Η εξάπλωση και επικινδυνότητα της πανδημίας αυτής (με ανοιχτά τα όσα την συνοδεύουν και αντικείμενο ερίδων μεταξύ των μεγάλων κέντρων εξουσίας του πλανήτη) ενοχοποιεί με απόλυτο τρόπο το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, με τη διαδρομή του ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Αποκαλύπτει όλη την κυρίαρχη προσπάθεια απενοχοποίησης του καπιταλισμού, των νόμων και των αντιφάσεών του, ο οποίος επιδιώκει να φορτώσει τη δική του ευθύνη για την έκθεση της ανθρωπότητας σ’ ένα μεγάλο υγειονομικό κίνδυνο, στους ίδιους τους λαούς, που δήθεν είναι βρώμικοι, απρόσεκτοι, ανεύθυνοι. Αποδείχτηκε πόσο κοντά ποδάρια είχε η φυλετικής-ρατσιστικής έμπνευσης απόπειρα να ξεχωριστούν οι κοινωνίες σε ανθεκτικές και μη, σε αναπτυγμένες και μη, που πλήττονται διαφορετικά από τους ιούς.
Όπως έχουμε επισημάνει, ιδιαίτερα ο κορονοϊός δεν κάνει τόσες «διακρίσεις» όσες φάνηκαν ότι έκαναν προηγούμενοι ιοί και ασθένειες που η λεγόμενη κοινή γνώμη του «αναπτυγμένου» κόσμου θεωρούσε ότι περιορίζονται στις υπανάπτυκτες, φτωχές και εξαθλιωμένες περιοχές του πλανήτη (η γνωστή διάκριση ανάμεσα στις ασθένειες του «πολιτισμού» και τις άλλες). Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, και απ’ αυτή τη σκοπιά, γιατί η εξέλιξη της επιδημίας έχει προκαλέσει τέτοιο σοκ στις μητροπόλεις και τις υπόλοιπες καπιταλιστικές χώρες σε Δύση, Ανατολή, Βορρά και Νότο.
Σε αυτό το καταρχήν πλαίσιο πρέπει να βάλουμε το μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό κόστος που πάει να χρεωθεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, με βάση το ότι άφησε «ανυπεράσπιστα» και «ανοχύρωτα» ακόμα και τμήματα του πλανήτη που ήταν (τρομάρα τους) «φημισμένα» για τα συστήματα υγείας, για την κοινωνική-υγειονομική προστασία, για τις συνθήκες υγιεινής.
Όπως, λοιπόν, έκαναν οι μάζες του πληθυσμού, έτσι και οι ηγετικές τάξεις αιφνιδιάστηκαν (το λιγότερο) από αυτήν την εξέλιξη.
Οι θεωρίες συνομωσίας που ξεπήδησαν (όπως συμβαίνει και σε ανάλογες πολιτικές ή κοινωνικές ανατροπές) απορρέουν κυρίως απ’ αυτόν τον αιφνιδιασμό και την –εδώ και δεκαετίες– αδυναμία ερμηνείας της λειτουργίας του συστήματος και των αντιφάσεών του.
Μία απειλή που, όπως είπαμε, στοχοποιεί στο ακέραιο το σύστημα, και που αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα να πλήξει την υγεία μεγάλων τμημάτων πληθυσμού, παντού στον κόσμο και όχι μόνο (όπως πάλι είπαμε) στις περιοχές των καταδικασμένων του «τρίτου κόσμου». Απειλούνται, λοιπόν, σοβαρά (και χωρίς ακόμη να έχουμε πλήρη εικόνα του υγειονομικού πλήγματος) όλες οι περιοχές του πλανήτη, ειδικά αυτές του λεγόμενου «ανεπτυγμένου κόσμου».
Είναι απόλυτο δικαίωμά του, αν κολλήσει, να θέλει να θεραπευτεί, να θέλει την αρμόζουσα υγειονομική περίθαλψη, και όχι να φτάνει στο σημείο να «φοβάται» περισσότερο το διάτρητο σύστημα υγείας από τον ίδιο τον ιό (καθ’ υπερβολή). Εδώ πολύ σωστά έχουμε αναδείξει τον ταξικό χαρακτήρα του συστήματος σε όλο το φάσμα της προφύλαξης, πρόληψης και νοσηλείας. Οι θέσεις, η στάση μας, οι προτεραιότητές μας –χωρίς να υποτιμούμε ορισμένα παλλαϊκά χαρακτηριστικά– πρέπει να στέκονται ιδιαίτερα στο ζήτημα των φτωχών, καταπιεσμένων, εξαθλιωμένων, ανέργων, μεταναστών, προσφύγων. Το ταξικό κοινωνικό δεδομένο, λοιπόν, δεν προσπερνιέται ακόμα και αν, όπως είπαμε, το διάτρητο υγειονομικό σύστημα αφήνει ρήγματα που πλήττουν και μεσαία στρώματα. Και ας λάβουμε υπόψη ότι δεν μας δίνονται τα πραγματικά δεδομένα για το πώς έχει πλήξει ή πώς πρόκειται να πλήξει ο ιός τα πιο φτωχά και καταπιεσμένα στρώματα, τα οποία εδώ και δεκαετίες στερούνται φωνής, συγκρότησης, εργαλείων πάλης.
Πρωταρχικός μας στόχος είναι να διαμορφώσουμε, στις νέες, πολύ δύσκολες συνθήκες, τους τρόπους και τις μορφές (λαμβάνοντας όσες προφυλάξεις απαιτούνται) που θα μας επιτρέψουν να επικοινωνήσουμε με αυτά τα κοινωνικά τμήματα. Η επεξεργασία τρόπων για την εκδήλωση της αλληλεγγύης (στα πλαίσια οικοδόμησης κινήματος και όχι για να μπαλώσουμε τρύπες που δημιουργεί η πολιτική του κράτους) δεν πρέπει να μας φοβίζει. Το ’χουμε τολμήσει σε παλιότερες περιπτώσεις και τα καταφέραμε (έστω σε διαφορετικές συνθήκες), αναδεικνύοντας δυνατότητες να διαμορφώσουμε ευέλικτες μορφές δράσης. Το κάναμε στη Μάνδρα, το κάναμε στους σεισμούς, το κάναμε και πρόσφατα στο προσφυγικό.
Η υγειονομική κρίση που βιώνουμε –και αναμένεται να έχει οδυνηρή συνέχεια– είναι αναμφίβολα μια ακόμη συνέπεια της άγριας καπιταλιστικής επίθεσης και της πολιτικής γκρεμίσματος ενός ολόκληρου πλέγματος κοινωνικών, εργασιακών, πολιτικών δικαιωμάτων. Πολιτική την οποία ακολούθησε το σύστημα προκειμένου να πάρει την ιστορική ρεβάνς από τους λαούς και την εργατική τάξη, από τη δεκαετία του 1980 και πήρε τεράστιες διαστάσεις, μετά την κατάρρευση των ανατολικών χωρών την περίοδο ’89-90 και τα όσα επακολούθησαν. Έχουμε μόνιμο καθήκον και υποχρέωση να επιμένουμε με τεκμηριωμένο και στοιχειοθετημένο τρόπο στην αποκάλυψη των αιτίων και των χαρακτηριστικών της υγειονομικής κρίσης, αναδεικνύοντας όλα όσα καθορίζουν και περιορίζουν τις εν γένει ανθρώπινες δυνατότητες και σ’ αυτό το επίπεδο .Να εκλαϊκεύσουμε όσα μπορούμε περισσότερα σε σχέση με το μεγάλο φαγοπότι και τη μεγάλη «σφαγή» που χαρακτηρίζει όλη την οικονομία-βιομηχανία που αφορά την πρόληψη-διάγνωση-θεραπεία. Να αναδείξουμε το πόσο κυνισμό παράγει η λογική του κέρδους, η λογική της επέκτασης-κατάκτησης-μοιράσματος αγορών που χαρακτηρίζει τον ιμπεριαλισμό, που έχει αναγάγει και την υγεία σε όπλο και εργαλείο που εντάσσεται στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Οι λαϊκές μάζες αντιμετωπίζονται σαν πειραματόζωα που αφήνονται εκτεθειμένα στα παιχνίδια και τον αγώνα δρόμου που χαρακτηρίζει όλο το πλέγμα της παροχής(;) περίθαλψης. Εξάλλου, μέσα σ’ όλα τα ιδεολογήματα της καπιταλιστικής επίθεσης των τελευταίων δεκαετιών, είναι και αυτό της ιδιωτικοποίησης και της παράδοσης της υγείας στην κερδοφορία του κεφαλαίου που δήθεν θα έδινε τέλος στην ανεπάρκεια του δημόσιου τομέα της Υγείας. Τα ολέθρια αποτελέσματα τα βλέπουμε δυστυχώς μπροστά μας.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα προφανώς δεν θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια όταν –μέσα στα υπόλοιπα και πολλά που πασχίζει να αντιμετωπίσει–εμπεδώνεται σε τμήματα των μαζών η αίσθηση ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Προφανώς, ακόμα και σε τέτοιες στιγμές (πολύ περισσότερο σε τέτοιες στιγμές) ανεβάζει στο φουλ τις μηχανές της συσκότισης, της στρέβλωσης, της παρουσίασης του μαύρου ως άσπρο, προκειμένου να βάλει φραγμό στην συνειδητοποίηση των μαζών σχετικά με το τι έχουν να αντιμετωπίσουν. Το σύστημα δεν παραιτείται απ’ το να χειραγωγεί, να πειθαναγκάζει τις μάζες, όταν μάλιστα αυτές πρόκειται να βιώσουν στο επόμενο διάστημα μια συνολική υποβάθμιση και επιδείνωση της θέσης τους, και όχι μόνο σαν συνέπεια της εξάπλωσης του κορονοϊού. Όσο και να ξαφνιάζει, κίνητρο για το σύστημα και την προσπάθειά του να δαμάσει την πανδημία, δεν είναι το ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο και την υγεία του, αλλά το να μη φορτωθεί πολιτικό και κοινωνικό κόστος που αναμφίβολα χρεώνεται με γρήγορους ρυθμούς από την εξάπλωση του ιού. Το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, με συνολικό και μελετημένο τρόπο έχει δαιμονοποιήσει το αντίπαλο δέος και έχει αξιοποιήσει στο ακέραιο την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος προκειμένου να παρουσιαστεί σαν αιώνιο και ταιριαστό στην «ανθρώπινη» φύση και δυνατότητα.
