Η εργατική τάξη, η νεολαία και όλος ο εργαζόμενος λαός θα γιορτάσουν τη φετινή Πρωτομαγιά σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και ανεργίας, με καταργημένα τα βασικά τους δικαιώματα και κατακτήσεις.
Οι συγκυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πριν, και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σήμερα, συνεχίζουν να εφαρμόζουν σε βάρος των εργατικών και λαϊκών οικογενειών τα βάρβαρα μέτρα που από κοινού έχουν αποφασίσει κάτω από τις οδηγίες των μεγάλων τους αφεντικών, αδιαφορώντας πλήρως για τα καθημερινά βάσανα που δημιουργούν στο λαό και στους νέους ανθρώπους.
Την ίδια στιγμή που οι λαϊκές μάζες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες διαβίωσής τους, στο ρήμαγμα της ζωής τους που έχουν υποστεί, έρχεται ο Α. Σαμαράς με περίσσιο θράσος να προκαλέσει το συναίσθημα του λαού μας, μοιράζοντας σ’ ένα μικρό μέρος των θυμάτων του από ένα πεντακοσάρικο. Επιχειρεί να εξαγοράσει την ψήφο τους στις εκλογές του Μάη, ώστε να έχει ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα του επιτρέπει από τη θέση του πρωθυπουργού να συνεχίσει να υπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του, ΕΕ και ΗΠΑ, και την ντόπια μεγαλοαστική τάξη.
Ισχυρίζεται ο Α. Σαμαράς ότι το πεντακοσάρικο που επιστρέφει σε αυτούς που βρίσκονται σε χειρότερη θέση είναι από το πλεόνασμα που πέτυχε η κυβέρνησή του και δεν κρύβει, λέει, ότι «προέρχεται από τις θυσίες του λαού» που αρχίζουν να πιάνουν τόπο. Θέλει να μας πείσει πως δεν πρόκειται για προεκλογικό τερτίπι αλλά για απόδειξη ότι η οικονομία πάει καλά, ότι η χώρα μπορεί να ξαναβγεί στις αγορές και να δανείζεται και γι’ αυτό δεν χρειάζονται νέα μνημόνια. Εδώ θα λέγαμε, πως εάν είναι κάτι που πλεονάζει, είναι το θράσος της συγκυβέρνησης και του Α. Σαμαρά.
Επιχειρεί, προεκλογικά τουλάχιστον, να εμφανιστεί σαν σωτήρας του λαού και της χώρας, όμως δεν μπορεί να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο. Κι αυτό γιατί το σύστημα εντός και εκτός της χώρας απαιτεί από τους υποτελείς του τη συνέχιση της επίθεσης στο λαό, στους εργαζόμενους, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις απεργίες κ.λπ. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν οι πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του υφυπουργού Παιδείας σχετικά με τις πειθαρχικές διώξεις καθηγητών που δεν θα είναι σε σχολεία ανοιχτά τις μέρες διακοπών του Πάσχα -και ενώ η ΟΛΜΕ-ΕΛΜΕ κήρυξαν στάση εργασίας- αποκαλύπτουν ότι η στρατηγική επιδίωξη του συστήματος είναι η αμφισβήτηση του δικαιώματος της απεργίας και η ποινικοποίηση κάθε αγώνα.
Και αποτελούν προαναγγελία ενός νέου αντιαπεργιακού θεσμικού πλαισίου που ετοιμάζεται.
Έρχονται χειρότερες μέρες
Ο γιορτασμός της φετινής εργατικής Πρωτομαγιάς γίνεται σε συνθήκες μιας παρατεταμένης επίθεσης στα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα ενώ οι αρνητικές συνέπειες της επίθεσης βρίσκονται σε εξέλιξη και η κάθε νέα μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Η επίθεση βρίσκεται μόνιμα σε μια εξέλιξη και συνοδεύεται με την κλιμάκωση της τρομοκράτησης του λαού μέσω των κατασταλτικών μηχανισμών. Υπάρχει βεβαίως και η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται καθημερινά και για λογαριασμό του συστήματος από τα ΜΜΕ, τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά, από τους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους και κυρίως των καναλιών ιδιωτικών και κρατικών. Κονδυλοφόροι που υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα και τον ιμπεριαλισμό και αναλαμβάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά να συκοφαντούν τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, τις απεργιακές κινητοποιήσεις, το συνδικαλιστικό κίνημα και όλους εκείνους τους αγωνιστές που πρωτοστατούν στους αγώνες. Είναι αυτοί που υλοποιούν και αναπαράγουν την κυβερνητική ιδεολογική τρομοκρατία και είναι οι ίδιοι που επιχειρούν κάθε φορά που γίνονται αγώνες να στρέψουν το ένα τμήμα εργαζομένων ενάντια στο άλλο.
