Οι εκλογές της 7 Ιούλη 2019 διαμόρφωσαν ένα νέο πολιτικό σκηνικό με την νίκη και την αυτοδυναμία της ΝΔ αλλά και με ένα σχετικά ψηλό ποσοστό- παρά την ήττα- του ΣΥΡΙΖΑ, συγκροτώντας ένα σύστημα «πυλώνων» του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που μαζί με το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ αποτελούν το 80% της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Τα αποτελέσματα των εκλογών αποτελούν μία επιτυχία των δυνάμεων του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα και «επικυρώνουν» την αντιδραστική στροφή στα πολιτικά πράγματα που είχε συντελεστεί την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα αποτελούν και το εφαλτήριο για την προετοιμασία των νέων γύρων της επίθεσης ενάντια στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία από τη «νέα» κυβέρνηση της ΝΔ. Μία επίθεση που ήδη έχει ξεκινήσει με τα πρώτα νομοθετήματα του καλοκαιριού, τόσο στα εργασιακά όσο και στο λαϊκό άσυλο στα πανεπιστήμια, ενώ οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την κλιμάκωση της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης.
Η καθήλωση αλλά και η μείωση των εκλογικών ποσοστών των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα είναι έκφραση των αδιεξόδων μίας πολιτικής κατεύθυνσης που δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μίας πολιτικής –ταξικής αντιπαράθεσης με το σύστημα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του αλλά συνεχώς προσαρμόζεται σε όλο και πιο δεξιά κατεύθυνση, σκορπίζοντας απογοήτευση και ηττοπάθεια.
Τα μεγάλα ποσοστά αποχής στις πρόσφατες εκλογές από την μία πλευρά αποτελούν μία μορφή διαμαρτυρίας απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων που εναλλάσσονται τα τελευταία χρόνια, ταυτόχρονα όμως είναι και μία σοβαρή ένδειξη αδυναμίας του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος να μετατρέψει την οργή, την αγανάκτηση και την αηδία που νοιώθουν ευρύτατα τμήματα του λαού για το αστικό πολιτικό σύστημα, σε ενεργητική συμμετοχή στην πολιτική πάλη.
Απέναντι σε αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο που διαμορφώνεται με γοργούς ρυθμούς, μοναδική απάντηση αποτελεί ο δρόμος της Οργάνωσης, της Αντίστασης και της Διεκδίκησης του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας στα μέτωπα πάλης που ανοίγει η επίθεση των δυνάμεων του συστήματος, κυβέρνησης, ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-ΕΕ.
Το ΚΚΕ(μ-λ), έχοντας επίγνωση των συσχετισμών αλλά και με αυξημένες τις ευθύνες του στα πλαίσια της Αριστεράς, θα επιδιώξει με κάθε δυνατό τρόπο να υπηρετήσει αυτήν την κατεύθυνση. Θα επιδιώξει με τις δικές του δυνάμεις αλλά και στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ να συμβάλλει σε πρωτοβουλίες συντονισμού, συγκέντρωσης δυνάμεων και κοινής δράσης, απέναντι στην άγρια καπιταλιστική επίθεση και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
1. Το διεθνές πλαίσιο των εξελίξεων συνεχίζει να καθορίζεται από την επιθετικότητα και τον οξυμένο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για κυριαρχία είτε σε τοπικό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Συνοπτικά η περίοδος χαρακτηρίζεται από την αναπαραγωγή σε ψηλότερα επίπεδα των αδιεξόδων και της γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Συνεχίζεται η πορεία όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Πολλά από τα δεδομένα της παλιότερης –πριν το 2008- περιόδου να μην επαρκούν πια για τους ιμπεριαλιστές και με τα στοιχεία της νέας περιόδου να θέλουν χρόνο και κυρίως πολύ «κόπο» για να διαμορφωθούν, η διεθνής κατάσταση θα συνεχίσει για καιρό να έχει έντονα τα στοιχεία της αστάθειας, της μεταβατικότητας και προπαντός της επικινδυνότητας για τους λαούς του κόσμου. Η προσπάθεια των ιμπεριαλιστών τόσο στο εσωτερικό τους μέτωπο όσο και οι επιλογές και οι κινήσεις τους στην εξωτερική πολιτική χρωματίζονται από την παραπέρα περιχαράκωση και την συγκρότηση σε πολεμική βάση και διαμόρφωσης «αυλής», «στρατοπέδου», τακτικών συμμαχιών, για την καλύτερη ανταπόκριση στον άγριο ανταγωνισμό που εξελίσσεται σ όλα τα επίπεδα.
- Οι ΗΠΑ «σέρνουν το χορό» του ανταγωνισμού και των στρατιωτικών- στρατηγικών εξοπλισμών. Η διοίκηση Τραμπ θεωρεί «απαράδεκτη» και αναστρέψιμη την σχετική αποδυνάμωση των ΗΠΑ έναντι των βασικών ανταγωνιστών τους, προωθεί μια πολιτική, με πίσω μπρος και αντιφάσεις, που σπέρνει ένταση και αστάθεια.
- Προσπαθούν να αντιμετωπίσουν πιο αποφασιστικά τον στρατηγικό ανταγωνιστή τους που λέγεται Ρωσία σε όλη τη γραμμή του μετώπου από την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή έως την Νοτιοανατολική Ασία. Τις ΗΠΑ ιδιαίτερα απασχολεί η σφήνα που έχει βάλει η Ρωσία στις αμερικανοτουρκικές στρατηγικές σχέσεις και θα προσπαθήσει σταδιακά να επανεντάξει την Τουρκία στις στρατηγικές της επιδιώξεις με το μαστίγιο (διακοπή της συμπαραγωγής των F-35, στήριξη τριμερών Ελλάδας- Κύπρου-Ισραήλ, πίεση στην οικονομία της Τουρκίας) αλλά και το καρότο (βλέπε πρόσφατη συμφωνία ΗΠΑ-Τουρκίας για ζώνη ασφαλείας στην Συρία). Ενώ κρίκος στην πολιτική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και με μεγάλο ορίζοντα αποδεικνύεται η επιλογή της διοίκησης Τραμπ να ξετυλίξει την αντιιρανική εκστρατεία, ανοίγοντας νέο σημείο έντασης στον Περσικό Κόλπο. «Τέλος» διαφαίνεται κλιμάκωση της πίεσης στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας.
- Παράλληλα παίρνουν δραστικά μέτρα περιορισμού της φιλοδοξίας της Κίνας να μετατραπεί σε δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας (εμπορικός πόλεμος, περιοδείες και δηλώσεις Πομπέο και Έσπερ σε Ασία), χωρίς όμως να θέλουν να την στείλουν στην στρατηγική αγκαλιά της Ρωσίας (εδώ χρησιμοποιούνται και οι σχέσεις με την Βόρεια Κορέα).
- Η «ευρωπαϊκή» πολιτική των ΗΠΑ κλιμακώνει την πίεση σε μια κατεύθυνση η ΕΕ να είναι αποδυναμωμένη, και έτσι «μέσα» και «κάτω» από το πλαίσιο που διαμορφώνουν οι ίδιες. Κρίσιμο στοιχείο της πολιτικής αυτής είναι η προσπάθεια να στριμωχθεί η Γερμανία τόσο για να χτυπηθούν οι διευρυμένες οικονομικές της δυνατότητες όσο και να περιοριστούν στο ελάχιστο τα ενεργειακά –στρατηγικού χαρακτήρα– «πάρε δώσε» της με τη Ρωσία. Από την άλλη πριμοδοτεί τις φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ, στηρίζοντας ιδιαίτερα το BREXIT χωρίς όμως να δίνει σοβαρά εχέγγυα στην βρετανική αστική τάξη σ’ αυτήν την αβέβαιη από κάθε άποψη στρατηγική της επιλογή. Μόνο τελευταία και μετά την ανάδειξη του Τζόνσον, ΗΠΑ δείχνουν να επιχειρούν μια πιο σοβαρή στήριξη της Βρετανίας (δηλώσεις για διμερές εμπόριο, κινήσεις στο πεδίο της αντιπαράθεσης με το Ιράν) που μένει να δούμε την εξέλιξή τους.