Εμείς από την πλευρά μας οφείλουμε να κινηθούμε αντίθετα, έχοντας κατά νου ότι πρέπει να αποφεύγουμε να δημιουργούμε την αίσθηση ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την προφύλαξη των ανθρώπων. Να αναδείχνουμε δηλαδή ότι στην προσπάθειά του αυτή το σύστημα έχει όπλα και δυνατότητες που απορρέουν από τον αρνητικό συσχετισμό, την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, την περιθωριοποίηση και αδυναμία του κομμουνιστικού κινήματος. Να επιμένουμε ότι το «ενδιαφέρον» του συστήματος για την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων φιλτράρεται από τον ταξικό χαρακτήρα, τις ταξικές αντιθέσεις και την ταξική πάλη, και ότι καθορίζεται από τη λογική του συστήματος να διευρύνει την ιδεολογική-πολιτική κυριαρχία του, ακόμη και σε συνθήκες όπου διευρύνεται η λαϊκή αγανάκτηση και η αμφισβήτησή του από τις λαϊκές μάζες.
Το σύστημα νοιάζεται ιδιαίτερα να περιορίσει ή και να κλείσει τα ρήγματα που εμφανίζονται στις σχέσεις του με τις μάζες, διότι σε μια επόμενη φάση θα υποχρεωθεί να αναβαθμίσει και να εντείνει την επίθεσή του απέναντι σ’ αυτές.
(«Για τα χαρακτηριστικά της σημερινής κρίσης στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα», Προλεταριακή Σημαία Νο 867, 28/03/2020 ηλεκτρονική έκδοση)
Είναι πασιφανές ότι το καπιταλιστικό σύστημα απέναντι στον κορονοϊό, αλλά και ιδιαίτερα στο πώς θα σταθεί απέναντι στις συνέπειες, δεν είναι ενιαίο και συμφωνημένο. Θα ήταν βέβαια πολύ δύσκολο να συμβαίνει το αντίθετο, αν αναλογιστούμε ότι η εξάπλωση του κορονοϊού βρήκε το σύστημα να σπαράσσεται από σκληρούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και από γεωστρατηγικές αντιπαραθέσεις που στο επίκεντρό τους βρισκόταν και η αναζήτηση νέων στρατηγικών συμμαχιών. Αλλά και όταν ιδιαίτερα η καπιταλιστική οικονομία, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις και προβλέψεις, έδειχνε σημάδια ότι ήταν έτοιμη να «ξανακυλήσει» στην ύφεση. Συνεπώς, δεν ακούγεται υπερβολικό αυτό που λεγόταν από παράγοντες του ίδιου του συστήματος ότι, αν δεν ήταν ο κορονοϊός, θα ήταν κάποιο άλλο γεγονός που θα μπορούσε να φέρει όλο αυτό το ντόμινο στις οικονομίες.
Ωστόσο, μη μας διαφεύγει ότι η σημερινή πραγματικότητα με την όλη διαπλοκή σειράς παραγόντων, είναι περίπλοκη και περίπου πρωτόγνωρη για όλους στα πλαίσια της κοινωνίας. Και για τους «πάνω» και για τους «κάτω», άσχετα αν είναι διαφορετικοί οι όροι και, κυρίως, τα άμεσα αποτελέσματα που βιώνουν λόγω της ταξικής τους θέσης τα μέρη που αναφέρουμε.
Το πρωτόγνωρο και αιφνιδιαστικό μπορεί να διακριθεί και από τα μέτρα που πήρε ή δεν πήρε το σύστημα και που είναι λάθος να τα απομονώσουμε, καθώς σχετίζονται και διαπλέκονται. Και μην ξεχνάμε ότι αυτά τα όποια μέτρα υπόκεινται στη δυναμική των πραγμάτων που από μέρα σε μέρα διαφοροποιείται και δοκιμάζεται.
Ένα σύστημα σε ολόπλευρη σήψη
Εκφράσεις της παρασιτικής φύσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος υπάρχουν και σε αναφορά με επιπλέον ζητήματα –λιγότερο ή περισσότερο ορατά– πέρα από αυτά που έχουμε ήδη επισημάνει. Μια ματιά στο τι συντελείται στο λεγόμενο χώρο του φαρμάκου –έναν από τους πιο προσοδοφόρους για το κεφάλαιο σε παγκόσμιο επίπεδο– αρκεί για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του παρασιτισμού.
Παρακολουθούμε -όχι για πρώτα φορά- έναν ανηλεή πόλεμο για την «πατέντα», για το ποιος από τους μονοπωλιακούς κολοσσούς που δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο τομέα θα κερδίσει το προβάδισμα έναντι των ανταγωνιστών του, και τα αντίστοιχα οφέλη που θα σημάνει κάτι τέτοιο. Τα αναζητούμενα φάρμακα, εμβόλια, διαγνωστικά τεστ για τον ιό, μέχρι και... οι μάσκες, οι αναπνευστήρες και τα αντισηπτικά, έχουν μετατραπεί σε πεδίο άγριας κερδοφορίας και αντιπαράθεσης κάποιων από τις πιο αδίστακτες μερίδες του κεφαλαίου. Οι τύχες των λαών αφήνονται σε αυτούς που έχουν μετατρέψει μια αναμφισβήτητη ανθρώπινη ανάγκη σε αγορά εκατοντάδων δισεκατομμυρίων.
Για παράδειγμα, το χρονοδιάγραμμα των 12-18 μηνών που έχει οριστεί κατά προσέγγιση για την παρασκευή του εμβολίου και που παρουσιάζεται ως κατόρθωμα και αποτέλεσμα παράκαμψης αρκετών τυπικών διαδικασιών, δεν εμπεριέχει αποκλειστικά την «επιστημονική» πλευρά των κλινικών δοκιμασιών και τυχαιοποιημένων μελετών που πρέπει να διενεργηθούν, ούτε και την «αντικειμενική» διαδρομή που απαιτείται από το επίπεδο του εργαστηρίου σε αυτό της μαζικής παραγωγής. Από την πρώτη στιγμή, σε όλα αυτά υπεισέρχονται οι ψυχροί υπολογισμοί για το πόσο μακρόπνοη και κερδοφόρα θα είναι μια τέτοια επένδυση, σε ποιες αγορές απευθύνεται και κατά πόσο αυτές είναι διαθέσιμες. Δηλαδή, με άλλα λόγια, τι διαστάσεις θα λάβει το επιδημικό κύμα, πόσο θα κρατήσει, ποιους θα χτυπήσει. Το ότι το εμβόλιο για τον Ebola, που θέρισε τις χώρες της Δυτικής Αφρικής το 2014, εγκρίθηκε μόλις πριν από μερικούς μήνες, είναι απόλυτα ενδεικτικό για ποιο πράγμα μιλάμε.
Τόσο στη σφαίρα της έρευνας όσο και στο πεδίο της παραγωγής και της διάθεσης των θεραπευτικών και διαγνωστικών εργαλείων που ανακαλύπτονται, οι ιεραρχήσεις των δυνάμεων του συστήματος κάθε άλλο παρά αφορούν την υγεία των λαών. Με όλα αυτά αποδεικνύεται περίτρανα για άλλη μια φορά ότι οι τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας είναι πλήρως δέσμιες των ιστορικά ξεπερασμένων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Το ζήτημα, προφανώς, δεν έχει μόνο οικονομική διάσταση. Συμπλέκεται άμεσα με τη φάση στην οποία βρίσκεται η εξελισσόμενη αναδιάταξη δυνάμεων και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Και πιστεύουμε πως αυτό που κυκλοφόρησε ευρέως για την απόπειρα του Τραμπ να πάρει με το μέρος του τη γερμανική εταιρεία βιοτεχνολογίας που ασχολείται με την έρευνα για το εμβόλιο, καθώς και η αντίδραση της γερμανικής κυβέρνησης με τη διοχέτευση στην εταιρεία 84 εκ. ευρώ, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Έτσι κι αλλιώς, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης της ίωσης, αυτή έγινε αντικείμενο γεωπολιτικής αξιοποίησης, ενώ η εξέλιξή της σε πανδημία παρόξυνε αυτήν την τάση στο έπακρο, αναδεικνύοντας άλλη μια από τις αιτίες της ανημπόριας του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος απέναντί της. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο ανταγωνισμός που πυροδοτήθηκε σε όλα τα πεδία σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της πανδημίας έχει πλέον συγχωνευτεί οργανικά με τις προϋπάρχουσες αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, ανεβάζοντάς τες σε νέα ύψη. Δεν είναι τυχαίο πως για άλλη μια φορά αναλυτές του συστήματος σπεύδουν να επισημάνουν ότι «οι αντοχές της παγκοσμιοποίησης δοκιμάζονται» και πως ισχυροποιούνται οι ροπές «επιστροφής στο έθνος-κράτος»!
