Με τον τίτλο «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα 6 Ιούλη κείμενο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου (Π.Π.) όπου γίνεται αποτίμηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και ταυτόχρονα δίνονται κατευθύνσεις… στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την επόμενη περίοδο.
Η τοποθέτηση του Π.Π. συμπυκνώνει με αρκετά συνεκτικό και συγκεκριμένο τρόπο την τάση που φαίνεται να ισχυροποιείται στους χώρους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, η οποία, ξεκινώντας από τις πραγματικές δυσκολίες των καιρών, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το μόνο «που έχουμε» σαν λαός και κίνημα είναι «η κυβέρνηση της Αριστεράς» και πρέπει να την στηρίξουμε, καθώς ίσως μπορέσουμε και να την κατευθύνουμε.
Όταν παίρνεις τις επιθυμίες σου για πραγματικότητα, είναι πολύ δύσκολο να «προσγειωθείς» στα δεδομένα της συγκεκριμένης κατάστασης και οδηγείσαι ακόμα πιο ψηλά στην «απογείωση». Αυτό μπορεί να αποτελεί «δικαίωμα» του κάθε στελέχους-παράγοντα της Αριστεράς καθώς δεν πληρώνει και «φόρο» γι’ αυτά που λέει και γράφει, αποτελεί όμως κρίσιμο πολιτικό ζήτημα όταν αυτή η κατεύθυνση του ακολουθητισμού στην κυβερνητική κατεύθυνση γίνεται πολιτική γραμμή μέσα στο κίνημα και ιδιαίτερα στις κρίσιμες σημερινές συνθήκες.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
« Ό,τι και να συμβεί τις αμέσως επόμενες, εξαιρετικά κρίσιμες ημέρες, η 5η Ιουλίου θα περάσει στην ιστορία σαν μια εκπληκτική νίκη του ελληνικού λαού, μεγαλύτερη κι απ” την 25η Ιανουαρίου» ξεκινάει το κείμενό του ο Π.Π.
Πολύ μαρξιστικό, αλήθεια, να απομονώνεις ένα γεγονός, μία εκλογική διαδικασία, από την εποχή της και να το αναδεικνύεις σε ιστορικό, επειδή έτσι εσύ το θέλεις. Ακόμα πιο βολικό να το αποσυνδέεις από «ό,τι και να συμβεί» τις επόμενες μέρες έτσι ώστε να μην το «λερώσεις» με τις προτάσεις για τρίτο τριετές μνημόνιο και την εθνική ομοψυχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους εσωτερικούς «στραγγαλιστές» του λαού. Κατά τα άλλα, όπως φαίνεται από τις συγκρίσεις που κάνει ο Π.Π., οι σταθμοί των «ιστορικών γεγονότων» που βάζει τη σφραγίδα του ο λαός περιορίζονται από κάλπες (25 Γενάρη) σε κάλπες (5 Ιούλη).
Να μας συμπαθάει ο Π.Π., αλλά έχουμε υπόψη μας (και όχι μόνο εμείς, αλλά ο λαός και η νεολαία) πολύ πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα με πρωταγωνιστές τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, την Αριστερά και το Κομμουνιστικό Κίνημα. Και από αυτά τα ιστορικά γεγονότα, που συνέβησαν τόσο στο διεθνές στερέωμα όσο και στη χώρα μας, θα συνεχίσουμε να διδασκόμαστε και να εμπνεόμαστε για τις μάχες του λαού απέναντι στους ξένους και ντόπιους δυνάστες του, ιδιαίτερα σήμερα, κάτω από τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες με τις οποίες είναι αντιμέτωπος. Αρνούμαστε να υποταχθούμε στην αντίληψη που τείνει να επιβληθεί σε όλο το φάσμα της Αριστεράς ότι μόνο μέσα από τις κάλπες ο λαός μπορεί να αναμετρηθεί με τους εχθρούς του και να καταγράψει νίκες. Επιμένουμε στην άποψη ότι οι πραγματικές νίκες καταγράφονται στο πεδίο της ταξικής πάλης και έχουν ως κριτήριο τις καταχτήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας, την πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση της συγκρότησής τους, την ενίσχυση της εργατικής-λαϊκής απελευθερωτικής προοπτικής.