Όλα τα παραπάνω έχουν διαμορφώσει κυρίως τα τελευταία χρόνια μια συνεχώς αυξανόμενη αντιδραστικοποίηση και φασιστικοποίηση της δημόσιας πολιτικής ζωής. Είδαμε πριν λίγο καιρό την έξαλλη επίθεση στους μετανάστες σε όλη τη χώρα, από κοινού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και κατασταλτικοί μηχανισμοί, και από δίπλα τους τη φασιστική Αυγή με τα τάγματα εφόδου, τους δικούς της κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Είδαμε όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, και όχι μόνο στη χώρα μας, πώς με τη βάναυση και βάρβαρη αυτή επίθεση ξεφτιλίζεται και καταρρακώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η ακροδεξιά πολιτική της ΝΔ συνοδεύεται και με ένα αυξανόμενο αντικομμουνισμό και η θεωρία των δύο άκρων που προβάλει ο αρχηγός της ΝΔ και της κυβέρνησης έχει ως κύριο και μοναδικό στόχο την αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Άλλωστε το κόμμα του είναι στο ένα άκρο, στο ίδιο με τη φασιστική Αυγή και η ιστορία Μπαλτάκου το επιβεβαιώνει.
Οι εργατοπατέρες
Γιορτάζουν οι εργαζόμενοι της χώρας την Πρωτομαγιά σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος στη χώρα και παγκόσμια. Τα συνδικάτα από όργανα πάλης των εργατών και εργαζομένων έχουν μετατραπεί σε εργαλεία που στηρίζουν την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές καθώς και το πολιτικό προσωπικό του συστήματος. Μιλάμε για τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι και στελέχη των αστικών κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Έτσι, αυτό που παρατηρείται για αρκετές δεκαετίες ανάμεσα στον ΣΕΒ και τη ΓΣΕΕ και την εκάστοτε κυβέρνηση είναι μια τριμερής συνεργασία προώθησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου.
Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ανάμεσα στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ έχει διαμορφωθεί ένα πλαίσιο συνεργασίας που δεν έχει προηγούμενο. Μια συμμαχία που πολλές φορές διεκδικεί από την κυβέρνηση νομοθετικές ρυθμίσεις οι οποίες ικανοποιούν αποκλειστικά τα οικονομικά συμφέροντα του ΣΕΒ και ένα τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η διεκδίκηση μέρους κεφαλαίων από το ΕΣΠΑ. Για την αξιοποίησή τους από τον ΣΕΒ και όχι βέβαια για το καλό των εργαζομένων, αλλά το δικό τους.
Αυτό το στρώμα των εργατοπατέρων έχει αποδιοργανώσει και απομακρύνει τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα, ώστε ανενόχλητο να υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, οικονομικά, πολιτικά κ.ά. Είναι ωστόσο υποχρεωμένο να προχωρεί κάτω από την πίεση των γεγονότων σε κάποιες απεργίες που έχουν σαν κύριο στόχο -άλλο πράγμα αν δεν το καταφέρνουν πάντοτε- να εκτονώσουν την οργή των εργαζόμενων απέναντι στην κυβέρνηση και στο σύστημα. Με μία ανάλογη λογική κηρύσσουν απεργία για τον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς. Αυτά είναι γνωστά σε όλους τους εργαζόμενους. Δυστυχώς όμως οι εργατοπατέρες έχουν κάνει τη δουλειά τους, και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν τους έχουν καμία εμπιστοσύνη δεν φαίνεται να τους ενοχλεί καθόλου. Μπορούμε να πούμε πως αυτό ήταν με έναν τρόπο και επιδίωξή τους για να μην τους έχουν στα πόδια τους.