Το σίγουρο είναι ότι με τις διαστάσεις που λαμβάνει η τρέχουσα κρίση, έχοντας πλήξει μεταξύ άλλων και το εσωτερικό των βασικών στρατηγικών παικτών του παγκόσμιου ταμπλό, η πρωτοκαθεδρία στην έρευνα και την ευρεσιτεχνία, καθώς και τον έλεγχο του εμβολίου, συνδέεται ευθέως με την αναβάθμιση της θέσης του ενός ιμπεριαλιστή έναντι των υπολοίπων, και είναι ένας από τους παράγοντες που θα επιδράσουν σημαντικά στη διαμόρφωση των σχέσεων αναμεταξύ τους. Ασχέτως της πραγματικής κάλυψης που θα παρέχει για τον ιό (ως RNA ιός διαθέτει αυτή την ιδιαιτερότητα)! Δεν είναι να απορεί κανείς που στη μάχη αυτή έχουν ριχτεί οι τεχνολογίες αιχμής που διαθέτουν τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη, από τις πιο προηγμένες μεθόδους της βιοτεχνολογίας μέχρι και τους υπερυπολογιστές που τρέχουν μοντέλα για τη διασπορά και την αντιμετώπιση του ιού. Και είναι πέρα για πέρα φανερό πως αυτό που σε μια άλλη κοινωνία, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα συνιστούσε πρόοδο και επίτευγμα για την ανθρωπότητα, σήμερα μετατρέπεται σε πραγματικό εφιάλτη για τους λαούς.
Απόλυτα υποταγμένος σε όλα τα παραπάνω είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, που στην παρούσα φάση εμφανίζεται από πολλές πλευρές περίπου ως ο συντονιστής του αγώνα κατά του ιού και ο θεματοφύλακας της υγείας των μαζών ανά την υφήλιο. Καθόλου ουδέτερες και αντικειμενικές δεν πρέπει να θεωρούνται οι συστάσεις που δίνει κατά καιρούς, ασχέτως αν -εκφράζοντας υπαρκτές αντιθέσεις και προβληματισμούς που διαπερνούν τις δυνάμεις του συστήματος- μπορεί να τύχουν επιμέρους και συγκυριακής αξιοποίησης (π.χ. το ζήτημα των τεστ). Ίσα-ίσα, η ύπαρξη και η λειτουργία του, το πώς στέκεται απέναντι στην κρίση, υπακούουν πλήρως στις ιεραρχήσεις, προτεραιότητες, αλλά και τους συσχετισμούς που επικρατούν στους «από πάνω».
Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, το 1948, ο ΠΟΥ έφερε τη σφραγίδα του πολιτικού έλεγχου του από τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδίως τις ΗΠΑ. Η κατάσταση αυτή ήταν που οδήγησε τη Σοβιετική Ένωση και άλλες σοσιαλιστικές χώρες στη συνέχεια να αποχωρήσουν από τις τάξεις του, για να επιστρέψουν πίσω κατά τη χρουστσοφική περίοδο. Στην απόφαση αυτή (δηλαδή της αποχώρησης από τον ΠΟΥ)βάρυνε ιδιαίτερα και η ανάγκη επεξεργασίας και προώθησης «εθνικών» σοσιαλιστικών πολιτικών στον τομέα της υγείας, χωρίς τις πιέσεις και τις δεσμεύσεις για τήρηση ισορροπιών που συνεπάγεται η συμμετοχή σε τέτοιους διεθνείς οργανισμούς. Είναι ενδιαφέρον το ότι αυτό συνοδεύτηκε από μια ολόκληρη αντιπαράθεση για το πραγματικό περιεχόμενο του όρου «υγεία», με τα σοσιαλιστικά κράτη να αντιτίθενται στην αντίληψη που την ανάγει αποκλειστικά στις εκάστοτε επιστημονικές δυνατότητες της ιατρικής και να θέτουν το ζήτημα των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών των μαζών ως καθοριστικό. Ο ορισμός της «υγείας» στο καταστατικό του ΠΟΥ, με τη συμπερίληψη της «ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας» και όχι απλώς ως απουσία ασθένειας ή αναπηρίας, δεν πρέπει να θεωρείται άσχετος με την κοσμοϊστορική συνεισφορά του κομμουνιστικού κινήματος στην εξύψωση του επιπέδου της ανθρωπότητας τον προηγούμενο αιώνα.
Στη σημερινή περίοδο, είναι σαφές πως ο θεσμός αυτός λειτουργεί υπό την αίρεση των συσχετισμών που διαμορφώνονται στους κυρίαρχους κύκλους. Άλλωστε, κεντρικό άξονα των οδηγιών του και των προσαρμογών τους αποτέλεσε εξαρχής η στρατηγική της «επιπέδωσης» της καμπύλης διασποράς», έτσι ώστε να κερδηθεί χρόνος και να μην καταρρεύσουν τα διαλυμένα από την επίθεση συστήματα περίθαλψης. Οι αντιφάσεις που ήταν φανερές στην προώθηση αυτής της κατεύθυνσης εκπορεύονταν από το δίπολο «απειλή-ευκαιρία» με το οποίο αντιμετωπίζουν οι δυνάμεις του συστήματος την τρέχουσα κατάσταση συνολικά, αλλά και με τους ιδιαίτερους υπολογισμούς που κάνει η κάθε μια ειδικά, όπως φάνηκε στις περιπτώσεις της Μ. Βρετανίας, αλλά και στελεχών του επιτελείου Τραμπ.
Και ενώ η επιρροή των Δυτικών στη χάραξη των πολιτικών του ΠΟΥ πρέπει να θεωρείται δεδομένη, κάθε άλλο παρά λείπουν οι ανησυχίες από την πλευρά τους για τον αυξανόμενο ρόλο που διαδραματίζει η Κίνα τα τελευταία χρόνια, σαν έκφραση του γενικότερου ανταγωνισμού που διεξάγεται στον πλανήτη. Έτσι, δεν ήταν καθόλου τυχαίες οι επικρίσεις που δέχτηκε ο διευθυντής του ΠΟΥ για τη μεσοβέζικη στάση που κράτησε απέναντί της, επαινώντας τη για τη διαχείριση της έκτακτης κατάστασης του κορονοϊού, παρά το γεγονός ότι αυτή ανοιχτά κατηγορήθηκε για απόκρυψη στοιχείων αναφορικά με την επιδημία. Αντίστοιχα, οι πιέσεις που δέχεται όλο αυτό το διάστημα από τη Δύση και «ενδιάμεσους» ο κινέζικος ιμπεριαλισμός για την εμμονή του στη στάση αποκλεισμού της Ταϊβάν, φυσικά και δεν έχουν να κάνουν με την αγωνία όλων αυτών για τις συνέπειες του κορονοϊού στο λαό της.
Όσο προχωράει η εξέλιξη της υγειονομικής κρίσης τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτονται και νέες όψεις του σαπίσματος που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Στα κάτεργα της εργασιακής εκμετάλλευσης, στα ποτάμια αίματος των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, στο δράμα των εκατομμυρίων ξεριζωμένων, σε όλο το πλέγμα καταπίεσης που οικοδομεί αυτό το σύστημα σε βάρος των λαών, προστέθηκε και άλλη μια πλευρά που αναδεικνύεται πεντακάθαρα το τελευταίο διάστημα: η απειλή της ζωής των μαζών από μια πανδημία. Η επίγνωση ότι και αυτός ο παράγοντας είναι γέννημα μιας κοινωνικής οργάνωσης που έχει προ πολλού «φάει τα ψωμιά της», δυναμώνει και φωτίζει την αναγκαία πάλη για τα σημερινά καθήκοντα.
«Το εμβόλιο για τον κορονοϊό στην υπηρεσία του άγριου γεωπολιτικού ανταγωνισμού», Προλεταριακή Σημαία Νο 867, 28/03/2020 ηλεκτρονική έκδοση)
Οι ιοί προϋπήρχαν του καπιταλισμού
Το πόσο επικίνδυνοι και θανατηφόροι αποδεικνύονται οι ιοί που κατά καιρούς εμφανίζονται έχει να κάνει με σειρά κοινωνικών και πολιτικών δεδομένων, που με τη σειρά τους καθορίζουν το σύστημα άμυνας μιας κοινωνίας (αντίληψη, φάρμακα, σύστημα περίθαλψης κ.λπ.
Το ΚΟ, με δεδομένο ότι αντιμετωπίζουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, επισημαίνει την ανάγκη εμβάθυνσης σε μια σειρά γεγονότων και εξελίξεων για τα οποία έχουμε μια καταρχήν προσέγγιση:
- Να εκλαϊκεύσουμε ποιες είναι οι ειδικές συνθήκες στην Κίνα που επέτρεψαν την εκεί εξάπλωση του ιού, όταν περιοχές σαν αυτές στην Ασία έχουν αποτελέσει κατ’ επανάληψη θερμοκήπια εμφάνισης σειράς ιών.