Η αποθέωση ενός εκλογικού αποτελέσματος (όσο θετικό και αν είναι το γεγονός ότι κατέγραψε μαζικά διαθέσεις αντίστασης και απάντησης στους εκβιασμούς ιμπεριαλιστών, κεφαλαιοκρατίας, αστικών πολιτικών κομμάτων, ΜΜΕ και λοιπών απολογητών του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης) αποκαλύπτει και τα όρια μέσα στα οποία βλέπει κάποιος να απαντιέται η επίθεση που δέχεται ο λαός.
Όλες, όμως, οι τοποθετήσεις έχουν την εξήγησή τους και τη βάση εκκίνησής τους.
Έτσι ο Π.Π. συνεχίζει στο κείμενό του ως εξής: «Μια πολύ μεγάλη μάχη κερδήθηκε, αλλά ένας πολύ μεγάλος πόλεμος βρίσκεται μπροστά μας. Αυτό που διαδραματίστηκε στο δραματικό οκταήμερο (πυκνό σαν μια δεκαετία!) ανάμεσα στη θαρραλέα απόφαση του Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα και στη νίκη της 5ης Ιουλίου, ήταν η εκρηκτική ωρίμανση της βασικής αντίθεσης που μας ακολουθεί από τις 25 Ιανουαρίου: της αντίθεσης ανάμεσα στην πολιτική δύναμη της ελληνικής Αριστεράς, επικεφαλής ενός κυρίαρχου λαού, και την οικονομική δύναμη των επίδοξων στραγγαλιστών μας. Και οι δύο πόλοι της αντίθεσης γιγαντώθηκαν το οκταήμερο που πέρασε: ποτέ η πολιτική μας δύναμη δεν ήταν πιο κραταιά και ποτέ η οικονομική μας κατάσταση τόσο δεινή. Αυτή η δραματική αντίθεση θα λυθεί με τον τρόπο που λύνονται όλες οι πραγματικές αντιθέσεις: με το να οξυνθεί μέχρι το έπακρο».
Βάλαμε όλο το απόσπασμα καθώς φαίνεται ότι αποτελεί τον «πυρήνα» της λογικής του Π.Π. για το χαρακτήρα των εξελίξεων στην χώρα και εξηγεί, εν πολλοίς, όλη την επιχειρηματολογία του για το επόμενο διάστημα όπου η «δραματική αντίθεση θα λυθεί, με το να οξυνθεί μέχρι το έπακρο».
Μην τρομάζετε, δεν καλεί σε επανάσταση ο Π.Π.! «Απλώς» αναγνωρίζει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτελεί στη χώρα την Αριστερά η οποία είναι επικεφαλής του λαού, και ο ίδιος αναλαμβάνει να την «συμβουλεύσει» και να την «εξουσιοδοτεί» να ακολουθήσει τις… οδηγίες του για τη λύση των «πραγματικών αντιθέσεων».
Δεν θέλουμε να σχολιάσουμε τα περί «θαρραλέας στάσης του Τσίπρα» ούτε –πολύ περισσότερο– το χαρακτήρα των αντιθέσεων στην χώρα μας και τον κόσμο, καθώς σε άλλα άρθρα της εφημερίδας γίνεται εκτενής αναφορά και ανάλυση. Αυτό που θέλουμε να σημειώσουμε είναι ο απόλυτος τρόπος προσδιορισμού της πραγματικότητας και των αντιθέσεων που την χαρακτηρίζουν, χωρίς να μπει καν στον κόπο να δοθεί κάποια εξήγηση γι’ αυτό.