- Η πρόσφατη αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συνθήκη INF περιέχει σημαντικές στοχεύσεις για Ρωσία, Κίνα, ΕΕ.
- Η Ρωσία συνεχίζει την διαδικασία ανασυγκρότησης του εσωτερικού μετώπου καθώς και την προσπάθεια επαναφοράς της πρώην σοβιετικής περιφέρειας στην επιρροή της. Δίνει ιδιαίτερο βάρος στον στρατιωτικό- στρατηγικό εξοπλισμό της. Στα δυτικά της σύνορα θωρακίζεται» στρατιωτικά έναντι της κλιμάκωσης της αμερικανικής περικύκλωσης, κρατώντας ανοιχτή την πόρτα της συνεννόησης με Γερμανία και Γαλλία για Ουκρανία και όχι μόνο. Προσπαθεί να σταθεροποιήσει και να επεκτείνει τα οφέλη από την επέμβασή της στη Συρία: βάσεις, συμμαχία με Ιράν, σφήνα στις σχέσεις Τουρκίας με ΗΠΑ-Δύση.
- Η Κίνα παρά τα στριμώγματα που δέχεται από τις ΗΠΑ και που έχουν ήδη επηρεάσει την οικονομική της πορεία, αλλά και το ότι έχει μπει στο στόχαστρο και της ΕΕ, δεν παραιτείται στην εξωτερική της «συμπεριφορά» από την πολιτική «ήπιας ισχύος» που έχει υιοθετήσει εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Επιμένει στο «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» παρά τα προβλήματα που συναντά και τις τρικλοποδιές των δυτικών ανταγωνιστών της. Στο εσωτερικό της από τη μια δίνει μεγάλο βάρος στην «μεταμόρφωση» της παραγωγικής- τεχνολογικής της βάσης («Made in China 2025») που κι αυτή έχει πληγεί από τις πολιτικές Τραμπ, και από την άλλη εξοπλίζεται με γοργά βήματα (π.χ. αεροπλανοφόρα με πρώτο στόχο την διεκδίκηση της ηγεμονίας στην Νοτιοανατολική Ασία.
- Παρά τα όρια αλλά και τις υπαρκτές αντιθέσεις που εμπεριέχει η ρωσοκινέζικη σχέση, η αμερικανική επιθετικότητα δρα σαν καταλύτης ενδυνάμωσης της συνεννόησης και της συνεργασίας Ρωσίας-Κίνας σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, έστω κι αν αυτή δεν έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά. Ενώ προσπαθούν να εντάξουν σ’ αυτή τους τη συνεργασία και χώρες όπως η Ινδία και το Ιράν.
- Η Ε. Ε. βρίσκεται σε μια δύσκολη –ίσως τη χειρότερη– φάση της εξέλιξή της από άποψη συνοχής. Η σχετική «υπεροχή» της ΕΕ έναντι των βρετανικών παλινωδιών αλλά και «ενότητα» – σχετική κι αυτή- απέναντι στις επιλογές της Βρετανίας δεν μπορούν να μειώσουν το πλήγμα που έχει δεχτεί από το BREXIT που βρίσκεται σε εξέλιξη.
- Έχει καταστεί ολοφάνερο πως το BREXIT έχει σημαντικές στρατηγικές απολήξεις και έχει θέσει προς απάντηση αντίστοιχου βεληνεκούς ερωτήματα στην Βρετανία. Αφορά δηλαδή το πώς η πάλαι ποτέ αυτοκρατορία θα καταχτήσει μια καλύτερη θέση στη διάταξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στον πλανήτη, μέσω της άρσης των περιορισμών που της έθετε η Ευρωπαϊκή Ένωση και της απόκτησης έτσι μεγαλύτερης δυνατότητας στρατηγικών ελιγμών. Φάνηκε ωστόσο και από τα τελευταία γεγονότα πως η βρετανική αστική τάξη όχι μόνο δεν ήταν ενιαία αλλά βρέθηκε σοβαρά διχασμένη και σε κάθε περίπτωση ανέτοιμη να απαντήσει και να σταθεί με αποφασιστικό τρόπο στα ζητήματα που η ίδια έθεσε στον εαυτό της. Επιπλέον, και αυτό αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της αδυναμίας της, η βρετανική αστική τάξη προσπάθησε και προσπαθεί να στηρίξει και να συνδυάσει τις στρατηγικές επιλογές της με τις στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ, γεγονός που αντί να βοηθήσει δυνάμωσε τα αδιέξοδα της. Εν κατακλείδι το BREXITδεν συνιστά το τέλος αλλά στρατηγική αφετηρία μεγάλων ανατροπών που αφορούν όχι μόνο τη Βρετανία αλλά τις περιφερειακές και πλανητικές ισορροπίες και συσχετισμούς δύναμης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Η γερμανική πρωτοκαθεδρία και η γαλλική δυσφορία που αυτή γεννά, οδηγεί αναγκαστικά στην όξυνση του ανταγωνισμού τους και δυσκολεύει την αναμεταξύ τους συνεννόηση, εξίσου αναγκαία και αυτή για να υπερασπίσουν το κοινό όχημα που τόσα οφέλη τους δίνει έναντι των ευρωπαϊκών λαών και των άλλων ανταγωνιστών τους παγκόσμια. Διέξοδος στην κρίση με την Ιταλία δεν έχει ακόμη βρεθεί, οι φυγόκεντρες τάσεις έχουν πληθύνει και μεγαλώσει,, ενώ γίνονται και αντικείμενο πριμοδότησης και χρησιμοποίησης από ΗΠΑ αλλά και Ρωσία. Ενώ και οι πιέσεις που δέχονται οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές από την ολική επαναφορά της ευρωπαϊκής ηπείρου στο επίκεντρο του στρατιωτικού – στρατηγικού ανταγωνισμού ΗΠΑ-Ρωσίας, είναι πολύ ισχυρές και τις «καλούν» να επιταχύνουν τα δικά τους βήματα και να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις, που σίγουρα θα επηρεάσουν καθοριστικά το μέλλον της Ε.Ε.
- Ο πολλαπλασιασμός των σημείων έντασης και ανταγωνισμών αποκαλύπτει από την μία πλευρά την επιθετική φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ενώ από την άλλη αναδεικνύει τα αδιέξοδά του, τα οποία λόγω συσχετισμών δύναμης μπορεί και φορτώνει στις πλάτες της εργατικής τάξης, των λαών και των εξαρτημένων χωρών. Μία έκφραση αυτή της επίθεσης αποτελεί το δόγμα του «996» ( εργασία από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ, έξι μέρες της εβδομάδας ) του «εμβληματικού» εκπροσώπου της κινέζικης αστική τάξης και ιδιοκτήτη της εταιρείας λιανικών πωλήσεων Alibaba. Μία πολιτική που δεν περιορίζεται στην «καθυστερημένη» Ασία αλλά παίρνει διαστάσεις σε Αμερική και Ευρώπη με την κατάργηση της οκτάωρης εργασίας και όλων των δικαιωμάτων και κατακτήσεων που συνδέονται με τις παραγωγικές σχέσεις από το ύψος των μισθών μέχρι την ασφαλιστική κάλυψη, τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτεται ότι η εποχή μας, της λεγόμενης «τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης» και του «5G» είναι η εποχή της τεράστιας αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων συνολικά με την βοήθεια της προηγμένης τεχνολογίας και στόχο την μετατροπή της ζωντανής εργατικής δύναμης σε απλό εργαλείο της καπιταλιστικής παραγωγής.
