Α. Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
1. Ως «κατάσταση καμπής» περιγράφουν διεθνή συστημικά κέντρα την κατάσταση στον πλανήτη. Αυτή η κατάσταση της ρευστότητας και της μεταβατικότητας αφορά το σύνολο των γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων. Οι αιτίες της βρίσκονται στις συνθήκες κρίσης-επίθεσης-ανταγωνισμών που επικρατούν και αποτελούν τη βάση που τροφοδοτεί τη γενικευμένη αναστάτωση και αναταραχή, που έχει ανατρέψει δεδομένα και ισορροπίες του παγκόσμιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η πανδημία αποτέλεσε και αποτελεί έναν επιπλέον παράγοντα που τροφοδοτεί και περιπλέκει κάθε μέρος αλλά και το σύνολο του τρίπτυχου κρίση-επίθεση-ανταγωνισμοί. Τόσο εντός των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις και αντιθέσεις και μέσα στις συνθήκες των εγγενών αδιεξόδων του συστήματος η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη αναζητά απαντήσεις. Απαντήσεις στη δική της «εσωτερική» συγκρότηση και σε διαλεκτική σχέση με αυτήν απαντήσεις στο ζήτημα των συμμαχιών και των επιδιώξεών της στο παγκόσμιο ταμπλό. Ωστόσο η γενικευμένη επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, τους λαούς, και τα μεσοστρώματα, που αποτελεί σήμερα τη μόνη «παγκόσμια σταθερά», τροφοδοτεί παραπέρα αυτά τα αδιέξοδα.
Η εξαθλίωση εργατών και λαών, η καταλήστευση των περιφερειακών και εξαρτημένων χωρών «στενεύει» ακόμα περισσότερο την παγκόσμια αγορά, ενώ επιπλέον τροφοδοτεί τους όρους δημιουργίας «αδύναμων κρίκων» στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία.
Η επίθεση στα μεσοστρώματα οδήγησε και οδηγεί στην απώλεια στήριξης που παρείχαν τα μεσοστρώματα στις μεγαλοαστικές τάξεις μέσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ. Γαλλία, Γερμανία και με τους δικούς τους όρους ΗΠΑ, Ρωσία αλλά και Κίνα), παράγοντας σοβαρά πολιτικά προβλήματα, αντιδραστικά και φασίζοντα πολιτικά μορφώματα, παρατεταμένες μορφές κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» για τη διακυβέρνηση και τον έλεγχο των μαζών.
Ο πόλεμος «όλων εναντίον όλων» που χαρακτηρίζει το ιμπεριαλιστικό ταμπλό και ενόσω δεν διαμορφώνονται όροι στρατηγικών συμμαχιών για την κυριαρχία στον πλανήτη οξύνει ακόμα περισσότερο τα αδιέξοδα αυτά. Παράγει θεμελιακά ερωτήματα, αντιθέσεις, ακόμα και διχασμούς εντός των ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων (π.χ. ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία) που αντανακλώνται και «επιστρέφουν» στο διεθνές πεδίο, περιπλέκοντας και οξύνοντας παραπέρα το κουβάρι των ανταγωνισμών.
Στη βάση αυτών των δεδομένων τροφοδοτείται και εντείνεται η ταξική και κοινωνική πάλη διεθνώς. Τον τόνο σε αυτή την ευρύτερη κοινωνική αναστάτωση δίνουν συχνά τα μικρομεσαία αστικά στρώματα και σε πολιτικό επίπεδο δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η αναστάτωση αυτή αξιοποιείται και εισπράττεται από ακροδεξιές και φασίζουσες φωνές και δυνάμεις. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά λείπουν τα λαϊκά και εργατικά ξεσπάσματα, ξεσηκωμοί και αγώνες που καταγράφουν και επιτυχίες (όπως η πρόσφατη και σπουδαία νίκη των αγροτών στην Ινδία, εργατικές απεργίες και αγώνες στις ΗΠΑ), που αντιστέκονται στις πολιτικές του συστήματος, που επιχειρούν βήματα συγκρότησης της εργατικής–λαϊκής πάλης. Βήματα σημαντικά και αναγκαία για να υπερασπιστούν τη ζωή και τα δικαιώματά τους, για να διαμορφώσουν τους όρους συγκρότησης που απαιτεί η εποχή μας για την επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδο που είναι η μοναδική πραγματική διέξοδος για τους εργάτες και τους λαούς, για το μέλλον της ανθρωπότητας.
