Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι ειδήσεις που φτάνουν από την Βραζιλία αναφέρουν ότι η Γερουσία υπερψήφισε την καθαίρεση της προέδρου Ντίλμα Ρουσέφ με αιτιολογία τα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα που συγκλονίζουν τη διακυβέρνηση της χώρας από το Κόμμα των Εργαζομένων. Το «πείραμα» του σοσιαλδημοκρατικού λαϊκισμού που αναπτυσσόταν τα τελευταία είκοσι χρόνια σε διάφορες χώρες της Λατινικής Αμερικής μάλλον αγγίζει τα όριά του. Ένα κίνημα που υποτίθεται πως πηγάζει από τους κόλπους του λαού, αλλά που δεν θίγει στο ελάχιστο τις ντόπιες κυρίαρχες αστικές τάξεις και το υπόβαθρο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, δεν μπορεί παρά να έχει κοντά ποδάρια. Μετά την Αργεντινή και τη Βενεζουέλα, ήλθε και η σειρά της Βραζιλίας, που μαστίζεται από την οικονομική κρίση. Μέσα στο χαοτικό πολιτικό κλίμα που δημιουργείται άρχισαν να ακούγονται οι κραυγές των νοσταλγών της στρατιωτικής δικτατορίας και των πιο αντιδραστικών δυνάμεων του συστήματος.
Το κείμενο που ακολουθεί, το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “A Nova Democracia” πριν από ένα μήνα, είναι απολύτως επίκαιρο και προβάλλει την αναγκαιότητα εγρήγορσης των λαϊκών μαζών και συγκρότησης του κινήματος για ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. (μετάφραση – σχολιασμός Π.Π.)
Η μεγάλη κρίση που πλησιάζει
Η φασιστική ηθικολογία που είναι της μόδας – εκπεφρασμένη με τις υπερβολικές πράξεις μιας δικαστικής εξουσίας σε τέτοιο σημείο «υπεράνω πάσης υποψίας» και με τον ακατάπαυστο βομβαρδισμό που δεχόμαστε από τα παπαγαλάκια του μονοπωλίου του Τύπου – εξακολουθεί να πιπιλίζει την κοινή γνώμη με την ιδέα ότι η λύση για όλα τα στραβά που μαστίζουν τη χώρα θα είναι η άμεση αντικατάσταση της κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, να αλλάξουμε το Γιάννη με το Γιαννάκη, αλλάζοντας τις κομματικές παρατάξεις που αναλαμβάνουν τη διαχείριση του παλιού βραζιλιάνικου κράτους, προκειμένου να συνεχίσει να εφαρμόζεται η ίδια οικονομική συνταγή που υπαγορεύουν η Γουόλ Στριτ και οι ορέξεις των «αγορών».
Οι δυνάμεις του κατεστημένου αναζητούν απελπισμένα, εφαρμόζοντας τη μέθοδο της «μεγάλης σκούπας», να περισώσουν την αξιοπιστία των θεσμών τους και να πετύχουν την εξομάλυνση της πολιτικής κατάστασης, ώστε να μπορέσουν το συντομότερο δυνατόν να επανέλθουν στην τροχιά της δημοσιονομικής προσαρμογής. Υπολογίζουν ότι η καθαίρεση της Ντίλμα, με δεδομένη την απώλεια της δημοτικότητάς της και την παταγώδη απομυθοποίηση του Κόμματος των Εργαζομένων (PT), μάλλον αποτελεί τον γρηγορότερο τρόπο επίτευξης της πολιτικής σταθεροποίησης που χρειάζονται για να ανακτήσουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Και άπαξ και το καταφέρουν, θα αρχίσουν αμέσως να εκβιάζουν την κοινή γνώμη με το αφήγημα πως η σημερινή διαχείριση βούλιαξε τη χώρα και πως επίκειται καταστροφή, πως αν δεν γίνουν θυσίες η χώρα κινδυνεύει να πέσει στα βράχια. Το παλιό και απαράλλακτο παραμύθι ώστε να φορτώσουν στο λαό το κόστος της κρίσης αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Αυταπατώνται όμως όσοι νομίζουν και πλασάρουν ως ορθή σκέψη το γεγονός ότι με τις «ενέργειες κάθαρσης» θα βάλουν μυαλό στους αραχνιασμένους θεσμούς αυτής της παλιάς κρατικής μηχανής που βρίσκεται σε αποσύνθεση. Πλανώνται πλάνη οικτρά όσοι νομίζουν και πλασάρουν ως ορθή σκέψη το γεγονός ότι η καθαίρεση της Ντίλμα θα επιφέρει κάποια πολιτική σταθερότητα. Παραβλέπουν την ημιαποικιακή και ημιφεουδαρχική φύση της κοινωνίας μας, που δεν έζησε καν την αστικοδημοκρατική επανάσταση, τρέφοντας την αυταπάτη πως θα μπορέσουν να θεμελιώσουν μια ισχυρή χώρα στο σαθρό υπόβαθρο