Επικύρωση «συμβολαίων»
Να ‘μαστε λοιπόν στην τελική ευθεία για τις εκλογές στις 7 του Ιούλη. Απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα θα τις κερδίσει η ΝΔ και πιθανά και την αυτοδυναμία. Έχουν ανοίξει, λοιπόν, οι συζητήσεις στα πάνελ, οι αντιπαραθέσεις, τα ερωτήματα. Τι θα κάνει -ως κυβέρνηση- η ΝΔ; Μα, ό,τι έκανε πάντα! Προς τι οι απορίες; Τα ίδια συμφέροντα, τους ίδιους «θεούς» που υπηρετούσε πάντα θα συνεχίσει να υπηρετεί.
Το μεγάλο κεφάλαιο. Τους ιμπεριαλιστές «προστάτες». Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία είχαμε και ένα είδος επικύρωσης αυτών των διαρκών συμβολαίων.
Την ομιλία του Κ. Μητσοτάκη 18 μέρες πριν τις εκλογές στον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ), όπου έδωσε τα διαπιστευτήριά του. Τις διαβεβαιώσεις για φοροαπαλλαγές και κίνητρα που θα τονώσουν τον «δημιουργικό πατριωτισμό» αυτών των «άξιων» Ελλήνων. Άξιος κι αυτουνού ο μισθός του.
Αντίστοιχες εγγυήσεις και στο μεγάλο αφεντικό. Τις ΗΠΑ. Τις διαβεβαιώσεις στον Πάιατ, ότι όλη η φασαρία για τις Πρέσπες ήταν για εσωτερική κατανάλωση. Ότι δεν σημαίνουν καμιά πρόθεση αμφισβήτησης των επιταγών των ΗΠΑ. Όσο για την ΕΕ, η ΝΔ συνεχίζει να είναι «περήφανη» γι’ αυτή την «κορυφαία εθνική επιλογή» της οποίας υπήρξε πρωτεργάτης.
Το συνεχές της επίθεσης
Ας τα βάλουμε όμως σε μια σειρά. Όπως επανειλημμένα έχουμε αναφερθεί, τα όσα συμβαίνουν και τα όσα μέλλεται να συμβούν δεν ξεκίνησαν χθες αλλά εδώ και δεκαετίες. Αποτελούν έκφραση της επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος ενάντια στις εργαζόμενες λαϊκές μάζες σ’ όλο τον κόσμο και βεβαίως και στη χώρα μας. Σ’ αυτή την τροχιά και με ανάλογες επιδιώξεις κινήθηκε και το ελληνικό κεφάλαιο.
Αυτές τις κατευθύνσεις υπηρέτησε και το πολιτικό του προσωπικό. Από τη ΝΔ μέχρι το ΠΑΣΟΚ. Και από το ΠΑΣΟΚ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ τελευταία. Στις ίδιες ράγες θα κινηθεί και η ΝΔ και μάλιστα ως «οδοστρωτήρας» όπως «υπόσχεται»-απειλεί ο Κ. Μητσοτάκης. Όχι επειδή «μεσολάβησε» ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως θέλουν να το εμφανίσουν οι εκπρόσωποί της και τα κάθε κατηγορίας παπαγαλάκια, αλλά επειδή αυτοί ήταν πάντα οι στόχοι της δεξιάς.
Τόσο «παλιό» και τόσο επίκαιρο
Αλλά για του λόγου το ασφαλές ας μας επιτραπεί να πάμε προς τα πίσω. Στο μακρινό 1984. (Ναι, καλά διαβάσατε). Τότε που ούτε το κραχ του 2008 είχε επισυμβεί, ούτε το «χρέος» είχε σκαρφαλώσει στα γνωστά ύψη, ούτε μνημόνια είχαμε, ούτε κανένας ΣΥΡΙΖΑ είχε φανεί στον ορίζοντα.