2. Οι ολοένα πιο αντιδραστικές απαντήσεις που προωθεί ο ιμπεριαλισμός και το κεφάλαιο απέναντι στην κατάσταση αυτή κάνουν διαρκώς μεγαλύτερα και οξύτερα τα αδιέξοδα που έχουν διαμορφωθεί. Οι ΗΠΑ, που χρεώνονται και διεκδικούν το ρόλο της ατμομηχανής για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, ψαλιδίζοντας διαρκώς τα «κοινωνικά πακέτα» επιβεβαιώνουν και με τη διοίκηση Μπάιντεν ότι δεν μπορούν να αναλάβουν αυτό το ρόλο στη βάση «εσωτερικών» όρων και επιλογών και ανεξάρτητα από το τι καταφέρνουν να επιβάλλουν ως η πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη σε αντιπάλους, ανταγωνιστές και «συμμάχους» στο διεθνές πεδίο. Όμως στο πεδίο αυτό των ανταγωνισμών παραμένει το δεδομένο της σχετικής τους υποχώρησης έναντι των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, παραμένει και εκδηλώνεται έντονα σε όλα τα πεδία η αναντιστοιχία του στόχου της υπερδύναμης που κυριαρχεί-ηγεμονεύει στον πλανήτη με τα μέσα και τις δυνατότητες που πράγματι διαθέτει. Σε αυτή τη βάση οι ΗΠΑ για να προλάβουν τους αντιπάλους και ανταγωνιστές και για να σύρουν τους «συμμάχους» πρωτοστατούν στη «διπλωματία πολέμου» που επικρατεί διεθνώς. Διατάσσουν πολιτικά, οικονομικά αλλά και στρατιωτικά δυνάμεις, διαμορφώνοντας προς όλες τις κατευθύνσεις συνθήκες πολεμικών εκβιασμών. Βασικό επίκεντρο αυτών των εκβιασμών ήταν και παραμένει ο στρατηγικός αντίπαλός της, η Ρωσία, που απέναντι στην επιχείρηση «περικύκλωσής» της από τις ΗΠΑ αναβαθμίζει διαρκώς το στρατηγικό αλλά και το συμβατικό οπλοστάσιό της, αξιοποιεί κάθε δυνατότητα σπασίματος αυτής της περικύκλωσης και τονίζει τις κόκκινες γραμμές της. Συνεπώς, και όπως αναδεικνύουν όλες οι τελευταίες εξελίξεις από τη Βαλτική ώς την Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη, τη Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια, τα γεγονότα στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας, η επικίνδυνη θέρμανση στην Ουκρανία, η Ευρώπη και η Ευρασία παραμένει το πρώτο επίκεντρο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Ταυτόχρονα, ωστόσο, για τις ΗΠΑ αποτελεί βασικό ζήτημα η αναχαίτιση του στρατηγικού τους ανταγωνιστή, της Κίνας, που σταθερά επιδιώκει σε όλα τα πεδία (οικονομικό, παγκόσμια διείσδυση, εξοπλισμοί) βήματα αναβάθμισής της σε ιμπεριαλιστική δύναμη παγκόσμιου βεληνεκούς. Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα θερμό το πεδίο της ΝΑ Ασίας, όπου περιφερειακές και εξαρτημένες δυνάμεις καλούνται και σύρονται στη διαμόρφωση μετώπων και στο οποίο –μέσω της AUKUS- αναζήτησε μέρος του «παγκόσμιου ρόλου» του το (μετά brexit) Ηνωμένο Βασίλειο.
Μεγάλα ζητήματα σε αυτό το πλαίσιο που διαμορφώνει ο ανταγωνισμός πριν από όλα ΗΠΑ-Ρωσίας (αλλά και ΗΠΑ-Κίνας) αντιμετωπίζουν η Γερμανία (χαρακτηριστικές οι εξελίξεις για τον NordStream που συνοδεύουν τη νέα κυβερνητική λύση) και η Γαλλία που διεκδικεί ρόλο και ενίσχυση παρουσίας στη Β. Αφρική και στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ και οι δύο αντιμετωπίζουν κρίσιμα ζητήματα από τον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Ρωσίας στο μαλακό υπογάστριό (τους), τα Βαλκάνια, που είναι φορτωμένα με εθνικισμούς και εκρηκτικές «συνοριακές εκκρεμότητες» που τους κληροδότησαν οι προηγούμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Τα προβλήματα αυτά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης μεγαλώνουν τα ζητήματα συνοχής και τους τριγμούς του οικοδομήματός τους, της ΕΕ, όπως χαρακτηριστικά έδειξε και η συμφωνία Ισπανίας-Τουρκίας, με την πρώτη να επιχειρεί να αξιοποιήσει «κενά» και να αποκτήσει δικό της ρόλο στην Τουρκία, ακόμα και στην περιοχή.
Β. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ
3. Δύο ζητήματα καθορίζουν και διαμορφώνουν τις εξελίξεις στη χώρα μας. Το πρώτο είναι η αναβαθμισμένη εμπλοκή και στοίχιση της αστικής τάξης στις επιδιώξεις των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών στην περιοχή, στο πλαίσιο της οποίας η χώρα αναλαμβάνει ενεργότερο ρόλο στην «περικύκλωση» της Ρωσίας όπως αυτός αποτυπώθηκε στη συμφωνία με τη Γαλλία και κύρια στη συμφωνία με τις ΗΠΑ. Ο ρόλος αυτός επιδρά οξύνοντας τον αντιδραστικό ανταγωνισμό με την αστική τάξη της Τουρκίας η οποία βρίσκεται σε σοβαρή αναταραχή και μπροστά σε εξελίξεις στη βάση της εξάρτησης από ΗΠΑ-Ευρώπη και των τυχοδιωκτισμών που επιχειρεί τα τελευταία χρόνια. Συνολικά το βάθεμα της εξάρτησης και η αναβάθμιση των ρόλων που στο πλαίσιό της αναλαμβάνει η αστική τάξη «τεντώνει» τη χώρα σε αποστολές και επιδιώξεις τυχοδιωκτικές και επικίνδυνες για το λαό μας και όλη την περιοχή. Ταυτόχρονα ο ρόλος αυτός που μετατρέπει τη χώρα από την Αλεξανδρούπολη ώς την Κρήτη σε πολιτικό-στρατιωτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ έχει προφανείς αντιδραστικές συνέπειες και επιπτώσεις σε όλο το φάσμα της ζωής και των δικαιωμάτων του λαού. Το δεύτερο ζήτημα αφορά τη συσσώρευση οικονομικών αδιεξόδων που η εξέλιξή τους δεν ελέγχεται από την ντόπια αστική τάξη που «κρατάει την ανάσα της» για το τι και με τι όρους θα πάρει από το «ταμείο ανάκαμψης» και αγωνιά -ενώ το χρέος έχει ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ- για τις απαιτήσεις του Βερολίνου το οποίο βλέπει με δυσαρέσκεια την αμερικάνικη στροφή της χώρας αλλά και τη συμφωνία με τη Γαλλία. Αδιέξοδα που δεν συγκαλύπτονται από την κυβερνητική προπαγάνδα περί «ανάπτυξης» ούτε από τις εξαγορές από τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια, στις οποίες προστρέχει να καλυφθεί το ντόπιο κεφάλαιο, οι οποίες και ληστρικές είναι και διαμορφώνουν ένα παραγωγικό-οικονομικό αποτύπωμα που φέρνει νέα δεινά στον εργαζόμενο λαό. Ταυτόχρονα, σταθερό φόντο αυτών των επιλογών παραμένει η άγρια καπιταλιστική επίθεση ενάντια στο σύνολο των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργατών, του λαού και της νεολαίας που οι συνέπειές της κλιμακώνονται από τα απανωτά κύματα ακρίβειας που πνίγουν το λαό. Επιπλέον, ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη –στη βάση των γενικότερων όρων και αδιεξόδων του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης- δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να ανακτήσει για λογαριασμό του συστήματος τη στήριξη των μικρομεσαίων στρωμάτων που είχε διαρραγεί από τη μνημονιακή επέλαση που ουσιαστικά συνεχίζεται.
