Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 877)
Τον Μάιο τα λεγόμενα έκτακτα αντεργατικά μέτρα ονομάστηκαν «γέφυρα» που θα οδηγούσε στην… ανάπτυξη. Τώρα τα «έκτακτα» αυτά μέτρα παρατείνονται αλλά και ενισχύονται με άλλα, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση προετοιμάζει μέσω της επιτροπής Πισσαρίδη και τις δηλώσεις του οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού νέα όχι έκτακτη, αλλά γενικευμένη και «θεσμική», αντιλαϊκή-αντεργατική έφοδο. Επιβεβαιώνουν δηλαδή με τον πιο ωμό τρόπο ότι η «γέφυρα» είναι χαράδρα, στην οποία θέλουν να βυθίσουν και να γκρεμίσουν όλα τα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα. Γι’ αυτό εξάλλου μέσα στο καλοκαίρι εξαπέλυσαν την επίθεση ενάντια στο δικαίωμα στη διαδήλωση και κραδαίνοντας τον χουντικής έμπνευσης νόμο εξόρμησαν ήδη από τον Αύγουστο για την εφαρμογή του και την ενίσχυσή του με «εκατό κάμερες» που θα καταγράφουν τους διαδηλωτές σε κάθε κινητοποίηση!
Οι εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες είναι ήδη ζοφερές για τη μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, που παράλληλα βρίσκονται αντιμέτωποι με νέα έξαρση της πανδημίας. Μια έξαρση ίσως πιο απειλητική από αυτή της περασμένης άνοιξης, καθώς μπροστά μας βρίσκεται ο χειμώνας. Η απειλή εντείνεται και πολλαπλασιάζεται από το κυβερνητικό-συστημικό δόγμα της άρνησης κάθε μέτρου στήριξης της υγείας και της ζωής του λαού. Εξάλλου η διεθνής τάση του συστήματος που σπαράσσεται από κρίση και άγριες αντιθέσεις, είναι μια ανομολόγητη γενίκευση της γραμμής της «ανοσίας της αγέλης» και κάτω από αυτή την καθοδήγηση η κυβέρνηση της ΝΔ δηλώνει ξανά και ξανά πως «αποκλείεται νέο lockdown».
Η αγανάχτηση που συσσωρεύεται στον λαό δεν μπορεί να εκφραστεί και πολύ περισσότερο να δικαιωθεί από την «αντιπολίτευση» των κομμάτων του συστήματος και την κοινοβουλευτική αριστερά της υποταγής και της συμμόρφωσης στα πλαίσια του συστήματος. Η παρατεταμένη ένταση και κρίση του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού χρησιμοποιείται από όλους αυτούς σαν μια ακόμα «δικαιολογία» για να μείνει ο λαός έξω από το πεδίο της μαζικής πάλης, αδρανής και αναλώσιμος και από την καπιταλιστική επίθεση και μπροστά στον κίνδυνο ενός άδικου πολέμου. Αυτό το ζήτημα της διαμόρφωσης όρων αγώνα και μαζικού κινήματος, είναι το κρίσιμο ζήτημα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι αγωνιστικές δυνάμεις με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και της νεολαίας.
Η εξαθλίωση απλώνεται
Τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος Εργάνη του Υπουργείου Εργασίας που δημοσιεύτηκαν τον Αύγουστο παρουσιάζουν περίπου 450.000 λιγότερες προσλήψεις την περίοδο Μαρτίου-Ιουλίου του 2020 σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2019! Και μόνο αυτό το μέγεθος των επίσημων δεδομένων (που μεταξύ άλλων καταγράφουν ως «εργαζόμενους» τους άνεργους των προγραμμάτων των 534 ευρώ) και σε μια χώρα στην οποία η ανεργία βρισκόταν ήδη στα ύψη είναι αποκαλυπτικό της εκρηκτικής κατάστασης και των τεράστιων αδιεξόδων που αντιμετωπίζει ο εργαζόμενος λαός. Αδιέξοδα που αφορούν πια στην ίδια τη δυνατότητα επιβίωσης και κάλυψης των πιο στοιχειωδών αναγκών. Απέναντι σε αυτή την κοινωνική κατάσταση η πολιτική της κυβέρνησης είναι η ακόμα μεγαλύτερη στήριξη του κεφαλαίου και η παράδοση των εργαζομένων σε επιχειρήσεις και εργοδότες χωρίς κανένα δικαίωμα. Γι’ αυτό παρατείνονται οι αναστολές συμβάσεων αλλά και επεκτείνεται η κατάργηση των συμβάσεων, γι’ αυτό η άδεια ειδικού σκοπού «τρώει» την κανονική άδεια, γι’ αυτό απαιτούνται απλήρωτες υπερωρίες (!) για να αντισταθμιστούν οι άδειες των εργαζομένων.
