Γιατί θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρηθεί ως η διέξοδος από την κρίση; Οταν σε κάθε του τοποθέτηση τονίζει ξανά και ξανά ότι δεν έχει στόχο την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, όταν επανειλημμένα ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να τεθεί θέμα παραμονής στο ΝΑΤΟ. Οταν, δηλαδή, τάζει φιλολαϊκή πολιτική, αλλά με τη χώρα να εξακολουθεί να είναι δέσμια των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και δυνάμεων που προδιέγραψαν και υλοποίησαν την εξαθλίωση του λαού της.
Γιατί θα πρέπει ο λαός να πιστέψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε μιλά γι” αυτήν την ΕΕ που ξέρουμε, αλλά για μια άλλη, την Ευρώπη των λαών; Την ΕΕ, και την ΕΟΚ παλιότερα, δεν την έφτιαξαν οι λαοί της Ευρώπης, αλλά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της, με σκοπό να δημιουργήσουν καλύτερους όρους καταλήστευσης χωρών και λαών. Αυτή η ΕΕ, πώς μπορεί να γίνει φιλολαϊκή; Πώς μπορούν να αλλάξουν τη βασική ρότα της αντιλαϊκής επίθεσης οι βασικές της δυνάμεις;
Μήπως η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει το έναυσμα για ρήγματα και σε άλλες χώρες και θα φέρει κι άλλους αριστερούς σε κυβερνητικές θέσεις; Μα δεν είναι μακριά οι πανηγυρισμοί για την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία, που γρήγορα μετατράπηκαν σε οργή και απογοήτευση, η οποία έφερε την ακροδεξιά Λεπέν στην πρώτη θέση στις Ευρωεκλογές. Γιατί πολύ γρήγορα ο Ολάντ …ξέχασε τις προεκλογικές ρητορείες και προτίμησε τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί, από τα συμφέροντα του λαού που τον ψήφισε…
Μήπως μια σκληρή και περήφανη στάση απέναντι στους πιστωτές προς όφελος του λαού και του τόπου φέρει κάποια αποτελέσματα, ιδιαίτερα μετά από μια καθαρή εκλογική νίκη; Οι ισχυροί της γης ποτέ δε φοβήθηκαν το λαό-ψηφοφόρο! Πάντα φοβόντουσαν το λαό που παλεύει, που οργανώνεται και βγαίνει στο δρόμο του αγώνα, που συγκρούεται με τις επιλογές του συστήματος και υπερασπίζεται τα δίκια του. Το σύστημα δε συμμερίζεται τις ανάγκες των λαών, γιατί είναι αντίθετες με τις δικές του. Και δεν κάνει πίσω παρά μόνο όταν φοβηθεί ότι θα τα χάσει όλα…
Γιατί να μην ελπίζει ο λαός ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και να τον ανακουφίσει, έστω και λίγο; Γιατί …ο καρκίνος δε γιατρεύεται με ασπιρίνες! Γιατί ο λαός έχει απέναντί του ένα σύστημα αποφασισμένο που ούτε ταλαντεύεται, ούτε διστάζει. Που βρίσκεται σε βαθιά κρίση την οποία φορτώνει στους λαούς και δε σκοπεύει να τους …ελαφρύνει από αυτό το βάρος. Κι αν επιλέξει για λόγους τακτικής να δώσει καμιά ανάσα, αυτό θα το κάνει για να επανέλθει δριμύτερο, πιο βάρβαρο, πιο απάνθρωπο.
Κι έτσι να “ναι, δε θα είναι έστω και λίγο καλύτερα, έστω για ορισμένους; Γιατί θα πρέπει ο λαός να είναι ευχαριστημένος αν ο κατώτατος μισθός επανέλθει στα 751 ευρώ (που κι αυτό είναι από πολύ αμφίβολο έως απίθανο); Γιατί θα πρέπει να ξεχάσει ότι αυτούς τους μισθούς τους χαρακτήριζε μισθούς πείνας μέχρι πριν λίγα χρόνια; Γιατί θα πρέπει να ξεχάσει ότι ο ιδιωτικός τομέας χαρακτηρίζεται από την εργοδοτική αυθαιρεσία και τα δεκάδες νομικά κόλπα και παραθυράκια που, τελικά, δίνουν στους εργοδότες χίλιους δυο τρόπους για να πληρώνουν λιγότερα για περισσότερη δουλειά;
Δεν υπάρχουν τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσαν να ωθήσουν τα πράγματα σε μια πιο φιλολαϊκή κατεύθυνση; Η …πολυφωνία του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται στην κυβερνητική απειρία των στελεχών του, ούτε σε ασυνεννοησία. Οφείλεται στην αμείλικτη πραγματικότητα ότι ένα κόμμα που παρουσιάζεται ως αριστερό και ως τιμητής των κινημάτων αντίστασης βρίσκεται μπροστά στο ενδεχόμενο να αναλάβει την πολιτική διαχείριση της χώρας. Οταν, μάλιστα, σκόπιμα τόσα χρόνια θόλωνε με αριστερές κορώνες μια πολιτική υποταγής και συνδιαλλαγής. Οταν δεν είχε αποφασίσει ποτέ να συγκρουστεί επί της ουσίας με το σύστημα, αλλά ονειρευόταν το πολύ πολύ να το πιέσει για να γίνει λίγο πιο ανθρώπινο…
Μήπως, όμως, η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ δώσει σε όλη την Αριστερά την ώθηση που χρειάζεται για να διαδραματίσει πιο ουσιαστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα; Αριστερά χωρίς οργανωμένο και αγωνιζόμενο λαό πολύ απλά δεν υπάρχει! Τη στιγμή που το λαϊκό κίνημα βρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση εδώ και δεκαετίες, τη στιγμή που το κομμουνιστικό κίνημα δε συγκινεί τις μάζες, τη στιγμή που η Αριστερά στη χώρα μας εδώ και τόσα χρόνια αφοπλίζει το λαό οδηγώντας τον στα σκοτεινά μονοπάτια του εκλογικού κρετινισμού, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μετατραπεί ξαφνικά σε δύναμη ελπίδας, αγώνα, ανατροπής και προοπτικής. Θα παραμένει μια δύναμη που το σύστημα θα χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς, γιατί απλά δε θα τη φοβάται!
Γιατί θα πρέπει να εμπιστευτεί ο λαός τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί να πιστέψει έστω και αυτές τις λειψές υποσχέσεις του; Γιατί να παραμείνει και πάλι απλός θεατής και ψηφοφόρος; Γιατί να μη βγει στο δρόμο της μαζικής πάλης και να διεκδικήσει όλα αυτά που του κλέβουν εδώ και πολλές δεκαετίες; Γιατί να συμμεριστεί τις ανάγκες ενός βάρβαρου συστήματος; Γιατί να υποταχθεί κάτω από το βάρος του αρνητικού συσχετισμού και να μην προσπαθήσει να τον ανατρέψει; Γιατί να μη γίνει ξανά το φόβητρο του συστήματος;