4. Μαζί με αυτά τα δύο ζητήματα, σταθερός βραχνάς για το πολιτικό σύστημα είναι ο φόβος του λαού και της νεολαίας, που συσσωρεύουν δυσαρέσκεια, αποστροφή και οργή για τους κυρίαρχους, ο φόβος αυτή η οργή να δώσει εκρήξεις, ξεσπάσματα και αγώνες που θα θέσουν σε δοκιμασία την ήδη εύθραυστη πολιτική κατάσταση. Επιπλέον, η εξέλιξη της πανδημίας προκαλεί ήδη σοβαρές «παρενέργειες» και μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα ακόμα και στην ίδια τη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων. Οι κραυγαλέες αντιφάσεις, οι απαγορεύσεις, οι διαχωρισμοί και οι διχασμοί που επιβάλλει η κυβερνητική πολιτική ως «απάντηση» στην πανδημία για να συνεχίσει την πολιτική διάλυσης των δικαιωμάτων του λαού στην περίθαλψη, μαζί με την παράλληλη σύμπλευση/αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική αυτή, αποτελούν έναν επιπλέον παράγοντα αποστοίχισης λαϊκών μαζών από το πολιτικό σύστημα. Σε αυτόν τον παράγοντα έχουν επενδύσει ακροδεξιές και φασίζουσες φωνές και δυνάμεις που αναδύονται στο πολιτικό σκηνικό διεκδικώντας ρόλο και τροφοδοτούμενες από την πολιτική της φασιστικοποίησης που αποτελεί βασικό συνοδό στοιχείο για όλο το φάσμα της πολιτικής του συστήματος και της κυβέρνησής του.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν τη βάση των ανησυχιών και των αναταράξεων που έχουν εκδηλωθεί μέσα στην κυβέρνηση και το κόμμα της ΝΔ, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ που ως δεύτερος πυλώνας της πολιτικής που απαιτεί υποταγή και προσαρμογή στο κεφάλαιο και στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά αδυνατεί να διαφοροποιηθεί και να αναδείξει στο λαό μια άλλη κατεύθυνση. Σε αυτή τη βάση και ενόψει του ειδικού αλλά κρίσιμου ζητήματος της σχετικής αναλογικής με τις οποίες θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, έχουν ενεργοποιηθεί τα κέντρα του συστήματος αναζητώντας λύσεις, συμπληρώματα και εφεδρείες και μεταξύ άλλων έχει δοθεί ιδιαίτερο βάρος στο ζήτημα της διάσωσης-αναστύλωσης του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ώστε να είναι διαθέσιμο για τις κυοφορούμενες εξελίξεις.
Γ. ΚΙΝΗΜΑ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΑ ΠΑΛΗΣ
5. 150 χρόνια μετά την Κομμούνα, 104 χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, αλλά και 55 χρόνια μετά τη ΜΠΠΕ και ενώ το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα αποκαλύπτει πλατιά τα αξεπέραστα αδιέξοδά του, την ωμή αντιδραστικότητά του και την παρακμή του σε κάθε πτυχή της πραγματικότητας, τίθεται το ερώτημα ιστορικά «πού βρισκόμαστε», πού βρίσκεται η ιστορία της ταξικής πάλης, τι έχει μπροστά της η ανθρωπότητα. Το ερώτημα τίθεται παρόλο που οι νικητές του 1989-91 απέδειξαν ότι η νίκη τους είναι ήττα για τους εργάτες και τους λαούς, για τις προοπτικές της ανθρωπότητας και η συνέχιση της κυριαρχίας τους μόνο δεινά και εφιάλτες επιφυλάσσει. Το ερώτημα τίθεται στο έδαφος της ήττας του κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος όπως αυτή εξελίχθηκε στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Το ερώτημα τίθεται στο έδαφος των δεδομένων, των θεωρημάτων, των ιδεολογιών και των πολιτικών που διαμόρφωσαν οι δυνάμεις του ρεβιζιονισμού και του ρεφορμισμού από την περίοδο της δεξιάς στροφής του κομμουνιστικού κινήματος μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό οι απαντήσεις που κυριαρχούν σήμερα για τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, για το «τι είναι» σοσιαλισμός, όχι μόνο δεν αποτελούν βάση συγκρότησης εκ νέου του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας, αλλά αντίθετα συντελούν στην αποσυγκρότηση της πάλης. Πρόκειται για απαντήσεις που εμπνέονται από τις πολιτικές των δυνάμεων που πρωτοστάτησαν στη δεξιά στροφή του 1956. Πρόκειται για θεωρήματα που στο όνομα του κεντρικού σχεδιασμού κάνουν την πάλη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, την πάλη για να αποκτήσει η εργατική τάξη σε συνθήκες εργατικής-λαϊκής εξουσίας την πλήρη αρμοδιότητα στην παραγωγή, την οικονομία και το εποικοδόμημα, λογιστικό σχέδιο. Πρόκειται για τις αντιλήψεις που «θεμελιώνουν» τη σοσιαλιστική διέξοδο και την ίδια τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην περιβόητη «ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων», εξοβελίζοντας το καθοριστικό ζήτημα των παραγωγικών σχέσεων και της ταξικής πάλης που απαιτείται για το μετασχηματισμό τους. Πρόκειται για αντιλήψεις που περιγράφουν έναν «σοσιαλισμό» στον οποίο η εργατική τάξη δεν θα έχει τον καθοριστικό ρόλο τόσο για την παραγωγή και την οικονομία (τι–πόσο-πώς παράγεται, πώς διανέμεται κ.λπ.) όσο και για το εποικοδόμημα, αφού τα πάντα ανάγονται στον «κεντρικό σχεδιασμό» που την αρμοδιότητά του θα έχουν τα προνομιούχα στρώματα (στην παραγωγή και στο κράτος), σαν αυτά που αποτέλεσαν τους φορείς και τις δυνάμεις της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη ΕΣΣΔ και ηγήθηκαν και καθοδήγησαν τη στροφή του 1956.
