίντ αλλά και άλλους ισχυρούς ρώσους, αρκετά πριν γίνει πρωθυπουργός. Ήδη από την άνοιξη του 2014, αναφέρεται στο δημοσίευμα, ο Τσίπρας σχεδίαζε να «ποντάρει» στη Μόσχα για να προετοιμάσει ένα στιβαρό και αξιόπιστο σχέδιο για επιστροφή στη δραχμή. Οι κ.κ. Καμμένος, Δραγασάκης, Βαρουφάκης, Παπάς, Λαφαζάνης, γνώριζαν λέει βασικές πτυχές του πρωθυπουργικού σχεδιασμού. «Όλοι εκτιμούσαν πως μόλις οι Γερμανοί συνειδητοποιούσαν πως η Αθήνα είναι αποφασισμένη…. θα υποτάσσονταν για μια μεγάλη διαγραφή του χρέους». Σ’ αυτό το πλαίσιο ο Τσίπρας ζήτησε από τη Μόσχα δάνειο ύψους 10 δις που θα το αξιοποιούσε για συναλλαγματικά διαθέσιμα για το πέρασμα στη δραχμή. Η Μόσχα δεν απέρριψε από την αρχή το αίτημα, όπως έπραξαν σε ανάλογο αίτημα Κίνα- Ιράν, απλά άρχισε να συζητάει αορίστως για 5 δις προκαταβολή για τον αγωγό αερίου που ασχολήθηκε συστηματικά τους τελευταίους μήνες ο Λαφαζάνης. Τελικά, λέει το δημοσίευμα, η Μόσχα αντάλλαξε την Αθήνα με το Ντονέτσκ και το Λούγκανσκ όπου τις μέρες που κρίνονταν το ελληνικό ζήτημα, λίγο πριν λίγο μετά το δημοψήφισμα, πέρασε, χωρίς αντιδράσεις από Μέρκελ – Ολάντ, η απόφαση για εκλογές απόσχισης που προκήρυξαν οι φιλορώσοι των περιοχών της ανατολικής Ουκρανίας.
Είναι προφανές ότι το Βήμα που ξαναχτυπά με άρθρο στις 27 Ιούλη για τους γάμους του εφοπλιστή Καράγιωργα παρουσία του Καμένου, θέλει να καυτηριάσει τα συστηματικά λοξοκοιτάγματα μιας σειράς υπουργών και όλης της κυβέρνησης Τσίπρα προς τη Ρωσία. Τα σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ που έχουν ταυτιστεί με τα μνημόνια και το παλιό πολιτικό προσωπικό πιέζουν συστηματικά και αφόρητα, τον τελευταίο καιρό με τον πιο ελεεινό τρόπο, για την πλήρη συμμόρφωση της κυβέρνησης για την αταλάντευτη υπηρέτηση της σφοδρής αντιλαϊκής επίθεσης και της γραμμής του «ανήκομεν στη Δύση» χωρίς λοξοκοιτάγματα.
Ο πόλεμος στο Βαρουφάκη, τη Βαλαβάνη και τον κουρσάρο του νομισματοκοπείου και των αποθεμάτων Λαφαζάνη, είναι τα βασικά σίριαλ όλο τον Ιούλη, την ώρα που η πιο βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση ξεδιπλώνεται και καμιά πλευρά της Αριστεράς μας δε νοιάζεται έστω και τώρα να συμβάλει σοβαρά στην κατεύθυνση μιας μαζικής λαϊκής απάντησης για την απόκρουσή της.