- Να γίνουμε όσο πιο συγκεκριμένοι μπορούμε στο πώς επέδρασαν στην εξέλιξη της επιδημίας εκεί (έναρξη, κορύφωση, ύφεση) η στάση και οι επιλογές της κινέζικης ηγεσίας.
- Ιδιαίτερα να επικεντρώσουμε στην επίδραση που είχαν στις αποφάσεις της κινέζικης ηγεσίας η κλιμακούμενη διαμάχη ΗΠΑ-Κίνας, από τη μια, και η ανάγκη συνέχισης της κινέζικης επέκτασης της ήπιας ισχύος.
Αξιοσημείωτη είναι η διαφοροποίηση που εμφάνισε όλο αυτό το διάστημα η στάση της Δύσης, και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, που ξεκίνησαν με σοβαρές κατηγορίες ενάντια στην Κίνα (σε επίπεδο δαιμονοποίησης), για να φτάσουν να υμνολογούν το κινέζικο μοντέλο στην αντιμετώπιση του ιού και να εμφανίζονται να θέλουν να το υιοθετήσουν. Το τεστ που χρησιμοποιήθηκε στην Κίνα είναι το ίδιο μ’ αυτό που χρησιμοποιείται ακόμα και σ’ όλον τον πλανήτη; Πού παρασκευάζεται; Ποιοι έχουν θησαυρίσει μέσα από την πώληση αυτών των τεστ; Πόσο επιδρούν οι ανταγωνισμοί μεταξύ ισχυρών κρατών και εταιρειών για τις νέες φουρνιές τεστ;
Υπάρχουν πολλά κενά και πρέπει να έχουμε αρκετή καχυποψία με όσα «επιστημονικά» παρουσιάζονται. Άλλωστε, δεν είναι πρώτη φορά που η σκανδαλολογία-σεναριολογία επιστρατεύονται για να συγκαλύψουν σοβαρές αντιθέσεις και καυγάδες που διαπερνούν κάθετα και οριζόντια ένα ολόκληρο παγκόσμιο οικονομικό πλέγμα με τεράστια κέρδη και ακόμη πιο τεράστιο τζίρο. (υγειονομικά υλικά, φαρμακευτικές κ.λπ.) Πλέγμα στο οποίο εμπλέκονται ισχυρά μονοπωλιακά κέντρα που με βάση τα εθνικά χαρακτηριστικά τους, τη συγκρότηση τους δηλαδή σε βάση και σε αναφορά με το δικό τους έθνος-κράτος, ασκούν την παγκόσμια δράση τους.
Έστω όμως κι έτσι, είναι ανάγκη να επισημάνουμε ότι η όλη έξαρση της απειλής του ιού συνδέεται καθοριστικά με τους ανταγωνισμούς και τις σχέσεις στα πλαίσια του όλου διεθνούς πλέγματος (υγειονομικό υλικό, φάρμακα, πρωτόκολλα, θεραπείες, εμβόλια, σύστημα υγείας, νοσοκομεία, διαγνωστικά κέντρα, διαγνωστικός εξοπλισμός κ.λπ.) Πλέγμα που, όπως κάθε καπιταλιστική σχέση, λειτουργεί με τη λογική του κέρδους και που κατέληξε να είναι διάτρητο και ευάλωτο.
Η απειλή του ιού, λοιπόν επέδρασε καθοριστικά στην εμφάνιση –σε πρώτη φάση– μιας διευρυμένης υγειονομικής κρίσης που πλήττει όλο αυτό το τμήμα της πραγματικής οικονομίας. Τμήμα που σπαράσσεται από αντιθέσεις και χτυπήματα κάτω από τη μέση, προκειμένου ο ένας μονοπωλιακός όμιλος να την φέρει στον άλλο, να αποσυρθούν πρωτόκολλα φαρμάκων, θεραπείες, φάρμακα και να προωθηθούν άλλα. Όσο, επίσης, στην εξίσωση μπαίνει όχι μόνο το ζήτημα εφοδιασμού, αλλά και της παραγωγής τους, των πρώτων υλών, των γραμμών παραγωγής, των τόπων παραγωγής, τόσο καθιστούν όλο αυτό το πλέγμα να έχει μια σημαντική συμμετοχή στο παγκόσμιο ΑΕΠ, αλλά και την οικονομία της κάθε μεγάλης χώρας.
Όλα αυτά που περιγράψαμε συνοδεύουν όλο αυτό το πλέγμα διαχρονικά και ποτέ δεν σταματούν. Επιστρατεύονται μεγάλα δίκτυα ΜΜΕ με μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες, υπουργοί, κυβερνήσεις και νομοσχέδια, για να θησαυρίζουν οι μεγάλες βιομηχανίες και όποιες υπηρεσίες και μεταφορές συνδέονται μ’ αυτές. Σήμερα, όμως, αν καταλαβαίνουμε σωστά, όλη αυτή κατάσταση δεν μπορεί να περιοριστεί στο χαρακτηρισμό «υγειονομική κρίση», μιας και το όλο ζήτημα έχει πάει αρκετά πέρα και πάνω απ’ αυτό. Σε όλο τον κόσμο, με περισσότερη ή λιγότερη καθυστέρηση, με διαφοροποιήσεις, η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική εξουσία έχει κηρύξει κατάσταση κόκκινου συναγερμού.
Καθόλου δεν αποκλείεται, επίσης να έχουν ιατρικά-υγειονομικά δεδομένα (αντοχή συστήματος περίθαλψης) ότι αυτή η απειλή θα εμφανίζεται ξανά και ξανά, κυκλικά και με μικρά διαλείμματα. (Ας περιμένουμε να δούμε και την Κίνα).
Ποιες άλλες (παράλληλες και κυρίως συγκρουόμενες) επιδιώξεις κρύβονται πίσω από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ήδη από καιρό είχαμε εκτιμήσει ότι ανταγωνίζονται; Τι είδους ευκαιρία, για ποιους περισσότερο και σε ποια πεδία, αποτελεί η συγκεκριμένη εξέλιξη; Προφανώς μιλάμε για επιδιώξεις (πολιτικές, γεωστρατηγικές, οικονομικές) που είναι ζωντανές και καθοριστικές για την τροπή που παίρνουν τα πράγματα και για τη δυναμική που αποκτούν.
Φυσικά και έχουμε να αντιμετωπίσουμε σεναριολογίες, συνωμοσιολογίες, επιλεγμένες και στρατευμένες «εκτιμήσεις» ή εκτιμήσεις, από παράγοντες και παπαγαλάκια του συστήματος που επιδιώκουν να θολώσουν, να μπερδέψουν, να ρυμουλκήσουν τα πράγματα σε μια ορισμένη κατεύθυνση. Ας αναφέρουμε όμως συνοπτικά τις βασικές μας εκτιμήσεις για την παγκόσμια κατάσταση που αποτέλεσε το έδαφος πάνω στο οποίο φούντωσε η σημερινή κρίση, που θυμίζει παραμονές ενός ιδιότυπου «Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου»:
Επομένως, βλέπουμε ότι οι πονοκέφαλοι που συσσωρεύονται (σε όλες τις πλευρές) μέχρι στιγμής λειτουργούν περισσότερο «διασπαστικά» στο δυτικό μπλοκ παρά «συσπειρωτικά». Πραγματικότητα που τροφοδοτεί μεγάλες επιπτώσεις και στην οικονομία.
«Γεωπολιτικές στοχεύσεις και συγκρούσεις», Προλεταριακή Σημαία Νο 867, 28/03/2020 ηλεκτρονική έκδοση)
«Ο κορωνοϊός και η γεωπολιτική του διάσταση», Προλεταριακή Σημαία Νο 867, 28/03/2020 ηλεκτρονική έκδοση)
Για τα περιοριστικά μέτρα
Μέχρι στιγμής, μέσα από παλινωδίες και καθυστερήσεις, τα μέτρα που παίρνει το σύστημα (πάντα κάτω από την ομπρέλα της προσπάθειάς του να πείσει ότι ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός) κινούνται στα εξής επίπεδα:
1)Τα περιοριστικά μέτρα (τα οποία –προφανώς μ’ έναν επείγοντα και καταναγκαστικό τρόπο– παίρνονται σχεδόν σ’ όλο τον πλανήτη) έχουν σαν στόχο να διαστείλουν χρονικά την εξάπλωση του ιού σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, να περιορίσουν τις κορυφώσεις της πανδημίας και έτσι να αμβλύνουν την πίεση για νοσηλεία που θα δεχτεί το σύστημα περίθαλψης που με αποκλειστική ευθύνη του ίδιου του συστήματος κρίνεται ανεπαρκές ακόμη και για τις πιο «αναπτυγμένες» οικονομίες-κοινωνίες.
Είναι μέτρα που έχουν έντονο καταπιεστικό και κατασταλτικό χαρακτήρα και έρχονται σε πλήρη αντίθεση ακόμη και με τα μικρά υπολείμματα δημοκρατικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών και ατομικών ελευθεριών που επέζησαν από την προηγούμενη κατασταλτική του περίοδο (2008 και μετά) όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και παγκόσμια.
Θα τα χαρακτηρίζαμε, ταυτόχρονα, αντιφατικά και συνεπώς αναποτελεσματικά για το στόχο που υποτίθεται υπηρετούν.