6. Το ζήτημα δεν είναι θεωρητικό και του μέλλοντος. Είναι πολιτικό ζήτημα του σήμερα. Γιατί αυτό το ιδεολογικό οπλοστάσιο της θεωρίας «των παραγωγικών δυνάμεων» εξοβελίζει τελικά και την επαναστατική συγκρότηση και πάλη που απαιτείται στον καπιταλισμό για τη συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού, εξοβελίζει την ίδια την επανάσταση! Στη βάση αυτού του ιδεολογικού οπλοστασίου παράχθηκαν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες η γραμμή της ταξικής συνεργασίας και της ανάθεσης. Ο παραγκωνισμός και ιδεολογικός-πολιτικός αφοπλισμός των μαζών. Στη βάση αυτή παράχθηκαν και παράγονται η καταιγίδα των ρεφορμιστικών προτάσεων για την παραγωγή, την οικονομία, την εκπαίδευση και όλο το εποικοδόμημα. Στη βάση αυτή αναδείχτηκε ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός, η βροχή των νομοθετικών προτάσεων, η αναζήτηση «ευκαιριών» για τη λαϊκή πάλη στις εκάστοτε εκλογές (ακόμα και ευρωεκλογές), η αναζήτηση («μεταβατικών», «ριζοσπαστικών» ή όπως αλλιώς...) κυβερνήσεων και όλα τα συναφή νεορεφορμιστικά θεωρήματα για τη… δυνατότητα (με πολιτικά εργαλεία τον κοινοβουλευτισμό και τις μεταβατικές κυβερνήσεις) να «ξεφλουδίσουμε» τον καπιταλισμό και να βρούμε από μέσα σχεδόν έτοιμο τον κομμουνισμό! Και είναι ακριβώς αυτό το ιδεολογικό οπλοστάσιο του χρουστσοφισμού-μπρεζνιεφισμού και των επιγόνων τους που, εμπλουτισμένο στη διαδρομή του από άλλα ανάλογα ρεύματα, τροφοδοτεί σήμερα τις κάθε είδους αυταπάτες και τα σχέδια του «μικροαστικού σοσιαλισμού» των Προυντόν, Μπακούνιν κ.ά. που κατέρρευσαν από την εποχή της Α’ Διεθνούς, στη βάση των οποίων συγκροτούνται και παρεμβαίνουν δυνάμεις της αυτονομίας/αναρχίας/ακτιβισμού.
7. Η ίδια η προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος, η αναγκαιότητα συγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος που αυτή προϋποθέτει προσδιορίζει στο σήμερα τους στόχους πάλης, τους βασικούς όρους ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης που απαιτείται να οικοδομούνται σήμερα στο κίνημα και στον αγώνα. Η θέση αυτή κάθε άλλο παρά προεξοφλεί μια γραμμικότητα των εξελίξεων από τώρα ώς την επανάσταση και καθόλου δεν παραγνωρίζει τη συνθετότητα, τις αντιφάσεις και τις ανατροπές, τις επιταχύνσεις και τα πισωγυρίσματα που έχουν και θα έχουν οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις και οι οποίες θα απαιτήσουν και θα απαιτούν κάθε φορά τις συγκεκριμένες απαντήσεις τους στη βάση «της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης». Αυτό που προεξοφλεί η θέση αυτή είναι η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη να συγκροτείται και να οργανώνεται στο επίπεδο που κάθε φορά είναι δυνατόν ο κόσμος της δουλειάς, ο λαός και η νεολαία στη βάση των δικών τους δικαιωμάτων και της δικιάς τους προοπτικής σε σχέση αντίθεσης με το σύστημα και τις πολιτικές του δυνάμεις και με όρους ανεξαρτησίας και χειραφέτησης από αυτό. Η βασική αυτή αναγκαιότητα υπογραμμίζεται σήμερα στις συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης που τμήματα εργαζομένων και νεολαίας βγαίνουν και θα βγαίνουν στο δρόμο του αγώνα, ενώ ταυτόχρονα ο πολιτικός συσχετισμός είναι τέτοιος που τείνει να ακυρώνει αυτή την τάση και επιδιώκει να ανακυκλώνει τα ξεσπάσματα και τις αντιστάσεις στην παραίτηση, στην αποστράτευση, ακόμα και σε αντιδραστικές κατευθύνσεις. Τα παραδείγματα που δίνει η πολύ πρόσφατη ταξική πάλη (e-food, Cosco, εκπαιδευτικοί) είναι πολύ χαρακτηριστικά και μας δίνουν βασικά συμπεράσματα. Πρώτο, ότι το σύστημα και η εργοδοσία ανησυχούν ιδιαίτερα στις δεδομένες συνθήκες για το τι συνέπειες ευρύτερα θα προκαλέσει ένας αγώνας που θα έχει διάρκεια, γι’ αυτό επιδιώκουν με κάθε τρόπο -ακόμα και με προσωρινές υποχωρήσεις- να τον σταματήσουν μόλις ξεκινάει. Δεύτερο, συνεπώς ενισχύονται οι δυνατότητες για επιτυχίες των αγώνων, αλλά επιπλέον ενισχύεται και η ανάγκη μέσα στο πλαίσιο του αγώνα να γίνονται βήματα συγκρότησης και οργάνωσης του κόσμου στο επίπεδο της πάλης του, στο επίπεδο της συγκρότησης των πρωτοβάθμιων οργάνων πάλης.
