Ν’ αντισταθούμε στη βαρβαρότητα και την επίθεση του κεφαλαίου. Να διεκδικήσουμε τη ζωή μας με μαζικό κίνημα
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά σήμερα για την αποκάλυψη της βαρβαρότητας του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της Ε.Ε. Βαρβαρότητα που γνωρίζει μέρες δόξας όσο το καπιταλιστικό σύστημα παγκόσμια δεν έχει άλλες διεξόδους από την κρίση του πέρα από την ένταση της εκμετάλλευσης του κόσμου της δουλειάς, την όξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και το βάθεμα της εξάρτησης μέχρι και την επαναποικιοποίηση μιας σειράς χωρών.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά γιατί πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που η Ε.Ε. εμφανιζόταν ως ο θεματοφύλακας της ειρήνης, της δημοκρατίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Από την πλευρά μας πάντα επιμέναμε πως οι κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης ήταν κατακτήσεις στο σκληρό και αιματηρό πεδίο της ταξικής πάλης στον ευρωπαϊκό χώρο. Η νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης το 1917 και η αντιφασιστική νίκη των λαών το 1945 έκαναν πραγματικότητα το φάντασμα του κομμουνισμού στην Ευρώπη και επέβαλαν στην κεφαλαιοκρατία τις σοβαρές υποχωρήσεις προκειμένου να μην τα χάσει όλα.
Σήμερα, με δεδομένη την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των λαών, το κεφάλαιο και στον ευρωπαϊκό χώρο απελευθερώνεται από την καταπίεση των εργατολαϊκών κατακτήσεων και σχεδιάζει ξανά το δικό του κόσμο.
Τα βάρβαρα αντιλαϊκά μνημόνια διαρκείας, η φασιστικοποίηση και το ξαναμοίρασμα του κόσμου με το αίμα των λαών είναι μια πραγματικότητα στην οποία η Ε.Ε. πρωταγωνιστεί παρά τα σοβαρά εγγενή της προβλήματα έναντι «συμμάχων» και ανταγωνιστών. Είναι μάλιστα αυτά τα προβλήματα που πιο συγκεκριμένα αφορούν την έλλειψη ενιαίας πολιτικής-στρατιωτικής παρουσίας, που οδηγούν την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της Ε.Ε. να πρωταγωνιστεί σήμερα στην επίθεση στην εργατική τάξη και στους λαούς εντός και εκτός των συνόρων της, προκειμένου να αντισταθμίσει όσο είναι δυνατόν αυτές τις ελλείψεις. Επίθεση που είναι άλλωστε σε εξέλιξη σε παγκόσμια κλίμακα στη βάση της ανατροπής των συσχετισμών και ως εκ τούτου δεν έχει όρια όσο οι συσχετισμοί παραμένουν ευνοϊκοί για το κεφάλαιο.
Ο «νέος άνεμος» του Ολάντ αποκαλύφθηκε ωμά σαν την προσπάθεια της Γαλλίας να σταθεί στο ύψος της στον γαλλογερμανικό άξονα με αιματοβαμμένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και την Αφρική. Η νέα κατάσταση στη Γερμανία μετά τις εκλογές έχει αποδειχθεί ήδη σαν συνέχεια της προηγούμενης. Το ζήτημα που μένει είναι η εξέλιξη του άγριου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που κλιμακώνεται με μόνιμα θύματα τους λαούς εντός και εκτός Ε.Ε. Μια κλιμάκωση που, όπως ήδη δείχνουν οι εξελίξεις στην Ουκρανία, δεν στέκεται πλέον μόνο στο επίπεδο της οικονομίας.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά επομένως σήμερα για την Ε.Ε. της φτώχειας, της ανεργίας, του φασισμού και του πολέμου. Δεν χρειάζεται να πούμε καν πως τόσο η ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της Ε.Ε. όσο και παγκόσμια το σύστημα τα χειρότερα για τους λαούς τα έχει για μετά. Πως όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά Ευρώπη των λαών στο πλαίσιο της Ε.Ε., μα, αντίθετα, όσο η λαϊκή πάλη καθυστερεί να έρθει σε πραγματική και αποτελεσματική σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου άλλο τόσο η επίθεση δεν θα έχει όρια.
Εμπρός, λαέ, έξω απ’ την Ε.Ε.