Οργανωμένοι στα συνδικάτα αντίπαλοι της ΓΣΕΕ και των εργατοπατέρων ουσιαστικά δεν υφίστανται. Τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ ουσιαστικά είναι ανύπαρκτα. Τα μέλη αυτών των συνδικάτων το μόνο που κάνουν είναι κάθε 2-3 χρόνια να ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους και τίποτε άλλο. Ακόμα και οι διοικήσεις των συνδικάτων δεν έχουν καμία ουσιαστική λειτουργία. Ό, τι αποφασίζεται και όταν αποφασίζεται κάτι, αυτό το αναλαμβάνει η ηγεσία του ΠΑΜΕ, ίσως ούτε καν αυτή αλλά του ΚΚΕ. Αυτή είναι η πραγματικότητα, και αυτό το γνωρίζουν άπαντες ότι συμβαίνει, τόσο οι εντός όσο και οι εκτός των συνδικάτων.
Γράφει ο «Ριζοσπάστης» την Τετάρτη 23 Απρίλη, λίγες μέρες πριν την Πρωτομαγιά: «Τις μέρες αυτές συνεχίζονται οι συνεδριάσεις των Δ.Σ σε Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικάτα προκειμένου να αποφασίσουν τη συμμετοχή στην απεργία» (Η υπογράμμιση δική μας).
Να, λοιπόν, τα ταξικά συνδικάτα, όπως αυτοαποκαλούνται, την τελευταία στιγμή θα αποφασίσουν για τη συμμετοχή τους στην απεργία και την «ταξική» μάχη που θα δώσουν.
Όσον αφορά τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα έχουν άλλες ασχολίες πολύ πιο σοβαρές από την απεργία και την Πρωτομαγιά. Η προεκλογική καμπάνια και εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε και δεν περισσεύει χρόνος για τέτοια «μικροπράγματα». Άλλωστε κι όταν δεν υπήρχαν εκλογές, κολαούζοι των εργατοπατέρων ήταν, μόνο που η φωνή τους είχε άλλη απόχρωση.
Μια αντίστροφη πορεία είναι αναγκαία
«Όπως σε όλες τις απεργίες, έτσι και σ’ αυτή, η ηγεσία της ΙWW παραχώρησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στους απεργούς, στη συγκεκριμένη περίπτωση στις γυναίκες, τα παιδιά και τους ξένους [...], χειρίστηκαν μόνοι τους την υπόθεσή τους, διαμόρφωσαν την πολιτική τους μετά από μακρές συζητήσεις σε πολλές γλώσσες. [...] Διοργάνωσαν συζητήσεις σχετικά με την πάλη των τάξεων. [...] Δημοσιογράφοι απ’ όλα τα μέρη κάλυπταν την απεργία. Όλοι τους διέκριναν την ηθική εξύψωση των απεργών και μερικοί παρατήρησαν ότι οι εργάτες δοκίμαζαν μια περίεργη χαρά μέσα από τον αγώνα που δεν είχαν γνωρίσει μέσα στη μονότονη δουλειά του εργοστασίου. [...] Το ηθικό τους ήταν φοβερό. Σίγουροι, χαρούμενοι και απελευθερωμένοι τραγουδούσαν. Συνέχεια έκαναν πορείες και τραγουδούσαν. [...] Όταν τραγουδούσαν όλες οι εθνικότητες είχαν πλέον μια κοινή γλώσσα» (Από το βιβλίο «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ»).
Αυτά συνέβηκαν το 1912 από τους εργάτες και εργάτριες του υφαντουργείου του Λόρενς της Μασαχουσέτης, όπου 10.000 εργάτες διαδήλωναν με πανό στα χέρια. Μάλιστα! 102 χρόνια πριν! Σήμερα, στη χώρα μας και παντού στον κόσμο, ζούμε σε μια κατάσταση από την άποψη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου εντελώς διαφορετική και αυτό ακριβώς πρέπει να αλλάξει.
Να ξαναγίνουν τα συνδικάτα όργανα ταξικής διαπαιδαγώγησης των εργατών, όργανα διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Τέτοια συνδικάτα δεν μπορεί παρά να είναι έργο των εργατών και εργαζομένων. Όλων αυτών που υφίστανται την άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Οι επαναστατικές δυνάμεις και όλοι οι αγωνιστές της πραγματικής Αριστεράς σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να προσανατολιστούν και να συμβάλλουν. Να ανοίξουν το δρόμο για συνδικάτα ταξικού προσανατολισμού. Είναι και αυτό ένα ζήτημα ταξικής πάλης.
