ΚΚΕ(μ-λ)

Α. Η κατάσταση στον κόσμο

Η παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος οξύνεται και περιπλέκεται κάτω από το σοκ της πανδημίας. Ο πλανήτης παρουσιάζει την εικόνα ενός «χάους» μέσα στο οποίο το τελευταίο που έχει αξία και σημασία είναι η ανθρώπινη ζωή. Η πανδημία συνέβαλε και συμβάλλει στο να αναδειχτεί ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των εργατικών και λαϊκών μαζών «ζουν» μέσα σε τραγικές και απάνθρωπες συνθήκες. Αλλά, αν η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών και των λαών αποτελούν τις «σκοτεινές ζώνες» της Γης, αναδεικνύεται επιπλέον ότι στις «ευημερούσες» ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις η κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται σε παρόμοιες συνθήκες. Και κάτω από τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και με όλες τις περιπλοκές που του προσθέτει η πανδημία σε αυτή τη συνάντηση «ευημερίας»-φρίκης, η πρώτη όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τη δεύτερη, αλλά την τροφοδοτεί και την επεκτείνει! Ακόμα και για τα πιο στοιχειώδη ζητήματα (περίθαλψη, τροφή, νερό, αέρας) οι αναζητήσεις και οι επιδιώξεις των κέντρων του συστήματος είναι το πώς αυτά θα δώσουν καύσιμα στον κινητήρα του κέρδους και το πώς θα ενταχθούν-αξιοποιηθούν στον ανταγωνισμό όλων ενάντια όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Συνολικά τα πανανθρώπινα ζητήματα υποτάσσονται στα ταξικά συμφέροντα και τις επιδιώξεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου. Μια χούφτα ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλληλοσυγκρούονται για την «ιδιοκτησία του κόσμου» και ταυτόχρονα το κεφάλαιο αναγορεύεται σε «ιδιοκτήτη της ανθρώπινης ζωής». Αυτό είναι το αποτέλεσμα της νίκης των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς, νίκη που επισφραγίστηκε από τις καταρρεύσεις του 1989-91 και στη βάση της οποίας απελευθερώθηκαν οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις και κατευθύνσεις.
Τριάντα χρόνια μετά, το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, «χωρίς αντίπαλο», βυθίζεται στις εγγενείς αντιφάσεις του και την κρίση που εκδηλώνεται αλληλοτροφοδοτούμενη σε όλα τα πεδία: Από την παραγωγή ώς τη διάρθρωση της οικονομίας και ώς το κρίσιμο ζήτημα της «ιεραρχίας-σχέσεων» των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αναζητά απαντήσεις σε όλα αυτά που θα δώσουν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να ξεκινήσει μια νέα διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Επιχειρείται να προσδιοριστούν τα νέα πεδία δράσης και επενδύσεων στην πραγματική οικονομία και να συγκροτηθούν πολιτικές που θα στηρίζουν αυτές τις δράσεις και επενδύσεις. Όμως, όλα όσα εξαγγέλλονται είναι ασταθή, σχετικά, προσωρινά. Τα «νέα πεδία» (π.χ. «πράσινη ανάπτυξη») δεν έχουν όρους συνέχειας και συνεργασίας με ό,τι ήδη υπάρχει και τελούν και υπό την αίρεση των πραγματικών δυνατοτήτων (και τεχνολογικών) για την υλοποίησή τους τουλάχιστον στην κλίμακα που αναγγέλλονται. Οι πολιτικές (των γιγάντιων χρηματοδοτήσεων και της «φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου») που εξαγγέλλονται παλινωδούν, παζαρεύονται και περικόπτονται σχεδόν αμέσως μετά την ανακοίνωσή τους, όπως πολύ χαρακτηριστικά συμβαίνει στις ΗΠΑ. Συνεπώς, όλα αυτά είναι σπασμωδικές και προσωρινές κινήσεις και επιλογές, που δεν μπορούν να δώσουν συνολική διέξοδο και απάντηση. Αυτό αντανακλάται και στο επίπεδο των πολιτικών-κυβερνητικών λύσεων, που είναι αντιφατικές και κάθε άλλο παρά συγκροτούν ένα «ρεύμα» με συνοχή και προσδιορισμένη κατεύθυνση στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις της Δύσης. Σταθερός και στρατηγικός στόχος παραμένει -και με κλιμακούμενη ένταση- οι πολιτικές εκμετάλλευσης του προλεταριάτου και καταλήστευσης των δικαιωμάτων των λαϊκών μαζών. Οι πολιτικές λεηλασίας των εξαρτημένων χωρών, των χωρών της περιφέρειας από τους ιμπεριαλιστές, που θα γνωρίσουν νέα ένταση γιατί θα πρέπει να πληρωθεί και το κόστος των όποιων ανοιγμάτων «σωτηρίας» και χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας που γίνονται λόγω πανδημίας. Παράλληλα και σε συνάρτηση με αυτά, μαίνεται σε όλα τα επίπεδα ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, το πεδίο διαμόρφωσης των όρων για τη διεκδίκηση-κατάκτηση σφαιρών και ζωνών επιρροής και κυριαρχίας. Ένας ανταγωνισμός που έχει ως καύσιμη ύλη του το αίμα των λαών, ενώ ταυτόχρονα αναζητά την ολοκλήρωσή του σε ένα παγκόσμιο μακελειό.
Κρίσιμο και καθοριστικό ζήτημα στα πλαίσια αυτού του ανταγωνισμού, που γίνεται διαρκώς οξύτερο, είναι το ζήτημα των ΗΠΑ, της πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης του πλανήτη. Ένα ζήτημα που μπορεί να περιγραφεί ως μια αντίφαση με βάση τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί: Από τη μια, η ΗΠΑ αποτελούν τη δύναμη εκείνη που έχει τις «προϋποθέσεις» να αναλάβει το ρόλο της ατμομηχανής συνολικά για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Από την άλλη, παρουσιάζουν μια σταθερή πορεία υποχώρησης σε σχέση με συμμάχους και ανταγωνιστές, υποχώρηση που -όσο εξελίσσεται- περιπλέκει ολοένα και περισσότερο τους όρους ανταγωνισμού στο ιμπεριαλιστικό ταμπλό, αλλά και παράγει ένα ολόκληρο πλέγμα αντιφάσεων και βραχυκυκλωμάτων στους ανταγωνισμούς και στις συγκρούσεις που εξελίσσονται σε όλες στις περιοχές του πλανήτη.