Αυτά που δεν υπάρχουν ή υπάρχουν ως σφραγίδες, στα χέρια του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού ή των δυνάμεων της συνδιαλλαγής.
Αυτά που απαιτούνται για να υπερασπιστούν τις πρώτες επιτυχίες που ο αντίπαλος θα επιδιώξει άμεσα να αναιρέσει για να συνεχίσουν τον αγώνα όπως απαιτείται στην Cosco και στην e-food.
Αυτά που είναι αναγκαία για να ξεπεραστεί η επιβολή του κυβερνητικού συνδικαλισμού και η υποταγή των ενδιάμεσων δυνάμεων, ώστε να ξεδιπλωθεί ο αγώνας που μπλοκάρεται από τη συμπαιγνία των δυνάμεων αυτών, όπως σήμερα συμβαίνει στους εκπαιδευτικούς.
Αυτά που χρειάζονται στην πάλη για την ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη που η εφαρμογή του προωθείται για να επιβάλει γύψο και σιγή νεκροταφείου στους εργάτες και στους εργαζόμενους.
Συνολικά είμαστε σε μια παρατεταμένη μεταβατική περίοδο όξυνσης της ταξικής πάλης στην οποία οι εργατικές λαϊκές δυνάμεις καλούνται να διαμορφώσουν τους δικούς τους όρους συγκρότησης στο πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο.
Μια περίοδος στην οποία στοιχεία απογοήτευσης/παραίτησης/υποχώρησης θα συνυπάρχουν μαζί με ξεσπάσματα και απαιτήσεις μαζικού αγώνα. Απαιτήσεις που θα είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με αυτό που «προσφέρεται» από τις δυνάμεις του ρεφορμισμού και της συνδιαλλαγής και από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Απαιτήσεις που θα επιδιώκουν να εκδηλωθούν στο δρόμο και στο κίνημα, ενώ το κυρίαρχο περιβάλλον θα διαμορφώνεται από απαγορεύσεις, φασιστικοποίηση, αντικομμουνισμό.
8. Η αλλαγή τακτικής με την οποία εμφανίζεται η ηγεσία του ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα και με την οποία παρουσιάζεται στο κίνημα με πιο «πλατύ πρόσωπο» (σωματεία, αντί του ΠΑΜΕ), με επίκληση της «κοινής δράσης», ακόμα και με επίκληση της ανάγκης για «εστίες αντίστασης και διεκδίκησης»(!) έχει ως πρώτη της αιτία τα αδιέξοδα της γραμμής τής «αντεπίθεσης», της γραμμής που θέλει να παρουσιάζει το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ ως την «υπαρκτή και πλήρη» απάντηση στο σύστημα για λογαριασμό της εργατικής τάξης και του λαού. Η νέα τακτική επιχειρεί να διαχειριστεί την παταγώδη διάψευση αυτής της γραμμής στο λαό αλλά και στις δικές του δυνάμεις, ενώ ταυτόχρονα η ηγεσία του ΚΚΕ ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει αυτοκριτική για τη γραμμή αυτή, η οποία εξάλλου παραμένει σε ισχύ. Η νέα τακτική του υποτιθέμενου «ανοίγματος» αποσκοπεί επιπλέον στο να μαζέψει δυνάμεις από το χώρο του εξωκοινοβουλίου, αξιοποιώντας τη σύγχυση και την ιδεολογικοπολιτική κρίση που επικρατεί στο χώρο αυτό.
Τελικά, κυρίως η ηγεσία του ΚΚΕ επιχειρεί να προετοιμαστεί ενόψει των πολιτικών εξελίξεων και στη βάση της ανάγκης της να ζητήσει ρόλο σε αυτές βρισκόμενη σε διπλή πίεση. Από τη μια η ταξικιστική ρητορεία της και σε συνθήκες άγριας επίθεσης δημιουργεί πιέσεις από την πλευρά μιας λαϊκής-εργατικής βάσης, πιέσεις ωστόσο που δεν μορφοποιούνται και δεν συγκροτούνται σε πολιτικό επίπεδο. Από την άλλη, οι κυοφορούμενες εξελίξεις θα φέρουν την ηγεσία αυτή ξανά μπροστά σε πιέσεις ανάληψης από τη μεριά της ρόλου και ευθυνών σε κεντρικό πολιτικό, ακόμα και κυβερνητικό επίπεδο. Πιέσεις στις οποίες έχει στρώσει το έδαφος η πολιτική της όλα τα προηγούμενα χρόνια και σε όλα τα ζητήματα, πιέσεις στις οποίες είναι ευεπίφορη με βάση τη γραμμή άρνησης/εναντίωσης στους αγώνες με την οποία σταθερά κινείται, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναδεικνύεται το διάστημα αυτό στους εκπαιδευτικούς. Μια γραμμή που ακόμα και τις επιτυχίες όπως στην Cosco δεν θέλει και δεν μπορεί να τις υπερασπιστεί όπως οι σημερινές συνθήκες απαιτούν, αλλά επιχειρεί να τις αξιοποιήσει ως διαπραγματευτικό ατού της υπόστασής του και με τη συναίνεση του συστήματος! Μια γραμμή που η συμμόρφωσή της στις απαγορεύσεις της αστικής νομιμότητας κλιμακώθηκε μέσα στις συνθήκες της πανδημίας, ενώ η κοινή δήλωση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ με τις αντίστοιχες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜέΡΑ25 στο Πολυτεχνείο του 2020 είναι χαρακτηριστική των πολιτικών ορίων και αναζητήσεων του κόμματος αυτού. Πρόκειται τελικά για πιέσεις που πατάνε στις ανησυχίες της ηγεσίας αυτής για το τι ρόλο θα έχει στο νέο τοπίο που επιχειρεί να διαμορφώσει το σύστημα με το νόμο Χατζηδάκη και συνολικά με την πολιτική της φασιστικοποίησης, στο οποίο τοπίο δεν θα έχει τη δυνατότητα των εικονικών-συμβολικών δράσεων με τις οποίες διαχειριζόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, σωματεία και συλλόγους στο χώρο της νεολαίας.