Ο κύριος λόγος που αυτά τα μέτρα είναι αντιφατικά βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα, το οποίο λειτουργεί άναρχα και διαπλέκεται με μια σειρά αντιφάσεις και αντιθέσεις
Ο λόγος που δεν θα τα χαρακτηρίζαμε ούτε μισά είναι ότι δεν συνδυάζονται με σημαντικότερα μέτρα, που θα έπρεπε να προηγούνται, και αφορούν την κάλυψη των αναγκών του λαού στην πρόληψη, περίθαλψη και αποκατάσταση, και την ενίσχυση των δομών υγειονομικής περίθαλψης.
Με βάση, λοιπόν, τις δυνατότητες(;) και τα όρια του όλου συστήματος-πλέγματος υγειονομικής περίθαλψης, με δοσμένες τις ανισομετρίες παγκοσμίως, τα κατασταλτικά αυτά μέτρα έχουν παρθεί εξ’ ανάγκης και χωρίς τα σημερινά δεδομένα να αφήνουν περιθώρια για κάποια άλλα. Προφανώς πριν ένα-δύο μήνες δεν ξεκινούσαν όλες οι ιμπεριαλιστικές χώρες με την ίδια αντιμετώπιση και μεγάλη συζήτηση έγινε και γίνεται για τα δύο ή τρία μοντέλα που προβλέπονταν στα ιατρικά-κοινωνικά πρωτόκολλα.
Εμείς προβληματιζόμαστε στο αν και κατά πόσο θα ήταν εφικτή μια προσχεδιασμένη και ευθύγραμμη αντιμετώπιση της κατάστασης στη βάση μοντέλων και πρωτοκόλλων. Αντίθετα, βλέπουμε μίξη, με ποικιλία στις δοσολογίες, της ίδιας αναπόφευκτης αντιμετώπισης που μπορεί να επιτρέψει η ταξική κοινωνική πραγματικότητα.
Το σύνολο των κέντρων εξουσίας των βασικών ιμπεριαλιστών (και των υπόλοιπων αστικών κυβερνήσεων λίγο αργότερα) κατάλαβε ότι η «καθαρή» και πλήρης εφαρμογή της «ανοσίας αγέλης», χωρίς «προστατευτισμό» και κρατική παρέμβαση δεν θα απέτρεπε τελικά τη μεγάλη τους αγωνία, δηλαδή τις συνέπειες στην οικονομία. Η υποτιθέμενη «κανονικότητα» της ανοσίας αγέλης, που δήθεν θα διασφαλίζει την οικονομική λειτουργία, αποδείχτηκε μεγάλη αυταπάτη και θα προκαλούσε ακόμα μεγαλύτερους κλυδωνισμούς. Προσπαθήστε να φανταστείτε την εικόνα χωρίς «εκδηλώσεις κεντρικού ενδιαφέροντος» από την εξουσία, να κλείνουν δουλειές, να στοιβάζεται κόσμος στα νοσοκομεία, να πεθαίνει και να μεταδίδει τον ιό σε άλλους, «περιμένοντας» να αποκτηθεί «ανοσία αγέλης». Ίσως και να είχε μεγαλύτερο κόστος και χειρότερες επιπτώσεις στην οικονομία, δηλαδή στην κερδοφορία τους. Ωστόσο, όπως παρατηρούμε, οι κεντρικές εξουσίες δοκιμάζουν τμηματικά και κατά περίπτωση την λεγόμενη «ανοσία αγέλης». Γιατί τι άλλο κάνουν όταν ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕΡΙΜΝΑ; Τι άλλο κάνουν όταν βάζουν περιοχές σε καραντίνα και περιμένουν να δουν την αντίδραση του πληθυσμού χωρίς στήριξη; Τι άλλο κάνουν όταν αρνούνται να κλείσουν εργοστάσια που παρουσιάζουν κρούσματα;
Ταυτόχρονα, είμαστε σίγουροι (μιας και ξέρουμε το χαρακτήρα που έχει ο καπιταλισμός) ότι με κυνικό τρόπο μια σειρά πρωταγωνιστές και παγκόσμια κέντρα εξουσίας πασχίζουν να βρουν τους δρόμους και τους τρόπους για να αξιοποιήσουν την έκτακτη αυτή κατάσταση σαν ευκαιρία συνέχισης αλλά και αναβάθμισης των ιδιαίτερων –και αρκετές φορές ανταγωνιστικών τους– σχεδίων.
Προφανώς, καταλαβαίνουμε ότι η ευθεία σύγκρουση με τα περιοριστικά-κατασταλτικά μέτρα (όπως π.χ. το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις) είναι πολιτικά ατελέσφορη μιας και δίνει επιχειρήματα στον ταξικό αντίπαλο που καιροφυλακτεί να προβοκάρει και να στρεβλώσει ακόμα παραπέρα τις λαϊκές συνειδήσεις και να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την απόσταση που χωρίζει τους λαούς από τους κομμουνιστές.
Όχι, λοιπόν, (όσο μπορούμε) «παιχνίδι στο γήπεδο του αντίπαλου», αλλά επιδίωξη ανάδειξης αιτημάτων και διεκδικήσεων στις φανερά, στον πλατύ κόσμο, αντιλαϊκές πλευρές που είναι:
α. Οι άθλιες και εξοντωτικές συνθήκες δουλειάς και ξεθεώματος των εργαζομένων (συνολικά) στον τομέα της περίθαλψης. .
β. Η –από κάθε άποψη– ανεπάρκεια ενός διάτρητου συστήματος περίθαλψης να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες του πληθυσμού για πρόληψη και θεραπεία.
Ας μην μας διαφεύγει, επίσης, ότι αυτές οι καταστάσεις, εκτός από την ανεπάρκεια αντιμετώπισης αυτής καθεαυτής της επιδημίας, εκθέτουν σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο τους ασθενείς από άλλα επικίνδυνα νοσήματα και λειτουργούν πολλαπλασιαστικά στο να αφήνουν ακόμα περισσότερα τμήματα του πληθυσμού εκτεθειμένα σ’ αυτά που ονομάζονται «υποκείμενα νοσήματα».
Αντίθετα, μόνο τα μεγάλα, μαζικά, λαϊκά και εργατικά κινήματα κατόρθωσαν να διευρύνουν τις κινήσεις αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης. Συνεπώς, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς και όλα όσα σωστά επισημαίνουμε για το χαρακτήρα του «εθελοντισμού,» έχουμε και αυτό το καθήκον: να ευνοήσουμε την ανάγκη της αλληλεγγύης, που –όπως φαίνεται– θα πιέζει όλο και περισσότερο.
Όντως, σε πρώτη φάση το «μάντρωμα» έχει μια νομιμοποίηση, όπως και η εθνική ομοψυχία απέναντι στον «εχθρό». Όμως, υπάρχει και η άλλη όψη, αυτή της δοκιμασίας αυτών των «επιτυχιών» του συστήματος, αν η επιδημία εξαπλωθεί και τα μέτρα αυτά γυρίσουν μπούμερανγκ, διότι θα τροφοδοτήσουν την αντίστροφη πορεία, διόγκωσης και έκφρασης της λαϊκής αγανάκτησης και οργής.
Με αρκετά μεγάλη ταχύτητα και παρά τα φαινόμενα που αναφέραμε, προωθούνται παράλληλα η ενίσχυση και στήριξη του κεφαλαίου, από τη μια, και η παραπέρα επιδείνωση της θέσης των εργαζόμενων και των ανέργων, από την άλλη. Από δίπλα και η κυνική και απάνθρωπη αντιμετώπιση προσφύγων και μεταναστών.
ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΟΨΙΣΗ
Το καπιταλιστικό σύστημα έχει μία συγκεκριμένη φύση και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Όσα δεινά και αν προκαλέσει, και επειδή δεν θα αποχωρήσει οικειοθελώς από την κυριαρχία, αντιδράει απέναντι στις ολέθριες συνέπειες της φύσης του σαν καπιταλισμός: τροφοδοτεί νέες αντιλαϊκές συνέπειες και καταστροφή. Και μαζί μ’ αυτές συντρίβει και δικές του αυταπάτες, και ιδεολογήματα που είχε φτιάξει σε προηγούμενες περιόδους. Ωστόσο, δεν παραιτείται από το να ενισχύει ξανά καινούριες.
Η βασική μέριμνα του συστήματος απέναντι στην επιδημία, αλλά και οι δυνατότητές του να «δράσει», περιορίζονται στην καταστολή και τον περιορισμό.
Πρώτο, διότι οι δομές υγειονομικής περίθαλψης είναι διάτρητες και αναποτελεσματικές από την άγρια επίθεση των προηγούμενων χρόνων.
Δεύτερο και καθόλου αμελητέο, διότι δεν μπορεί και δεν θέλει (με βάση τα χαρακτηριστικά του) να επιτάξει το παγκόσμιο βιομηχανικό-οικονομικό σύμπλεγμα και να το βάλει άμεσα και αποτελεσματικά στην υπηρεσία της αντιμετώπισης της νόσου. Να το υποχρεώσει, δηλαδή, να άρει (αν μπορεί αυτό να γίνει) πλήρως τον ταξικό του χαρακτήρα.
Δεν μπορεί (ακόμα και αν κάποιες πιο εξορθολογισμένες πλευρές του συστήματος το θέλουν) να παρέμβει στον αγώνα δρόμου που γίνεται στα πλαίσιά του, μιας και το αντιμετωπίζει σαν ευκαιρία. Δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στη λογική του κέρδους που αποθρασυμένες κυνηγούν οι φαρμακοβιομηχανίες. Δεν μπορεί να επέμβει στη μεγάλη «μάχη» και το μεγάλο φαγοπότι στην παραγωγή και διανομή του υλικού που χρειάζεται το σύστημα περίθαλψης.