Έτσι αξιοποιώντας και το αποκάμωμα του λαού και την ανάγκη του να ξεκουραστεί έστω λίγες μέρες, τα επιτελεία του συστήματος επιδιώκουν τη ρεβάνς απέναντι σε κάθε έννοια ανορθογραφίας που επικράτησε τους προηγούμενους μήνες. Θέλουν να φέρουν στα μέτρα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης που ανήκει στη Δύση την κυβέρνηση Τσίπρα και τον ίδιο, μιας και τον έχουν ανάγκη μπροστά στη φθορά και την ανυποληψία του υπόλοιπου πολιτικού προσωπικού. Κάπως έτσι εξηγούνται μια σειρά δημοσιεύματα και σίριαλ των ΜΜΕ, που βεβαίως και ανεξάρτητα από την αλήθεια ή την αληθοφάνεια τους, στοιχίζονται στις σφοδρές πιέσεις που ασκούν στην κυβέρνηση άμεσα οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές για να συρθεί πίσω τους στις μεταξύ τους συγκρούσεις. Αναφέραμε σε σχετικά πρόσφατο φύλλο της Π.Σ. πως τα λοξοκοιτάγματα στη Ρωσία όχι μόνο δεν αντισταθμίζουν το «ανήκομεν στη Δύση», αλλά περιπλέκουν και βαθαίνουν την ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
Το «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» του Δραγασάκη έχει πολύ συγκεκριμένες, επικίνδυνες για το λαό μας εκφράσεις, παράλληλα με το δώρο του τρίτου εξοντωτικού μνημονίου για το οποίο ευχαριστεί ο Δραγασάκης. Μα και τα αντιμνημονιακά λοξοκοιτάγματα του Κοτζιά, του Καμμένου και του ίδιου του Τσίπρα προς τη Ρωσία, αντισταθμίζονται μήνες τώρα με πολύ συγκεκριμένες κινήσεις όλων αυτών που όχι μόνο εγγυούνταν το «ανήκομεν στη Δύση», αλλά υποθήκευαν συνεχώς τη χώρα στα φιλοπόλεμα σχέδια των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ. Η επέκταση της βάσης της Σούδας και η υπόσχεση νέας βάσης στην Κάρπαθο, οι συνεχείς δηλώσεις του Καμμένου για τη συμμετοχή της χώρας ολόπλευρα στις βρώμικες και δολοφονικές σταυροφορίες της Δύσης, διαδέχονταν τους τελευταίους μήνες τους ανάλογους όρκους του Τσίπρα στους δυτικούς θεσμούς, τις συμφωνίες Κοτζιά με τους σιωνιστές του Ισραήλ, το χορό με τα γεράκια του ΝΑΤΟ στην Αττάλεια και την πρόσφατη αναγνώριση του Κόσσοβου. Δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο ότι ο Κοτζιάς επισκέφτηκε το Κόσσοβο τις μέρες που παρέλαυναν στα δυτικά Βαλκάνια τα επιτελεία της Δύσης, για να εγκαταστήσουν τους ευρωατλαντικούς θεσμούς και να επεκτείνουν αποφασιστικά την περικύκλωση στη Ρωσία.
Ποτέ λοιπόν από την πλευρά μας δεν είδαμε τα όποια δειλά ή τολμηρά ανοίγματα της αστικής τάξης προς τη Ρωσία που έγιναν στο πλαίσιο της όποιας διαπραγμάτευσης σαν σοβαρή κίνηση αποστοίχισης από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της Δύσης. Ούτε πολύ περισσότερο μπορούμε να θεωρήσουμε πως η όποια κονόμα, μπορεί να έχουν τμήματα της μεγαλοαστικής τάξης από κάποιους ρώσικους αγωγούς ότι κάτι τέτοιο αποτελεί και βήμα ανεξαρτησίας της χώρας, τέτοια που έχει ανάγκη ο λαός για ν’ ανοίξει δρόμους για τη δική του προοπτική. Για μας το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι υπόθεση της αναμέτρησης του λαού με το σύστημα και καμιά σχέση δεν έχει με αλλαγή προστάτη όπως σαφώς υπονοεί ένας ολόκληρος «αριστερός» χυλός των μεταβατικών προγραμμάτων και κυρίως η πλατφόρμα του Λαφαζάνη.
