Καθώς η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναλάβει την ψήφιση και την προώθηση του τρίτου Μνημονίου και το κέντρο Τσίπρα επιχειρεί τις απαιτούμενες αναδιαμορφώσεις μέσα στο κόμμα και στην κυβέρνηση για να προχωρήσει σε αυτή την κατεύθυνση, το κόμμα και η κυβέρνηση παύουν να αποτελούν «ασφαλές καταφύγιο» για όσους ήθελαν να το θεωρούν έτσι. Παύουν να είναι τα «πολιτικά εργαλεία» που μια σειρά δυνάμεις, μέσα και έξω από το ΣΥΡΙΖΑ, τα επικαλούνταν -ανοιχτά ή όχι- ως αυτά (με) τα οποία θα προωθούσαν ή τουλάχιστον θα ξεκινούσαν τα εναλλακτικά μεταβατικά τους προγράμματα. Οι δυνάμεις αυτές μένουν έτσι έκθετες στην πραγματικότητα που αναδείχτηκε από τις 13/7 οπότε ανακοινώθηκε η νέα συμφωνία και αναζητούν κάλυψη. Έκαναν πως «δεν καταλαβαίνουν» εδώ και πολύ καιρό. Όχι μόνο τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και τους τελευταίους έξι μήνες της διαπραγμάτευσης. Ακόμα και το βράδυ της Κυριακής 5 Ιουλίου, όταν ο Τσίπρας καλούσε τις δυνάμεις του «ναι» να πάνε όλοι μαζί για τη νέα συμφωνία.
Σε αυτές τις δυνάμεις κεντρική θέση έχει η «Αριστερή Πλατφόρμα» (Α.Π.) που αναμφίβολα καθώς κυλάνε οι μέρες πιέζεται ολοένα και περισσότερο να πάρει θέση. Να εξηγήσει τι «είχε καταλάβει λάθος» και όλα αυτά τα χρόνια συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός κόμματος που «αν έφτανε η ώρα του» (που ήρθε) το μόνο που θα μπορούσε πράγματι να κάνει θα ήταν να υπηρετήσει την επίθεση του συστήματος, τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο. Ή να εξηγήσει έστω τι «είχε καταλάβει λάθος» και εδώ και έξι μήνες διαβεβαιώνει καθημερινά το λαό πως η κυβέρνηση «δεν θα υπογράψει Μνημόνιο» και ότι «θα κάνει μια συμφωνία συμβατή με το πρόγραμμά της» (αυτό που θα «έσκιζε τα Μνημόνια» ή έστω το «πρόγραμμα ανακούφισης-Θεσαλοννίκης»). Και σε αυτή τη βάση της αυτοκριτικής που θα κάνει να χαράξει τη νέα της γραμμή και τις αντίστοιχες σε αυτή τη γραμμή οργανωτικές της επιλογές που θα τη διαχωρίζουν προφανώς από τη μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και θα της επιτρέπουν να παλέψει τους (όποιους) στόχους θεωρεί ότι έχει ανάγκη ο λαός.
Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα κάνει (πιο σωστά τι θα αναγκαστεί να κάνει) τελικά η Α.Π. στην πραγματικότητα που αποκαλύφθηκε και εξελίσσεται. Δεν ξέρουμε αν και πόσο βραχύ ή μακρύ βίο μπορεί να έχει σαν τέτοια από εδώ και μπρος. Εκείνο που με βεβαιότητα γνωρίζουμε είναι ότι δεν πρόκειται να καταθέσει ούτε ίχνος αυτοκριτικής για τις ως τώρα πολιτικές της επιλογές. Και αυτό που μέχρι τώρα κάνει είναι να συνεχίζει να εμφανίζει –σε πείσμα όλων των πραγματικών και βοερών δεδομένων- τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την κυβέρνηση ως «καταφύγιο» και «εργαλείο» για το λαό και τη χώρα. Στην πραγματικότητα, ψάχνει απεγνωσμένα να γλιτώσει την αναγνώριση της «έκθεσής» της. Γιατί καθόλου δεν σκοπεύει να αλλάξει ρότα και να παλέψει μέσα στο λαό και με το λαό απέναντι στην επίθεση και τις δυνάμεις που την έχουν εξαπολύσει.
Πρόγραμμα χωρίς φορέα!