Δεν μπορεί να επέμβει στο ότι οι λαοί γίνονται πειραματόζωα που εκτίθενται σε αμφιλεγόμενα εμβόλια, σε αναποτελεσματικά φάρμακα, στην αχόρταγη δίψα του φαρμακευτικού λεγόμενου κεφαλαίου να ξεφορτωθεί ολόκληρες φουρνιές φαρμάκων και να κυνηγήσει τις καινούριες.
Έχει, λοιπόν, ήδη αναλυθεί το πώς αντέδρασε το σύστημα μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό του. Αντίθετα, κινείται πολύ αργά (και πάντα πίσω και κόντρα) σε ό,τι αφορά τις ανάγκες του πληθυσμού. Είναι, λοιπόν, εξηγήσιμο το ότι οι λαϊκές μάζες αισθάνονται απροστάτευτες και πειθαναγκάζονται στην τήρηση των μέτρων, αφού δεν βλέπουν φως ούτε στα φάρμακα που μπορούν να πάρουν, ούτε στη νοσηλεία που θα έχουν, ούτε στη δυνατότητά τους να κάνουν έγκαιρα διάγνωση. Οι μάζες είναι σ’ αυτή τη φάση εγκλωβισμένες ανάμεσα στην ανεπάρκεια του συστήματος περίθαλψης και στην πλήρη αδυναμία τους να προσφύγουν στις υπηρεσίες του λεγόμενου ιδιωτικού τομέα περίθαλψης που τόσο διαφημίστηκε τα προηγούμενα χρόνια, και που έχει γίνει τόσο απρόσιτος και πολυέξοδος για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
***
Η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας
Για να χρησιμοποιηθεί η ιατρική ορολογία των ημερών, η υγειονομική κρίση του κορονοϊού έβγαλε και θα συνεχίζει να βγάζει στην επιφάνεια όλα τα «υποκείμενα νοσήματα» του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη (και με αντίτιμο την αντιμετώπιση της «προσφυγικής» κρίσης) είχε αποκομίσει από τους πάτρονές της κάποια «συμπαθητικά» καλούδια όπως η χαλάρωση των στόχων των πρωτογενών πλεονασμάτων και κάποια εργαλεία χρηματοδότησης (επιστροφή κερδών από το ξεπούλημα των ελληνικών κρατικών ομολόγων), η αγορά των κρατικών ομολόγων της χώρας από την ΕΚΤ (ποσοτική χαλάρωση, με πολλά αστεράκια γιατί αυτή πραγματοποιείται στη λεγόμενη δευτερογενή αγορά όπου αγοράζουν και «δημοπρατούν» τα επενδυτικά FUNDS και όχι οι κεντρικές τράπεζες). Όλα αμφίσημα και σε μεγάλο βαθμό διπλής ανάγνωσης έτσι ή αλλιώς , αποδείχνονται σήμερα ούτε καν... ασπιρίνες μπροστά στη διπλή υγειονομική-οικονομική κρίση!
Η δε ΕΕ, προεξάρχοντος του «γερμανικού άξονα», αποδέχεται χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών οικονομιών μόνο στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού, που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξουν προληπτικές γραμμές στήριξης γι’ αυτά τα προγράμματα, δηλαδή μνημόνια, αν δεν μπορέσουν οι χώρες σε δύο χρόνια να επιστρέψουν τα ποσά! Σε αυτά τα πλαίσια, ακόμα και η χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας πολύ λίγα πράγματα μπορεί να σημαίνει για χώρες όπως η Ιταλία ή η Ισπανία – πολύ περισσότερο για χώρες όπως η Ελλάδα.
Η εξάρτηση της χώρας είναι έκδηλη στο οικονομικό μοντέλο της ανάπτυξης που υποσχέθηκαν στο λαό σε τρία επίπεδα:
Η λεγόμενη «βαριά βιομηχανία», ο τουρισμός θα δεχτεί και ήδη δέχεται πολύ βαρύ πλήγμα. Εκτιμήσεις (ίσως και συντηρητικές) κάνουν λόγο για μείωση μέχρι και 80% του τζίρου στις τουριστικές μονάδες πράγμα που σημαίνει ίσως πολλαπλάσια επίδραση στις συνδεόμενες με αυτόν υπηρεσίες όπως η εστίαση και ο εφοδιασμός, αλλά και άλλων τομέων όπως π.χ. η οικοδομή.
Πολύ χαρακτηριστικά φαίνεται από την επισιτιστική κρίση (για την οποία κάνει λόγο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και αυτός της Υγείας) και το πώς αναμένεται να επιδράσει στη χώρα μας. Μία χώρα με συρρικνωμένη την αγροτική παραγωγή και μία βιομηχανία τροφίμων που –κυρίως στην κτηνοτροφία–βασίζεται στις εισαγωγές.
Επίσης, διακρίνεται από την εξάρτηση σε ενδιάμεσα αγαθά, ο περιορισμός της παραγωγής των οποίων παγκόσμια θα επιδράσει στις τιμές.
Οι εξαγωγικές επιχειρήσεις της χώρας, που είχαν καταφέρει να αναδειχτούν και να επιβιώσουν αγνοώντας τη συρρίκνωση της εσωτερικής αγοράς,σε «κόντρα ρόλο» με τα μνημόνια, περιλαμβάνονται στους κλάδους που θίγονται από την κρίση, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα
Το σχιστολιθικό πετρέλαιο, στο οποίο είχαν επενδύσει προγραμματικά και υλικά σχέδια, είναι προς το παρόν ο πλέον θιγμένος τομέας από τον πόλεμο των τιμών στα υγρά καύσιμα. Φυσικά, αναμένεται η αντίδραση του αμερικάνικου ιμπεριαλιστικού κράτους στον τομέα αυτό.
Η πτώση της τιμής του πετρελαίου και των καυσίμων μπορεί σε αυτή τη φάση να ευνοεί τα «ντόπια» μεγάλα διυλιστήρια, ωστόσο η πτώση των τιμών δεν ευνοεί τις πωλήσεις ή καλύτερα τα κέρδη από αυτές.
Μόνο φυσικά τους κοσμοπολίτες εφοπλιστές που, κάνοντας την κρίση ευκαιρία εν μέσω κρίσης, φτιάχνουν νέα τάνκερ και, κυρίως, πλατφόρμες-αποθήκες για να «υποδεχτούν» το φτηνό πετρέλαιο και να κερδοσκοπήσουν αργότερα! Μόνο που από τις «προκοπές» τους δεν πρόκειται καθόλου να ωφεληθεί η –έστω– καπιταλιστική οικονομία της χώρας.
Ως αποτέλεσμα, και επειδή έχουμε ζήσει τα μνημόνια, έχουμε την εμπειρία ως λαός ότι την οικονομική και κοινωνική ερημοποίηση μπορεί ακόμα και αυτό το εξαρτημένο ελληνικό καπιταλιστικό σύστημα να την απορροφήσει και να την αναπαράγει με τις αντίστοιχες επώδυνες ανακατανομές, ακόμα και μέσα στην αστική τάξη. Αν δεν απειληθεί πραγματικά από το λαό και το κίνημα του.
Φυσικά, η νέα κατάσταση που θα προκύψει όταν τελειώσει το κομμάτι της υγειονομικής κρίσης και θα επικαθήσει στις επιπτώσεις των μνημονίων, θα είναι πρωτόγνωρη από την άποψη της κοινωνικής εξαθλίωσης. Το τι και ποιες δεσμεύσεις της ή έκτακτα μέτρα ενίσχυσης θα «θυμηθεί» η αστική τάξη για το σύστημα περίθαλψης, όταν τελειώσει η καραντίνα, είναι σε φανερή αμφισβήτηση.
Η προσπάθεια να κατοχυρωθούν αντεργατικές πρακτικές και μέτρα και να εθιστεί η κοινωνία στον πειθαναγκασμό και τον φόβο ήδη από τώρα επιχειρούνται.
Είναι σίγουρο πως η κατεύθυνση που θα «παίξει» και «παίζει» ήδη είναι το «όλοι να βάλουμε πλάτη». Γι’ αυτό και το σύνολο των αρπακτικών του πλούτου που γεννά ο εργαζόμενος λαός έχουν συστρατευτεί και δίνουν το... κατιτίς τους.
Το πόσο αυτό είναι αρκετό για να σύρει στις επιδιώξεις της εξαρτημένης αστικής τάξης έναν εξαθλιωμένο λαό (στις τάξεις του οποίου θα περιλαμβάνονται πια και εκτεταμένα ενδιάμεσα στρώματα που μπόρεσαν να ξεφύγουν ή να αναγεννηθούν από τη μνημονιακή περίοδο) είναι αρκετά σόλικο.
Το αν σήμερα η κυβέρνηση σηκώνει μαζί με τις επτά χώρες τη σημαία των κορονομολόγων, ζητώντας παραπάνω χρηματοδότηση, δεν αποτελεί επαρκές άλλοθι για τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση (που βρίσκεται σε ασφυκτική κατασταλτική αναστολή, ειδικά το νεολαιίστικο κομμάτι) και για ένα λαό που ήδη μεγάλα τμήματα κατρακυλούν στην πείνα. Κυριολεκτικά και χωρίς άλλη επιλογή.