Με βάση αυτά τα δεδομένα και την ίδια τη φύση του ιμπεριαλισμού, μεγαλώνουν οι κίνδυνοι στις θερμές περιοχές και για όλους τους λαούς του πλανήτη. Η Ρωσία -ο στρατηγικός αντίπαλος των ΗΠΑ- όπως έδειξαν και οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ουκρανία, δεν πρόκειται να σταματήσει να βάζει τις «δικές της κόκκινες γραμμές», αυτές που υπερασπίζονται και επιδιώκουν να διευρύνουν τις επιτυχίες της όλων των τελευταίων χρόνων. Η Κίνα -ο ανταγωνιστής των ΗΠΑ- δεν πρόκειται να ανακόψει τα βήματα ελέγχου της περιοχής Ειρηνικού-Ασίας, την επιδίωξη διείσδυσης της σε Ευρώπη-Αφρική-Λατινική Αμερική, την κατεύθυνση της στρατηγικής αναβάθμισής της με όλους τους όρους στο επίπεδο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη. Με αυτά τα δεδομένα, διαρκώς τροποποιούνται οι όροι με βάση τους οποίους οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές εντάσσονται στη Δυτική συμμαχία (όπως έδειξε και η αναγκαστική αποδοχή από τον Μπάιντεν του Nord Stream 2) και διαμορφώνονται ισχυρά ερωτήματα και πιέσεις (χαρακτηριστικές οι εξελίξεις στη Γερμανία, όπου αναζητείται το μετά-Μέρκελ πολιτικό σκηνικό) για τις επιλογές που θα ακολουθήσουν.

