Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 875)
Μπροστά στην ανάγκη να συσπειρωθούν ευρύτερες δυνάμεις στη μάχη κατά του αντιδραστικού νομοσχεδίου για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, το ΚΚΕ(μ-λ), πριν από κάποιες εβδομάδες, πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει σε ανοιχτή σύσκεψη στην Αθήνα οργανώσεις, συλλογικότητες και αγωνιστές, ώστε να χαραχθεί ένας κοινός βηματισμός και να δοθούν οι πρώτες κινηματικές απαντήσεις στη δηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης -εκείνη την περίοδο- για την κατάθεση του νομοθετικού αυτού τερατουργήματος προς ψήφιση στη Βουλή. Με τις παρευρισκόμενες σε εκείνη τη σύσκεψη οργανώσεις έγιναν τα πρώτα βήματα συγκρότησης και δημόσιας παρουσίας της «Επιτροπής για την ελευθερία στη διαδήλωση», ενώ στην πορεία η Επιτροπή διευρύνθηκε και από άλλες πολιτικές δυνάμεις που την πλαισίωσαν.
Λίγες μέρες μετά την αρχική σύσκεψη, οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν απότομα, με το νομοσχέδιο να πηγαίνει με διαδικασίες fast track προς κατάθεση και ψήφιση. Αυτό οδήγησε στην ανάγκη αναπροσαρμογής του σχεδιασμού που είχε καθοριστεί στην πρώτη συνάντηση των οργανώσεων, ο οποίος περιελάμβανε αρχικά μια διαδήλωση που πλέον συνέπιπτε με τη βδομάδα ψήφισης του νομοσχεδίου, και τον προσδιορισμό άμεσων κινηματικών βημάτων ενάντια στο νομοθετικό έκτρωμα. Τότε ήταν που εμφανίστηκαν και οι πρώτες σοβαρές αντιθέσεις εντός της Επιτροπής, με την πλειοψηφία των δυνάμεων να αρνείται την πρόταση του ΚΚΕ(μ-λ) και άλλων οργανώσεων για την πραγματοποίηση μιας πορείας στο κέντρο της Αθήνας με αφορμή την κατάθεση του νομοσχεδίου. Ήταν τέτοια η άρνηση από την πλευρά κάποιων δυνάμεων αναφορικά με τη διεξαγωγή κινητοποίησης και τέτοια η προσαρμογή στη λογική του «εφικτού», που ακόμα και η μαζική παρέμβαση-αφισοκόλληση που έγινε στο κέντρο το Σάββατο 4/7, κατέληξε με τα χίλια ζόρια να κατεβαίνει στον δρόμο και -κατά βάση- κάτω από την πίεση των δυνάμεων καταστολής που σταμάτησαν τη διαδρομή της από ένα σημείο και μετά. Έφτασε, μάλιστα, το ΚΚΕ(μ-λ) να εγκαλείται γιατί επέλεξε να συμμετάσχει με πανό και να συγκροτήσει μπλοκ, φέρνοντας στο νου αλήστου μνήμης λογικές της εποχής των... «ακομμάτιστων» των πλατειών! Αλλά ακόμα και σε ορισμένες οργανώσεις που είχαν μια διαφορετική άποψη, ήταν φανερή μια τάση ακολουθητισμού πίσω από το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, που κάλεσαν τη δικιά τους κινητοποίηση την Πέμπτη 2/7.
Καταλήξαμε, λοιπόν, στην εβδομάδα ψήφισης του νομοσχεδίου, με τις κινητοποιήσεις που είχαν καλεστεί να είναι φανερά αναντίστοιχες με όσα υπαγόρευε το μέγεθος αυτού που περνούσε. Εντούτοις, όπως είναι γνωστό, τόσο η διαδήλωση της Τρίτης 7/7 που είχε καλεστεί αποκλειστικά από την Επιτροπή, όσο και η μεγαλειώδης πορεία της Πέμπτης 9/7 που χτυπήθηκε άγρια από τις δυνάμεις καταστολής, ήταν μαζικές και δυναμικές, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες που έχει η κοινή δράση να θέτει σε κίνηση έναν ευρύτερο κόσμο που θέλει να αγωνιστεί. Και αυτό, σε αντίθεση με τα μίζερα καλέσματα και προσυγκεντρώσεις του «μαζικού κινήματος», έναν όρο που επικαλούνται ορισμένοι για να εννοήσουν το σύρσιμό τους πίσω από τον εργατοπατερισμό και τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Με τη μεν ΓΣΕΕ να συντάσσεται ανοιχτά με τον χουντονόμο και την ΑΔΕΔΥ να του κλείνει ολοφάνερα το μάτι μέσω του προέδρου της, περιοριζόμενη σε μια τετράωρη στάση εργασίας στις 8/7.