Φαινομενικά ένα τέτοιο σύνθημα σήμερα θα μπορούσε να ενώσει μια σειρά αριστερές δυνάμεις στη χώρα μας παρά και ενάντια στην απαγόρευση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και των συνθημάτων ΕΞΩ ΝΑΤΟ –Ε.Ε. που κήρυξε ο Σαμαράς από τις ΗΠΑ.
Σίγουρα πρόκειται για σύνθημα που πλέον μπορεί να γίνει αποδεκτό από πολύ κόσμο, πόσω μάλλον όταν αυτοί που το λένε το εννοούν στ’ αλήθεια. Γιατί όσοι το εννοούν οφείλουν πρώτα πρώτα να είναι σοβαροί και να μην προσπαθούν απλά να αλιεύσουν ψήφους αξιοποιώντας τα εναπομείναντα αλλά πάντα υπαρκτά αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα ενός αριστερού κόσμου και του λαού.
Στη βάση αυτή θα πρέπει να φροντίζουν καθημερινά να ενισχύουν τα αισθήματα αυτά του λαού μας που παρεμπιπτόντως έχουν κατακτηθεί με αιματηρούς αγώνες και να συμβάλλουν στη συγκρότηση της πάλης του με δεδομένη τη φύση και τη συγκρότηση του αντιπάλου. Να συμβάλλουν αξιοποιώντας τις εμπειρίες που αποκτά ο λαός με την πάλη του στην ολόπλευρη και σε βάθος αποκάλυψη αυτής της φύσης του συστήματος και ν’ αποκαλύπτουν κάθε λογής απάτες, εξωραϊσμούς, αυταπάτες και εύκολους δρόμους που καλλιεργούνται συστηματικά.
Πρέπει η Αριστερά που θέλει να συμβάλει στη συγκρότηση της λαϊκής πάλης πρώτα πρώτα να συμμετάσχει στη λαϊκή πάλη και όχι να συγκροτείται κομματικά ή παραταξιακά με μόνιμη την αγωνία της κάλπης. Δυστυχώς η Αριστερά μας κάθε άλλο παρά κινείται σε μια τέτοια κατεύθυνση, παρά τη φανερή αγωνία ενός αξιόλογου δυναμικού σε μια σειρά οργανώσεις και πολιτικούς σχηματισμούς.
Έτσι, παρ’ ότι το αίτημα της εξόδου από την Ε.Ε. ξαναδιατυπώνεται με τον άλφα ή βήτα τρόπο, ωστόσο δεν παραπέμπει σε μια προοπτική συγκρότησης κινήματος, ούτε πολύ περισσότερο γίνεται προσπάθεια γείωσης των υποτιθέμενων αντιιμπεριαλιστικών στοχεύσεων με την καθημερινή λαϊκή πάλη. Οι εικονικοί αγώνες, η άρνηση στήριξης έως και ανοικτή υπονόμευση υπαρκτών αγώνων που θα μπορούσαν να βάλουν πρόβλημα στην επίθεση δεν συνάδουν με μια ειλικρινή προσπάθεια ενίσχυσης της λαϊκής πάλης και αναβάθμισής της στο επίπεδο που να μπορεί να θέτει με ουσία και νόημα αιτήματα και στόχους ανατροπής του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Ο εκλογικός κρετινισμός έρχεται σαν συνέπεια μιας τέτοιας στάσης, επιλογής και αντίληψης και παράγει την παραπέρα αναχώρηση από το πεδίο των αγώνων χάριν της εκλογής βουλευτών, ευρωβουλευτών ή έστω κάποιων δημοτικών συμβούλων…
Και όλα αυτά ενώ έχει υπάρξει τα δύο πρώτα χρόνια των μνημονίων μια αξιόλογη μαζική λαϊκή κινητοποίηση, σίγουρα αναντίστοιχη με την επίθεση, αλλά όμως πρωτόγνωρη για τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών και η οποία μάλιστα αχρήστευσε σημαντικά το βασικό πολιτικό προσωπικό του συστήματος και τα κόμματά του.