Αναμφίβολα, οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να αποσυρθούν, να παρατηθούν οικειοθελώς από τη θέση της πρώτης δύναμης, όσες αντιφάσεις κι αν παράγει η αναντιστοιχία στόχων και μέσων εξαιτίας του συγκεκριμένου συσχετισμού με τον οποίο κατέχουν τη θέση αυτή. Με αναπροσαρμογές και με τυχοδιωκτισμούς θα επιχειρούν να υπερβούν τις αντιφάσεις αυτές. Στη βάση αυτή, οι επιλογές των ΗΠΑ θα αποτελούν «αφετηρία» εξελίξεων στον πλανήτη, εξελίξεις που θα φορτώνουν ακόμα περισσότερο το κουβάρι των αντιθέσεων και θα μεγαλώνουν τους κινδύνους που ήδη αντιμετωπίζουν και πληρώνουν ακόμα και με το αίμα τους οι λαοί.

Β. Η κατάσταση στη χώρα και στην περιοχή

Η ευρύτερη περιοχή στην οποία βρίσκεται η χώρα (Βαλκάνια, Μαύρη Θάλασσα, Μέση Ανατολή, Ν.Α. Μεσόγειος, Βόρεια Αφρική) αποτελεί ένα θερμό τόξο στο οποίο συναντώνται και συγκρούονται όλες οι βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη. Η όξυνση της αντίθεσης και των ανταγωνισμών ΗΠΑ-Ρωσίας όλα τα τελευταία χρόνια, σε μια περιοχή που οι πρώτες επιχειρούν να περικυκλώσουν και να απωθήσουν τη Ρωσία που, με τη σειρά της, σπάει σημεία της περικύκλωσης και επιδιώκει τη γεωπολιτική και γεωστρατηγική αναβάθμιση της παρουσίας της, είναι ο βασικός παράγοντας που διαμορφώνει τις εξελίξεις. Παράλληλα, η περιοχή είναι «ευαίσθητη ζώνη» του εγχειρήματος της ΕΕ και των επιδιώξεων-συμφερόντων των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αλλά και πεδίο της διείσδυσης της Κίνας. Επιπλέον, η περιοχή κουβαλάει όλες τις πληγές των ιστορικών δεδομένων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των τελευταίων δεκαετιών. Σε αυτή τη βάση, τα εξαρτημένα και αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής κινούνται τυχοδιωκτικά στο πλαίσιο της ρευστότητας που διαμορφώνει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, τροφοδοτούν τον εθνικισμό και την έχθρα των λαών. Οι τελευταίες εξελίξεις στα Βαλκάνια (αμερικάνικες εκκαθαρίσεις στη Βουλγαρία, δίωξη Μπερίσα στην Αλβανία, αναζωπύρωση του ζητήματος του Κοσόβου) αναδείχνουν ότι το κουβάρι είναι ενιαίο σε όλη την έκταση της περιοχής. Επιβεβαιώνουν ότι οι μεγάλες εντάσεις του τελευταίου διαστήματος στη Ν.Α. Μεσόγειο επικοινωνούν και τροφοδοτούν εντάσεις σε όλη την περιοχή, καθώς, για τις ΗΠΑ και τους άλλους ιμπεριαλιστές η περιοχή είναι βάση και πλατφόρμα για ευρύτερους στρατηγικούς στόχους και επιδιώξεις, από την Ουκρανία ώς το Ιράν και από τη Συρία ώς τον Περσικό Κόλπο.
Σε αυτό το θερμό και πολεμικό τόξο η «θέση-γωνία» της χώρας μας συγκεντρώνει το αυξημένο «ενδιαφέρον» των ιμπεριαλιστών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Μέσα σε αυτό το τοπίο των εξελισσόμενων και σχεδιαζόμενων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων εντάσσεται και ανήκει ο αντιδραστικός ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός που επιδιαιτητεύται κυρίως από τις ΗΠΑ, αλλά και την ΕΕ, μέσα σε αυτό το τοπίο αναβαθμίζεται το ζήτημα της Κύπρου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η αστική τάξη και όλες οι κυβερνήσεις έχουν ανακηρύξει τη χώρα -από την Αλεξανδρούπολη ώς την Κρήτη- σε βάση των ΗΠΑ και έχουν -υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ- συγκροτήσει μια σειρά συμμαχίες και «άξονες» με τα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής, υπηρετώντας τις πιο επικίνδυνες εξελίξεις για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής. Τα αδιέξοδα που συναντούν οι τυχοδιωκτικές, μαξιμαλιστικές και ανιστόρητες αστικές φιλοδοξίες (όπως συχνά καταγράφονται και πρόσφατα ομολογήθηκαν από τον ίδιο τον ΥΠΕΞ) αποτελούν παράγοντα ακόμα μεγαλύτερης ευθυγράμμισης και εμπλοκής στις απαιτήσεις των ΗΠΑ. Η τροχιά αυτή των εξελίξεων ήδη καταγράφει οδυνηρά για το λαό και τη νεολαία αποτελέσματα (νέες βάσεις, εξοπλισμοί, μέτρα για θητεία) και προφανώς φέρνει πιο κοντά τους κινδύνους των άδικων πολέμων, ακόμα και μιας ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή.