Δ. Καθήκοντα της περιόδου-στοιχεία απολογισμού
9. Σε αυτή τη μεταβατική, σύνθετη και δύσκολη περίοδο, της όξυνσης της ταξικής πάλης αλλά με αντίπαλο στη λαϊκή υπόθεση τον πολιτικό συσχετισμό, με το σύστημα να «μην μπορεί να κυβερνήσει όπως παλιά» αλλά και τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις αποσυγκροτημένες και με κατασυκοφαντημένη την επαναστατική διέξοδο και το όραμα του σοσιαλισμού, η Οργάνωσή μας, το ΚΚΕ(μ-λ), βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα βασικό διπλό καθήκον.
α) Την ολόπλευρη στράτευση των στελεχών και των μελών όλης της οργάνωσης αλλά και των μετωπικών σχημάτων εργαζομένων, νεολαίας και γειτονιάς που αναφέρονται στην Οργάνωσή μας στην υπόθεση της ενίσχυσης της γραμμής των αγώνων και της μαζικής πάλης. Η έμπρακτη υπηρέτηση αυτής της γραμμής μέσα στους μαζικούς χώρους και στις γειτονιές, η διεύρυνση της σύνδεσης όλου αυτού του δυναμικού με τις διεργασίες του αγώνα που αναπτύσσονται φανερά ή υπόγεια πρέπει να στοχεύει αφενός στη συγκρότηση οργάνων πάλης των εργατών, των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας. Αφετέρου πρέπει να συνοδεύεται από μια πολιτική μαζικής οργανωτικής ενίσχυσης όλων των μετωπικών σχημάτων πάλης και της ίδιας της Οργάνωσης.
β) Να ενισχύσει την επαναστατική του φυσιογνωμία και να συμβάλλει καθοριστικά στις απαντήσεις που απαιτούνται σε όλα τα ζητήματα που χρειάζονται για να συντίθενται το περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά του κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας. Στους όρους και στις αιτίες της παλινόρθωσης. Στο ζήτημα της συγκρότησης της εργατικής τάξης στη βάση της αντίστασης και της πάλης απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση αλλά και της συμμαχίας που μπορεί και χρειάζεται να διαμορφώνει η πάλη της εργατικής τάξης στη χώρα με τα λαϊκά στρώματα και της επαναστατικής προοπτικής που η συμμαχία αυτή χρειάζεται να έχει με την ηγεμονία της εργατικής τάξης. Στο ζήτημα του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού μετώπου πάλης των λαών της περιοχής και της διαλεκτικής του σχέσης με την επαναστατική τους προοπτική.
10. Η πολιτική της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής ήταν και παραμένει βασικό στοιχείο της πολιτικής του συστήματος στη βάση των αδιεξόδων του και των φόβων του για τον «εχθρό λαό». Σε αυτή τη βάση είναι και η μαζική πολιτική δίωξη των 62 αγωνιστών – ανάμεσά τους 12 μέλη και στελέχη μας αλλά και ο γραμματέας της Οργάνωσής μας. Η κινητοποίηση που πετύχαμε πανελλαδικά για το ζήτημα αυτό ενόψει της δίκης της 29/11 ήταν σημαντική στο βαθμό που εκφράστηκε μια ευρύτερη αλληλεγγύη στους 62, μια ευρύτερη καταγγελία των πολιτικών επιδιώξεων της δίκης αυτής. Η αναβολή της δίκης συνιστά παράταση των πολιτικών διώξεων, παράταση και επιβάρυνση των προστίμων που απειλούν τους αγωνιστές και τις πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες. Συνεχίζουμε συνεπώς στην ίδια κατεύθυνση πλατιάς ανάδειξης και καταγγελίας του ζητήματος, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι η ανάπτυξη μαζικών αγώνων αποτελεί την πιο πραγματική απάντηση του ζητήματος και την καλύτερη υπεράσπιση όλων των αγωνιστών που διώκονται.