Αριστερά και ευρωεκλογές
Όμως ο εκλογικός κρετινισμός της Αριστεράς μας στην περίπτωση των ευρωεκλογών δίνει τα ρέστα του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντα ευρωλάγνος και καθαρά υποταγμένος στις βασικές επιλογές της αστικής τάξης, εστιάζει την κριτική του στο μερκελισμό και συχνά κλείνοντας το μάτι στον Ομπάμα ποντάρει σε νέους ανέμους και στους αντιμερκελιστές της Ε.Ε., αυτοπροβαλλόμενος ως εμβρυουλκό ανατροπών σ’ όλη την Ευρώπη, πάντα μέσα από την κάλπη και με σιγή κινήματος, μην τυχόν μας πάρουν και χαμπάρι. Όσο για το ζήτημα του ευρώ, που τίθεται και ξανατίθεται στο εσωτερικό του αλλά και παραδίπλα, σε Σχέδιο Β, ΕΠΑΜ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ουσιαστικά τίθεται με όρους αστικής διαχείρισης, ανεξάρτητα πώς μπορεί να το βιώνει αυταπατώμενο ένα δυναμικό.
Μια τέτοια νομισματική επιλογή για την Ελλάδα θα είναι σημαντική, αλλά δεν πρόκειται να αποφασιστεί ή να εκβιαστεί από την Αριστερά, ούτε καν από τις αστικές δυνάμεις της χώρας μας. Άλλοι θα επιλέξουν και θα μαγειρέψουν τέτοιες επιλογές, εφόσον υπάρξουν τελικά. Πολύ περισσότερο σ’ ό,τι μας αφορά, με ευρώ ή δραχμή η φτώχεια θα είναι φτώχεια και η απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης θα είναι πάντα υπόθεση της λαϊκής πάλης και όχι του νομίσματος που θα έχει η χώρα. Εκτός κι αν κάποιοι από τη μια σπέρνουν την ηττοπάθεια και κατηγορούν το λαό πως είναι στον καναπέ και από την άλλη θεωρούν πως είμαστε ένα – δύο βήματα από την αποφασιστική και πραγματική σύγκρουση των λαϊκών δυνάμεων με τους ντόπιους και ξένους δυνάστες του.
Ουσιαστικά η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων για μια τέτοια σύγκρουση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης έχει εδώ και καιρό πάψει ν’ απασχολεί τους βασικούς σχηματισμούς της Αριστεράς μας.
Έτσι, ο επαναστατικός βερμπαλισμός του ΚΚΕ φαντάζει σαν αριστερός λόγος αφού με ευκολία κριτικάρει πλέον, χωρίς να λείπει και ο ψηφοθηρικός λαϊκισμός, τη διαχειριστική λογική των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων σχεδίων. Όμως το ίδιο το ΚΚΕ, παρά την… επαναστατική αποκατάσταση της ιστορίας του, θέλει να κρυφτεί μα δεν μπορεί. Και δεν μιλάμε μόνο για την εκλογολαγνεία του, που δεν του επιτρέπει -όπως και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ- να κάνει διάκριση από κάλπη σε κάλπη. Ψήφο σε όλες τις κάλπες για να δυναμώσει το ΚΚΕ και αυτόματα θα δυναμώσει και το κίνημα, λένε και δεν σκοτίζονται καν αν με τη συμμετοχή τους στις ευρωεκλογές εξωραΐζουν το αντιδημοκρατικό ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα. Συνειδητά και για να ξεφύγουν φτάνουν να εξομοιώνουν τις κάλπες σε συλλόγους και συνδικάτα με τις κάλπες στη συνδιοίκηση, με το φτηνό επιχείρημα ότι θα ξέρουν τι γίνεται από τα μέσα…
Αντίστοιχα, αντί να αποκαλύπτουν την αντιδραστική αντιδημοκρατική φύση και λειτουργία του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της Ε.Ε., που γίνεται όλο και πιο φανερή, εξομοιώνουν το ευρωκοινοβούλιο με το αστικό κοινοβούλιο για να καθαγιάσουν τη συμμετοχή τους. Σε καμιά εκλογική διαδικασία η συμμετοχή των κομμουνιστών δεν είναι θέση αρχής. Όμως, εξετάζοντας πολιτικά το αστικό κοινοβούλιο και στην ιστορικότητά του θα δούμε πως, παρ’ ότι η πολιτική της φασιστικοποίησης το απαξιώνει, ωστόσο στη συνείδηση του λαού και όσο η επαναστατική διέξοδος καθυστερεί παραμένει σύμβολο δημοκρατίας και έχει σε γενικές γραμμές σε ομαλές συνθήκες έναν αποφασιστικό ρόλο.