Ταυτόχρονα, και για να υπηρετηθεί αυτή η πολιτική που έχει ως δόγμα της «να χύσουμε το αίμα μας για τις ΗΠΑ», επιχειρείται να επιβληθεί στη χώρα σιγή νεκροταφείου. Το πλέγμα των απαγορεύσεων και της καταστολής ενάντια στις διαδηλώσεις και τους αγώνες του λαού και της νεολαίας, είναι για το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης αναγκαία προϋπόθεση κατάπνιξης κάθε αντιπολεμικής και αντιιμπεριαλιστικής κίνησης και πάλης. Είναι η επιδίωξη του συστήματος και της κυβέρνησής του να υπηρετηθεί με κάθε τρόπο η απρόσκοπτη παρουσία, κίνηση και εξόρμηση -στη χώρα και από τη χώρα- των φονιάδων των λαών στην ευρύτερη περιοχή.
Η συντονισμένη και καταιγιστική προπαγάνδα της κυβέρνησης αλλά και όλων των κέντρων του συστήματος περί του επερχόμενου «μπιγκ μπανγκ» των επενδύσεων, το «άλμα της ανάπτυξης», την «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου» κ.λπ. δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα στην οποία βρίσκεται και την οποία θα αντιμετωπίσει η χώρα. Όλα αυτά, είτε διατυπώνονται ως «δεδομένες προοπτικές» είτε ως «υπαρκτές δυνατότητες που η κυβέρνηση δεν τις προωθεί» (όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι της «αντιπολίτευσης») συγκαλύπτουν και διαστρέφουν τα πραγματικά δεδομένα που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία της χώρας. Όλα αυτά συγκροτούν ένα αντιδραστικό και ψεύτικο αφήγημα και το μόνο πραγματικό στοιχείο που εκφράζουν είναι η αγωνία των μεγαλοαστικών δυνάμεων που περιμένουν να εισπράξουν τα δάνεια και τις επιχορηγήσεις από το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης. Με όλα αυτά επιχειρείται να αποκρυφτεί:

α) Ότι άμεσα θα απαιτηθεί νέα και επιπλέον μεταφορά πλούτου από τη χώρα στα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα για να «ξεπληρωθεί» το αντίτιμο των δισ. που θα εισπραχτούν.

Ότι η χώρα θα μπει σε καινούρια «μέγγενη», σε νέα «προκρούστεια κλίνη» στο οικονομικό, κοινωνικό, και εργασιακό επίπεδο. Ήδη το τερατούργημα Χατζηδάκη, το επερχόμενο μέσα στο καλοκαίρι νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, τα εξελισσόμενα και τα σχεδιαζόμενα μέτρα σφαγιασμού του δικαιώματος της νεολαίας στο σχολείο (μεγάλης κλίμακας καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων, συγκρότηση «Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης» για να χτυπηθεί το μαζικό Λύκειο) και στις σπουδές (κατάργηση 30.000 θέσεων εισακτέων μέσω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής), αποτελούν τις πρώτες δόσεις αποπληρωμής αυτών των δισ. και πριν ακόμα αυτά εισπραχτούν!