11. Κρίσιμο ζήτημα είναι αυτό της μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, που βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άγρια ταξική και αντιδραστική επίθεση που χτυπάει το δικαίωμά της στις σπουδές και στις ελευθερίες και ταυτόχρονα σπρώχνει βίαια σημαντικά κομμάτια της στη λεγόμενη κατάρτιση. Μια επίθεση που φόντο της και στόχο της έχει την προσαρμογή της νεολαίας στο μαύρο εργασιακό μέλλον και την υποταγή της μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνει «κρέας στα κανόνια» των ιμπεριαλιστών και των άδικων πολέμων. Στις σημερινές συνθήκες της αρνητικού πολιτικού συσχετισμού, της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος και της συκοφάντησης-διαστρέβλωσης της επαναστατικής σοσιαλιστικής διεξόδου, οι τάσεις αντίστασης και αγώνα μέσα στο μαθητόκοσμο και τους φοιτητές επιχειρείται να διαστραφούν σε αντιδραστικές κατευθύνσεις τυφλής βίας και αξιοποίησής τους από εθνικιστικές, ακροδεξιές και φασιστικές κραυγές και δυνάμεις. Είναι συνεπώς αναγκαίο από τη μια η ανάδειξη πολιτικών στόχων πάλης ενάντια στην πολιτική του συστήματος και την επίθεσή του που είναι καταιγιστική ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια και η οποία συνεχίζεται με το νέο νόμο πλαίσιο που πρόσφατα ανακοινώθηκε. Η ανάδειξη των στόχων αντίστασης και πάλης απέναντι σε αυτή την επίθεση, η συγκρότηση όρων μαζικού αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης αυτής, ξεκινώντας από τις προφανείς αιχμές της (Τράπεζα Θεμάτων, ΕΒΕ) που αποτελούν και βασικά εργαλεία επιβολής της στροφής στην κατάρτιση που φέρνει ο νόμος4763/20. Από την άλλη, είναι επίσης αναγκαίο να αναβαθμιστεί η συνολική ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση της παρέμβασής μας για τα ζητήματα της ιστορίας και της προοπτικής του κομμουνιστικού κινήματος. Στη βάση αυτή αποφασίστηκε η διοργάνωση ενός «σχολείου νεολαίας» σχετικά με τα ζητήματα της ιστορίας του μ-λ κινήματος (στροφή του 1956, συγκρότηση του μ-λ κινήματος, ΜΠΠΕ, παλινόρθωση…) όχι μόνο ή κυρίως σαν ιστορικά ζητήματα αλλά σαν ζητήματα που σχετίζονται με την υπόθεση της πάλης, της έμπνευσης και του οράματος που σήμερα χρειάζεται η νεολαία.
12. Στο διάστημα που μεσολάβησε από την προηγούμενη συνεδρίαση του ΚΟ, μία σημαντική διαδικασία για την προώθηση της εργατικής μας δουλειάς αποτέλεσε η πανελλαδική σύσκεψη της Ταξικής Πορείας. Πέρα από την αξιόλογη μαζικότητά της, η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε σε μια ιδιαίτερα απαιτητική περίοδο όπου το εργατικό κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με το νομοθέτημα Χατζηδάκη, που φέρνει το εκ νέου χτύπημα του 8ώρου και των εργασιακών σχέσεων, αλλά και την ανοιχτή πλέον παρέμβαση του κράτους στις διαδικασίες των σωματείων, την περιστολή του δικαιώματος στην απεργία και την περιφρούρησή της.
Το θετικό κλίμα που καταγράφηκε στη σύσκεψη είχε να κάνει με δύο παράγοντες:
Πρώτο, με τη σημαντική δουλειά που έκανε το μετωπικό σχήμα της Τ.Π. στη διάρκεια της πανδημίας, κρατώντας ψηλά το ζήτημα της υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων απέναντι στην κυβερνητική επίθεση που εκδηλώθηκε με πρόσχημα την πανδημία. Ο δεκάδες ΠΝΠ, οι αναστολές εργασίας, τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, η τηλεργασία και μια σειρά αντεργατικές ρυθμίσεις όχι μόνο δεν έμειναν αναπάντητες από την Τ.Π., αλλά αποτέλεσαν αφορμή για δεκάδες παρεμβάσεις, κόντρα στις απαγορεύσεις και στις δυσκολίες που επέβαλαν τα περιοριστικά κυβερνητικά μέτρα. Αυτή η δουλειά καταγράφηκε και μέσα από τις πρωτοβουλίες που πήρε η Ταξική Πορεία ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο, πριν ακόμη αλλάξει η ηγεσία στο υπουργείο Εργασίας, αλλά φυσικά και μέσα από τη συμμετοχή της στην απεργιακή μάχη της άνοιξης του 2021.
Δεύτερο, με την ξεκάθαρη άποψη που έχει κατακτήσει το σχήμα σχετικά με τη στάση που πρέπει να κρατήσει το εργατικό κίνημα ενάντια στον ήδη ψηφισμένο νόμο Χατζηδάκη. Άποψη η οποία βάζει πολύ ψηλά την ανάγκη υπεράσπισης των συνδικαλιστικών ελευθεριών, των σωματείων και των διαδικασιών τους, αλλά φυσικά και των αναγκαίων εργατικών διεκδικήσεων για πλήρη και σταθερή δουλειά, αυξήσεις στους μισθούς, συλλογικές συμβάσεις, αξιοπρεπείς και ασφαλείς όρους δουλειάς.
Η αυξημένη συμμετοχή νέων εργαζομένων στη σύσκεψη, πέρα από ενθαρρυντική, αποτέλεσε μία υπενθύμιση της αξίας που έχει η πολιτική δουλειά στη νεολαία. Παράλληλα, βέβαια, έθεσε την επιτακτική ανάγκη να εξοπλιστεί πολιτικά και ιδεολογικά αυτό το νέο δυναμικό προκειμένου να μπορέσει να παρέμβει στο εργατικό κίνημα, αντιπαλεύοντας τα αστικά ιδεολογήματα, την κατάσταση σύγχυσης και αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, την αποστοίχισή τους από τις συλλογικές διαδικασίες, αλλά και τη διαλυτική παρέμβαση (ή απραξία) των συνδικαλιστικών ηγεσιών και του ρεφορμισμού.
Σημαντικό επίσης στοιχείο αποτέλεσε και η ιδιαίτερη προσπάθεια ανασυγκρότησης της δουλειάς στους υγειονομικούς, καθώς παρουσιάζονται νέες δυνατότητες, με νέο δυναμικό, αλλά και αυξημένες δυσκολίες που φέρνει η τρομακτική πίεση που δημιουργεί η κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας.
Ωστόσο, η σύσκεψη κατέγραψε και τις αδυναμίες της εργατικής μας δουλειάς, όπως τη λειψή επαφή με την εργατική τάξη, τη μικρή συμμετοχή μεγαλύτερων ηλικιών που θα μπορούσαν να συμβάλουν στη μεταφορά εμπειρίας, την έλλειψη επαφής με το κομμάτι των εργατών μεταναστών.