Με αυτά τα «έκτακτα» μέτρα διευρύνεται και γίνεται ακόμα πιο άγριος ο εργασιακός μεσαίωνας και διαμορφώνονται νέα αντιδραστικά δεδομένα που έρχεται να αξιοποιήσει σε μόνιμη βάση η κυβερνητική-συστημική πολιτική. Αυτή που προαναγγέλλει η επιτροπή Πισσαρίδη που έχει αναλάβει την ευθύνη να παρουσιάσει το απαιτούμενο έργο για να πάρουν τα μεγαλοαστικά τζάκια τα δις του «ταμείου ανάκαμψης» της ΕΕ. Αυτή που με πρωτοσέλιδη συνέντευξη στο Βήμα της 30/8 ανακοινώνει ο σύμβουλος του πρωθυπουργού και η οποία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την κατάργηση της επικουρικής σύνταξης και τη μετατροπή της βασικής σε ένα επίδομα πείνας. Αυτή που εν μέσω πανδημίας κλείνει μονάδες υγείας και απολύει συμβασιούχους νοσηλευτές και άλλο προσωπικό νοσοκομείων και κλινικών. Αυτή που δίπλα στον νόμο Κεραμέως που κάνει εξεταστικό-ταξικό κάτεργο τα σχολεία και διώχνει τα παιδιά του λαού από αυτά, προετοιμάζει νέο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ που θα βάζει διαγραφές των φοιτητών που δουλεύουν για να σπουδάσουν!
Η διαβόητη «συν-εργασία», λοιπόν, ζει και βασιλεύει! Αλλά βέβαια αυτή δεν είναι όπως την εμφανίζει η κυβερνητική προπαγάνδα, ως «συνεργασία του κεφαλαίου και των εργαζομένων», ως τελικά «συνεργασία της αστικής τάξης και του λαού» γιατί τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει! Αυτό που πραγματικά κάνουν οι πολιτικές της κυβέρνησης και του συστήματος είναι να χρησιμοποιούν το κράτος (τους) και για την άμεση χρηματοδότηση των τζακιών τους και βέβαια για να επιβάλλουν πολιτικές έντασης της εκμετάλλευσης των εργατών, πολιτικές καταλήστευσης και κατάργησης των κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού και της νεολαίας. Αυτός ήταν πάντα ο ρόλος του αστικού κράτους και στις σημερινές συνθήκες είναι ακόμα πιο προφανής, όσο και αν η υποτιθέμενη διαμάχη «κρατιστών-αντικρατιστών» επιχειρεί να τον συσκοτίσει και να δημιουργήσει συγχύσεις και ψεύτικες προσδοκίες στον λαό.
Κυβερνητικά –και όχι μόνο- αδιέξοδα
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκεται μπροστά σε μεγάλα προβλήματα και αδιέξοδα σε όλα τα ζητήματα που καλείται να διαχειριστεί. Οι εξελίξεις της πανδημίας και της κρίσης μέσα στην κρίση, τροφοδότησαν και τροφοδοτούν παραπέρα την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλα τα ζητήματα και στο πεδίο της Α. Μεσογείου. Οι εξελίξεις αυτές δεν της άφησαν σχεδόν κανένα περιθώριο μετά τις εκλογές του Ιούλη του 2019 να εμφανιστεί ότι «προωθεί» τις προεκλογικές της εξαγγελίες περί «ανάπτυξης» και «αποκατάστασης της μεσαίας τάξης». Αντίθετα της απαίτησαν να επιταχύνει και να οξύνει τις πραγματικές και αντιδραστικές πολιτικές της και να βάλει στην άκρη ακόμα και σε επίπεδο «αφηγήματος» τις όποιες προσπάθειες