Με όλα αυτά όμως –και εξαιτίας τους– το σύστημα δεν έχει ξεπεράσει την οικονομική του κρίση όπως μαρτυρούν υψηλόβαθμα στελέχη του (Λαγκάρντ) αλλά και τα στοιχεία της παγκόσμιας αποεπένδυσης, τα υφεσιακά προμηνύματα με την ταυτόχρονη συγκέντρωση τεράστιων χρηματιστικών κεφαλαίων σε «προϊόντα-φούσκες». Δημιουργούνται δηλαδή οι όροι για ένα νέο οικονομικό «κραχ» από το οποίο επιχειρεί να ξεφύγει επίσης με την κλιμάκωση της επίθεσης σε πλανητική κλίμακα απέναντι στην εργατική τάξη.
2. Το εσωτερικό πλαίσιο των εξελίξεων στην χώρα καθορίζεται στην κύρια πλευρά του από την ενίσχυση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης στο στρατιωτικό-πολιτικό και οικονομικό επίπεδο και από τις επιδιώξεις της ντόπιας άρχουσας τάξης. Το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης το οποίο δυνάμωσε, σε όλα τα επίπεδα, στην διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει και με διακυβέρνηση ΝΔ. Το ταξίδι Δένδια στις ΗΠΑ, η συνέχιση τόσο του Στρατηγικού Διαλόγου ΗΠΑ- Ελλάδας (που ξεκίνησε τον περσινό Οκτώβρη επί ΣΥΡΙΖΑ) όσο και των συνομιλιών για την τροποποίηση και επικαιροποίηση της «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» με τις ΗΠΑ (συμφωνία για τις βάσεις), η αναγνώριση του Γκουαϊδό σαν «νόμιμου» προέδρου στην Βενεζουέλα, η πλήρης αποδοχή της «Συμφωνίας των Πρεσπών», η συνέχιση της πολιτικής των «αξόνων» με Ισραήλ, Αίγυπτο είναι τα πρώτα δείγματα της πλήρους υποταγής της ΝΔ στις γεωστρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Ν.Α. Μεσογείου. Ταυτόχρονα και σε συνάρτηση με τα παραπάνω οι όποιες «διεκδικήσεις» για επαναδιαπραγμάτευση των ψηλών πλεονασμάτων 3,5% έως το 2022 και 2,2 έως το 2060 συνάντησαν την πλήρη άρνηση των ιμπεριαλιστών της ΕΕ που απαίτησαν την εφαρμογή των «συμφωνημένων» χωρίς καμία παρεκτροπή με πλήρη συμμόρφωση στην «μεταμνημονιακή» επιτροπεία, η οποία παραμένει ισχυρή και αμετάβλητη.
Οι εξελίξεις στην Κύπρο με τις γεωτρήσεις από την μεριά της Τουρκίας και την έναρξη συνομιλιών για την «λύση» του Κυπριακού με την άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ για τους δικούς της γεωστρατηγικούς και οικονομικούς στόχους είναι έκφραση της αναβάθμισης του ρόλου του «αβύθιστου αεροπλανοφόρου» που αποκτά η Κύπρος στα πλαίσια του εντεινόμενου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην Α. Μεσόγειο.
Οι εξελίξεις αυτές θα επηρεάσουν σημαντικά και τους εσωτερικούς όρους συγκρότησης των πολιτικών «πυλώνων» του συστήματος αλλά θα προκαλέσουν και αναταράξεις τόσο σε σχέση με τις παραχωρήσεις που θα γίνουν όσο και με τον ρόλο της ντόπιας άρχουσας τάξης σε μία περιοχή (Κύπρο) από την οποία δεν δείχνει διατεθειμένη να παραιτηθεί εύκολα εντείνοντας έτσι τον ανταγωνισμό της με την τούρκικη αστική τάξη και πέραν του Αιγαίου.
Η ένταση αυτού του αντιδραστικού (ελληνοτουρκικού) ανταγωνισμού που καταγράφεται εδώ και ένα μεγάλο διάστημα έχει επίσης ως βάση του την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή. Η «εθνική» γραμμή της ελληνικής πλευράς για ολοένα μεγαλύτερη υποταγή και στοίχιση στις αμερικάνικες επιταγές στη χώρα και στην περιοχή ώστε να «ανταμειφτεί» στη ΝΑ Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια έναντι της τουρκικής, είναι επικίνδυνη, τυχοδιωκτική και έωλη! Βέβαια οι διακηρύξεις του αποχωρούντος Κοτζιά περί «τριπλασιασμού της κυριαρχίας» υποχρεωτικά μαζεύτηκαν και ο Σημίτης έχει ήδη δύο φορές δημόσια επισημάνει την ανάγκη «συνεννόησης» με την Τουρκία. Για την αστική τάξη δηλαδή, και βέβαια και με την κυβέρνηση της ΝΔ και του Μητσοτάκη –που τάχα θα ερχόταν ως ο «έλληνας Ερντογάν» – βαραίνει το αμερικάνικο συμφέρον της διατήρησης και των δύο νατοϊκών πυλώνων στην περιοχή και μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναζητά ρόλους και εκφράζει επιδιώξεις.
Το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης έχει άμεσες επιπτώσεις πάνω στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία καθώς η πλήρης ευθυγράμμιση της κυβέρνησης της ΝΔ και των υπόλοιπων κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ ) με τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ –ΝΑΤΟ στην περιοχή από την μία γεννάει σοβαρούς κινδύνους για εμπλοκή σε πολεμικές συγκρούσεις και την μετατροπή του λαού σε «κρέας για τα κανόνια» ενώ από την άλλη διαμορφώνει ένα αντιδραστικό πολιτικό πλαίσιο με το φούντωμα του εθνικισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του ανοιχτού φασισμού.
Η υποταγή στην μόνιμη επιτροπεία των ιμπεριαλιστών της ΕΕ έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα την κλιμάκωση της επίθεσης στο ήδη χαμηλό βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, στην καταλήστευση των παραγωγικών και πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, στο ξεπούλημα των «φιλέτων» στο ξένο κεφάλαιο, στο όνομα της «ανάπτυξης» και των «νέων θέσεων εργασίας» που θα φέρει.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό «προσαρμόζονται» και οι επιδιώξεις της ντόπιας άρχουσας τάξης τόσο για τους όρους της ταξικής-πολιτικής κυριαρχίας της στο εσωτερικό της χώρας όσο και του ρόλου της στην περιοχή.
Βασικοί άξονες «ανάπτυξης» για τη ντόπια κεφαλαιοκρατία και πάντα σε άμεση πρόσδεση στο ξένο κεφάλαιο αποτελούν ο τουρισμός, οι ενεργειακοί κόμβοι και το διαμετακομιστικό εμπόριο, υποβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο την όποια παραγωγική υποδομή υπάρχει. Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις κλεισίματος εργοστασίων όπως της “Frigoglass” στην Πάτρα και της “ΒΛΑΧΑΣ” στο Πλατύ Ημαθίας, ενώ με αφορμή τα προβλήματα στην “Creta Farms” αποκαλύπτεται, από την κυβέρνηση και τον Α. Γεωργιάδη, ότι υπάρχει ένας μακρύς κατάλογος 170 μεγάλων «προβληματικών» εταιρειών για τις οποίες απαιτείται «ειδική μεταχείριση».
Με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη ΝΔ μπαίνει σε άμεση εφαρμογή η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ άλλη μία πολιτική ξεπουλήματος της μεγαλύτερης παραγωγικής μονάδας της χώρας, στρατηγικής σημασίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλες οι λεγόμενες «εμβληματικές» επενδύσεις από το Ελληνικό-καζίνο, μέχρι τις Σκουριές στην Χαλκιδική, τις ανεμογεννήτριες στα Άγραφα, τις εξορύξεις στην Ήπειρο, την παραχώρηση έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων στην Κρήτη έχουν σαν κοινά τους χαρακτηριστικά το ξεπούλημα στο ξένο κεφάλαιο στο οποίο παραχωρούνται γη, θάλασσα, αέρας, βουνά και υπέδαφος της χώρας για εκμετάλλευση με ληστρικούς οικονομικούς όρους και σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία και την ζωή του λαού. Κοινό επίσης χαρακτηριστικό η συμμετοχή μερίδων του ντόπιου κεφαλαίου σε αυτή την ληστεία σε βάρος του λαού και της χώρας μέσα από την οποία σκοπεύουν στην αύξηση της κερδοφορίας τους και την βελτίωση της θέσης και του ρόλου της στην περιοχή.