Στο πρόγραμμα, λοιπόν, της ΝΔ του 1984 περιλαμβάνονται όλοι οι στόχοι και κατευθύνσεις του κεφαλαίου. Αυτοί που προωθήθηκαν από τα τότε μέχρι τα σήμερα και απ’ όλες τις κυβερνήσεις που μεσολάβησαν. Οι ίδιοι ακριβώς που μέλλεται να προωθηθούν ακόμη περισσότερο από τον Κ. Μητσοτάκη.
Δειγματοληπτικά και μόνο υπενθυμίζω:
Την «απελευθέρωση» (τι λέξη!) της χρηματοδότησης των επιχειρηματιών και την επαναφορά των κινήτρων.
Την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και την μετατόπιση όλων των ροών κεφαλαίου στον ιδιωτικό τομέα.
Την μείωση των άμεσων φόρων σε βάρος των έμμεσων και την προώθηση φοροαπαλλαγών για τους καπιταλιστές.
Την άποψη ότι «χωρίς ταχύρρυθμη οικονομική ανάπτυξη η δικαιοσύνη στην κατανομή του εισοδήματος είναι κενός λόγος».
Την περικοπή των κοινωνικών δαπανών και ανάθεση της μέριμνας στην Εκκλησία και τους «σύγχρονους ευεργέτες».
Την προώθηση στις εργασιακές σχέσεις, της «αρχής της ισότιμης ελευθερίας στην προσφορά και ζήτηση εργασίας».
Την κατάργηση των νόμων που «καταστρατηγούν την ελευθερία των αγροτών». (Δηλαδή των νόμων που φρενάρανε την τάση απαλλοτρίωσης της αγροτιάς από τους κεφαλαιοκράτες).
Την ελεύθερη εξαγωγή κεφαλαίων που θα έφερνε -λέει- την εισροή εκατομμυρίων δολαρίων. Όπως ακριβώς έγινε δηλαδή από την ανάποδη, καθώς δισεκατομμύρια βγαλμένα από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού «μετακόμισαν» σε ελβετικές τράπεζες, σε φορολογικούς παραδείσους και σε οφ-σορ εταιρείες.
Η «μεσαία» τάξη» και οι «άλλοι
Δεν λέει τίποτα καινούριο ή διαφορετικό ως προς την ουσία του, αν όχι και στην μορφή του, ο Κ. Μητσοτάκης και το πρόγραμμά του. Αλλά θα ‘θελα να σταθώ λίγο σ’ ένα ζήτημα για το οποίο σηκώθηκε στις μέρες μας αρκετός θόρυβος.
Το περίφημο ζήτημα της μεσαίας τάξης και για το οποίο ερίζουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλοί άλλοι. Το πρώτο που θα μπορούσε να ειπωθεί είναι ότι βρίσκονται όλοι τους «εκτός θέματος» και καθόλου τυχαία. Πριν όμως αναφερθώ σ’ αυτό δεν μπορώ να αποφύγω τον «πειρασμό» να αναφερθώ και σ’ αυτό που προσπερνιέται. Εντάξει, λοιπόν με τα μεσοστρώματα. Μήπως όμως υπάρχει και κάτι άλλο; Μήπως «κάτω» από τα μεσοστρώματα υπάρχει κι ένας άλλο κόσμος; Οι εργάτες και γενικά οι πλατειές εργαζόμενες μάζες; Οι συνταξιούχοι των 300-400 ευρώ, οι άνεργοι, οι εξαθλιωμένοι;
Α, ναι, είναι κι αυτοί! Να δώσουμε κάτι τις και απ’ εκεί αλλά όχι «σπατάλες». Στο κάτω-κάτω αυτοί είναι «μαθημένοι», βρε αδερφέ. Μαθημένοι στους μισθούς πείνας, μαθημένοι στην ανεργία, μαθημένοι στο να τους κάνουν έξωση, να τους κόβουν το ρεύμα, μαθημένοι στα να μην μπορούν να πληρώσουν τα φάρμακά τους.
Διενέξεις «εκτός θέματος»
Αλλά ας έρθω στο ζήτημα της μεσαίας τάξης ή αλλιώς των μεσοστρωμάτων που αναμφίβολα χτυπήθηκαν και αυτά από την επίθεση του συστήματος.