β) Η εκτίναξη διεθνώς όλων των τιμών των πρώτων υλών από αυτούς που ελέγχουν τις τιμές αυτές και οι οποίοι επιδιώκουν να ισοφαρίσουν τη «χασούρα» από την πανδημία, έχει ήδη προκαλέσει τεράστιο κύμα ακρίβειας που σαρώνει το πενιχρό λαϊκό εισόδημα και ταυτόχρονα έχει ήδη καταναλώσει τα μισά από τα αναμενόμενα δισ. του Ευρωπαϊκού Ταμείου στο επίπεδο του ντόπιου κεφαλαίου.

γ) Το λεγόμενο «παραγωγικό μοντέλο» μιας χώρας είναι μια επινόηση! Η αστική τάξη της χώρας, ακόμα και αν ήθελε, δεν έχει τους οικονομικούς και πολιτικούς όρους να «διαλέξει» κάποιο «μοντέλο». Θα συνεχίσει να λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο που της έχει επιβληθεί και διαμορφωθεί από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της: το πλαίσιο του μεταπρατισμού, το πλαίσιο μιας οικονομίας υπηρεσιών και τουρισμού. Η συρρίκνωση του πρωτογενή τομέα (σε επίπεδα αγροτοδιατροφικής εξάρτησης της χώρας), η αποβιομηχάνιση αλλά και η σημαντική παραρτηματοποίηση της βιομηχανίας, είναι πάγια και μη αναστρέψιμα δεδομένα, με ιστορία 40χρόνων - αν αρχίζαμε τη μέτρηση από τη μαύρη επέτειο της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ. Δεδομένα που, στις σημερινές συνθήκες της κρίσης και του σοκ της πανδημίας, θα βαθύνουν ακόμα περισσότερο και θα γιγαντώσουν τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα.

Η «κανονική χώρα», που προπαγανδίζει η κυβέρνηση της ΝΔ, είναι η χώρα-παράρτημα και ξέφραγο αμπέλι στη λεηλασία των μονοπωλίων, είναι η χώρα στην οποία πρέπει να συμπιεστεί πολύ περισσότερο η τιμή της εργατικής δύναμης και να καταληστευθούν τα λαϊκά δικαιώματα. Είναι η χώρα-βάση και εργαλείο των επεμβάσεων και των επιδιώξεων των αμερικανονατοϊκών, που θα ανταποκρίνεται άμεσα και χωρίς «παρενέργειες» στους απαιτούμενους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς στην περιοχή. Είναι η χώρα που ο εργάτης και ο εργαζόμενος θα είναι δεμένοι χειροπόδαρα στα αφεντικά, και η νεολαία θα πρέπει να αποδεχτεί από την εφηβεία της μια ζωή σκλαβιάς, μια ζωή που θα ανήκει στον εργοδότη (είτε δουλεύει είτε είναι άνεργη είτε βρίσκεται στις εκτεταμένες γκρίζες ζώνες της μισοδουλειάς) ή που θα γίνεται κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών. Για τις ανάγκες αυτής της χώρας εντείνονται διαρκώς οι πολιτικές της φασιστικοποίησης, αναπτύσσεται ένα ολόκληρο πλέγμα μέτρων και απαγορεύσεων ενάντια σε κάθε λαϊκή ελευθερία, ενάντια στο δικαίωμα της οργάνωσης των φοιτητών, των εργαζομένων, των εργατών, του λαού. Ενάντια σε κάθε δικαίωμα πάλης, ενάντια στο δικαίωμα στη διαδήλωση και στην απεργία.