Από την άλλη μεριά η θέση του εργαζόμενου λαού συνεχώς χειροτερεύει κάτω από το αντιδραστικό πολιτικό πλαίσιο και τους αλλεπάλληλους κύκλους επίθεσης που υφίσταται από αστικές κυβερνήσεις, ιμπεριαλιστές, ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Οι μισθοί, τα μεροκάματα, οι συντάξεις καθηλωμένα στα πιο χαμηλά επίπεδα, με την φτώχεια και την εξαθλίωση να σκεπάζει μεγάλα τμήματα του λαού τα οποία αδυνατούν να βγουν από αυτή την κατάσταση με τα επιδόματα της προηγούμενης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζουν να επιβιώνουν κάτω από το επίπεδο αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης. Η κοινωνική ασφάλιση και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μόνιμα στο στόχαστρο της ολικής κατάργησης κάθε δικαιώματος των εργαζόμενων σε καθολική και δωρεάν πρόσβαση, υποβαθμίζεται συνεχώς με στόχο να θησαυρίζουν ντόπιες και ξένες εταιρείες στο φάρμακο, στην υγεία και στην ασφάλιση. Οι εργασιακές σχέσεις κάτω από το βάρος των αρνητικών πολιτικών-ταξικών συσχετισμών και την έλλειψη ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος έχουν μετατραπεί σε βαριές αλυσίδες για όλους τους εργαζόμενους, με την κατάργηση βασικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οκτάωρο, πενθήμερο, δώρα και επιδόματα, υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, έχουν καρατομηθεί και «βασιλεύουν» η εργοδοτική αυθαιρεσία και οι εκβιασμοί, η τρομοκρατία και η εντατικοποίηση της δουλειάς, που φέρνουν τραυματισμούς και θανάτους σε δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» – εγκλήματα.
Η κατάσταση των εργαζόμενων είναι πολύ πιο κάτω από το επίπεδο και το κόστος ζωής που διαμορφώθηκε στην χώρα και αυτό είναι αποτέλεσμα της έντασης της εκμετάλλευσης και της απόσπασης με άμεσο και έμμεσο τρόπο τόσο απόλυτης όσο και σχετικής υπεραξίας. Αυτό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερο αποκλεισμό μεγάλων τμημάτων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας από αγαθά και υπηρεσίες άμεσης και πρώτης ανάγκης, ανακυκλώνοντας με τον τρόπο αυτό την φτώχεια και την ανέχεια από τις οποίες δεν μπορεί να βγει ο λαός παρά μόνο με μαζικούς εργατικούς-λαϊκούς αγώνες ανατρέποντας τους σημερινούς αρνητικούς συσχετισμούς και τις πολιτικές της επίθεσης.
Η λεγόμενη «μεσαία τάξη» η οποία αποτέλεσε και το «μήλο της έριδος» ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται και αυτή σε μία μετέωρη κατάσταση και μεγάλα τμήματά της, ιδιαίτερα αυτά που έχουν οικονομικές σχέσεις με τους εργαζόμενους συνεχίζουν την πτωτική τους πορεία και την φτωχοποίηση. Η προσπάθεια από την μεριά των κομμάτων της επίθεσης να συγκροτήσουν μία νέα αντιδραστική συμμαχία με τμήματα των μεσοστρωμάτων με αντάλλαγμα την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την φοροελάφρυνσή τους τελικά αφορά ένα μικρό τμήμα, το οποίο και μπορεί να ωφεληθεί από αυτές τις παραχωρήσεις, ενώ για το μεγαλύτερο μέρος η πορεία υποβάθμισης θα συνεχισθεί «παρακολουθώντας» την πορεία των εισοδημάτων των εργαζόμενων.
Το κόμμα της ΝΔ κέρδισε τις εκλογές και την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία με υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις προς πολλές πλευρές μέσα και έξω από την χώρα. Η ρητορική της «ανάπτυξης» μέσω των επενδύσεων που θα φέρουν «πολλές και καλά αμειβόμενες δουλειές» κυριάρχησε σε όλη την μακρά προεκλογική περίοδο από τις ευρωεκλογές του Μάη μέχρι τις εθνικές εκλογές του Ιούλη. Οι δεσμεύσεις της ΝΔ ότι μπορεί να προκαλέσει ένα «τσουνάμι» επενδύσεων στηριζόμενη, κατά βάση, στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων μέσω της κατάργησης κάθε «εμποδίου» για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, την πολιτική ξεπουλήματος κάθε πλουτοπαραγωγικού τομέα, κάθε παραγωγικής ή άλλης υποδομής και κάθε «φιλέτου» που υπάρχει σε αυτή την χώρα, στην κρατική καταστολή κάθε αντίδρασης και διεκδίκησης του λαού, μπορεί να έχουν βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα ειδικά σε περιπτώσεις «ώριμων» επενδύσεων όπως π.χ. το Ελληνικό-καζίνο ή στην περίπτωση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Κύριο χαρακτηριστικό αυτών των επενδύσεων οι ληστρικοί όροι και ο παρασιτικός χαρακτήρας τους με στόχο την άμεση και μεγάλη κερδοφορία του ξένου κεφαλαίου και συμπληρωματικά του ντόπιου. Από αυτές τις επενδύσεις όσες δουλειές προκύψουν θα έχουν τα χαρακτηριστικά που έχει ήδη προσδιορίσει ο Μητσοτάκης και η ΝΔ. Επταήμερη εργασία, ανατροπή του οκτάωρου ως «παρωχημένου», επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις εργασίας, μισθοί και μεροκάματα που θα υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας του κεφαλαίου, συνδικαλιστικό φακέλωμα και καταστολή στο όνομα της «τάξης και της ασφάλειας».
Η ΝΔ αυτή την περίοδο παρουσιάζεται ισχυρή πολιτικά και με πρόσφατο το εκλογικό αποτέλεσμα επιχειρεί να αιφνιδιάσει τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία με έναν καταιγισμό αντεργατικών-αντιλαϊκών νομοθετημάτων, δημιουργώντας έτσι το αντιδραστικό πλαίσιο που θα της επιτρέψει μία διακυβέρνηση όπως την έχει σχεδιάσει, υπηρετώντας το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές-προστάτες. Από την άλλη όμως οι διαψεύσεις των αυταπατών που η ίδια αφειδώς σκόρπισε τόσο στα οικονομικά ζητήματα όσο και στα ζητήματα των διεθνών σχέσεων, υποχρεώσεων και εξαρτήσεων θα οδηγήσουν σε κατάρρευση ενός ακόμη «αφηγήματος» των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης.
Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ που ηττήθηκε και στις τρείς τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις ( ευρωεκλογές, δημοτικές, περιφερειακές, εθνικές ) κατάφερε στις εκλογές της 7 Ιούλη να συγκεντρώσει ένα μεγάλο ποσοστό (31,5%) που από την μία «χρυσώνει το χάπι» των ηττών στις εκλογικές αναμετρήσεις και από την άλλη τον κάνει βασικό πολιτικό παράγοντα-πυλώνα του πολιτικού συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την διακυβέρνησή του προσέφερε σημαντικά στο σύστημα, «ξέπλυνε» την αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την δική του, ενίσχυσε τα δεσμά της οικονομικής-πολιτικής εξάρτησης με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου ενώ «διέπρεψε» στην εξάρτηση και την υποτέλεια προς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε βαθμό που να αναγνωρίζεται από όλους σαν η πιο φιλοαμερικάνικη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Η θέση του σήμερα στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ταυτόχρονα η προσπάθεια της διεύρυνσής του προς την κεντροαριστερά και της εγκατάλειψης ακόμα και σε επίπεδο τυπικών θέσεων κάθε αναφοράς που να θυμίζει «ριζοσπαστική αριστερά» αποτελεί στοιχείο του υπεύθυνου ρόλου του που σκοπεύει να διαδραματίσει στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος. Ήδη σαφή δείγματα της υπευθυνότητάς του εμφανίζονται τόσο με την ψήφιση Τασούλα για πρόεδρο της Βουλής όσο και της γενικότερης κοινοβουλευτικής και αντιπολιτευτικής του συμπεριφοράς. Το «αντιδεξιό» πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ καθώς τα αποτελέσματα των εκλογών της 7 Ιούλη έδειξαν ότι μπορεί να συσπειρώσει ψηφοφόρους αλλά και οπαδούς στην πολιτική του θα συνεχίσει να αποτελεί στοιχείο της φυσιογνωμίας του σπέρνοντας αποπροσανατολισμό σε εργαζόμενους και νέους.