Μ’ αυτά τα μέτρα που παίρνει υποχρεώνεται να πλήξει μια σειρά λειτουργίες και τομείς της οικονομίας. Για να «ρεφάρει», θα φορτώσει το λαό και την εργατική τάξη με νέα βάρη, αν αναλογιστούμε την έκταση της απειλής του ιού. Και αν στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει στον πυρήνα της ΕΕ επικρατήσει πάλι η γερμανική πολιτική, ίσως οι ενισχύσεις από τον ΕMS να αποτελέσουν τη βάση για νέα... (κορονο)μνημόνια.
Άρα, θα έχουμε μια σημαντική επιδείνωση της θέσης των εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας και των μεταναστών, σε μια κατάσταση που ήταν ήδη επιδεινωμένη. Όσο δε αφορά την υποτιθέμενη μεταμνημονιακή ανάπτυξη και γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας, δέχεται τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη. Και αυτή είναι μια εξέλιξη που η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να την ανακόψει, γιατί είναι υποχρεωμένη να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε βάρος των συμφερόντων των λαών.
Συνεπώς, υπάρχει και η δεύτερη (όχι τόσο κρυμμένη) πλευρά των κατασταλτικών μέτρων, που διαμορφώνουν ένα πλαίσιο «καραντίνας» και απομόνωσης του λαού, μέσα από το όποιο επιδιώκεται και η ανακοπή των αισθημάτων οργής και αγανάκτησης που αναμφίβολα θα έρθουν, αν η εξέλιξη του κορονοϊού και τα μέτρα τραβήξουν.
Ακόμη, λοιπόν, κι αν οι ιατρικές οδηγίες είναι σαφείς και πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, όταν βρίσκονται στα χέρια μιας αντιδραστικής άρχουσας τάξης αξιοποιούνται και για αντιλαϊκούς σκοπούς και βλέψεις.
Το «κάτσε σπίτι», το «κλείσου και μη ερεύνα», το «άσε την υπόθεση στους ειδικούς», έτσι όπως έχει καταντήσει, που πλασάρεται σαν μια καθημερινή ντιρεκτίβα, το καλύτερο που μπορεί να φέρει είναι μια επιμήκυνση στην εμφάνιση των κρουσμάτων. Δεν το αγνοούμε, αλλά είναι λίγο και ανεπαρκέστατο, και ιδιαίτερα όταν γίνεται για να συγκαλύψει και να παρακάμψει το καίριο ζήτημα της στήριξης και ενίσχυσης του συστήματος περίθαλψης, διάγνωσης, πρόληψης.
Και πόσο μπορεί να κρατήσει αυτό; Προφανώς οι κρατούντες δεν είναι σε θέση να πουν, ωστόσο πιέζουν προς την κατεύθυνση να προετοιμάσουν τον κόσμο ότι θα κρατήσει μήνες.
Ένας κόσμος δεν αντιλαμβάνεται για ποιο λόγο υψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας, αποκάλυψης, εναντίωσης και έντονης αμφισβήτησης, αφού «το σύστημα ακολουθεί απλώς ιατρικές οδηγίες». Αναρωτιέται γιατί δεν αποδεχόμαστε τα μέτρα και, όταν περάσει η μπόρα, να ξαναδραστηριοποιηθούμε. Να το αντιμετωπίσουμε ως «λευκό γεγονός», δηλαδή! Οπότε να αναστείλουμε τη δράση μας, όπως εντελώς λαθεμένα προτείνουν και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς!!!
Βέβαια, αν σώνει και ντε θέλουμε να δράσουμε, μας αφήνουν να κάνουμε τους εθελοντές, Δηλαδή, ο εθελοντισμός που οι ίδιοι οι κρατούντες προτείνουν δεν παραβαίνει τις κατά τα άλλα αυστηρές οδηγίες; Δεν «εκθέτει» τους εθελοντές; Θα είναι και αυτός –όπως η μόδα επιτάσσει– «τηλε-εθελοντισμός»; Όχι, ένας τέτοιος εθελοντισμός δεν τους ενοχλεί, γιατί ουσιαστικά δεν αναδεικνύει, δεν προβάλλει τους κινδύνους που απειλούν τους εργαζόμενους από την παγίωση των μέτρων!
Ωστόσο, το δεδομένο ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού (μη έχοντας άλλη επιλογή και επειδή ακριβώς πρώτα απ’ όλα φοβάται μην «πέσει στα χέρια του συστήματος περίθαλψης») δείχνει να συμμορφώνεται και να ελπίζει ότι μ’ αυτά τα μέτρα θα περιορίσει το κακό, δεν είναι ένα αδιάφορο για εμάς δεδομένο. Δεν μας οδηγεί σε αναστολή δράσης και λειτουργίας (σε καμία περίπτωση), όμως μας θέτει δεδομένα να προσαρμόσουμε και να διαφοροποιήσουμε την προς τα έξω κίνησή μας. Δεν έχουμε καμία διάθεση σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, με τόσο αρνητικούς συσχετισμούς να αυτοπροβοκαριστούμε, όσο εκτιμούμε ότι είναι ακόμα μακριά εκείνα τα δεδομένα που θα θέσουν σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα τον κίνδυνο υγείας για εμάς και τους αγωνιστές που θέλουν να δράσουν. Αυτή, άλλωστε, η στάση μας, που λαμβάνει υπόψη τα υγειονομικά δεδομένα, μας δημιουργεί την ανάγκη να προβάλλουμε έντονα και επιτακτικά μια σειρά αιτήματα που αφορούν την περίθαλψη, την πρόληψη, την έγκαιρη διάγνωση. Ζητάμε συγκεκριμένα μέτρα προφύλαξης για εργαζόμενους που συνεχίζουν και στοιβάζονται στην παραγωγή και τις υπηρεσίες. Υποστηρίζουμε άδειες και διευκολύνσεις στους εργαζόμενους, χωρίς επιπτώσεις στις μισθολογικές τους απολαβές. Ένα σημαντικό μέρος της παρέμβασης και δράσης μας έχει προσαρμοστεί και ίσως προσαρμοστεί περισσότερο στα υγειονομικά δεδομένα. Τα πολιτικά δεδομένα έχουν για μας διπλή ανάγνωση. Απ’ τη μια, όπως είπαμε, διαμορφώνουν μια έντονη ανάγκη στις μάζες (που μη ξεχνάμε ήταν ήδη περιθωριοποιημένες) να αμυνθούν απέναντι στον ιό. Η άλλη πλευρά, όμως, αυτή που ψηλαφούμε και αναζητούμε στις νέες συνθήκες, αφορά τις μορφές και τις δυνατότητες να μη μείνουν οι μάζες χωρίς φωνή σ’ αυτές τις άγριες συνθήκες. Συνθήκες στις οποίες, εμείς τουλάχιστον, δεν εφησυχάζουμε και δεν θέλουμε να τα ακουμπήσουμε στην εξουσία. Δεν έχουμε βέβαια αυταπάτες για τις δυνάμεις μας. Όμως επειδή πρέπει να σφυρηλατούμε και να εμπεδώνουμε αγωνιστικά και ταξικά χαρακτηριστικά σε κάθε φάση, οφείλουμε να επιμείνουμε σε αγωνιστική δράση και ετοιμότητα.
Έχουμε επίγνωση ότι το διαδίκτυο είναι ένα μέσο βοηθητικό που το αξιοποιούμε, αλλά δεν μπορεί να καλύψει συνολικά ζωντανές και άμεσες ανάγκες επικοινωνίας, δράσης και παρέμβασης. Και να μην ξεχνάμε ότι επί της ουσίας είναι ελεγχόμενο. Και μόλις διαπιστωθεί απ’ την εξουσία ότι αναπαράγει σε μαζική κλίμακα απόψεις και συνήθειες ΜΗ ΑΡΕΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, δεν αποκλείεται να τις κόψει (όποιος νομίζει ότι αυτά είναι κινέζικα και ρώσικα προνόμια, μάλλον τώρα τελευταία θα έχει αλλάξει γνώμη).
Συνεπώς, αν αποδεχτούμε ότι η μόνη πίεση, έλεγχος, αντίδραση, αντίσταση στις επιλογές των κυβερνήσεων, στην προσπάθεια συγκάλυψης και απενοχοποίησή τους είναι η διαδικτυακή δικτύωση και επικοινωνία, τότε έχουμε σκάψει ακόμα πιο βαθιά το λάκκο μας. Και, όπως είπαμε, η διαδικτυακή συνεννόηση και σύνδεση θα βγάλει πολύ σύντομα τα όριά της και την αδυναμία της από μόνη της να οργανώσει και να στηρίξει την κοινωνική διαμαρτυρία, την πολιτική απαίτηση ικανοποίησης αναγκών. Σύντομα, αν συνεχιστεί αυτή η καραντίνα και απομόνωση του λαού σαν μια παθητική μάζα που κουρνιάζει προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα, θα έρθουν εξίσου χειρότερα με την απειλή του κορονοϊού. Σύντομα θα φανεί ότι η προφύλαξη απέναντι στον κορονοϊό χρειάζεται ισχυρά αντικαπιταλιστικά «φάρμακα».