Είναι και αυτός ένας «μαρξιστικός» τρόπος να ερμηνεύεις την πραγματικότητα. Αν αυτή δεν συμφωνεί μαζί σου, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Αλλά ας έρθουμε στις συμβουλές και τις οδηγίες του Π.Π. για την επόμενη μέρα, που θα είναι «ένας πολύ μεγάλος πόλεμος», κατά τα λεγόμενά του. Όσο και να ψάξαμε στο κείμενο δεν υπάρχει καμία αναφορά στους στόχους και τα καθήκοντα του εργατικού-λαϊκού κινήματος για το «μεγάλο πόλεμο» που «έχουμε μπροστά μας». Αντίθετα, ασχολείται αποκλειστικά με τα «καθήκοντα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Είμαστε αναγκασμένοι να παραθέσουμε όλο το απόσπασμα των… κατευθύνσεων του Π.Π. προς την κυβέρνηση, καθώς αναδύει όλη την αυταπάτη, αλλά και το ανερμάτιστο μίας τοποθέτησης η οποία, στην απελπισία της, «παράγει» συνεχώς σχέδια χωρίς ουσία και μακριά από κάθε πραγματικό γεγονός. Και το χειρότερο είναι ότι δείχνει να τα πιστεύει…
«Η κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί με κεραυνοβόλο τρόπο, στο «γήπεδο» όπου εκείνη είναι ισχυρή, το πολιτικό πεδίο, όσο ακόμη οι εσωτερικοί αντίπαλοί της είναι εκμηδενισμένοι, ζαλισμένοι, με το ηθικό στο πάτωμα.
Το πρώτο, απολύτως αναγκαίο μέτρο είναι η με συνοπτικές διαδικασίες κρατικοποίηση των συστημικών τραπεζών- ο μοναδικός τρόπος για να αποκτήσει η κυβέρνηση ζωτικό οικονομικό χώρο, να ελέγξει τα στρατηγικά υψώματα της οικονομίας, να σώσει τις λαϊκές καταθέσεις και να αποτρέψει την απαλλοτρίωση των τραπεζών από το ευρωπαϊκό (κυρίως γερμανογαλλικό) κεφάλαιο. Εξίσου αναγκαία είναι η υπερώριμη πια κάθαρση στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, με την εφαρμογή της δημοκρατικής νομιμότητας. Ο εξευτελισμός πολλών συστημικών- και καταχρεωμένων- μίντια, ειδικά το τελευταίο δεκαήμερο, προσφέρει τεράστια λαϊκή νομιμοποίηση σ” αυτή τη στοιχειώδη και υπερώριμη από καιρό κίνηση. Παράλληλα, ο πρωθυπουργός οφείλει από σήμερα κιόλας να κηρύξει αναστολή πληρωμών στην ΕΚΤ, το EFSF και τα ευρωπαϊκά κράτη- μέλη μέχρι να κουρευτεί δραστικά το χρέος, κάτι ακόμη και το ΔΝΤ αναγνωρίζει ως αναπόφευκτο. Είναι βέβαιο ότι το μήνυμα θα το πάρουν πολύ σοβαρά υπόψιν, αν όχι από την πρώτη στιγμή οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, τουλάχιστον οι ευρωπαϊκές αγορές, το «δημοψήφισμα» των οποίων δεν τολμούν να αγνοήσουν τα πολιτικά τους ενεργούμενα».
