Η πρόσφατη δημοσίευση της απόφασης του Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου που έκρινε ως παράνομη την παραμονή συμβασιούχων επικουρικών εργαζομένων στα κρατικά νοσοκομεία και γενικότερα στον τομέα της κρατικής περίθαλψης για περισσότερους από 24 μήνες δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήδη απ” τον περυσινό Δεκέμβρη που εκδικάστηκε η υπόθεση, οι διαρροές προανήγγελλαν τη συγκεκριμένη εξέλιξη. Το κρυφτούλι μεταξύ της κυβέρνησης και της αστικής δικαιοσύνης είχε μια λίγο ως πολύ προδιαγεγραμμένη κατάληξη.
Τα δύο χρόνια (το γνωστό 24μηνο) που επικαλέστηκε το ανώτατο οικονομικό δικαστήριο αποτελούν εδώ και πολλά έτη –από την εποχή του περιβόητου Προεδρικού Διατάγματος Παυλόπουλου– τη δικλείδα ασφαλείας του συστήματος για τη μη θεμελίωση τυπικού δικαιώματος μονιμοποίησης των πάσης φύσεως συμβασιούχων με εργοδότη το κράτος. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι με ελαστικές σχέσεις εργασίας έχουν απολυθεί όλα αυτά τα χρόνια απ” το Δημόσιο με βάση αυτή την προϋπόθεση. Στην ουσία αυτό που δηλώνεται εμφατικά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να δουλεύει σε οποιονδήποτε κρατικό φορέα με σύμβαση, αρχική ή κατόπιν παρατάσεων, που να ξεπερνά αυτό το όριο. Εξάλλου, δεν είναι λίγοι όσοι απολύθηκαν και απολύονται διαρκώς με τη λήξη της σύμβασής τους που έχει διάρκεια ακόμη και πολύ μικρότερη των 24 μηνών.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΟΕΔΗΝ και της ΟΕΝΓΕ κάνουν λόγο για 12.000 εργαζόμενους που κινδυνεύουν άμεσα με απόλυση, ενώ ερωτηματικό παραμένει το τι θα γίνει με τα δεδουλευμένα όσων ξεπερνούν το 24μηνο. Στην πλειοψηφία τους όλοι αυτοί είναι παρατασιούχοι με διάφορες συμβάσεις ορισμένου χρόνου που η κυβέρνηση επέκτεινε χρονικά κρατώντας τους σε ομηρία. Η σκόπιμη πολιτική χτυπήματος της μονιμότητας, η ανυπαρξία προσλήψεων μόνιμου προσωπικού και οι βασικές κατευθύνσεις αναδιαμόρφωσης της λεγόμενης αγοράς εργασίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αποτελούν την πηγή διαμόρφωσης των σημερινών δεδομένων. Πρόκειται για γιατρούς, νοσηλευτές, εργαστηριακούς, διοικητικούς, τεχνικούς κ.ά. που προσλήφθηκαν με συμβάσεις για να καλύψουν τα τεράστια κενά που δημιούργησε η αδιοριστία και η ώθηση -με το σύνολο του αντιασφαλιστικού πλαισίου- στην αθρόα πρόωρη συνταξιοδότηση.
Κινητοποιήσεις για το ζήτημα αυτό έχουν υπάρξει επί σειρά ετών και μηνών από πολλούς χώρους και κλάδους (κύρια σε περίθαλψη, εκπαίδευση, δήμους και υπουργείο Πολιτισμού), που όμως κρατιούνται από την ξεπουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ και των αντίστοιχων ομοσπονδιών απομονωμένες και κατά χώρους, χωρίς συντονισμό και στη λογική της “ιδιαιτερότητας”. Ταυτόχρονα, πέρα από τη διάσπαση που επιδιώκει η κυβερνητική πολιτική, οι αστικές και ρεφορμιστικές ηγεσίες κάνουν ό,τι περνάει απ” το χέρι τους για την αποτροπή του αναγκαίου και εφικτού μετώπου μεταξύ μονίμων και συμβασιούχων. Στην ίδια γραμμή έχει υπάρξει στο πρόσφατο παρελθόν εβδομάδα (κυριολεκτικά και πραγματικά) που άλλη μέρα απεργούσαν οι υγειονομικοί, άλλη οι εκπαιδευτικοί κι άλλη οι εργαζόμενοι στους δήμους! Η σκοπιμότητα είναι ολοφάνερη.