Από τις 13/7 και όλες τις επόμενες μέρες –και όταν τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ που ανήκουν στην Α.Π. καταψήφιζαν τα «προαπαιτούμενα» στη Βουλή- ο Λαφαζάνης και οι συν αυτώ έδιναν σε όλους τους τόνους όρκους πίστης στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση! Δήλωναν ξανά και ξανά πως τη «στηρίζουν ολόθερμα» και ουσιαστικά υπαινίσσονταν ότι η υπογραφή της συμφωνίας δεν είναι παρά μια «στραβοτιμονιά» που πολύ σύντομα μπορεί να διορθωθεί! Όταν ο Τσίπρας (τους) ξεκαθάρισε δημόσια πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» και ουσιαστικά απαίτησε ή συμμόρφωση στη μνημονιακή ρότα ή αποχώρησή τους από το κόμμα, υποχρεώθηκαν να επιχειρήσουν απάντηση.
Με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο την απάντηση αυτή έδωσε ο Π. Λαφαζάνης (Π.Λ.) στην εκδήλωση της «Ίσκρα» στον Πανελλήνιο στις 27/7. Πυρήνας αυτής της «απάντησης» δεν είναι άλλος από το μεταβατικό πρόγραμμα της Α.Π.: έξοδος από το ευρώ και «εθνικό νόμισμα», εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων («στρατηγικών») επιχειρήσεων, αποκατάσταση της νομιμότητας και του ελέγχου στα ΜΜΕ και η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Αυτοί οι άξονες, λέει ο Π.Λ. και συνολικά η Α.Π., συγκροτούν την εναλλακτική «που είχε και έχει» η κυβέρνηση και την οποία εναλλακτική, λέει ο Π.Λ., «μάλλιασε η γλώσσα μας» να την υποστηρίζουμε μέσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ όλους τους προηγούμενους μήνες!
Το ότι η κυβέρνηση, παρ’ όλο που «μάλλιασε η γλώσσα τους», απέρριψε αυτήν την «εναλλακτική» και μπήκε ανοιχτά πια στην οδό των μνημονίων και της επίθεσης στο λαό δεν λέει και δεν σημαίνει τίποτε για τον Π.Λ. και την Α.Π. Και γι’ αυτό ο Π.Λ. συνεχίζει να προτείνει στην κυβέρνηση αυτή την εναλλακτική, προφανώς γιατί θεωρεί ότι η κυβέρνηση μπορεί και να τη δεχτεί! Αυτή η «αγέρωχη» στάση του μας βάζει στον πειρασμό να θέσουμε μερικά ρητορικά ερωτήματα:
-Ευρώ, δολάρια ή μήπως ρούβλια θα είναι το συναλλαγματικό απόθεμα στο οποίο θα βασιστεί το κόψιμο του νέου εθνικού νομίσματος μιας και για να έχει αντίκρισμα -και καθώς οι υπό «εθνικοποίηση» τράπεζες είναι κουφάρια- πρέπει οπωσδήποτε σε κάποια βάση να στηρίζει την ισχύ του;
- Είναι «σύμφωνοι» με αυτό το σχέδιο οι ιμπεριαλιστές (Ευρωπαίοι ή Αμερικάνοι ή Ρώσοι) που θα δώσουν το απαραίτητο συναλλαγματικό απόθεμα; Είναι, λόγου χάρη, σύμφωνοι οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί για μια τέτοια προοπτική και με τι όρους; Και αν αυτοί είναι σύμφωνοι, είναι επίσης σύμφωνες οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ (που απουσιάζουν παντελώς ως παράγοντες που «μπορεί» και να αντιδράσουν από όλα τα μεταβατικά σχέδια); Πόσω μάλλον, είναι σύμφωνοι οι Αμερικανονατοϊκοί στην εκδοχή της στήριξης του νέου νομίσματος από το ρούβλι ακόμα και αν υποθέταμε ότι ο Πούτιν θα έβρισκε λόγο να ανοίξει τέτοιο μέτωπο με τη Δύση;
- Και, τέλος (παραλείποντας πολλά άλλα ερωτήματα που προκαλεί η «εναλλακτική» της Α.Π.), είναι σύμφωνη με αυτό το σχέδιο η αστική τάξη της Ελλάδας; Θα το παρακολουθήσει να εξελίσσεται με ουδετερότητα και αδιαφορία ή θα επέμβει με όλους τους μηχανισμούς της (τα κόμματά της, το κράτος της, τους θεσμούς ελέγχου που διαθέτει στην οικονομία κ.ο.κ.) για να μην το αφήσει ούτε να ξεκινήσει;
Δεν θα καταναλώσουμε εδώ άλλο χώρο για να δείξουμε πως η εναλλακτική της Α.Π. δεν υπάρχει! Γιατί δεν «αφορά», δεν αντιστοιχεί ούτε στα ταξικά συμφέροντα της αστικής τάξης ούτε του λαού. Γιατί είναι μια κατασκευή που το μόνο που μπορεί να θυμίζει από την Ιστορία του κινήματος είναι ο μικροαστικός σοσιαλισμός που σχεδίαζε ο Προυντόν και μάλιστα σε συνθήκες που το «ελληνικό ζήτημα» αναδείχτηκε διεθνώς σε οξυμένο ζήτημα γεωπολιτικής αντιπαράθεσης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης, σε κρίσιμο κρίκο των αμερικανονατοϊκών σχεδίων πολέμων και επέκτασής τους προς την Ανατολή.