Σε γενικές γραμμές, τα γεγονότα της μεγάλης διαδήλωσης της Πέμπτης 9/7 και ο ρόλος της κρατικής καταστολής είναι γνωστά. Αυτό που μας ενδιαφέρει σε αυτό το άρθρο είναι οι αντιλήψεις και οι πρακτικές που ξεδιπλώθηκαν από την πλευρά οργανώσεων της αριστεράς που συμμετέχουν στην Επιτροπή, όχι μόνο καταπατώντας κάθε είδους συνεννόηση και συμφωνία μεταξύ των δυνάμεών της, αλλά και υπονομεύοντας ανοιχτά τη συγκρότηση της πάλης ενάντια στον νόμο.
Την Πέμπτη φάνηκε, λοιπόν, ότι με συναπόφαση οργανώσεων στήθηκε η γνωστή τραγελαφική παράσταση στα λουλουδάδικα, στο όνομα των «φοιτητικών συλλόγων» και με τους πιο κατάπτυστους όρους καπελώματός τους, μιας και κανένας σύλλογος δεν είχε τη δυνατότητα να συνεδριάσει και να πάρει τέτοιου είδους αποφάσεις. Η «σύγκρουση», όμως, που επιχειρήθηκε, απέτυχε παταγωδώς ακόμα και σε σχέση με τον ίδιο τον στόχο που θέτουν αυτές οι δυνάμεις μέσα από αυτές τις κινήσεις: την παραγωγή τηλεοπτικού θεάματος, που θα βοηθήσει στην αυτοσυγκρότηση αυτών των δυνάμεων και το ντοπάρισμα ενός αγωνιστικού δυναμικού, το οποίο -όντας βυθισμένες σε πολιτικά αδιέξοδα- δεν έχουν άλλο τρόπο να πείσουν. Όχι μόνο δεν έγινε κατορθωτό ούτε καν αυτό, αλλά από την επίθεση των κρατικών μηχανισμών το λεγόμενο μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων διαλύθηκε και σκόρπισε με μεγάλη ευκολία, αποδεικνύοντας πόσο ανεύθυνοι είναι ορισμένοι απέναντι και στον ίδιο τους τον κόσμο, αφήνοντάς τον πλήρως εκτεθειμένο στη λύσσα των δυνάμεων καταστολής.
Το χειρότερο ήταν ότι σε αυτή την κατεύθυνση επιχειρήθηκε να συρθεί και το μπλοκ της Επιτροπής, χωρίς ποτέ να έχει συμφωνήσει ή συζητήσει κάτι τέτοιο. Μάλιστα, έγινε προσπάθεια αυτό να επιβληθεί με τραμπούκικους όρους, με κορδόνια να αντιμετωπίζουν το μπλοκ ως ιδιοκτησία τους και ορισμένοι να φτάνουν στο σημείο να ασκούν βία σε άτομα από άλλες οργανώσεις που διαφωνούσαν.