Η κυβέρνηση διά του αναπληρωτή υπουργού Υγείας “δεσμεύτηκε”, κατά τη διάρκεια μιας πρώτης στάσης εργασίας των υγειονομικών την Παρασκευή 22/6 μετά την απόφαση του δικαστηρίου, να προωθήσει σχετική τροπολογία στη Βουλή που θα παρατείνει τις συμβάσεις που ήδη έχουν παραταθεί μέχρι 31/12/18 ως το τέλος Μαΐου του επομένου έτους. Απαντά δηλαδή στην “παρανομία” που επισήμανε το Ελεγκτικό Συνέδριο με νέα “παρανομία” που είναι βέβαιο ότι θα κριθεί ως τέτοια απ” το ίδιο ή άλλο δικαστήριο στο μέλλον. Άλλωστε, σε μια απ” τις τελευταίες κινητοποιήσεις των εργαζομένων, ευθαρσώς είχε ειπωθεί από κυβερνητικό στέλεχος ότι μονιμοποιήσεις, ακόμη και μετατροπές συμβάσεων σε αορίστου χρόνου,δεν μπορούν να γίνουν γιατί το απαγορεύουν το Σύνταγμα και η… τρόικα (τα μνημόνια, από τα οποία, κατά τα άλλα, εξερχόμαστε “καθαρά” τον Αύγουστο)!
Το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά δεν κρίνεται με όρους νομιμότητας ή παρανομίας. Ακόμη περισσότερο με όρους υποταγής, εξάρτησης ή ομηρίας. Είναι αυτοτελές και αυθύπαρκτο. Είναι δικαίωμα που απορρέει από την κοινωνική θέση των εργαζομένων, δικαίωμα που κατοχυρώνεται από τον αγώνα και την πάλη τους για ζωή. Είναι δικαίωμα που καταχτιέται και παραμένει ως τέτοιο μόνο στο βαθμό που οι εργαζόμενοι συνολικά μπορούν να το υπερασπίζονται σαν θεμελιώδη κατάκτησή τους. Ούτε αποτελεί “αποστομωτικό επιχείρημα” το τι θα γίνουν τα νοσοκομεία χωρίς τους ελαστικά εργαζόμενους (που επικαλούνται εν χορώ οι πολιτικοσυνδικαλιστικές δυνάμεις, δεξιές κι “αριστερές”, για να “πείσουν” δήθεν την εργοδοσία-κυβέρνηση, αφού η ιστορία έχει δείξει ότι καραδοκούν η ιδιωτικοποίηση, η εργολαβικοποίηση και άλλες “σύγχρονες” μορφές “απάντησης” από πλευράς συστήματος. Γιατί το ιδεολόγημα που εφηύρε το σύστημα περί “παγίων και διαρκών αναγκών” για να πετάει στην ανεργία κάθε τόσο χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενους όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει “όπλο” των απολυόμενων αλλά έχει πλειστάκις χρησιμοποιηθεί σε βάρος τους.
Το δικαίωμα στη δουλειά δεν εξαρτάται απ” τις “ανάγκες” της εργοδοσίας. Μόνο όσοι βλέπουν το κράτος με “άλλο μάτι”-και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί (μας έρχεται στο μυαλό πρόσφατη χαρακτηριστική αφίσα των Παρεμβάσεων Δημοσίου ενόψει της απεργίας στις 30/5 με ακροτελεύτιο σύνθημα “Δημόσιος τομέας για τις ανάγκες του λαού και της κοινωνίας”)- αντιμετωπίζουν διαφορετικά την κρατική απ” την ιδιωτική εργοδοσία.
Οι συμβασιούχοι στα νοσοκομεία, μαζί με τους συμβασιούχους άλλων κλάδων και τους μονίμους, μ” ένα τέτοιο πνεύμα οφείλουν να ξεδιπλώσουν τους αγώνες τους για μονιμοποίηση. Να αντισταθούν και να διεκδικήσουν το θεμελιώδες δικαίωμά τους κόντρα στο κράτος και τους μηχανισμούς του, την κυβερνητική πολιτική των απολύσεων και την υποκρισία και υπονόμευση της συνδικαλιστικής ηγεσίας!