Γ. Η πολιτική κατάσταση, το κίνημα και τα άμεσα καθήκοντα μας

Στη βάση αυτών των δεδομένων και των αδιεξόδων του συστήματος, το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του μετατοπίζεται σταθερά προς δεξιές και αντιδραστικές κατευθύνσεις. Η διατήρηση της μεγάλης δημοσκοπικής διαφοράς ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια, εκφράζει τη στήριξη των κέντρων εξουσίας στην κυβέρνηση της ΝΔ που προωθεί το έργο για το οποίο αναδείχτηκε. Από την άλλη, ωστόσο, εκφράζει την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να «βρει» απαντήσεις ή έστω «απαντήσεις» για λογαριασμό της άρχουσας τάξης. Έτσι, και ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρείται βέβαια ως ο δεύτερος πυλώνας, η άρχουσα τάξη είναι υποχρεωμένη (από τη φύση της και τα πραγματικά δεδομένα) να βαδίσει στα αχαρτογράφητα νερά και με υπαρκτούς στους κινδύνους της πολιτικής αστάθειας. Θωρακίζεται ολοένα και περισσότερο απέναντι στο λαό που συσσωρεύει οργή, και έχει ιδιαίτερη έχθρα απέναντι στη νεολαία που αποτελεί τον πλέον αστάθμητο παράγοντα, όπως φάνηκε και όλους τους προηγούμενους μήνες της καραντίνας. Η ωμή επέμβαση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την ακύρωση της απεργίας της 3^ης του Ιούνη είναι ενδεικτική των ανησυχιών τους για τις διεργασίες αντίστασης και αγώνα μέσα στο λαό, για το πώς ακόμα και μέσα στον πολύ αρνητικό συσχετισμό μπορούν να πυροδοτηθούν ευρύτερα ξεσπάσματα. Η πλήρης σύνταξη της ηγεσίας του ΚΚΕ με τις δυνάμεις του συστήματος στην ακύρωση της απεργίας, είναι ένα μέτρο των αδιεξόδων της γραμμής της που αναζητά «στήριξη» του εργάτη και του λαού από το κοινοβούλιο, από τις εκλογές και τις κυβερνητικές «λύσεις». Ταυτόχρονα, είναι μια επιβεβαίωση ότι η γραμμή αυτή «παλεύεται» στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και μόνο, όσο στενά και αν είναι τα πλαίσια αυτά.
Όλα τα δεδομένα της κατάστασης διεθνώς, στην περιοχή και στη χώρα, βεβαιώνουν ότι μόνο οδύνη και περισσότερη δυστυχία έχουν να περιμένουν οι εργάτες και οι λαοί από το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Δεν υπάρχουν εντός του συστήματος εναλλακτικές πολιτικές κατευθύνσεις ως προς το ζήτημα αυτό. Αλλά ταυτόχρονα διαπιστώνεται ότι μια σειρά διαμαρτυρίες, κινήματα και αμφισβητήσεις σε επιμέρους ζητήματα, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα ενσωματώνονται και υποτάσσονται στις δυνάμεις του συστήματος. Όλα αυτά σημαίνουν ότι μεγαλώνει διαρκώς η ανάγκη να προβάλλεται και να παλεύεται η κατεύθυνση της συγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος, η κατεύθυνση της επαναστατικής διεξόδου και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Γιατί είναι η μόνη κατεύθυνση που δεν ξοδεύει δυνάμεις σε αυταπάτες για το σύστημα και τις πολιτικές του δυνάμεις. Γιατί είναι η μόνη κατεύθυνση που μπορεί να συγκεντρώνει και να συγκροτεί τμήματα νεολαίας, εργαζομένων και εργατών σε δύναμη μόνιμης αντιπαράθεσης με το σύστημα και τις πολιτικές του. Γιατί είναι η μόνη κατεύθυνση που -στο βαθμό που ισχυροποιείται μέσα στο κίνημα- μπορεί να δώσει ώθηση και δύναμη στους αγώνες, να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά με το αντιδραστικό θεώρημα της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» το οποίο τόσο εκτεταμένα χρησιμοποιείται από τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής που επικρατούν σήμερα στην Αριστερά και στο κίνημα.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι δίπλα στις δοσμένες επεξεργασίες της Οργάνωσης για τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, χρειάζεται -στο μέτρο των δυνατοτήτων μας- να προστεθούν οι προσεγγίσεις που μπορούμε να κάνουμε για τα χαρακτηριστικά και τους όρους συγκρότησης της επαναστατικής διεξόδου για τη χώρα μας σήμερα.
Με δεδομένη την άγρια αντεργατική-αντιλαϊκή επίθεση που επιχειρεί στρατηγικά χτυπήματα στους όρους συγκρότησης και πάλης εργατών, νεολαίας, λαού, αλλά και με δοσμένη την κατάσταση αποσυγκρότησης και μεγάλης υποχώρησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, είναι πρώτη και επιτακτική αναγκαιότητα η πολιτική ενίσχυση και στήριξη της γραμμής των μαζικών αγώνων. Αυτή η γραμμή, που έχει στον πυρήνα της την κατεύθυνση της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης, είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να πετύχει νίκες ο λαός και η νεολαία, για να γίνουν βήματα τροποποίησης του αρνητικού συσχετισμού, για να έχει υλική βάση στο σήμερα η κατεύθυνση της συγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και της επαναστατικής διεξόδου.