διεύρυνσης της κοινωνικής της αναφοράς. Το νέο ρεκόρ ύφεσης (15.2%) που ανακοινώθηκε για το δεύτερο τρίμηνο του 2020, αλλά και τα ακόμα μεγαλύτερα αντίστοιχα ρεκόρ που ανακοινώθηκαν σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, είναι σαφείς δείκτες για τη βαρυχειμωνιά που καλείται να ετοιμάσει η κυβέρνηση για τον λαό. Το κεφάλαιο της «πετυχημένης διαχείρισης της πανδημίας» (όπως η κυβερνητική προπαγάνδα προσπάθησε να εμφανίσει την περίοδο της περασμένης άνοιξης) έχει ήδη εξαντληθεί και μπορεί και να αντιστραφεί καθώς προχωράμε στο φθινόπωρο. Η επιχείρηση της με κάθε κόστος για τους εργαζομένους διάσωσης της τουριστικής σεζόν αναγνωρίζεται επισήμως ότι κατέρρευσε πλήρως, ενώ στα εθνικά λεγόμενα ζητήματα (από τις «Πρέσπες» ως την κατάσταση στην Α. Μεσόγειο και τα ελληνοτουρκικά) έχασε κάθε επίχρισμα «εθνικής περηφάνιας και τσαμπουκά» με το οποίο εμφανιζόταν ενόψει των εκλογών του Ιούλη του 2019. Αναδείχτηκε, δηλαδή, και στην περίπτωση της κυβέρνησης της ΝΔ ότι η κυρίαρχη πολιτική κατεύθυνση είναι αυτή που λέει «ότι πουν οι προστάτες». Ακόμα χειρότερα, όμως, και καθώς οι προστάτες συγκρούονται και αντιφάσκουν, αναδείχτηκε και το πήγαινε έλα των «ελπίδων» ανά... βδομάδα πίσω από αυτόν που φαίνεται ότι «θα στηρίξει τη χώρα πιο αποφασιστικά»! Στην αρχή ήταν οι «γερμανικές ελπίδες» που διαψεύστηκαν όταν οι ΗΠΑ έπαψαν να «σιωπούν». Κάπου ενδιάμεσα προέκυψε το ισχυρό «γαλλικό ενδιαφέρον», που τώρα τροφοδοτεί το ενδεχόμενο η νέα αγορά του αιώνα να έχει άρωμα των Rafal. Ωστόσο οι ΗΠΑ έχουν «ένα βάρος που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει», όπως είπε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ενώ το Βερολίνο (που έχει ενοχληθεί και από την ακύρωση της ΔΕΘ) κρατά τα βασικά κλειδιά του «ταμείου ανάκαμψης» οπότε τα πηγαινέλα αναμένεται να συνεχιστούν…
Με όλα αυτά ο ορίζοντας είναι φορτωμένος με μεγάλα και σοβαρά προβλήματα και στο κοινωνικό-οικονομικό ζήτημα και στο ζήτημα των γεωπολιτικών εμπλοκών της χώρας στην περιοχή. Είναι προβλήματα που οι βασικές τους παράμετροι δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση, η οποία θα συνεχίσει να παραδέρνει και να αιτείται βοήθειες από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά σε ένα τοπίο που -και ιδιαίτερα λόγω της πανδημίας που λειτουργεί ως καταλύτης στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση- η οικονομία μιας χώρας εξαρτημένης και παράρτημα των δυτικών μονοπωλίων βρίσκεται στον αέρα. Και προφανώς, μια θερμή εξέλιξη στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό –που κανείς δεν αποκλείει- θα λειτουργούσε καθοριστικά και σαρωτικά ακόμα και για τις υποψίες σχεδιασμού που σήμερα μπορεί να υπάρχουν στα πλαίσια του συστήματος και της αστικής τάξης.