Χρειάζεται να στηθούν και να λειτουργήσουν ζωντανά και ανοιχτά δίκτυα δράσης, αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. Να γιατί πασχίζουμε σε όλη αυτή τη φάση να απευθυνθούμε ξανά και ξανά προς οποιαδήποτε συλλογικότητα ή μαζικό φορέα για να οργανωθούν από κοινού δράσεις που μπορούν να απευθυνθούν στο λαό που γυρνάει με αποστροφή το κεφάλι στην κινδυνολογία. Ναι, θα βγούμε, δυο-δυο, με τις απαραίτητες προφυλάξεις, με εφημερίδες τοίχου και ανακοινώσεις, να καλέσουμε το λαό να αντισταθεί. Θα περάσουμε όσο μπορούμε από τις γειτονιές και θα δώσουμε πόρτα-πόρτα προκήρυξη. Θα προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε μικρές ομάδες που δεν θα αρκεστούν να χειροκροτούν τους υγειονομικούς από τα μπαλκόνια, αλλά θα κάνουν ένα βήμα παραπάνω και θα φωνάξουν την αλληλεγγύη μας και τη στήριξή μας, την έμπρακτη απαίτηση να αποκτήσουμε ως κοινωνία ένα σύστημα περίθαλψης που να μας προστατεύει. Είναι υποκριτές όλοι αυτοί στην εξουσία που μας κουνάνε το δάχτυλο για να παίρνουμε προφυλάξεις, όταν δεν μας παρέχουν καμία δυνατότητα να προφυλαχτούμε. Πολύς κόσμος πήγε να κάνει τεστ και, αφού περίμενε χωρίς αποτέλεσμα, έφυγε άπρακτος! Έφτιαξαν χώρους υποδοχής στα νοσοκομεία και αλλού για να φιλοξενήσουν όλους όσους θα ήθελαν να κάνουν τεστ (αν και όσο αποφασίσουν να τα προμηθευτούν). Ζήτησαν να πάμε για εμβολιασμό και δεν πήγαμε; Και ας αφήσουν τα ψέματα και τις υποκρισίες οι φαρμακοβιομηχανίες ότι δήθεν προσπαθούν και δεν έχουν βρει το εμβόλιο!
Φωνάζουν τα παπαγαλάκια για προφυλάξεις και αποσιωπούν ότι το σύστημα δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί τη διάσωση του ασθενή αν προσβληθεί. Και οι πιθανότητες να προσβληθεί είναι πολλές, ακόμα και αν πάρουν πιο σκληρά μέτρα, ακόμη και αν και κατεβάσουν το στρατό!
Έχουν στοιβάξει εκατομμύρια ανθρώπους στις τερατουπόλεις τους. Έχουν φτιάξει διαμερίσματα κουτιά και μαντρώνουν τόσους ανθρώπους (μικρούς, μεγάλους, γέρους, νέους, παιδιά και βρέφη) και έχουν το θράσος να σταματάνε, να ελέγχουν και να χαρατσώνουν, γιατί –λέει– δεν περπατάμε σε απόσταση δύο μέτρων, γιατί μιλάμε από πιο μικρή απόσταση.
Γιατί δεν αντιδρούν οι δικηγορικοί σύλλογοι, που αυτοδιαφημίζονται προοδευτικοί και οι υπόλοιποι σύλλογοι των επιστημόνων; Δεν μας παραξενεύει που οι διακεκριμένες προσωπικότητες, έχουν λουφάξει και χορεύουν στη μπαγκέτα των κατ’ ευφημισμό φιλάνθρωπων κυβερνήσεων. Αντί να βγούνε μπροστά και να ξεσκεπάσουν όλο αυτό το σύγχρονο έγκλημα με ηθικό αυτουργό τον καπιταλισμό, μόλις και μετά βίας ψελλίζουν κάτι κουβέντες για την τσέπη τους και τα 800άρια!
Αφήνουν το φτωχό κόσμο –που βγαίνει από λιτότητα χρόνων, με φέσια και κόκκινα δάνεια– απροστάτευτο και ακάλυπτο, να του φορτώνουν χαράτσια 150 ευρώ. Αφήνουν να σέρνεται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων η ρετσινιά ότι είναι ανεύθυνοι γιατί -λέει- βγαίνοντας από το σπίτι θα χαρακτηριστούν ασυνείδητοι εγκληματίες. Άκουσον, άκουσον!
Η ανταπόκριση της οργάνωσης
Το ΚΟ παρακολουθεί με ικανοποίηση τη δημιουργική ανταπόκριση του συνόλου της οργάνωσης στο πλαίσιο που έθεσε το ΠΓ με την τελευταία του απόφαση. Διαπιστώνει για μια ακόμη φορά, σε ιδιαίτερα δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες, ότι το δυναμικό της οργάνωσης έχει τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται ώστε να ανταποκρίνεται σε προσαρμογές και σε προκλήσεις, με γνώμονα όχι τόσο και μόνο την ανάπτυξή της, αλλά και την ανάγκη να υπηρετείται ο λαός ακόμα και σε εποχές με ιδιαίτερα αρνητικούς συσχετισμούς γι’ αυτόν.
Ακόμα και αν (όπως ήταν φυσικό) εμφάνισε ανισομετρίες, καθυστερήσεις, ακόμα και αιφνιδιασμό, ωστόσο διάνυσε σε μικρό χρονικό διάστημα μεγάλες αποστάσεις και προσέγγισε μορφές συνεννόησης, οργάνωσης, πολιτικής λειτουργίας με ιδιαίτερα μεγάλες ταχύτητες. Κατάφερε να καλύψει κενά που την απασχολούσαν και την προβλημάτιζαν στις εποχές της «κανονικότητας» με εντυπωσιακή ωριμότητα και ψυχραιμία.
Πιο συγκεκριμένα:
Και φυσικά, με φόντο τη γενικότερή μας στάση απέναντι στον ηθικό και φυσικό αυτουργό της νέας δοκιμασίας που περνάει η περιοχή μας και ο πλανήτης: το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Με φανερή την ανάγκη να αποκρουστεί η συντονισμένη επίθεση (πολιτική και ιδεολογική) μέσα από σωρεία αντιλαϊκών μέτρων που κρύβονται πίσω από ιατρικές οδηγίες, προκειμένου να ενοχοποιηθεί ο λαός και η εργατική τάξη, και να συγκαλυφθούν οι τεράστιες ευθύνες του συστήματος.
Δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες ξενυχτούν για να δοκιμάσουν νέες μορφές επικοινωνίας, ουσιαστικά άγνωστες για τους περισσότερους από μας. Βελτιώσαμε σε πολύ σύντομο διάστημα την εικόνα των μπλογκ μας και της κομματικής ιστοσελίδας.
Δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες παρακολουθούν ακούραστα τις εξελίξεις, ανταλλάσσοντας με κάθε πρόσφορο τρόπο τις εκτιμήσεις τους, προκειμένου να υπάρχει συστηματική τροφοδοσία και ανανέωση σχολίων, διαπιστώσεων, αντιλόγουαπέναντι στον ανηλεή βομβαρδισμό που δεχόμαστε καθημερινά από τη συστημική προπαγάνδα. Ζωντάνεψαν, επίσης, και θα ζωντανέψουν κι άλλο, τα μπλογκ των πλατύτερων σχημάτων μας, τόσο της Ταξικής Πορείας όσο και των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών.
Αξιοσημείωτη είναι η πολύωρη προσπάθεια συντρόφων και συντροφισσών να σπάσουν το ασφυκτικό εμπάργκο που έχει επιβληθεί από τα ΜΜΕ σε απόψεις σαν τις δικές μας.
Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα, ωστόσο, είναι πενιχρά και πολύ πίσω από τις απαιτήσεις. Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια, επισημαίνοντας ότι η τωρινή κρίση, με τις πολλαπλές πιέσεις και τις εντυπωσιακές ανατροπές της, αποτελεί μια σοβαρή δοκιμασία για κάθε συλλογική προσπάθεια και θα έχει πολλαπλές συνέπειες πάνω τους. Άλλες σε θετική κατεύθυνση και άλλες σε κατεύθυνση υποχώρησης και αναδίπλωσης, υποταγής και αποδοχής των συσχετισμών. Είναι ακόμη νωρίς για να γίνουν οριστικές εκτιμήσεις, ωστόσο όλα μαρτυρούν ότι βαδίζουμε προς ένα νέο τοπίο, όχι μόνο για τον πλανήτη, τη χώρα, τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και τη διάταξη δυνάμεων σ’ όλο το πολιτικό φάσμα, σε κάθε χώρα, μαζί και στη δική μας.
Το ΚΟ επιμένει στην ανάγκη για διαμόρφωση και προβολή αιτημάτων και στόχων πάλης, σε μια πολύ γρήγορα εξελισσόμενη κατάσταση. Να μείνουμε σταθερά στην κατεύθυνση ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.
Να είμαστε, ωστόσο, τολμηροί, όσο τουλάχιστον πιέζουν οι εξελίξεις, έχοντας σαν «διασφάλιση» ότι δεν λειτουργούμε σαν συμβουλάτορες του κράτους, δεν γινόμαστε ουρά της σοσιαλδημοκρατίας και του κεϋνσιανισμού. Να εξετάζουμε τα αιτήματά μας από τη σκοπιά του να δίνουν διέξοδο στο λαό και όχι δυνατότητες διαφυγής στο σύστημα. Να μας διακρίνει η διάθεσή μας να μην εγκλωβίζονται τα αιτήματά μας μέσα στις αντιφάσεις του συστήματος και τα αδιέξοδα του ρεφορμισμού.
