Την 23η Φεβρουαρίου είχε ορίσει ως κρίσιμη ημερομηνία ο διορισμένος από την Ουάσινγκτον «προσωρινός πρόεδρος της Βενεζουέλας», Γκουαϊδό, επειδή αυτή η ημερομηνία είχε αρχικά καθοριστεί ως εναρκτήρια για τη διανομή της λεγόμενης ανθρωπιστικής βοήθειας. Στην πραγματικότητα, η «ανθρωπιστική βοήθεια» δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν μηχανισμό πολιτικής νομιμοποίησης του «δικαιώματος» των ΗΠΑ να ορίζουν ποια θα είναι η κυβέρνηση στη Βενεζουέλα. Δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από μια χοντροκομμένη προβοκάτσια προκειμένου να δοθεί πρόσχημα για ένοπλη επέμβαση των ΗΠΑ και ανατροπή της νόμιμης, με βάση το «διεθνές δίκαιο», κυβέρνησης Μαδούρο.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι στην περισυλλογή και διανομή της «βοήθειας» συμμετέχουν ενεργά τα αντικομμουνιστικά κράτη της Κολομβίας και της Βραζιλίας (συνορεύουν με τη Βενεζουέλα), τα οποία με επίσημο τρόπο συμμετέχουν στη διαδικασία του πραξικοπήματος. Οι δύο αυτές αστικές τάξεις θέλουν μέσα από τη συμμετοχή τους να κερδίσουν πόντους στις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ. Ειδικά η Βραζιλία έχει βλέψεις συνολικά για τη Λατινική Αμερική.
Γύρω από το ζήτημα της διανομής της «βοήθειας», εκτυλίσσεται πλέον το πολιτικό παιχνίδι μετατοπίσεων και εντυπώσεων. Πριν απαντήσουμε σε μια σειρά ζητήματα, οφείλουμε να κάνουμε μια πολιτική παρατήρηση, πάντα με την επιφύλαξη της τεθλασμένης εικόνας που έχουμε για αυτή τη μακρινή χώρα. Η επικέντρωση της αντιπολίτευσης στο θέμα της «βοήθειας» που θα έρθει από τις ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την έλλειψη ειδήσεων για νέες διαδηλώσεις, δείχνουν ότι όλο και περισσότερο η ομάδα του Γκουαϊδό «τα ακουμπάει» στον ξένο παράγοντα. Αποδεικνύει ότι παρά την κοινωνική φθορά του σοσιαλδημοκρατικού εγχειρήματος του τσαβισμού, η βασική δύναμη της δεξιάς αντιπολίτευσης παραμένει η ξένη επέμβαση και όχι η λαϊκή αποδοχή. Αν όμως ισχύσει αυτή η διαπίστωση, οι κίνδυνοι για στρατιωτική επέμβαση αυξάνονται.
Ας επιστρέψουμε όμως στο ζήτημα της «βοήθειας», την οποία σκόπευε να παραλάβει από τα σύνορα ο ίδιος ο Γκουαϊδό για να τη διανείμει. Διατείνονται τα ΜΜΕ διεθνώς ότι ο λαός της Βενεζουέλας πεινάει, ότι υπάρχουν ελλείψεις σε φάρμακα, και ότι οι 200 τόνοι «βοήθειας» είναι αναγκαίοι. Σύμφωνα με τα στοιχεία, η «βοήθεια» είναι ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων ενώ η ζημία από τις οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ είναι ύψους 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Θα μπορούσε, δηλαδή, η Βενεζουέλα να την καλύψει 1.000 φορές, βασισμένη στις δικές της οικονομικές δυνατότητες. Την ίδια στιγμή, η Ρωσία αποστέλλει στο Καράκας τη δική της «βοήθεια», 300 τόνων –ορίστε κύριοι, οι ανάγκες υπερκαλύφθηκαν! Ένα λαός, όμως, δεν μπορεί να σωθεί από μια τέτοια «βοήθεια». Το δυσκολότερο μάλιστα είναι να σωθεί από όλους αυτούς που του δίνουν την εκάστοτε «βοήθεια», με μοναδικό σκοπό να τον καταστήσουν υποτακτικό, και για πάντα αναγκασμένο να τη ζητά.
