(και μερικά ζητήματα για τις επιλογές εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων…)
Υποτίθεται πως για το ζήτημα του χαρακτήρα της «Τοπικής Αυτοδιοίκησης» (Τ.Α.) σήμερα, υπάρχει μια βασική συμφωνία μεταξύ των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Με λιγότερες ή περισσότερες αποκλίσεις ένα ολόκληρο φάσμα δυνάμεων συμφωνεί πως γενικά η Τ.Α. σήμερα έχει εξελιχθεί σε προέκταση του κράτους, λειτουργεί σε ασφυκτικά οικονομικά, πολιτικά και διοικητικά πλαίσια όπως αυτά ορίζονται από το σύστημα και τις επιδιώξεις του, και κάθε άλλο παρά αποτελεί, έστω και μερικά, πεδίο συμμετοχής και έκφρασης των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.
Εμείς θα προσθέταμε ότι γενικά η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά βρίσκεται πολύ πίσω από την ανάγκη ανάδειξης μιας σειράς πλευρών και χαρακτηριστικών της σημερινής λειτουργίας των Δήμων και ότι η υπόθεση μιας λαϊκής αυτοδιοίκησης είναι διαλεκτικά δεμένη με το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κινήματος.
Σε κάθε περίπτωση, και στη βάση των παραπάνω εκτιμήσεων, γίνεται φανερό πως η λεγόμενη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση(!) που προέκυψε μόλις οκτώ χρόνια πριν με βάση τον Καποδίστρια Ι, και η οποία σύμφωνα με τις κυβερνητικές εξαγγελίες και τον Καποδίστρια ΙΙ πρόκειται να καταργηθεί και ν” αντικατασταθεί από την «Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση» και την «Μητροπολιτική Αυτοδιοίκηση»(!!), είναι ένας κρατικός θεσμός, ένα κρατικό όργανο που δεν έχει ούτε την ιστορική καταγωγή των Δήμων. Αποτελεί μια -μάλλον ανεπιτυχή- προσπάθεια διαμόρφωσης φόρμουλας διοίκησης του κράτους που συνδέεται τόσο με τα ευρωπαϊκά προγράμματα και την κατανομή τους, όσο και με τις ειδικότερες πολιτικές-κομματικές ανάγκες της κυβέρνησης. Και, ασφαλώς, αρκεί και μόνο το μέγεθος αυτών των διοικητικών μονάδων με όλα όσα ανομοιογενή ταξικά, κοινωνικά, γεωγραφικά περιλαμβάνουν για να δείχνει σαν …ανέκδοτο ο προσδιορισμός «αυτοδιοίκηση» -εννοώντας από το λαό- που τους προσδίδεται.
Κι όμως! Γι” αυτό το κρατικό όργανο που δεν έχει κανένα απολύτως κύρος στη λαϊκή συνείδηση και αποτελεί μοχλό προώθησης της αντιδραστικής πολιτικής που με καμιά φιλότιμη ρεφορμιστική θεώρηση δεν μπορεί να συνδεθεί με το λαϊκό κίνημα στο παρελθόν ή στο μέλλον, το σύνολο των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων εκδηλώνει πρόθεση-επιδίωξη συμμετοχής στην εκλογή του! Στην «επιχειρηματολογία» τους γι” αυτή την επιλογή προσπερνιούνται με …κάθε άνεση μια σειρά εύλογα και βασικά ερωτήματα για το χαρακτήρα αυτού του θεσμού και της εκλογικής του ανάδειξης, με μια ταχύτητα που αναδύει έντονη …εκλογικίτιδα. Ταυτόχρονα, επειδή βέβαια δεν υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ της συμμετοχής στις νομαρχιακές εκλογές, μπαίνουν σε κυκλοφορία διάφορες πολιτικές ακροβασίες: «Γιατί συμμετέχουμε τότε στις βουλευτικές εκλογές, ή στις ευρωεκλογές, ή στις δημοτικές εκλογές;» Οσον μας αφορά, έχουμε μια γνωστή τοποθέτηση και στάση (ΑΠΟΧΗ) για τις ευρωεκλογές που μας προέκυψαν μετά την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, το 1981, αλλά και μια κλασική θεώρηση για το ζήτημα των βουλευτικών εκλογών σε μια δεδομένη φάση του κινήματος. Παράλληλα, θεωρούμε πως κανένας παραλληλισμός δεν μπορεί να γίνεται μεταξύ μιας εκλογικής παρέμβασης σε ένα δήμο από μια αγωνιστική συλλογικότητα που δρα σ” αυτόν, με μια εκλογική παρέμβαση σε μια Νομαρχία. Ούτε επίσης θεωρούμε πως η εκλογική παρέμβαση σ” ένα μεγάλο Δήμο (Αθήνας, Θεσσαλονίκης) με τα