Το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ίσως στην πιο κρίσιμη περίοδο της ύπαρξής του καθώς από την μία η αυτοδυναμία της ΝΔ και από την άλλη τα υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ το αφήνουν χωρίς «θεσμικό» ρόλο είτε σαν κυβερνητικό εταίρο είτε σαν κύριο φορέα της σοσιαλδημοκρατίας στην χώρα. Από την άλλη μεριά όμως οι δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα δεν θα εγκαταλείψουν έναν πολιτικό σχηματισμό που για δεκαετίες έχει προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στην άρχουσα τάξη και τους ιμπεριαλιστές. Σε κάθε κρίσιμη περίοδο θα είναι ένα «πρόθυμο» στήριγμα σε αντεργατικές –αντιλαϊκές πολιτικές και στην ένταση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Το ΜΕΡΑ25 συγκροτήθηκε σαν μία «δεξαμενή» δυσαρεστημένων από τον ΣΥΡΙΖΑ, η επιτυχία του να μπει στην Βουλή του δίνει την δυνατότητα να παίξει έναν πιο διευρυμένο ρόλο από αυτόν της «αντιπολίτευσης» στον ΣΥΡΙΖΑ και είναι σίγουρο ότι ο «μαρξιστής» Γ. Βαρουφάκης έχει στόχο να αποτελέσει έναν παράγοντα του συστήματος έστω με ορθολογικά «αντι-νεοφιλελεύθερα» χαρακτηριστικά. Η παρουσία του ΜΕΡΑ 25 στα πολιτικά πράγματα θα αποτελεί έναν παράγοντα νέων αυταπατών για το τι μπορεί να επιτευχθεί στα πλαίσια και στο έδαφος του συστήματος στων χώρα.
Το κόμμα του Βελόπουλου η «Ελληνική Λύση» αποτελεί έκφραση της αντιδραστικής επέλασης με αφορμή την «Συμφωνία των Πρεσπών» και το μεταναστευτικό ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε τον αντικαταστάτη του ανοιχτά φασιστικού μορφώματος της ΧΑ. Ο ρόλος του αντιδραστικός, αποτελεί εφεδρεία του συστήματος σε κάθε επίθεση στα δημοκρατικά και πολικά δικαιώματα και ήδη έδωσε «δείγμα γραφής» με την υπερψήφιση από την μεριά του της κατάργησης στου λαϊκού ασύλου στα ΑΕΙ.
3. Στην κατεύθυνση περαιτέρω εναρμόνισης του αστικού εκπαιδευτικού μηχανισμού με αυτές τις συνθήκες εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα, οι δυνάμεις του συστήματος προετοιμάζουν έναν καταιγισμό αντιδραστικών ανατροπών σε όλο το εύρος των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Η νεολαία βρίσκεται αντιμέτωπη με την κλιμάκωση της άγριας ταξικής επίθεσης στο δικαίωμά της στις σπουδές. Συνολικά οι ιθύνοντες επιδιώκουν να φορτώσουν στις πλάτες της νέας γενιάς τα αδιέξοδα του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού της κρίσης, της αποβιομηχάνισης και της μαζικής ανεργίας, κάνοντας τη να αποδεχτεί την απόρριψη από την εκπαιδευτική διαδικασία και το χαμήλωμα των απαιτήσεών της στην εργασία, τα πτυχία-κουρελόχαρτα, καθώς και την προσαρμογή της στο δόγμα της «δια βίου μάθησης», δηλαδή την εργασιακή ανασφάλεια και την ελαστική απασχόληση εφ’ όρου ζωής.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, στον δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με νομοθετήματα όπως του Γαβρόγλου και της Διαμαντοπούλου, διακηρύσσει σε όλους τους τόνους την ανάγκη «σύνδεσης της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας», για να προωθήσει την υποταγή της νεολαίας στην εργασιακή ζούγκλα που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Ιδιαίτερο βάρος σε αυτήν την κατεύθυνση αποκτούν τα σχεδιαζόμενα χτυπήματα στη μαθητική νεολαία του λυκείου, με το «εθνικό απολυτήριο» να διαμορφώνει ένα σχολείο-εξεταστικό κάτεργο και τη «βάση του 10» να επανέρχεται ενισχυμένη ως «κόφτης εισακτέων», που θα αναπροσαρμόζεται προς τα πάνω με τη συμβολή του καθηγητικού κατεστημένου. Σε ένα πλαίσιο ολοένα και μεγαλύτερης μετακύλισης του κόστους στις πλάτες των οικογενειών και με εκπαιδευτικούς πειθαρχημένους να καλούνται να παίξουν τον ρόλο του σύγχρονου παιδονόμου, τα μέτρα αυτά στοχεύουν ξεκάθαρα στον ταξικό αποκλεισμό της μεγάλης μάζας της νεολαίας των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων από την είσοδό της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την ίδια στιγμή που η «μαθητεία» και η εργασιακή σκλαβιά για τους νέους των ΕΠΑΛ προβάλλεται όλο και πιο έντονα ως «διέξοδος». Αντίστοιχο ξεσκαρτάρισμα προωθείται και στους κόλπους της σπουδάζουσας νεολαίας, με βάρβαρες νομοθετικές διατάξεις που επαναφέρουν τα όρια σπουδών και τις διαγραφές, τη διαμόρφωση ενός ασφυκτικού πλαισίου αναφορικά με τους όρους σπουδών και τον φοιτητικό συνδικαλισμό, την ένταση των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και τη συνολική προσαρμογή στις κατευθύνσεις της Μπολόνια. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή της ΝΔ να ξεκινήσει το νομοθετικό της έργο με τη χαριστική βολή στο Λαϊκό Άσυλο Αγώνων, ώστε να στρώσει το έδαφος για την αντιδραστική καταιγίδα, πόσο μάλλον όταν- παρά την αποσυγκρότηση της- η νεολαία παραμένει ένας αστάθμητος παράγοντας για τις δυνάμεις του συστήματος.