Αυτό που ανέδειξε η σύσκεψη της Τ.Π. είναι ότι η παραπέρα πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική ενίσχυση της Τ.Π. πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί σημαντικό καθήκον για την οργάνωσή μας. Τόσο γιατί η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την αναβαθμισμένη αντεργατική επίθεση του συστήματος όσο και γιατί –παρά την υποταγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών και του ρεφορμισμού– οι εργαζόμενοι δείχνουν ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και πιο επίμονα τη διάθεσή τους να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν.
13.Επιτυχημένη ήταν επίσης η πανελλαδική σύσκεψη των Αγωνιστικών Κινήσεων των Εκπαιδευτικών του περασμένου Σεπτεμβρίου. Μια σύσκεψη που με το περιεχόμενο των εισηγήσεών της και την απόφασή της που εκδόθηκε και κυκλοφορεί σε μπροσούρα ανέδειξε το εύρος, τα χαρακτηριστικά και τους στόχους τής επίθεσης του συστήματος ενάντια στους εκπαιδευτικούς και την Εκπαίδευση συνολικά. Σε αυτή τη βάση ανέδειξε και τα πραγματικά ζητούμενα για το κίνημα και την πάλη, κόντρα στη γραμμή υποταγής του κυβερνητικού συνδικαλισμού αλλά και στις διαφυγές που επιχειρούσαν και επιχειρούν οι δυνάμεις της συνδιαλλαγής (ΠΑΜΕ/ΚΚΕ) αλλά και τις διολισθήσεις στην ίδια κατεύθυνση των Παρεμβάσεων. Από αυτή την άποψη η Σύσκεψη αποτέλεσε την πολιτική βάση εξόρμησης του δυναμικού των ΑΚΕ, την πολιτική βάση για να προβληθούν και να παλευτούν όλους τους προηγούμενους μήνες και σε συνθήκες ξεσηκωμού των εκπαιδευτικών οι αναγκαίοι στόχοι πάλης. Η εξόρμηση αυτή έδωσε και δίνει αποτελέσματα στο επίπεδο της πάλης, ανέδειξε και επιβεβαίωσε τη δυνατότητα στις σημερινές συνθήκες μια σωστή κατεύθυνση που παλεύεται με συνέπεια και επιμονή να φτάνει και να επιδρά πολύ ευρύτερα. Η κατεύθυνση αυτή χρειάζεται να υποστηριχτεί ακόμα περισσότερο σήμερα και σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο σε ένα τοπίο που περισσεύουν οι (αυτ)απάτες του ρεφορμισμού και της συνδιαχείρισης παρόλο που αυτή εξελίσσεται σε απροκάλυπτη υποταγή και στοίχιση στις πολιτικές επιλογές του συστήματος. Συνολικά εκτιμάμε ότι το ζήτημα της πάλης για την ανατροπή της αξιολόγησης (αλλά και συνολικά στα ζητήματα της Εκπαίδευσης) μένει ανοιχτό, πρέπει και μπορεί να συνεχίσει να παλεύεται, να διεκδικείται ο στόχος του κεντρικού αγώνα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και ως βάση και πεδίο αντιπαράθεσης των εκπαιδευτικών και των σωματείων τους στο νόμο Χατζηδάκη. Χρειάζεται να ενισχυθεί η προσπάθεια συγκρότησης σωματείων και επιτροπών και ανένταχτου κόσμου σε αγωνιστική κατεύθυνση και σε αυτή τη βάση να ενισχύονται οι όροι συγκρότησης και ανάπτυξης των ΑΚΕ.
14. Στη βάση των παραπάνω ζητημάτων το Κ.Ο. αποφάσισε την προώθηση μιας σειράς άμεσων καθηκόντων:
Την πραγματοποίηση μέσα στο Δεκέμβρη και πανελλαδικά συσκέψεων, συζητήσεων, παρεμβάσεων που θα κορυφωθούν με συλλαλητήρια (αυτά όπου είναι δυνατόν με ευρύτερη απεύθυνση συνδιοργάνωσης) με το θέμα της ακρίβειας και στη βάση της κατεύθυνσης που έχει ήδη αναδειχθεί με την αφίσα και την προκήρυξη της Οργάνωσης.
Την έκδοση μιας μπροσούρας στην οποία θα συγκεντρωθούν οι εκτιμήσεις και τοποθετήσεις της Οργάνωσης για το ζήτημα της πανδημίας σε όλες του τις διαστάσεις και τα αιτήματα πάλης που βάζουμε για το λαό στο ζήτημα αυτό.
Την ολοκλήρωση των προετοιμασιών για την έκδοση μπροσούρας για τα 150 χρόνια από την «πρώτη έφοδο στον ουρανό», την Παρισινή Κομμούνα του 1871.
Την προετοιμασία ενός υλικού για τα 100 χρόνια από το 1922 και τα σημαντικά γεγονότα εκείνης της περιόδου σε όλες τους τις διαστάσεις (ιμπεριαλισμός, ρόλος αστικής τάξης, προσφυγικό κ.λπ.).
Την προετοιμασία μιας συνολικής τοποθέτησης για το γυναικείο ζήτημα (αλλά και το «ζήτημα των φύλων») στην ταξική του βάση και στο πλαίσιο της κομμουνιστικής κοσμοαντίληψης.
Την προετοιμασία πανελλαδικής σύσκεψης που στόχο θα έχει τη βελτίωση στο περιεχόμενο και στη μορφή, αλλά και στους όρους διάδοσης και διακίνησης όλων των έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων παρέμβασης της Οργάνωσης.
Την προώθηση των επιπλέον επεξεργασιών που γίνονται στο πλαίσιο του ΚΟ με αφορμή τα 200 χρόνια από το 1821. Η συγκέντρωση και αποτύπωσή τους μπορεί να αποτελέσει μια βάση μελέτης για τα σημερινά χαρακτηριστικά της χώρας μας.