Για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε ότι η μικροαστική «αριστερή» φασαρία έχει πάρει μια χαρά τα μαθήματά της από τις παραδόσεις της ήττας και της υποταγής που βαραίνουν το εργατικό-λαϊκό κίνημα στη χώρα μας, από τους πρώτους διδάξαντες, που δεν είναι άλλοι από τους ρεφορμιστές του ΚΚΕ, τόσο σε ό,τι αφορά την αντίληψη του «ιδιοκτήτη» του κινήματος, όσο και σε σχέση με τις πρακτικές των θεαματικών ενεργειών, της οργανωτικής επιβολής και των καπελωμάτων, που αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Για άλλη μια φορά, αυτές οι δυνάμεις, μεταξύ άλλων, αποκάλυψαν τη γύμνια τους, την πλήρη ανεμπιστοσύνη τους στον λαό και τη νεολαία, το γεγονός ότι έχουν επιλέξει να κινούνται στη σφαίρα των υποκειμενικών μικροκομματικών τους ονειρώξεων, μακριά από τις απαιτήσεις και τα καθήκοντα που θέτει η ταξική πάλη. Έδωσαν, μάλιστα, την ευκαιρία στο σύστημα να προωθήσει την προειλημμένη του απόφαση να διαλύσει την πορεία, έχοντας και τα κατάλληλα προσχήματα. Από κοινού με τους έτερους «εξεγερμένους» της εικόνας και της φράσης, τις ομάδες εκείνες της αναρχίας που επιδόθηκαν στον θρασύδειλο κλεφτοπόλεμο των μολότοφ με τις δυνάμεις καταστολής, έπαιξαν στις πλάτες της πορείας και συνέβαλαν στη διάλυσή της.
Πάει πολύ να θέλουν να κάνουν επίδειξη «συγκρουσιακότητας», από εκεί και πέρα, αυτοί που από πολιτική άποψη έχουν συμβιβαστεί με τη γραμμή των αυταπατών και του κοινοβουλευτισμού, αυτοί που συνυπάρχουν μέχρι και με τους πρώην υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ σε κοινά σχήματα, οι φορείς των αντιλήψεων του μεταβατισμού και του κυβερνητισμού που οδήγησαν τα προηγούμενα χρόνια το κίνημα στην αγκαλιά της «πρώτη φορά αριστεράς» και στα ψευτοδιλήμματα του δημοψηφίσματος. Και που ακόμα και τώρα, κινούνται ακριβώς στην ίδια ρότα, έχοντας επαναφέρει με ζέση το ρεφορμιστικό σύνθημα του «Κάτω η κυβέρνηση» και καλλιεργώντας τις ίδιες ακριβώς ψευδαισθήσεις για τις δυνατότητες εναλλακτικής διαχείρισης του συστήματος, όπως πιστοποιεί και το αίτημα «Χρυσοχοΐδη, παραιτήσου». Έχοντας παραιτηθεί επί της ουσίας από τον αγώνα για την ανατροπή του νόμου, με τις γνωστές διακηρύξεις του να «μείνει ο νόμος στα χαρτιά» και βερμπαλισμούς «ανυπακοής», που στην πράξη γίνονται υπακοή στην επίθεση όσο αυτή προχωράει, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς έχουν συμμορφωθεί μια σειρά από τέτοιες δυνάμεις με το μητρώο πραγματικών δικαιούχων στα σωματεία.
Κανείς υποταγμένος στο περιεχόμενο, δεν γίνεται να είναι επαναστάτης στη μορφή. Αλλά και όσον αφορά το ζήτημα αυτής της αμείλικτης διαλεκτικής, μια γραμμή που σήμερα προβάλλει το καθήκον της ανατροπής του νόμου στον δρόμο, της οικοδόμησης κινήματος Αντίστασης και Διεκδίκησης, σε μια κατεύθυνση Αναμέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος, δεν μπορεί παρά να βρει το αντίστοιχό της σε μορφές πάλης που ευνοούν την κίνηση μαζών, ανεβάζουν το επίπεδο περιφρούρησης και ετοιμότητας απέναντι στους μηχανισμούς καταστολής και τη σημερινή φάση της φασιστικοποίησης, αψηφούν τις άδειες και την αστική νομιμότητα, δίνουν διεξόδους στη λαϊκή πάλη. Με αυτό το δύσκολο καθήκον οφείλουμε να αναμετρηθούμε. Η υλοποίησή του θα σηματοδοτήσει την πραγματική σύγκρουση.