Είναι, λοιπόν, για μας προφανές ότι τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής δεν αφορούν αποκλειστικά στα χαρακτηριστικά και στις επιλογές του κόμματος της ΝΔ. Αντίθετα είναι εκφράσεις των εγγενών χαρακτηριστικών και αδιεξόδων συνολικά της άρχουσας τάξης της χώρας. Γι’ αυτό ακριβώς απλώς δεν υπάρχουν «άλλες» πολιτικές προτάσεις και κατευθύνσεις από τα κόμματα του συστήματος. Η ταραχή που υπάρχει εντός του ΣΥΡΙΖΑ αντανακλά και εκφράζει ακριβώς τα ίδια αδιέξοδα. Και η απόφαση Τσίπρα για την επ’ αόριστον αναβολή του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί βασικά ως δικαιολογία την πανδημία για να συγκαλύψει αυτά τα αδιέξοδα. Είναι βέβαιο για μας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει και δεν θέλει να έχει καμιά πρόταση διεξόδου για τη λαϊκή υπόθεση. Αλλά είναι άλλο τόσο βέβαιο ότι αν μπορούσε να έχει πρόταση πολιτικής κατεύθυνσης για το σύστημα και την άρχουσα τάξη και Συνέδριο θα έκανε και πολλούς τρόπους θα είχε να την προβάλλει και να διεκδικήσει με βάση αυτήν την κυβερνητική εξουσία. Ανάλογα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι παρόλο που πριν από όλα η κυβέρνηση αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε δυσκολίες, το ΚΙΝΑΛ παραμένει σε αφωνία και αμηχανία, ενώ το κόμμα του Βαρουφάκη επιδίδεται σε προσπάθειες προσαρμογής των ευρωπαϊστικών «αφελειών» του στις οικονομικές και γεωπολιτικές περιπλοκές της πραγματικής ζωής. Ακόμα και το υπεραντιδραστικό μόρφωμα της Ελληνικής Λύσης περνάει ταραχές με ολιγόωρες παραιτήσεις βουλευτών του! Τέλος, η ηγεσία του ΚΚΕ συνεχίζει προφανώς να θεωρεί την εξελισσόμενη δεξιά και αντιδραστική πορεία ως ευκαιρία για να γίνει αποδεκτό και να ισχυροποιηθεί στον ρόλο του αριστερού συμπληρώματος της «νέας κανονικότητας».
Να σπάσει με αγώνες η «συνομωσία σιωπής»
Η αντίφαση, λοιπόν, είναι ιδιαίτερα οξεία. Από τη μια η κυβέρνηση –και συνολικά οι θεωρούμενες ως ιθύνουσες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της χώρας- «δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει». Από την άλλη η κυβέρνηση παρουσιάζεται ισχυρή και απερίσπαστη στη μόνη πολιτική που ξέρουν και στηρίζουν όλες οι δυνάμεις του συστήματος: να φορτώνει όλες τις συνέπειες της κρίσης στον λαό, να τον αφήνει ανυπεράσπιστο και αναλώσιμο στην πανδημία, να τυχοδιωκτεί με τον κίνδυνο μιας άδικης αλληλοσφαγής των λαών Ελλάδας και Τουρκίας!
Αυτή η κυβερνητική ισχύς έχει ως πολιτική της βάση τη «συνομωσία σιωπής» όλων των δυνάμεων του συστήματος αλλά και των δυνάμεων του συμβιβασμού και της υποταγής. Μια «συνομωσία» που ως βάση της έχει ότι καμιά από αυτές τις δυνάμεις δεν θέλει στις παρούσες εκρηκτικές κοινωνικές συνθήκες «ούτε να σκεφτεί» το ενδεχόμενο να προτείνει στον λαό κάποια κινητοποίηση έστω και με χαρακτηριστικά διαμαρτυρίας! Η υπευθυνότητα όλων αυτών των δυνάμεων στις απαιτήσεις του συστήματος –που εκφράζει τα συμφέροντα, τις προδιαγραφές και τους ρόλους που η κάθε μια επιδιώκει- είναι στις δεδομένες συνθήκες ο βασικός πολιτικός σύμμαχος της κυβερνητικής πολιτικής.
Τα συμφέροντα, όμως, και οι ανάγκες του λαού και της νεολαίας βρίσκονται απέναντι από αυτή τη «συνομωσία της σιωπής», απέναντι από την «εθνική ομοψυχία» που έχει επιβληθεί υπέρ των πολιτικών της εξαθλίωσης, της άγριας εκμετάλλευσης και με φόντο την «εθνική ομοψυχία» της υποταγής στις ιμπεριαλιστικές επιλογές και στους πιο επικίνδυνους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.
Ο λαός μας δεν έχει τίποτε καλό να περιμένει από τις ΗΠΑ (με ή χωρίς Τραμπ) από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, από τις κυβερνητικές πολιτικές του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Κάθε μέρα όλοι αυτοί μεγαλώνουν τα λαϊκά προβλήματα, τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν εργαζόμενοι και νεολαία. Η μόνη πραγματική σωφροσύνη, ο μόνος πραγματικός ρεαλισμός είναι να παλέψουμε αποφασιστικά για να βγει στον δρόμο του αγώνα η οργή και η αγανάκτηση του λαού. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να υπερασπίσουμε και να διεκδικήσουμε υγεία, ζωή, δουλειά, ελευθερίες, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα!