Το ζήτημα δεν είναι σημερινό. Αφορά συγκεκριμένες κατευθύνσεις συνολικά του συστήματος σε διεθνή κλίμακα που υλοποιήθηκαν και στη χώρα μας απ’ όλες στις κυβερνήσεις. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Όσο τουλάχιστον μας αφορά, αναφερόμαστε σε αυτές εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό που διαβλέπαμε ήταν ότι η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη θα διευρυνθεί και θα περιλάβει και τα μικρομεσαία στρώματα. Η εξήγηση βρίσκεται στις μεταβολές που επέφερε η ανατροπή των παγκόσμιων συσχετισμών.
Πιο συγκεκριμένα στο ότι η εξάλειψη του «κομμουνιστικού κινδύνου» καθιστούσε πλέον περιττή για το μεγάλο κεφάλαιο τη διατήρηση μεσοστρωμάτων «εσωτερικής ισορροπίας» στην κλίμακα που υπήρχε μέχρι τα τότε. Ταυτόχρονα η ισχυροποίηση των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων του συστήματος ενίσχυσε τις τάσεις συρρίκνωσης αυτών των στρωμάτων. Εδώ βρισκόμαστε. Στην πορεία διαμόρφωσης ενός κοινωνικού μοντέλου όπου το εύρος αυτών των στρωμάτων θα ρυθμίζεται με βάση τις οικονομικές και πολιτικές ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Από την άποψη αυτή όλος ο θόρυβος και «εκτός θέματος» είναι, όπως ήδη αναφέρθηκε, και έκδηλα υποκριτικός.
Ο «κάτω κόσμος»
Αλλά ας επιστρέψω στους «από κάτω». Ο Κ. Μητσοτάκης «διέψευσε» ότι μίλησε για 7ήμερη εργασία, αλλά μίλησε για 7ήμερη λειτουργία επιχειρήσεων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το δεύτερο.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια 7ήμερη λειτουργία είχαν μόνο επιχειρήσεις ειδικού χαρακτήρα. Εργοστάσια με τριπλοβάρδιες, εστιατόρια, καφενεία, κέντρα διασκέδασης κ.λπ., κ.λπ. Εδώ και ένα διάστημα προωθήθηκε η επέκταση της λειτουργίας σειράς επιχειρήσεων τόσο ως προς τις μέρες λειτουργίας όσο και ως προς το ωράριο. Μια επέκταση που πρώτα απ’ όλα θίγει άμεσα τους εργαζόμενους, καθώς με βάση τις γνωστές συνθήκες εργασιακών σχέσεων υποχρεώνονται σε εξοντωτικά ωράρια εργασίας. Υπάρχει όμως μια ακόμη συνέπεια, αποκαλυπτική της υποκρισίας που χαρακτηρίζει το υποτιθέμενο «ενδιαφέρον» για την μεσαία τάξη. Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός και με συγκεκριμένα πλέον αποτελέσματα, ότι αυτές οι ρυθμίσεις ευνοούν τις μεγάλες επιχειρήσεις σε βάρος των μικρομεσαίων καθώς αυτές κατά κανόνα δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μια τέτοιας διευρυμένης λειτουργίας.
Αλλά ας περάσουμε στο άλλο ζήτημα και το οποίο συνδέεται με προοπτικές έως και εφιαλτικές. Αυτό που του «ξέφυγε» του Κ. Μητσοτάκη, ή κατ’ αυτόν «διαστρεβλώθηκε», αποτελεί ήδη συγκεκριμένη τάση του διεθνούς κεφαλαίου και κατά περιπτώσεις απτή πραγματικότητα.
Ο ηγέτης της ακροδεξιάς στην Αυστρία το δήλωσε «ευθαρσώς». «Ξεχάστε τα 5ήμερα και τα 8ωρα». Σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη εκατομμύρια ανθρώπων αλλά και ανήλικων παιδιών δουλεύουν από ήλιο σε ήλιο, σε άθλιες συνθήκες και με αθλιότερες αμοιβές (όταν και αν πληρώνονται).