4. Για τα κόμματα που αναφέρονται στην Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα τα ποσοστά των εκλογών της 7 Ιούλη ήταν αρνητικά. Το ΚΚΕ καθηλώθηκε τόσο σε ψήφους όσο και σε ποσοστά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε μεγάλη μείωση ψήφων ενώ η ΛΑΕ κατέρρευσε. Όσο και εάν τα εκλογικά αποτελέσματα αντανακλούν με στρεβλό τρόπο τους πολιτικούς συσχετισμούς, καθώς οι εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο αποτελούν προνομιακό πεδίο των δυνάμεων του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα,, δεν μπορεί να παραγνωριστεί η σοβαρή υποχώρηση της πολιτικής επιρροής των κομμάτων που αναφέρονται στην Αριστερά. Ιδιαίτερα σε μία περίοδο που έχει αποκαλυφθεί ολοκάθαρα ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία βρίσκονται αντιμέτωποι από την μια πλευρά με την φτώχεια και την ανέχεια και από την άλλη με τους κινδύνους που εγκυμονούν από την ένταση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Η αδυναμία των κομμάτων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο εργατικό-λαϊκό κίνημα να αντιπαρατεθούν τόσο με το αντιδραστικό πολιτικό σκηνικό και τους πολιτικούς του φορείς και, κυρίως, να συμβάλουν στην ανάπτυξη αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης των εργαζόμενων και της νεολαίας, δεν είναι αποτέλεσμα της άμβλυνσης των ταξικών -πολιτικών αντιθέσεων, αλλά της βαθιά λαθεμένης πολιτικής τους κατεύθυνσης. Η οποία κινείται μέσα σε ρεφορμιστικά πλαίσια, με «ταξικές» κορώνες και ακτιβισμούς, σε πλαίσια «μεταβατικών» αυταπατών και κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Τα αρνητικά εκλογικά αποτελέσματα της 7 Ιούλη για δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και το εργατικό-λαϊκό κίνημα έχουν προκαλέσει διαφόρων ειδών αντιδράσεις και διεργασίες. Το ΚΚΕ συνεχίζει σταθερά στην «πεπατημένη» των κοινοβουλευτικών προτάσεων ήδη από τις πρώτες μέρες λειτουργίας του νέου κοινοβουλίου ενώ δεν φαίνεται διατεθειμένο να αλλάξει την πολιτική αυτοσυντήρησης και αναχωρητισμού από την ταξική πάλη αλλά την προσαρμόζει στις νέες συνθήκες. Στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς περισσεύουν από την μία η απογοήτευση και από την άλλη τα «σχέδια» και οι διεργασίες με καινούριες προτάσεις συνεργασίας, συντονισμού, κοινής δράσης κ.λπ. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω δυνάμεων είναι η έλλειψη αυτοκριτικής όχι τόσο για το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα όσο για την κατάσταση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, την εύκολη επικράτηση του αντιδραστικού πολιτικού κλίματος και της δεξιάς μετατόπισης, των αυταπατών που καλλιεργήθηκαν γύρω και πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η έλλειψη του στοιχείου της ουσιαστικής αυτοκριτικής σημαίνει ότι ο βασικός κορμός των λαθεμένων αντιλήψεων και πολιτικών κατευθύνσεων που οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση παραμένουν σε ισχύ και σήμερα αναζητούνται νέα σχήματα παρουσίασής τους. Μία τέτοια Αριστερά είναι πολύ πίσω από τις σημερινές ανάγκες και δεν μπορεί να οργανώσει και να αναπτύξει μαζικούς εργατικούς-λαϊκούς αγώνες που να αποκρούσουν τα κύματα της επίθεσης και να διεκδικήσουν δικαιώματα στην δουλειά και την ζωή.
Το βάρος της ανασυγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος σε αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική-αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση πέφτει στις αριστερές επαναστατικές δυνάμεις και στους λαϊκούς αγωνιστές που έχουν καθήκον να αναλάβουν την ευθύνη μίας τέτοιας κατεύθυνσης.
5. Για τα καθήκοντά μας
Α. Το ΚΚΕ(μ-λ) αποτελεί μία μικρού μεγέθους οργάνωση της επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς σε σχέση με τα καθήκοντα που έχει θέσει για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας. Οι σωστές εκτιμήσεις για τις πολιτικές-ταξικές εξελίξεις, η συνεπής συμμετοχή στην ταξική πάλη, οι κατευθύνσεις πάλης για να μετατραπούν σε υλική δύναμη που θα διαφοροποιήσουν τους συσχετισμούς μέσα στην Αριστερά και το εργατικό-λαϊκό κίνημα απαιτούν την σύνδεση με τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία και την οργανωτική της ανάπτυξη.
Ο στόχος της ανάπτυξης του ΚΚΕ(μ-λ) σε μία μαζική οργάνωση με ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία αποτελεί σημαντικό όρο για να προχωρήσουν και να έχουν απήχηση οι κατευθύνσεις, τόσο οι άμεσες όσο και οι μεσο-μακροπρόθεσμες. Η μαζική οργανωτική δουλειά γίνεται στην βάση της ταξικής πάλης και της ανάπτυξης των αγώνων και όχι σε μία αφηρημένη θεωρητική-ιδεολογική σφαίρα. Αυτό σημαίνει εμπλοκή στελεχών και μελών με τα εργατικά-λαϊκά προβλήματα, ανάδειξή τους, συγκεκριμένες προσπάθειες για την οργάνωση μετώπων πάλης σε χώρους δουλειάς, ζωής και σπουδών. Από την άλλη πλευρά όμως το πολιτικό καθήκον της οργανωτικής δουλειάς δεν μπορεί να αφήνεται στην τύχη του και τον «αυθορμητισμό» του κινήματος αλλά αποτελεί ευθύνη πρώτα και κύρια των στελεχών της οργάνωσης και των καθοδηγητικών της οργάνων.
Β. Παλεύουμε για να ανοίξει ο δρόμος του λαού. Για ένα αυτοδύναμο εργατικό-λαϊκό κίνημα στηριγμένο στις δικές του δυνάμεις, στην δική του οργάνωση, στα δικά του μέσα πάλης, στους δικούς του αγώνες. Για ένα εργατικό-λαϊκό κίνημα μέσα στο οποίο θα συγκροτείται και θα ισχυροποιείται η κατεύθυνση της αναμέτρησης. Η ανάδειξη του ανταγωνιστικού και ασυμφιλίωτου χαρακτήρα των πολιτικών-ταξικών αντιθέσεων ανάμεσα στον εργαζόμενο λαό και τους εχθρούς του (αστικές κυβερνήσεις-κεφάλαιο-ιμπεριαλιστές) αποτελεί μία κρίσιμη προσπάθεια που θα δημιουργήσει τους όρους για την ανατροπή της κυριαρχίας των αστικών, μικροαστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό και ευρύτερα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Κόντρα στις λογικές των αυταπατών κάθε είδους, στις λογικές της ανάθεσης και του ακίνδυνου για το σύστημα ακτιβισμού οφείλουμε να συμβάλουμε στην ολόπλευρη συμμετοχή των εργαζόμενων και της νεολαίας στην πάλη ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Στην ανάδειξη του οργανωμένου εργατικού-λαϊκού παράγοντα σαν του μοναδικού υποκειμένου που μπορεί να βάλει φρένο στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, του πολιτικού της προσωπικού και των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να ανοίξει ο δρόμος της Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού.
1. Αντίσταση στην καπιταλιστική επίθεση, οργάνωση των αγώνων και των διεκδικήσεων για το δικαίωμα στην δουλειά και τη ζωή. Η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΕΒ και συνολικά η εργοδοσία, η Ε.Ε και οι εκπρόσωποι του ξένου ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου έχουν κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις τους να συνεχίσουν την επίθεση και να ξεθεμελιώσουν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση που έχει απομείνει, να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς απόλυτης ταξικής-πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στους εργαζόμενους, στους οποίους το μόνο «δικαίωμα» που θα αναγνωρίζεται είναι να ευχαριστούν τον εργοδότη τους που τους «έχει στην δουλειά». Η επίθεση θα κλιμακωθεί ολομέτωπη και σε όλους τους τομείς τόσο στον ιδιωτικό όσο και τον δημόσιο και δεν θα αφήσει έξω κανέναν εργαζόμενο είτε παλιό, είτε νέο, είτε μόνιμο, είτε ελαστικά απασχολούμενο.