χαρακτηριστικά κεντρικής πολιτικής παρέμβασης που έχει, μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τη συμμετοχή στις νομαρχιακές εκλογές. Αλλά, τελικά, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε σ” αυτά τα ερωτήματα -που αφορούν έτσι κι αλλιώς ασύμβατες περιπτώσεις- μ” ένα ερώτημα: Δηλαδή, οι αριστερές-επαναστατικές δυνάμεις θα “χουν εκλογική συμμετοχή σε κάθε νέο «φρούτο» που θα σερβίρει το αστικό κράτος και το σύστημα, με άλλοθι και δικαιολογία την -όποτε και όπως- συμμετοχή τους στις βουλευτικές εκλογές και στις εκλογές σε κάποιους δήμους της χώρας; Αποτελεί μια τέτοια επιλογή αριστερή στάση απέναντι στο λαό και στάση επαναστατικής διαπαιδαγώγησης του δυναμικού τους και μάλιστα σε συνθήκες όξυνσης της αντιδραστικής πολιτική και των αντιδημοκρατικών κατευθύνσεων; Και είναι στοιχείο μιας επαναστατικής αντίληψης η άκριτη αποδοχή-νομιμοποίηση κάθε αστικής πολιτικής-διοικητικής επιλογής η οποία ντύνεται με δημοκρατικό μανδύα και περιτυλίγεται με αυτοδιοικητικά φληναφήματα; Γιατί, για παράδειγμα, η συντονισμένη πανελλαδική και ενιαία εκφρασμένη με τρία-τέσσερα βασικά συνθήματα ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΑΠΟΧΗΣ από τις νομαρχιακές εκλογές, όλων των αριστερών-επαναστατικών δυνάμεων δεν θα ήταν μια δυνατότητα πολιτικής αποκάλυψης και αμφισβήτησης αυτών των κρατικών οργάνων; Κι ακόμη περισσότερο, μια τέτοια κίνηση σίγουρα θα βοηθούσε και στο άνοιγμα μιας γενικότερης συζήτησης και παρέμβασης για τον χαρακτήρα της Τ.Α. (για την οποία πολλά λάβρα αλλά ανέξοδα λέγονται) αλλά και θα ήταν μια παρέμβαση που θα μπορούσε να σηματοδοτηθεί από τα γενικότερα πολιτικά ζητήματα που απαιτείται να τεθούν.
Πέρα απ” όλα αυτά μπορούμε και πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα από την ελληνική και ευρωπαϊκή εμπειρία για το αν και πόσο «κάνοντας τα στραβά μάτια» σε κάποιες σωστές αντιλήψεις και λογικές -αν έτσι τίθεται το ζήτημα…- μπορούμε να απαντήσουμε στα πραγματικά προβλήματα του κινήματος. Να θυμηθούμε τους οικολόγους και το θεαματικό εκλογικό τους αποτέλεσμα του ’89 και να σκεφτούμε αν αυτό έδωσε ώθηση στη συγκρότησή τους και στη λαϊκή υπόθεση. Να θυμηθούμε πως σε μια δυο εβδομάδες έσβησε ο απόηχος -χωρίς περαιτέρω θετικές επιδράσεις…- των 10.000 ή 15.000 ψήφων που κάποια αριστερή οργάνωση πήρε σε κάποιες ευρωεκλογές. Ή το πολύ πρόσφατο γαλλικό παράδειγμα των τροτσκιστών που από το 11% των προεδρικών (το οποίο, μάλιστα, αποτέλεσε βάση έκθαμβων αναλύσεων) προσγειώθηκαν λίγες εβδομάδες μετά, στο 2,5%!. Πρέπει δηλαδή να βγάλουμε συμπεράσματα σχετικά με τους δρόμους, τους τρόπους και τις λογικές με τις οποίες μπορεί να οικοδομηθεί η σύνδεση της επαναστατικής Αριστεράς με την εργατική τάξη και να κατακτηθεί η προβολή της και το κύρος της στο λαό! Αυτά είναι τα πραγματικά ζητούμενα κάθε αριστερής-επαναστατικής δύναμης και αυτά δεν μπορεί παρά να προωθηθούν στη βάση μιας επαναστατικής πολιτικής αντίληψης, στη βάση της οικοδόμησης σχέσεων ανταγωνιστικών με το σύστημα, τα κόμματά του και τους θεσμούς του. Και, τελικά, το κύριο που έχουμε να προσάψουμε σ” όλες αυτές τις δυνάμεις και με αφορμή τη στάση τους στις νομαρχιακές εκλογές είναι ακριβώς αυτό: Η υπόκλιση στη λογική του «κόλπου» της αναζήτησης του γρήγορου και εύκολου τρόπου σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές δείχνουν να ξεχνούν ποιο είναι το ζητούμενο και ο στόχος, δείχνουν να αρνούνται να αναγνώσουν τις πραγματικές απαιτήσεις της πάλης όπως αυτές διαμορφώνονται από τη φάση του κινήματος και την πολιτική περίοδο που διανύουμε!