Τόσο απλά, τόσο τακτοποιημένα, ανατίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ να βάλει σε εφαρμογή το «μεταβατικό πρόγραμμα» καθώς αυτός είναι η κυβέρνηση και η Αριστερά στη χώρα, που ηγείται του λαού. Άρα είναι και αρμοδιότητά του. Τώρα το γεγονός ότι από την ίδια μέρα, Δευτέρα 6 Ιούλη, την επόμενη του δημοψηφίσματος, ο «θαρραλέος» Αλ. Τσίπρας δεν ακολούθησε, σε κανένα τους σημείο, τις οδηγίες του Π.Π., αυτό δεν φαίνεται να τον απασχολεί ούτε σαν ενδεχόμενο, παρά τους καθημερινούς όρκους πίστης στην ΕΕ, το ευρώ και όλο το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Για να μην τον αδικούμε, εκφράζει και ο Π.Π. τις επιφυλάξεις του, όχι για την κυβέρνηση αλλά για τους κυρίαρχους της Ευρώπης: «Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν οι κυρίαρχοι της Ευρώπης θα υποχωρήσουν μπροστά σε μια τέτοια επίδειξη αποφασιστικότητας. Είναι όμως απολύτως βέβαιο ότι θα ξεσηκώσουν κύμα αποστροφής και οργής στις ίδιες τις χώρες τους και σε όλο τον κόσμο αν επιχειρήσουν, παρόλα αυτά, να μας στραγγαλίσουν ακόμη κι ύστερα από το δημοψήφισμα».
Και τότε τι γίνεται; Έρχεται έτοιμη η απάντηση: «Σ” αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση θα πρέπει, επί ποινή ακύρωσης και προδοσίας της λαϊκής νίκης, να απεμπλακεί από την «τριάδα του αδύνατου»: τέλος στη λιτότητα- διάσωση των καταθέσεων και ξανάνοιγμα των τραπεζών- παραμονή στο ευρώ. Ένα από τα τρία πρέπει να θυσιαστεί, για να διασωθούν, έστω με προσωρινό κόστος, τα άλλα δύο».
Δυστυχώς για τον Π.Π., ούτε σε αυτό το σημείο τον άκουσε η κυβέρνηση και επιχειρεί να υλοποιήσει την «τριάδα του αδύνατου» με νέα σκληρή λιτότητα και επίθεση στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα. Τώρα, αν ο Π.Π. θα επιβάλει «ποινή» στην κυβέρνηση και μάλιστα με την κατηγορία της «προδοσίας της λαϊκής νίκης», δεν το γνωρίζουμε. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι το «όχι» μετατρέπεται, από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, σε ένα τεράστιο «ναι» στην συνέχιση της επίθεσης, σε μία νέα συμφωνία-λαιμητόμο.
Απόψεις και εκτιμήσεις σαν αυτές του Π.Π. –που δεν είναι μόνο προσωπικές του, αλλά αφορούν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο– αφοπλίζουν πολιτικά το κίνημα και το οδηγούν στο να γίνεται παρακολουθητής των κυβερνητικών πολιτικών. Καταδικάζουν την κάθε κίνηση του λαού με την υλοποίηση των στόχων της κυβερνητικής πολιτικής είτε στην περίοδο της διαπραγμάτευσης είτε την επόμενη μέρα της συμφωνίας. Δεν αναγνωρίζουν ούτε την αρμοδιότητα, ούτε το καθήκον στις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις να βγουν έξω από τους εκβιασμούς και τα ψεύτικα διλήμματα, αλλά θεωρούν ότι είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν τους κυβερνητικούς ελιγμούς και τους κάθε είδους τυχοδιωκτισμούς και να χτίζουν «ιστορία» στις… κάλπες.
Εμείς, από τη μεριά μας, θα καλούσαμε, τόσο τον Π.Π. όσο και μία σειρά στελέχη και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, να δουν την πραγματικότητα όπως εξελίσσεται και όχι με τους παραμορφωτικούς φακούς των επιθυμιών και αυταπατών τους. Οι επόμενες εξελίξεις, σε κάθε περίπτωση, θα είναι σκληρές και επικίνδυνες για το λαό και απαιτείται να υψωθεί ένα εργατικό-λαϊκό μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης στο οποίο είναι υποχρεωμένες να συμβάλουν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις.