Στην πρώτη γραμμή της επίθεσης είναι οι εργασιακές σχέσεις και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας με στόχο την πλήρη ανατροπή του 8ωρου-5ήμερου-40ωρου και την επιβολή ενός ωραρίου εργασίας που θα χαρακτηρίζεται απόλυτα από τα συμφέροντα της εργοδοσίας αδιαφορώντας για τις αντοχές, την υγεία, την ασφάλεια, την ίδια την ζωή των εργαζομένων. Η κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων με υποχρεωτική εφαρμογή και η αντικατάστασή τους από επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις εργασίας στόχο έχει μέσα από την απειλή και τον εκβιασμό της απόλυσης να επιβάλει ωράρια-μισθούς και μεροκάματα-συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας σε βάρος των εργατικών συμφερόντων. Η πάλη για σταθερή δουλειά με δικαιώματα και αμοιβές που να καλύπτουν το κόστος της ζωής αποτελεί ένα κρίσιμο μέτωπο που μπορεί να ενοποιήσει το σύνολο της εργατικής τάξης και όλων των εργαζόμενων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Η κοινωνική ασφάλιση και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εργαζόμενων, συνταξιούχων και όλου του λαού αποτελεί μόνιμο στόχο του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων καθώς επιχειρούν συνεχείς ανατροπές με αποτέλεσμα την όλο και μεγαλύτερη διεύρυνση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, την μείωση των συντάξεων κύριας και επικουρικής ασφάλισης, την συνεχή αύξηση του κόστους του εργαζόμενου λαού στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την παράδοση ασφάλισης και περίθαλψης στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Την μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης, της σύνταξης και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από συλλογικό δικαίωμα του εργαζόμενου λαού σε προσωπική-ιδιωτική υπόθεση.
Στις προγραμματικές δηλώσεις της η κυβέρνηση της ΝΔ απέφυγε συστηματικά να αναφερθεί έστω σε πλευρές αυτών που σχεδιάζει, γεγονός που σημαίνει ότι η προετοιμασία της επίθεσής της στον τομέα αυτόν θα έχει πρωτόγνωρο βάθος και έκταση σε βάρος των εργαζόμενων και των συνταξιούχων. Ήδη επιτροπή «σοφών» εξετάζει τα ζητήματα της επικουρικής ασφάλισης πράγμα που σημαίνει ότι θα είναι ο πρώτος στόχος της επίθεσης. Ενώ ταυτόχρονα τόσο μέσω της μη απόδοσης ΑΜΚΑ όσο και εγκυκλίων του υπουργείου υγείας προς τα νοσοκομεία και άλλους φορείς περίθαλψης γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί το δικαίωμα πρόσβασης στην υγεία για τους μετανάστες. Η πάλη για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης ως συλλογικό δικαίωμα όλων των εργαζόμενων και η καθολική και δωρεάν πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της υγειονομικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αποτελούν κρίσιμους στόχους πάλης για έλληνες και μετανάστες εργαζόμενους.
Η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων παραγωγικών και στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεων όπως ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ και ΔΕΗ αποτελεί βασικό στόχο της κυβέρνησης της ΝΔ και αυτό το ονομάζει «μεταρρύθμιση» για να πετύχει αύξηση των επενδύσεων και της περιβόητης ανάπτυξης που θα παραμείνει βασισμένη στο ξεπούλημα στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο από την μία πλευρά και στην ένταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων από την άλλη. Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν σαν άμεσες επιπτώσεις από την μία την αύξηση των τιμών σε ρεύμα, φυσικό αέριο, καύσιμα καθώς και την χειροτέρευση των όρων δουλειάς και αμοιβών για τους εργαζόμενους στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Η πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δεν επιλέγει σε ποιόν καπιταλιστή ( κρατικό, ξένο ή ντόπιο κεφάλαιο ) θα βρίσκεται η ιδιοκτησία μίας επιχείρησης αλλά εναντιώνεται στην χειροτέρευση των όρων δουλειάς των εργαζόμενων και στο ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Το σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ιδιαίτερα σήμερα εποχή ολομέτωπης επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατά κτήσεις των εργαζόμενων επιχειρεί να καταργήσει κάθε συνδικαλιστική ελευθερία που δίνει την δυνατότητα στους εργαζόμενους να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στην αυθαιρεσία του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση της ΝΔ και υπουργός εργασίας ήδη σχεδιάζουν νέο συνδικαλιστικό νόμο με πλήρες ηλεκτρονικό φακέλωμα συνδικάτων και συνδικαλισμένων εργατών, με έλεγχο από το Υπουργείο των εκλογών στα συνδικάτα- σωματεία- συλλόγους εργαζομένων και με εισαγωγή των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών για την κήρυξη απεργίας. Παίρνοντας την σκυτάλη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που προώθησε την πολιτική της απόλυτης πλειοψηφίας (50%+1) η κυβέρνηση της ΝΔ θέλει να επιβάλει ένα καθεστώς όπου η κήρυξη απεργίας θα είναι εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη. Στόχος οι εργάτες και οι εργαζόμενοι να χάσουν ην δυνατότητά τους να αντιστέκονται και να διεκδικούν και τα σωματεία να μετατραπούν ολοκληρωτικά σε γραφειοκρατικούς οργανισμούς που θα συνδιαλέγονται και θα υποτάσσονται στην εργοδοσία. Η κυβέρνηση και το υπουργείο αξιοποιούν, για να προωθήσουν την επίθεσή τους, την διαλυτική κατάσταση που βρίσκεται το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με την ανυπαρξία μαζικών κινητοποιήσεων και τις εκατέρωθεν προσφυγές στην αστική δικαιοσύνη για διορισμό διοικήσεων είτε ομοσπονδιών είτε στην ΓΣΕΕ. Η πάλη για να γίνουν τα πρωτοβάθμια σωματεία μαζικά όργανα πάλης στα χέρια των εργατών κόντρα στην αστική και ρεφορμιστική κυριαρχία, ενάντια στην κυβερνητική-κρατική παρέμβαση αποτελεί ζωτικής σημασίας ζήτημα για την δυνατότητα της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων συνολικά να παλεύουν και διεκδικούν τα δικαιώματά τους στην δουλειά και την ζωή.
2. Στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού της χώρας μας αποτελεί η ένταση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης καθώς μέσα από εκεί εξασφαλίζει τόσο την κυριαρχία της πάνω στον εργαζόμενο λαό όσο και την αύξηση της κερδοφορίας της. Τα ιμπεριαλιστικά δεσμά από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σφίγγουν όλο και περισσότερο και τα βάρη των συνεπειών τους φορτώνονται στον λαό και τη νεολαία. Με την ένταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, το κτύπημα στα δικαιώματα στην δουλειά, στις σπουδές και τις πολιτικές ελευθερίες, με την μετατροπή της χώρας σε βάση πολεμικών εξορμήσεων των ιμπεριαλιστών ενάντια στους ανταγωνιστές τους φέρνοντας όλο και πιο κοντά τον κίνδυνο πολεμικών συγκρούσεων.
Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει στόχο να αναβαθμίσει το επίπεδο των σχέσεων εξάρτησης που της άφησε ως «προίκα» ο ΣΥΡΙΖΑ και να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων, αφήνοντας κατά μέρος όλες τις αντιθέσεις και αντιρρήσεις που είχε διατυπώσει σε πολιτικό-οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο όσο ήταν στην αντιπολίτευση. Η ένταση του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών και τα γενικότερα πολιτικά-οικονομικά αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης από τις υποταγμένες ντόπιες αστικές τάξεις αλλά επιβάλλον ακόμα μεγαλύτερη υπακοή ακόμα μεγαλύτερη ευθυγράμμιση. Ήδη τα πρώτα «δείγματα γραφής» της κυβέρνησης έχουν δοθεί τόσο προς τους Αμερικάνους όσο και προς τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την πολιτική που σκοπεύει να ακολουθήσει. Εξάλλου το κόμμα της ΝΔ είναι από τη φύση του το κόμμα του «ανήκομε στην Δύση» και στυλοβάτης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση αποτελεί για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία δική τους υπόθεση με ταξικό-πολιτικό περιεχόμενο και καθολικό χαρακτήρα, καθώς δεν αφορά μόνο την μετατροπή της χώρας σε βάση πολεμικών εξορμήσεων και συγκρούσεων αλλά επεκτείνεται από την άμεση πολιτική παρέμβαση μέχρι την οικονομική απομύζηση, την καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πόρων με την ταυτόχρονη καταστροφή του περιβάλλοντος της υγείας και της ζωής του λαού.