Η υπόθεση της αντίστασης για την απόκρουση των μνημονίων της φτώχειας και της πάλης για το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, ποτέ δε μπερδεύτηκε από την πλευρά μας με τα όποια σχέδια Β της αστικής διαχείρισης. Ούτε τα υποτιθέμενα μεταβατικά της Ανταρσυα που συναντήθηκαν μ’ αυτά του Αλαβάνου, ούτε αυτά που ανακαλύπτει τώρα ο Λαφαζάνης, ότι δεν είχε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε αυτά που κατηγορεί από την πλευρά του το Βήμα ότι είχε τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση, αποτέλεσαν ή αποτελούν σχέδια και προσπάθειες για τη λαϊκή χειραφέτηση. Το αντίθετο. Όπως υποστηρίζουμε χρόνια τώρα και φαίνεται στις μέρες μας οι αυταπάτες πάνε πίσω την υπόθεση του λαού. Όσο για την αγωνία του Βήματος και των αστικών ΜΜΕ άξιος ο μισθός τους. Πολύ περισσότερο τους αξίζει η απαξίωση με την οποία τα αντιμετωπίζει ο λαός όταν πολιτικοποιείται και αποκτά εμπειρίες μέσα από τους αγώνες του και δε τρέφεται με τις ψεύτικες ελπίδες της όποιας κάλπης. Και εδώ δεν αναφερόμαστε τόσο στον πόλεμο στους λεγόμενους δραχμολάγνους που έχουν εξαπολύσει τα ευρωλάγνα ΜΜΕ. Αναφερόμαστε στον αντικομμουνισμό τους, στην έκδηλη έχθρα τους απέναντι σε ότι μπορεί να θυμίζει αντίσταση του εχθρού λαού και στην ελεεινή υποτέλειά τους στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της Δύσης.
Τι κι αν πέρα από τα δεινά που φέρνουν τα συνεχιζόμενα μνημόνια στο λαό, η ίδια η υπόσταση της χώρας υποθηκεύεται από κάθε άποψη και σε βάθος χρόνου… Οι υπερασπιστές της λαμπρής προοπτικής του έθνους στους δυτικούς θεσμούς έχουν ανακαλύψει τα σημεία παραφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα και τώρα που επιτέλους συμμορφώνεται θα τον βάλουν να απολογηθεί για ότι πέρασε μα και για ότι δεν πέρασε καν από ο μυαλό του που θα μπορούσε όμως να είχε περάσει. Και αυτό για να συμμορφώνονται στο πλαίσιο του συστήματος ακόμη και αυτοί που επιμένουν σε σχέδια Β με δεδομένο ότι τους λείπει η τόλμη να επενδύσουν στην προοπτική της λαϊκής πάλης και τον δρόμο της αναμέτρησης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Είναι σφοδρές και επικίνδυνες οι κόντρες των ιμπεριαλιστών και μια σειρά κρίσιμα επίδικα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού παίχτηκαν χρησιμοποιώντας και όχι λύνοντας το ελληνικό ζήτημα.
Η T.T.I.P. (Διατλαντική Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου), το ζήτημα του χρέους, οι αναδιατάξεις στην Ευρωζώνη, ο ενεργειακός ανταγωνισμός, ο νομισματικός πόλεμος, είναι μερικά απ’ αυτά που παίζονται με κέντρο την Ευρώπη τους τελευταίους μήνες. Και φυσικά με τον πιο συμπυκνωμένο τρόπο ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός εκφράζεται στο ουκρανικό. Η ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, αποτελεί πεδίο εκδήλωσης συγκρούσεων εδώ και χρόνια, που η σημερινή φάση του ανταγωνισμού αναζωπυρώνει επικίνδυνα. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο το πολιτικό σκηνικό στη χώρα καθίσταται ρευστό και στη διαμόρφωσή του όπως πάντα θα συμβάλλουν και οι αποκαλύψεις ή «αποκαλύψεις», αλλά και τα κάθε λογής χτυπήματα κάτω από τη μέση. Ιδιαίτερα αυτοί που αναμασάνε ρεφορμιστικές αυταπάτες και τάχα αναφέρονται στο λαό αλλά δε τολμάνε να συμβάλλουν στην ενεργοποίησή του σ’ αυτή τη φάση καθώς φαίνεται θα εισπράξουν την αχαριστία του συστήματος αν δεν πεταχτούν σα στυμμένες λεμονόκουπες.
Το στοίχημα για το λαό είναι να μη γίνει θεατής στα διάφορα σίριαλ των ΜΜΕ, ούτε οπαδός των μυστικών ή φανερών σχεδίων Β που υπήρχαν ή πρέπει τώρα να φτιαχτούν για ν’ αναπαραχθούν από την αρχή οι αυταπάτες. Το στοίχημα είναι, μπροστά στην ξέφρενη επίθεση η κατάρρευση των αυταπατών να δώσει τη θέση της σε πραγματικές αντιστάσεις που μπορεί να τροφοδοτήσει η λαϊκή οργή, τέτοιες που οφείλει να στηρίξει μ’ όλες του τις δυνάμεις κάθε πραγματικός αριστερός.
