Ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών στο τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα αποτέλεσε μια ακόμη ευκαιρία - μετά το θάνατο της Φ. Γεννηματά - παράτασης της προβολής που αρκετά κέντρα του συστήματος του επιφυλάσσουν το τελευταίο διάστημα. Ο λόγος είναι αρκετά σαφής: η αναλογικότερη εκλογή στις επόμενες βουλευτικές εκλογές καθιστά τα μικρότερα των δύο βασικών μονομάχων (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ) κόμματα εν δυνάμει “χρήσιμα” για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το ΚΙΝΑΛΛ-ΠΑΣΟΚ, με μακρά θητεία στην κυβερνητική διαχείριση από το 1981 και μετά, είναι αναγκασμένο να κινείται σε μια τέτοια κατεύθυνση, όσο κι αν όλοι οι μέχρι τις 5/12 συνυποψήφιοι και βέβαια οι μονομάχοι του δεύτερου γύρου “ομνύουν στην αυτόνομη πορεία του”. Πίσω και πέρα από αυτήν, κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει για την “υπευθυνότητα” που χαρακτηρίζει και αυτό το αστικό κόμμα, ιδιαίτερα στο βαθμό που του απαιτηθούν εκ νέου αποδείξεις γι’ αυτό από τους Αμερικάνους κι Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και την ντόπια ολιγαρχία του πλούτου.
Η αναπάντεχη συμμετοχή ενός κόσμου στην εκλογική διαδικασία του πρώτου γύρου, παρά την επιμελημένη αποφυγή όλων των συνυποψηφίων έκθεσης στα κρίσιμα πολιτικά επίδικα της περιόδου, έχει φέρει στο προσκήνιο μια επίπλαστη “ανανέωση” και μια προσπάθεια “αποστασιοποίησης” από τα σχετικά πρόσφατα αλλά και τα παλαιότερα “έργα και ημέρες” του χώρου αυτού. Αυτά, που ακολουθήθηκαν από την αποσάρθρωση του αστικού πολιτικού σκηνικού την πρώτη περίοδο των μνημονιακών κυβερνήσεων (με το ΠΑΣΟΚ περί το 5% και τη Ν.Δ. λίγο πάνω από το 20%) και την ανάδειξη ως “λύσης ανάγκης” του ΣΥΡΙΖΑ, την γρήγορη προσαρμογή του στις απαιτήσεις των ντόπιων και ξένων κέντρων και την μετατροπή του σε δεύτερο πυλώνα του αστικού δικομματικού πολιτικού συστήματος.
Ο ένας, μικρότερος σε ηλικία αλλά “αναθρεμμένος” με τα παλιά γνωστά υλικά της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας, “εκπαιδευμένος” στα σαλόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο άλλος γόνος της γνωστής οικογενείας που βαρύνεται με μια σειρά αντιλαϊκές πολιτικές ως πρώην πρωθυπουργός και υπουργός θιασώτης μιας “σοσιαλδημοκρατίας αμερικανικής κοπής”. Και οι δύο ευελπιστούν σε μια κοντή λαϊκή μνήμη για τον πολιτικό τους φορέα, στη φθορά της Ν.Δ. και στην αναξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δύο ψαρεύουν στα θολά νερά ενός πηγαινοερχόμενου εκλογικού σώματος. Είναι φανερό ότι χωρίς την ουσιαστική στήριξη ή την ευμενή ανοχή βασικών κέντρων του συστήματος εντός κι εκτός της χώρας, λίγα πράγματα μπορούν να περιμένουν.
Η επιτηδευμένη μιντιακή προσπάθεια να “απενοχοποιηθεί” το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛΛ από όλες τις αμαρτίες του είναι στενά συνυφασμένη και αλληλένδετη με μια ανάλογη για τις ανάλογες τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία επιχειρείται μια “αναβάπτιση” συνολικά του αστικού πολιτικού σκηνικού και προσωπικού, αφού θεωρείται και είναι σάρκα από τη σάρκα του. Όσο “νέος” είναι ο σοσιαλδημοκρατικός αστικός πυλώνας που συγκυριακά επανακάμπτει εκλογικά σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, άλλο τόσο “νέα” είναι και η κάλπικη μεταμόρφωση που επιχειρεί το “νέο ΠΑΣΟΚ”. Όποιος και να αναδειχθεί αρχηγός την ερχόμενη Κυριακή, ο πολιτικός αυτός αστικός φορέας θα παραμένει σταθερά εχθρικός απέναντι στην εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Γιατί αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει η πολιτική του συστήματος που ενδεχομένως να κληθεί να συνυπηρετήσει.
Ανδρουλάκης και Παπανδρέου, ο ένας με σαφές προβάδισμα και ο άλλος με αποδεδειγμένη χρησιμότητα, από την Δευτέρα 13/12, θα συνεχίσουν με εναλλασσόμενους πολιτικούς ρόλους την γνωστή για το λαό πορεία έκφρασης κι εφαρμογής από όποιο πόστο της πολιτικής της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ, της επίθεσης στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις και της φασιστικοποίησης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Έστω και ως δεκανίκια, ο όποιος ρυθμιστικός τους ρόλος (και αν) μόνο πρόσκαιρο χαρακτήρα και αξία χρήσης μπορεί να έχει. Από αυτήν την άποψη, άλλη μια επιχείρηση εξαπάτησης του λαού μας σύντομα θα αποδειχθεί ότι έχει κοντά ποδάρια!
7/12/2021
Το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ(μ-λ)