Φυσικά, η ίδια η διανομή της αποτελεί ένα ξεδιάντροπο προπαγανδιστικό σόου, νομιμοποίησης του Γκουαϊδό, του πραξικοπήματος και της ξένης επέμβασης. Με απλά λόγια, αν η οικονομικά γονατισμένη Βενεζουέλα θέλει ένα ξερό κομμάτι ψωμί, πρέπει να δεχθεί τον πρόεδρο που εμείς ορίσαμε και την κυριαρχία μας πάνω στις πλουτοπαραγωγικές της πηγές. Άλλωστε, αυτός ήταν ο ρόλος της USAID (οργάνωσης που μάζεψε τη «βοήθεια»). Ποιες χώρες έχει βοηθήσει εκτός των άλλων η USAID; Την Κορέα, το Βιετνάμ, το Αφγανιστάν, το Ιράκ κτλ. Δίπλα στην ανθρωπιστική προπαγάνδα με τρόφιμα (τα οποία έχουν αποδεχθεί αρκετές φορές αλλοιωμένα…), έρχονται οι «ανθρωπιστικοί» βομβαρδισμοί, οι σφαγές, τα μακελειά σε νοσοκομεία, σε γάμους, σε τηλεοπτικούς σταθμούς, στους δρόμους…
Επιπρόσθετα, η διανομή της «βοήθειας» αποτελεί ένα πρώτης τάξεως τεστ για την αντοχή των στρατιωτικών, ακόμα και μια ευκαιρία για την εκδήλωση ένοπλων επεισοδίων με σκοπό την πρόκληση εμφυλίου. Ο ίδιος ο Τραμπ απείλησε από το twitter τους στρατιωτικούς της Βενεζουέλας ότι «παρεμποδίζοντας τη βοήθεια, παίζουν με τη ζωή τους». Η πίεση στην αστική τάξη της Βενεζουέλας αυξάνεται, με απειλές για δίκες «εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας» (στα πρότυπα της Γιουγκοσλαβίας). Οι Αμερικάνοι και οι ακόλουθοί τους, άλλωστε, έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν πρόβλημα να κρεμάσουν έναν άνθρωπο δημόσια (Σαντάμ). Παρά τις απειλές όμως, η υπόθεση του πραξικοπήματος δεν φαίνεται να έχει προχωρήσει, μέχρι στιγμής. Παρά τις δηλώσεις Γκουαϊδό ότι το 90% των στρατιωτικών είναι μαζί του, ελάχιστοι έχουν αυτομολήσει –προστέθηκε ένας συνταγματάρχης αυτή την εβδομάδα. Ο ίδιος ο Γκουαϊδό αναγκάστηκε να παραδεχθεί δημόσια την απογοήτευσή του. Πρέπει εδώ να υπενθυμίσουμε ότι ο στρατός ενεργεί σύμφωνα με τη θέληση της κυρίαρχης μερίδας της αστικής τάξης της Βενεζουέλας, η οποία θέλει να διαπραγματευθεί με τις ΗΠΑ (ίσως και χωρίς το Μαδούρο;), όμως οι ΗΠΑ δεν έχουν αφήσει περιθώρια πραγματικών διαπραγματεύσεων.
Κλείνοντας, θα κάνουμε μια αναφορά στην προεδρία Τραμπ. Είναι ο Τραμπ αυτός που κήρυξε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης την ίδια του τη χώρα, για να φτιαχτεί ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, με αξία πάνω από 500 «ανθρωπιστικές βοήθειες», ώστε να κατασταλεί το κύμα μετανάστευσης από τις χώρες της Αμερικής. Αυτό το κύμα μετανάστευσης το έχει προκαλέσει η οικονομική πολιτική των ΗΠΑ και των εξαρτημένων αστικών τάξεων της περιοχής. Είναι ο ίδιος ο Τραμπ που παρέταξε στρατό στο καραβάνι των μεταναστών, δίνοντας αρχικά οδηγίες να ανοίξουν πυρ –τον μάζεψαν ύστερα οι «ενήλικες στο δωμάτιο». Το επιχείρημα που επικαλέστηκε η κυβέρνηση των ΗΠΑ (για ανθρώπους που ήθελαν να αιτηθούν άσυλο σύμφωνα με τις διαδικασίες που ορίζει η νομοθεσία) είναι ότι τα σύνορα της χώρας είναι απαραβίαστα και ότι η μαζική είσοδος αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων συνιστά «εισβολή». Αλήθεια τότε, τι συνιστά η είσοδος των φορτηγών με τρόφιμα και φάρμακα μιας ξένης χώρας, στα χέρια ενός ανθρώπου που έχει καλέσει τις ένοπλές δυνάμεις να ανατρέψουν την κυβέρνηση; Και αν τόσο θέλουν οι Αμερικάνοι να βοηθήσουν κάποιους πεινασμένους ανθρώπους, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν από εκείνους τους 2.000 που έκαναν τόσα χιλιόμετρα για να φτάσουν εκλιπαρώντας στα σύνορα τους! Και ύστερα, ας πάνε να «σώσουν» και τους υπόλοιπους.
Αν οι προβοκάτσιες των Αμερικάνων και της μαριονέτας τους ευοδωθούν, τότε η Βενεζουέλα θα μετατραπεί σε ένα σωρό από ερείπια, θα προκληθεί ένα άνευ προηγουμένου προσφυγικό ρεύμα, η πείνα και οι ανθρώπινες απώλειες θα εκτοξευθούν και ο εμφύλιος θα κυριαρχήσει για χρόνια. Αλλά τότε καμία ανθρωπιστική βοήθεια δεν θα χρειάζεται να φτάσει στη Βενεζουέλα, γιατί πλέον τα πετρέλαιά της θα ανήκουν στις Αμερικάνικες πολυεθνικές!