Στο «λαμπρό» Κατάρ σαν τις μύγες σκοτώνονται οι εργαζόμενοι επί 24ωρου βάσεως στα έργα για το μουντιάλ του 2022.
Στην Κίνα («πρωτοπόρος» και εδώ ο κινέζικος καπιταλισμός) προωθείται το πρόγραμμα 996. Από τις 9 π.μ. ως τις 9 μ.μ. επί 6 ημέρες την εβδομάδα. Το ότι 600.000 πεθαίνουν κάθε χρόνο από την εξάντληση αποτελεί απλώς «παράπλευρη απώλεια».
Αλλά ας έρθουμε πιο κοντά, στα δικά μας. Δεν γνωρίζει ο κ. Μητσοτάκης (και όχι μόνο ο κ. Μητσοτάκης) τις συνθήκες στις οποίες δουλεύουν οι εργαζόμενοι, βασικά στον ιδιωτικό τομέα; Τα εξοντωτικά ωράρια; Τις απλήρωτες υπερωρίες και υπερημερίες; Το ότι πολλοί δουλεύουν ανασφάλιστοι; Το ότι μένουν για μήνες απλήρωτοι; Το ότι υφίστανται καθημερινά τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία έως και τους τραμπουκισμούς της εργοδοσίας;
Όχι μόνο τα γνωρίζει αλλά και τα «επιβραβεύει». Όταν μπροστά στον μέλλοντα πρωθυπουργό της χώρας ένας επιχειρηματίας έχει το θράσος να «απαιτεί» την απαγόρευση των ελέγχων, είναι επειδή γνωρίζει σε ποιον απευθύνεται. Στον «δικό του άνθρωπο». Σ’ αυτόν που αντί να τον αποστομώσει -όπως θα περίμεναν κάποιοι αφελείς- αρκείται να ψελλίσει πως θα ρυθμίσει σε «ορθολογική βάση τους ελέγχους. Τι σημαίνει αυτό; Εκείνο που ακριβώς καταλάβατε.
Η μετατόπιση του πολιτικού εκκρεμούς
Το σημαντικό στην όλη εξέλιξη βρίσκεται στην μετατόπιση συνολικά του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά. Αυτό σημαίνει ότι η επίθεση ενάντια στον λαό όχι μόνο θα συνεχιστεί αλλά θα ενταθεί ακόμη περισσότερο. Μια κατεύθυνση που, όσο και αν προσπαθιέται, δεν μπορεί να συγκαλυφθεί. Αυτό γίνεται φανερό όχι μόνο από την «ιστορία» του πολιτικού φορέα (ΝΔ) που μέλλεται να αναλάβει την προώθησή της, αλλά και από τις θέσεις που διατυπώνει και τις διαθέσεις που εκδηλώνονται. Πέρα απ’ τα όσα ήδη αναφέρθηκαν και τα περισσότερα που θα μπορούσαν να αναφερθούν, χαρακτηριστική είναι η συνεχής πλέον αναφορά στις «νάρκες» που ισχυρίζεται ότι κληρονομεί η νέα κυβέρνηση.
Το κατά πόσο βάσιμοι είναι αυτοί οι ισχυρισμοί ή αντίθετα τα όσα αντιπαραθέτει σ’ αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστη σημασία έχουν σε σχέση με τη ουσία του πράγματος. Αυτή βρίσκεται στο ότι οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί και οι κατευθύνσεις έχουν κιόλας δρομολογηθεί. Με αυτό ως δεδομένο οι τέτοιου είδους ισχυρισμοί -που «κατά παράδοση» γίνονται από κάθε νέα κυβέρνηση- στοχεύουν στη διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος για την προώθηση αυτών που ετοιμάζουν.