Όχι, κάθε άλλο παρά θέλουμε να αναβαθμίσουμε το αστικό κοινοβούλιο στη συνείδηση του λαού. Ούτε φυσικά σπείραμε ποτέ εκλογικές αυταπάτες για το ρόλο των εθνικών εκλογών. Όμως θεωρούμε ότι με τη στάση της αποχής από τις ευρωεκλογές αρνούμαστε τη νομιμοποίηση της επιχείρησης εξωραϊσμού ενός ιστορικά αντιδραστικού ιμπεριαλιστικού κατασκευάσματος. Επιπλέον, μια τέτοια στάση αντιστοιχεί στο επίπεδο της λαϊκής συνείδησης και την πάει μπροστά!
Ο λαός μας ξέρει ποιοι κάνουν κουμάντο στην Ε.Ε. Έχει ζήσει και ζει πλέον με τις εντολές των γαλλογερμανών ιμπεριαλιστών την καταστροφή των δικαιωμάτων του, το ρήμαγμα της χώρας, τη φασιστικοποίηση. Ξέρει πλέον ο λαός μας πως οι ευρωβουλευτές και οι ερωτήσεις τους δεν παίζουν κανένα ρόλο στις αποφάσεις της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του Όλι Ρεν.
Η ίδια η ζωή έχει αποκαλύψει στο λαό πολύ περισσότερα απ’ αυτά που κάνει πως δεν βλέπει η Αριστερά που μάχεται για ευρωεκλογικά ποσοστά και για έδρες στο ευρωκοινοβούλιο. Όπως κι αν διατυπώνουν τα αντιΕ.Ε. συνθήματά τους δεν μπορούν να συμβάλουν στην υπόθεση της λαϊκής πάλης και του αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού της, γιατί οι ίδιοι δεν την πιστεύουν. Έχουν παράξει, αναπαράξει ή απλά καταπιεί ολάκερες θεωρίες για την παγκοσμιοποίηση, τις ολοκληρώσεις και άλλα θεωρητικά «προχωρήματα» που υπερβαίνουν τη «μουμιοποιημένη» λενινιστική θεωρία και φτάνουν ξανά και ξανά στον «υπερσύγχρονο» καουτσκισμό.
Το ντούρο σε επαναστατικότητα ΚΚΕ διόρθωσε την ιστορία και την ανάλυσή του φτάνοντας πλέον τους άλλους της Αριστεράς μας που συκοφαντούν σαν εθνικισμό και αναχρονισμό την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Ουσιαστικά το ΚΚΕ από τον κούφιο αντιιμπεριαλισμό δεκαετιών πέρασε στις θεωρίες της αλληλεξάρτησης και της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας για να υπηρετήσει την ανάγκη του να ταμπουρωθεί στη συμμαχία με τον εαυτό του και ν’ αποχωρήσει από το κίνημα με όχημα τη λαϊκή εξουσία. Σ’ αυτή φτάνει με αερογέφυρα, με κρίσιμους σταθμούς τις εκλογικές μάχες και χωρίς να σπάει πουθενά ούτε τζάμι, όπως έλεγε και η Παπαρήγα.
Ουσιαστικά τόσο το ΚΚΕ με τη λαϊκή εξουσία όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη δυαδική εξουσία καταθέτουν και αντιπαραθέτουν συνεχώς εκλογικά προγράμματα και διακηρύξεις που κάθε άλλο παρά νοιάζονται για τη συγκρότηση κινήματος στη βάση των πραγματικών δεδομένων.
Συμμετέχουν με αγωνία σε κάθε κάλπη και είναι τέτοιες πλέον οι προδιαγραφές τους που τα εκλογικά αποτελέσματα θα επιδρούν καθοριστικά στη συγκρότηση και την ύπαρξή τους.
Να γιατί, παρότι είναι φανερή η αντίφαση του ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. με τη συμμετοχή στις ευρωεκλογές, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν μήπως και κερδίσουν πόντους από την εύκολη σχετικά ευρωκάλπη που συχνά βρέχει ψήφους. Έλα όμως που έρχονται και οι δύσκολες κάλπες και τα ανεμομαζώματα γίνονται ανεμοσκορπίσματα…
Ας παλέψουμε αποφασιστικά τη στάση της ΑΠΟΧΗΣ από την κάλπη της Ε.Ε. για να συμβάλουμε στο δυνάμωμα της λαϊκής αντίστασης και πάλης κόντρα στην αποσυγκρότηση που δυστυχώς προκαλούν όχι μόνο οι αυταπάτες των ευρωλάγνων του ΣΥΡΙΖΑ μα και η εκλογολαγνεία, η υποχώρηση και η ατολμία συνολικά της Αριστεράς μας.
Από την Προλεταριακή Σημαία 733