Η παραπέρα επεξεργασία και προώθηση αυτής της γραμμής στους μαζικούς χώρους από τα μετωπικά σχήματα εργαζομένων, νεολαίας, γειτονιάς που στηρίζει η Οργάνωσή μας χρειάζεται βέβαια να θέτει τους στόχους πάλης που η ίδια η επίθεση αναδεικνύει σε κάθε χώρο και οι οποίοι πρέπει να προσεγγιστούν με βάση όλες τις εξελίξεις της επίθεσης αυτής τον τελευταίο ενάμιση χρόνο της πανδημίας. Ταυτόχρονα, βασικό σημείο αφετηρίας για τη διαμόρφωση αυτής της γραμμής είναι η ανάγκη και ο στόχος να συγκροτηθούν σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, σχήματα γειτονιάς, τέτοια που να είναι όργανα πάλης των εργατών, των εργαζομένων, της νεολαίας. Πρόκειται για το στόχο που, πριν από όλα, εκφράζει στο επίπεδο της οργάνωσης των μαζών ένα κατεξοχήν και κορυφαίο πολιτικό ζήτημα: την πλήρη αντίθεση του λαού και της νεολαίας με τις πολιτικές, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των δυνάμεων του συστήματος. Παράλληλα, ο στόχος αυτός είναι απέναντι στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας και υποταγής των εργαζομένων, απέναντι στα θεωρήματα της «πανεπιστημιακής κοινότητας» και της αναζήτησης της «ολοκληρωμένης γνώσης» με βάση την οποία οι φοιτητές δήθεν θα υπηρετήσουν «τις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες του λαού». Δηλαδή, ο στόχος αυτός είναι απέναντι σε κάθε ρεφορμιστικό ιδεολόγημα στο όνομα του οποίου προωθείται εδώ και δεκαετίες η γραμμή της συνδιαχείρισης, η γραμμή της διάβρωσης των οργάνων πάλης των μαζών, η γραμμή του πολιτικού και ιδεολογικού αφοπλισμού τους, πάνω στην οποία πατάει σήμερα η επίθεση του συστήματος.