που γεννά τη διαφθορά ως βασικό τρόπο λειτουργίας. Υποτιμούν την έκταση της κρίσης και το κλίμα που δημιούργησαν με τις ενορχηστρωμένες ενέργειες της δικαστικής εξουσίας και του μονοπωλίου των μέσων ενημέρωσης. Ακόμη χειρότερα, παραβλέπουν όλα τα πάθη που εξαπέλυσαν και τις ανοιχτές πληγές. Πέραν τούτου, πιστεύουν πως μπορούν να συνεχίσουν να χειραγωγούν τους κομματικούς τους στρατούς που κατεβαίνουν στο δρόμο και να προβαίνουν στα τερτίπια που πιο πολύ τους βολεύουν, καθ’ ότι είναι βέβαιο ότι, όσον αφορά αυτούς που διαμαρτύρονται σήμερα, η απογοήτευσή τους έχει ημερομηνία λήξης, από τη στιγμή που στην ουσία τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Όποια διέξοδο κι αν επιλέξουν οι εγκάθετοι της εξουσίας ώστε να αβαντάρουν το ένα ή το άλλο κόμμα, τη μία ή την άλλη προσωπικότητα στην προεδρία της χώρας, δεν θα καταφέρουν να βάλουν φραγμό ούτε στην κρίση ούτε στη διαφθορά.
Και καθώς οφείλουν ούτως ή άλλως να προχωρήσουν σε δημοσιονομική προσαρμογή και να εφαρμόσουν πολιτικές εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αδικιών σε βάρος του λαού και εθνικής υποτέλειας, προβλέπεται περισσότερο από ποτέ άλλοτε να ξεσπάσει ένα μεγαλύτερο και ισχυρότερο κύμα διαμαρτυριών και εξεγέρσεων. Και όλα τα πάθη που εκδηλώθηκαν μέσα στην τρέχουσα κρίση θα ξεσπάσουν με μια φωνή και μια γροθιά με τη λαϊκή εξέγερση ενάντια την ανεργία, την καθήλωση των μισθών, την ακρίβεια, τις μάστιγες των επιδημιών που ξαπλώνονται σε όλες τις γωνιές της χώρας και τις κάθε λογής περικοπές που επιβάλλουν οι επαναλαμβανόμενες πολιτικές λιτότητας, μια εξέγερση που αναπόφευκτα θα αγκαλιάσει κατά κύματα όλη τη χώρα.
Οι πλατιές φτωχές λαϊκές μάζες και η μαχόμενη νεολαία, που μέχρι τώρα τηρούν στάση αποστασιοποίησης από αυτό το μπέρδεμα αλλά που παρακολουθούν, συλλογίζονται και συζητούν συχνά και με τον τρόπο τους για τις εξελίξεις, δεν είναι και ούτε θα παραμείνουν αδιάφορες στην έκβασή τους. Είναι γεγονός πως οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης συνεχίζουν να πλήττουν το σπιτικό τους, την τσέπη τους και το τραπέζι τους, είτε μέσω της ανεργίας, είτε με την αλματώδη αύξηση των τιμών των τροφίμων, είτε τέλος με την επιδεινούμενη υποβάθμιση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας (περίθαλψη, εκπαίδευση, υγειονομικές υπηρεσίες, ασφάλεια, κοινωνική πρόνοια κ. ά.), για τις οποίες αυτοί καταβάλλουν το υψηλότερο τίμημα.
Οι φαλιρισμένες πολιτειακές και δημοτικές αρχές καθυστερούν την καταβολή των μισθών υπαλλήλων και καθηγητών, κλείνουν σχολεία και κέντρα υγείας, καταργούν τη διανομή φαρμάκων, όλα με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τίποτα. Από αυτό συνεπάγεται η ορμητική επάνοδος ασθενειών όπως ο δάγκειος πυρετός, η τσικουνγκούνια, ο ιός ζίκα και η γρίπη των χοίρων (H1N1), ως απόρροια της ολοκληρωτικής απουσίας υγειονομικής περίθαλψης και προληπτικών δράσεων, της αναποτελεσματικής αποκομιδής των σκουπιδιών και της συνεχιζόμενης αδιαφορίας για τη διαβίωση του λαού. Κατά τη γνώμη τους , ψεύδονται όσοι δημαγωγικά κατηγορούν την Ντίλμα, τον Λούλα και το Κόμμα Εργαζομένων ως υπαίτιους για όλα τα δεινά. Η Ντίλμα, ο Λούλα και το Κόμμα Εργαζομένων ψεύδονται όταν κοκορεύονται ότι κανείς άλλος δεν μεριμνά περισσότερο από αυτούς για τους φτωχούς. Οι παθογένειες της οικονομίας μας πηγάζουν από το γεγονός ότι είμαστε μια ημιαποικιακή και ημιφεουδαρχική χώρα, ότι οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν την πολιτική που υπαγορεύει ο ιμπεριαλισμός, και ότι το μόνο που έκαναν όλες οι κυβερνήσεις είναι να μοιράσουν λίγο περισσότερα φιλοδωρήματα ώστε να κερδίσουν δημοτικότητα και να κατευνάσουν την οργή των λαϊκών μαζών.