Ένα και μόνο ένα είναι τελικά το πραγματικό πολιτικό συμπέρασμα από την κυβερνητική περιπέτεια που έζησε τους έξι τελευταίους μήνες αυτή η εναλλακτική στα μυαλά των στελεχών της Α.Π. και όχι μόνο σε αυτούς: Η οριστικοποίηση της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις της επίθεσης των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου άφησε ορφανή την εναλλακτική τους! Γιατί όσο αυτή η οριστικοποίηση «καθυστερούσε» είχαν τη δυνατότητα να έχουν και να σπέρνουν τις πιο ολέθριες αυταπάτες για τη «ρήξη» που υπηρετούν και προωθούν για το λαό και τη χώρα.
Βέβαια η Α.Π. το μόνο που έχει να κάνει με βάση τα θεμελιώδη πολιτικά χαρακτηριστικά της είναι να συνεχίσει να υποστηρίζει την «εναλλακτική» της, να συνεχίσει να αναζητά το φορέα που θα την υλοποιήσει! Γι’ αυτό, με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο που είχε ως τώρα έχει γαντζωθεί στο δημοψήφισμα και στο 61,3% του «όχι», επιχειρώντας να το εμφανίσει ως διαπραγματευτικό της ατού. Αγνοεί και ξεχνά οτιδήποτε πριν και μετά το δημοψήφισμα και έτσι θέλει να το εμφανίζει ως επιτυχία της, ως βάση αναφοράς της.
Στην ουσία το χρησιμοποιεί στον εσωκομματικό συσχετισμό για να επιμείνει στην αυταπάτη της αναζήτησης μιας κυβερνητικής πολιτικής που θα «δικαιώσει το όχι» και ταυτόχρονα με το σύνθημα αυτό ρυμουλκεί πολιτικά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το καλύτερο που θα μπορούσε να της συμβεί θα ήταν να της επιτραπεί (σε αυτήν αλλά και σε άλλους ανάλογους εντός ΣΥΡΙΖΑ που «ανακάλυψαν» μετά τις 13/7 πως κάτι δεν πάει καλά…) να παραμείνει στο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας την άδεια να προβάλει το μεταβατικό της σχέδιο και την «προοπτική» της περιβόητης «ρήξης». Εκτιμούμε πως μια τέτοια εξέλιξη είναι η λιγότερο πιθανή, μιας και η αγριότητα της κατάστασης απαιτεί έναν «νέο και καθαρό» ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό εκφράζεται και με τις απαιτήσεις για ΕΔΕ και τις μηνύσεις απέναντι στα σχέδια Βαρουφάκη να «χακάρει» τη γενική γραμματεία εσόδων. Σχέδια που ουσιαστικά αναδεικνύουν την πραγματική –γελοιογραφική- διάσταση και του ανάλογου μεταβατικού σχεδίου της Α.Π., όσο και αν η τελευταία θέλει να διαχωρίζεται από την περίπτωση Βαρουφάκη.
Το αν και πώς κατά συνέπεια η Α.Π. θα πάρει τη «σοβαρότητά» της και θα επιχειρήσει μια νέα διαδρομή μόνη ή και μαζί με άλλους μένει να το δούμε. Έτσι κι αλλιώς, αυτό που καθόλου δεν έλειψε ποτέ από αυτές τις δυνάμεις είναι ο τακτικισμός και η ευφυΐα αναμορφώσεων, η καιροσκοπική ευελιξία. Εξάλλου, είναι γεγονός πως στις δεδομένες συνθήκες και συσχετισμούς, με την υποχώρηση του κινήματος, τον αντικομμουνισμό διάχυτο και την αποπολιτικοποίηση ενός ολόκληρου κόσμου, οι φαντασιακές λύσεις έξω και πάνω από τάξεις και έχοντας διαγράψει τον ιμπεριαλισμό και το ρόλο του ασκούν μια όχι αμελητέα επίδραση. Και γι’ αυτό μπορούν να «λειτουργούν» και μέσα σε συνθήκες βαρβαρότητας, να αποτελούν κατά κάποιον τρόπο οργανικό κομμάτι της. Και αποτελεί σοβαρό καθήκον της αντιιμπεριαλιστικής επαναστατικής κατεύθυνσης η απελευθέρωση αυτού του κόσμου από τις μεταβατικές φαντασιώσεις, το κέρδισμά του στον αγώνα ενάντια στους πολύ πραγματικούς εχθρούς του λαού και της νεολαίας.