Στη βάση αυτής της γραμμής των μαζικών αγώνων που θα αντιστέκονται στην επίθεση του συστήματος και θα διεκδικούν δικαιώματα, πρέπει να επιδιωχθεί η ευρύτερη δυνατή κοινή δράση, χωρίς να υποστέλλεται η αντιπαράθεση στις λαθεμένες αντιλήψεις και απόψεις που κυριαρχούν στο χώρο του εξωκοινοβουλίου και -πολύ περισσότερο- χωρίς να γίνεται η υποτιθέμενη πλέον «κοινή δράση» φορέας ζύμωσης των αυταπατών για τον καπιταλισμό και φορέας διακήρυξης του κυβερνητισμού στον οποίο καταλήγουν αυτές οι αυταπάτες.
Το Κ.Ο. συζήτησε πολιτικά και απολογιστικά για όλη την περίοδο της πανδημίας -που εκτιμά ότι κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει- σχετικά με τις θέσεις, τις πρωτοβουλίες που πήρε η Οργάνωση στο κίνημα, τους όρους λειτουργίας που διαμόρφωσε στις πρωτόγνωρες συνθήκες που αντιμετωπίσαμε. Επίσης, συζήτησε συνολικά την αντιδραστική και αντιλαϊκή κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας. Μια διαχείριση που είναι πολιτικά υπεύθυνη για τους χιλιάδες νεκρούς από τoν ιό covid, αλλά και για την εγκατάλειψη χιλιάδων ασθενών με άλλα προβλήματα, μια διαχείριση εξόντωσης όλων των εργαζομένων στις δομές και στις μονάδες υγείας. Μια διαχείριση που σήμερα έχει διαμορφώσει ακόμα χειρότερους όρους στο δικαίωμα του λαού για πλήρη και δωρεάν περίθαλψη, και που προεξοφλεί ακόμα πιο εγκληματική στάση μπροστά στα νέα ενδεχόμενα κύματα της πανδημίας. Ο θετικός απολογισμός που διαμορφώνεται για την Οργάνωση σε όλη αυτή την περίοδο, μαζί με μια αναλυτική τοποθέτηση για την πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησης του για την πανδημία θα κατατεθεί με ξεχωριστό κείμενο στην Οργάνωση.

Επιπλέον, και στη βάση των παραπάνω πολιτικών εκτιμήσεων το Κ.Ο., αποφάσισε:

Την πλατιά ανάδειξη-καταγγελία των προστίμων και των επερχόμενων δικών των συντρόφων και των αγωνιστών που συνελήφθησαν στις κινητοποιήσεις των μηνών της καραντίνας. Με βάση τη θέση «Δεν πληρώνουμε τα πρόστιμα - Να αποσυρθούν όλες οι διώξεις» επιδιώκουμε στο επίπεδο του κινήματος τον πλατύτερο δυνατό συντονισμό αγωνιστικών δυνάμεων και δημοκρατικών φωνών για να ακυρωθούν τα πρόστιμα, να αθωωθούν οι αγωνιστές.
Την πραγματοποίηση κομματικής σύσκεψης που -παίρνοντας υπόψη της και την εμπειρία της προπαγανδιστικής δουλειάς της Οργάνωσης και με νέα μέσα στην περίοδο της πανδημίας- θα διαμορφώσει προτάσεις για την αναβάθμιση της Προλεταριακής Σημαίας, των εντύπων και των ηλεκτρονικών μέσων παρέμβασης της Οργάνωσης, τα οποία -στο σύνολο τους και το καθένα ξεχωριστά- έχουν σημαντικό ρόλο στη διάδοση των θέσεών της και των πρωτοβουλιών της, στα απαιτούμενα βήματα ενίσχυσής της.
Την πολιτική στήριξη της πανελλαδικής σύσκεψης της Ταξικής Πορείας που θα καλεστεί να εκτιμήσει τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία, και να συγκροτήσει -στη βάση αυτή- πολιτικά τις δυνάμεις της.
Να στηρίξει πολιτικά το κάμπινγκ των Αγωνιστικών Κινήσεων που έρχεται μετά από μια ιδιαίτερα φορτωμένη πολιτικά και κινηματικά περίοδο στην οποία οι Αγωνιστικές Κινήσεις πρωτοστάτησαν στο πεδίο της μαζικής πάλης για την ανατροπή του νόμου 4777 αλλά και στις λαϊκές κινητοποιήσεις της περιόδου. Ταυτόχρονα, να προετοιμαστούν καθοδηγητικά οι όροι ιδεολογικής-πολιτικής και οργανωτικής ενίσχυσης της σπουδάζουσας του ΚΚΕ(μ-λ) μπροστά σε μια περίοδο μεγάλων απαιτήσεων αλλά και δυνατοτήτων.
Τη διοργάνωση, στο επόμενο διάστημα, πολιτικών εκδηλώσεων σε πόλεις και γειτονιές, που θα αναδείχνουν τα πολιτικά δεδομένα και ζητήματα της περιόδου και τις κατευθύνσεις πάλης της Οργάνωσης.