Στην ύπαιθρο, η πολιτική του Κόμματος των Εργαζομένων χαρακτηρίστηκε από την πλήρη εύνοια και ανοχή προς τα τσιφλίκια (που μετονομάστηκαν «μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις») και προς τις εξορυκτικές βιομηχανίες, σε αναζήτηση της τόνωσης της πρωτογενούς παραγωγής για εξαγωγικούς σκοπούς (εμπορεύσιμα προϊόντα: σόγια, ζαχαροκάλαμο, κτηνοτροφικά ζώα, σιδηρομεταλλεύματα, πετρέλαιο), όπως ορίζουν οι ιμπεριαλιστές, την ίδια στιγμή που η οικονομία της χώρας αποβιομηχανοποιείται και απο-εθνικοποιείται στο έπακρο. Και όλα αυτά με τίμημα όχι μόνο το ολοκληρωτικό πάγωμα της περίφημης «αγροτικής μεταρρύθμισης», που βρίσκεται χαντακωμένη στα συρτάρια του κράτους, αλλά κυρίως την ενθάρρυνση των τσιφλικάδων και των εξορυκτικών βιομηχανιών, που καταπατούν όλο και περισσότερο τις δημόσιες γαίες. Γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση της γενοκτονίας και των σφαγών αγροτών και τις δολοφονίες των ηγετικών τους στελεχών, που μάχονται για την κατάκτηση της γης προς όφελος αυτών που εκεί ζουν και δουλεύουν.
Ενώπιον αυτής της χαοτικής κατάστασης που ενέσκηψε με υπαιτιότητα των κομμάτων τα οποία έχουν ήδη αναλάβει τη διαχείριση της παλιάς κρατικής μηχανής, συμβάλλοντας το καθένα στην πορεία αποσύνθεσης της, μοναδική διέξοδος είναι να βγουν οι εργαζόμενοι στους δρόμους και να προβάλουν τις διεκδικήσεις τους στην πόλη και στην ύπαιθρο, προχωρώντας στην οικοδόμηση της αγροτικής επανάστασης, με σύνθημα να φύγουν όλοι οι εκμεταλλευτές του λαού και όλοι οι οπορτουνιστές που επιδίδονται σε μια ατέλειωτη κοκορομαχία θέλοντας να αποδείξουν ποιος υπηρετεί καλύτερα τον ιμπεριαλισμό, τη μεγαλοαστική τάξη και τους τσιφλικάδες.
Οι λαϊκές μάζες, ωστόσο, παρακολουθούν όλη αυτή την αθλιότητα και καλλιεργούν το μίσος που νιώθουν για όλες αυτές τις κοινωνικές τάξεις προνομιούχων που τους ρουφούν το αίμα. Οι εξεγέρσεις του λαού, που εκφράζονται με αποσπασματικές συγκρούσεις με τους μηχανισμούς καταστολής του παλιού κράτους, που ξεσπούν καθημερινά σε διαφορετικά σημεία της χώρας, στην πόλη και στην ύπαιθρο, δεν είναι παρά το προοίμιο των μεγάλων μαχών που θα έλθουν. Οι μάζες που θέλουν να αγωνιστούν χρειάζονται μια ηγεσία η οποία θα σταθεί στην πρωτοπορία και θα τους δείξει το δρόμο προς τη νεοδημοκρατική ανατροπή ( στμ. αναφορά στην λαϊκό-δημοκρατική επανάσταση) , σπάζοντας τις αλυσίδες που τις εκμεταλλεύονται και τις καταπιέζουν, Είναι βέβαιο πως, στο πλάι τους και μέσα από τους κόλπους τους, επίσης θα δημιουργηθεί και θα εμφανιστεί η επαναστατική καθοδήγηση που θα αναλάβει την επίτευξη αυτού του μεγάλου καθήκοντος.
Εμπρός λοιπόν να κατέβουμε τώρα στους δρόμους για να προβάλουμε τα πιο ώριμα λαϊκά αιτήματα και να διώξουμε όλο αυτό το διεστραμμένο πολιτικό σύστημα που υποστηρίζουν οι διάφορες παρατάξεις του Ενιαίου Κόμματος των κυρίαρχων τάξεων και της εκλογικής τους φάρσας.