Σε «αντιστάθμισμα» της έντασης των δεσμών της εξάρτησης η ντόπια άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό καθώς και κάθε είδους απολογητής αυτού του συστήματος προωθούν τον εθνικισμό και το μίσος προς τους γειτονικούς λαούς και τους μετανάστες έτσι ώστε να προωθήσουν από την μία πλευρά τις ιδιαίτερες επιδιώξεις τους για αναβαθμισμένη θέση και ρόλο ενώ από την άλλη να αποπροσανατολίσουν τον λαό από τους πραγματικούς του εχθρούς του, τους ιμπεριαλιστές φονιάδες των λαών.
Η αντιιμπεριαλιστική πάλη ενάντια σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ οφείλει να αναπτύξει την διεθνιστική της αλληλεγγύη πρώτα και κύρια με τους γείτονες λαούς σε αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση ενάντια στους ντόπιους εθνικισμούς και την μισαλλοδοξία.
Είναι γεγονός ότι η αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού μας έχει υποχωρήσει όπως και συνολικά η πάλη του εργατικού-λαϊκού κινήματος και περηφανεύεται ο Δένδιας στις ΗΠΑ ότι ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα έχει γίνει μειοψηφικός και περιθωριακός. Συμβολή σε αυτή την επιτυχία του συστήματος έχει τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ με όλη του την κυβερνητική πολιτική όσο και τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς που όταν δεν στέκονται εχθρικά στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, τον υποτιμούν και τον υπονομεύουν. Αφήνοντας με αυτό τον τρόπο ελεύθερο το πεδίο δράσης για τις ντόπιες αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τα αισθήματα του λαού ενάντια στους επικυρίαρχους της χώρας, να αποπροσανατολίσουν και να μετατρέψουν σε μίσος προς άλλους λαούς τις διαθέσεις για Ανεξαρτησία από ξένους προστάτες.
Το ΚΚΕ(μ-λ) πρωτοστατεί και οφείλει να καταβάλει ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες στην πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και του ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους. Από την πάλη ενάντια στην ύπαρξη και την επέκταση των στρατιωτικών βάσεων ΗΠΑ –ΝΑΤΟ μέχρι την συμμετοχή στα πολεμικά σχέδια και τις εξορμήσεις των ιμπεριαλιστών. Από την πάλη ενάντια στην ΕΕ και τις ληστρικές συμβάσεις για τον εργαζόμενο λαό και την χώρα μέχρι το ξεπούλημα στο ξένο κεφάλαιο όλης της περιουσίας που δημιούργησε ο εργαζόμενος λαός με την δουλειά του. Για την αποτροπή του κινδύνου πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή και ιδιαίτερα με τον Τούρκικο λαό κόντρα στις επιδιώξεις των ντόπιων αστικών τάξεων. Για την διεθνιστική αλληλεγγύη και την φιλία των λαών για ένα αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που θα βάλει φραγμό στην επιχείρηση μετατροπής των λαών σε «κρέας για τα κανόνια» των ιμπεριαλιστών. Για την ανάγκη και την δυνατότητα του λαού μας και όλων των λαών να ζουν χωρίς ιμπεριαλιστές προστάτες-επικυρίαρχους.
3. Η κυβέρνηση της ΝΔ εγκαινίασε την κυβερνητικής της θητεία με την πλήρη νομοθετική κατάργηση του λαϊκού ασύλου στα ΑΕΙ και την ένταση της αστυνομοκρατίας με το δόγμα «τάξη και ασφάλεια» ενώ προετοιμάζει την κλιμάκωση της κρατικής καταστολής με την ανασύσταση της ομάδας «Δέλτα», συνολικά την ενίσχυση των υφιστάμενων και τη δημιουργία νέων πραιτοριανών του συστήματος (τομέας που πέφτουν λεφτά και γίνονται «προσλήψεις»…) για το χτύπημα των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων.
Οφείλουμε να έχουμε καθαρό ότι στον κόσμο της καπιταλιστικής επίθεσης και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας η οργάνωση και οι αγώνες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας είναι παράνομοι και η ανοχή απέναντί τους μηδενική. Η πραγματική «ανομία» για το σύστημα της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, τις οποίες θέλει να τσακίσει και να καταργήσει. Στρατηγικός στόχος του συστήματος τόσο στην χώρα μας όσο και σε διεθνή κλίμακα ο πολιτικός και ιδεολογικός αφοπλισμός του λαού έτσι ώστε να υποταχτεί ευκολότερα και χωρίς αντιστάσεις στις επιδιώξεις του. Για αυτό μαζί με την κρατική καταστολή και τρομοκρατία επιστρατεύεται τόσο ο αντικομουνισμός όσο και η προώθηση κάθε αντιδραστικής και μεταφυσικής θεωρίας για στηρίξει ιδεολογικά το βάρβαρο αυτό σύστημα.
Ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία σε κάθε τους κίνηση, σε κάθε οργανωμένη προσπάθεια ανάπτυξης αγώνων θα συναντούν την αστυνομοκρατία και την καταστολή ενώ η φασιστικοποίηση της πολιτικής και δημόσιας ζωής θα αποτελεί τον κεντρικό άξονα άσκησης πολιτικής από την μεριά της κυβέρνησης και συνολικά των δυνάμεων του συστήματος.
Η πάλη για πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες κόντρα στην επιβολή της «σιγής νεκροταφείου» που επιδιώκει η κυβέρνηση της ΝΔ είναι συνδεδεμένη με τους αγώνες για το δικαίωμα στην δουλειά και την ζωή. Αφορά την δυνατότητα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας να μπορούν να οργανώνουν την πάλη τους, να αντιστέκονται και να διεκδικούν. Αυτή την δυνατότητα καμία αστική κυβέρνηση δεν πρόκειται να την παραχωρήσει αλλά θα κατακτηθεί με επίμονους και μαζικούς αγώνες, με οργάνωση στους χώρους δουλειάς, ζωής και σπουδών, με την ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση στα επίπεδα που απαιτεί η εποχή μας.
Γ. Για τις Συνεργασίες και την Κοινή Δράση
Η σημερινή περίοδος επιτάσσει για τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και το εργατικό-λαϊκό κίνημα να συμβάλλουν στην συγκρότηση όρων ανάπτυξης του κινήματος του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Αυτή η αναγκαιότητα είναι ζωτικής σημασίας για τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα και δεν υπάρχουν δρόμοι διαφυγής από αυτό το καθήκον. Το ΚΚΕ(μ-λ) παρότι από πολλές πλευρές κατηγορείται ως «ανθενωτικό» θα συνεχίσει να επιμένει τόσο στην ανάγκη των πολιτικών συνεργασιών όσο και στην αναγκαιότητα της κοινής δράσης μέσα στο κίνημα και για τις ανάγκες του κινήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε την ΛΑ-ΑΑΣ σαν σχήμα πολιτικής συνεργασίας και την συγκρότησή της σε σύνδεση με τα εργατικά-λαϊκά προβλήματα και μαζικής δράσης σε αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική-αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση. Στην συμμετοχή στην λειτουργία και την δράση της λαϊκών αγωνιστών που συμφωνούν με το πολικό της πλαίσιο, εκτός των δύο οργανώσεων [ ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ ] που κατά βάση σήμερα την συγκροτούν. Ταυτόχρονα όμως επιμένουμε και θα επιμείνουμε σε πρωτοβουλίες κοινής δράσης, τόσο σε γενικά πολιτικά ζητήματα όσο και σε τοπικά, παρ’ όλο που οι γενικότερες συνθήκες –ιδιαίτερα στον χώρο της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς– είναι αρνητικές και κάνουν δύσκολη την επίτευξη των προσπαθειών αυτών. Ωστόσο, εμείς –και με δεδομένη την οξύτητα της επίθεσης– πρέπει να επιδιώξουμε, ισχυροποιώντας το δικό μας συσχετισμό στα πλαίσια του κινήματος, να «σύρουμε» δυνάμεις προς την κατεύθυνση της κοινής δράσης.
15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2019