Το «μένος» και οι αιτίες του
Τόσο στην προεκλογική περίοδο αλλά και στο προηγούμενο διάστημα είχαμε πλήθος δηλώσεων και εκδηλώσεων παραγόντων της δεξιάς που χαρακτηρίζονταν από ιδιαίτερο μένος ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και γενικότερα την Αριστερά. Ένα μένος που δεν μπορεί εύκολα να εξηγηθεί με βάση το γεγονός ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως πριν απ’ αυτόν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) κινήθηκε μέσα στα πλαίσια και πάνω στις ράγες του συστήματος.
Από τη μεριά μας θεωρούμε ότι μέσα σε όλα αυτά εκδηλώνονται δυο διαφορετικά πράγματα και το καθένα με τη δική του ιδιαίτερη σημασία. Το πρώτο αφορά αυτό που αποτελεί και το βασικό αντικείμενο της αντίθεσης τους. Στη ΝΔ και γενικότερα στον χώρο της δεξιάς δεν μπορούν να «συγχωρήσουν» στον ΣΥΡΙΖΑ ότι ερχόμενος «από το πουθενά» τους εκτόπισε από τους κυβερνητικούς θώκους. Το ότι για μεγάλο διάστημα δεν ήταν αυτοί που νέμονταν τα δημόσια κονδύλια. Το ότι δεν ήταν αυτοί που ελέγχανε το κράτος και τους μηχανισμούς του. Το ότι δεν ήταν αυτοί που διορίζανε τα «δικά τους παιδιά» αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ «τα δικά του». Όντας το βασικό κόμμα της αστικής τάξης και ο κατ’ εξοχήν εντολοδόχος των ξένων πατρώνων θεωρούσαν την κυβερνητική εξουσία κάτι σαν ιδιοκτησία τους και κάθε άλλον σαν «σφετεριστή» τού έχει τους. Εξ ου το μένος και τα αναθέματα.
Ο πραγματικός στόχος
Μόνο που στη φόρα που ‘χουνε πάρει και παρά τις -προεκλογικές- συστάσεις για αυτοσυγκράτηση αποκαλύπτουν και αυτό που αποτελεί την βαθύτερη και ουσιαστικότερη σημασία του πράγματος. Αυτή που δεν αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή που αφορά τον λαό.
Αυτός είναι που τον θέλουν «αιχμάλωτο» των διαθέσεών τους. Όταν αναφέρονται στο ότι πρέπει να κατασταλεί η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς (πού την είδαν αλήθεια!), στοχεύουν πολύ παραπέρα.
Όταν διακηρύσσουν στο ότι πρέπει να διαμορφωθεί θεσμικό πλαίσιο που να είναι απαγορευτικό για τη δυνατότητα πρόσβασης της Αριστεράς στην εξουσία, έχουν ευρύτερους σχεδιασμούς και διαθέσεις. Δεν είναι απλά ο Βορίδης και ο Άδωνης και άλλοι ακροδεξιοί αστέρες που τους «ξεφεύγουν» κάτι τέτοια, όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς. Όσο τουλάχιστον μας αφορά, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αν «ξύσουμε» την επιφάνεια και των πιο «νεωτερικών» παραγόντων της αστικής τάξης θα συναντήσουμε τον πραγματικό, τον εσώτερο πυρήνα σκέψης και «φιλοσοφίας» τους.
Τη βαθειά τους περιφρόνηση για τον λαό.
Την αντίληψη ότι η χώρα, ο πλούτος της, οι άνθρωποί της αποτελούν ιδιοκτησία τους.
Το αβυσσαλέο μίσος που εκδηλώνουν απέναντι σε οποιαδήποτε έμπρακτη αμφισβήτηση του ρόλου και της κυριαρχίας του.
Αυτό που τους οδήγησε κάποτε στο να χαρακτηρίζουν την Μακρόνησε «Νέο Παρθενώνα».
Για να ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα. Δεν υπάρχει χώρος για ερωτήματα και απορίες σε σχέση με αυτά που έρχονται.
Υπάρχει χώρος μόνο για απαντήσεις.
Στο δρόμο.
Βασίλης Σαμαράς