Το σύνολο αυτών των ζητημάτων, με διάθεση υπέρβασης των προβλημάτων, αλλά και αυστηρής καταδίκης των ως άνω λογικών και πρακτικών, τέθηκαν από το ΚΚΕ(μ-λ) στην απολογιστική σύσκεψη της Επιτροπής, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 13/7. Εκτέθηκε η αντίληψη της οργάνωσης για την κοινή δράση, η οποία μπορεί να υφίσταται μόνο στη βάση του σεβασμού των συμφωνιών, της ενότητας και δέσμευσης στους κοινούς στόχους, της πολιτικής εμπιστοσύνης ανάμεσα στις συλλογικότητες και της δημοκρατικής λειτουργίας, πολλώ δε μάλλον, όταν η φάση στην οποία μπαίνουμε θα είναι σκληρή και δύσκολη, για οποιονδήποτε επιμένει να κινείται σε αγωνιστική κατεύθυνση. Μπήκε ως όρος για την παραπέρα δράση της Επιτροπής η καταγγελία των επιζήμιων πρακτικών που αναφέρθηκαν και η ανώτερη δέσμευση στο καθήκον της συλλογικής περιφρούρησης των μπλοκ της Επιτροπής και των οργανώσεων.
Την τοποθέτησή μας συμμερίστηκαν αρκετές δυνάμεις, οι οποίες είτε κατήγγειλαν ανοιχτά τις απαράδεκτες και αντισυντροφικές συμπεριφορές, είτε πήραν αποστάσεις από αυτές. Στη δεύτερη περίπτωση, ήταν φανερή η προσπάθεια κάποιων να κρατήσουν μια «κεντρίστικη» στάση, γεγονός προβληματικό, μιας και αφήνει στην πράξη στο απυρόβλητο πρακτικές που είναι ξένες προς το κίνημα. Δυστυχώς, από τις άμεσα υπεύθυνες για αυτές τις πρακτικές δυνάμεις δεν υπήρξε καμία αυτοκριτική. Το αντίθετο, μάλιστα, αναπτύχθηκε μια ολόκληρη επιχειρηματολογία αντιστροφής της πραγματικότητας, με τον θύτη να μετατρέπεται σε θύμα και το ΚΚΕ(μ-λ) να καταγγέλλεται για τη δημόσια ανακοίνωση-κριτική που είχε δημοσιεύσει την ίδια μέρα. Ζητάμε ειλικρινά «συγγνώμη», λοιπόν, που ασκήσαμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας στην πολιτική αντιπαράθεση εντός της κοινής δράσης, σε δυνάμεις που περισσότερο έχουν συνηθίσει στα πισώπλατα χτυπήματα στα «μέτωπα» όπου συνυπάρχουν, παρά στην ειλικρινή κριτική και πολεμική.
Με βάση τη διάθεση που εκφράστηκε από ορισμένες δυνάμεις να αναλάβουν την ευθύνη της τοποθέτησής τους εντός της Επιτροπής, καθώς και το γεγονός ότι η συζήτηση εντός της δεν κατέληξε σε κάποια απόφαση λόγω των προβλημάτων, πραγματοποιήθηκε νέα σύσκεψη με όσους κράτησαν αυτή τη στάση την Τρίτη 14/7. Εκεί συζητήθηκε ανοιχτά η ανάγκη της πραγματικής και ισότιμης συμπόρευσης στις μάχες που βρίσκονται μπροστά, όπως επίσης και το καθήκον της διαφοροποίησης από πρακτικές που δεν συμβάλουν στην ανάπτυξη κινήματος. Αποφασίστηκε το κατέβασμα με συλλογική περιφρούρηση, κοινό κάλεσμα και πανό στην πορεία της Πέμπτης, με συγκέντρωση στην πλατεία Κοραή, πράγμα που αποτελεί ένα θετικό βήμα κοινής δράσης στην πρώτη διαδήλωση που πραγματοποιείται με ψηφισμένο το αντιδραστικό νομοθετικό τερατούργημα.
Πρόκειται για μια προσπάθεια διασφάλισης καλύτερων όρων στην περιφρούρηση της πορείας της Πέμπτης 16/7, εφόσον δεν αντιμετωπίστηκαν στην Επιτροπή τα προβλήματα που αναδείχτηκαν από την προηγούμενη πορεία.
Η διάθεσή μας εξακολουθεί να είναι η ανάδειξη της Επιτροπής ως εργαλείο απάντησης στην καταστολή, την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και η επίλυση των ζητημάτων που προκύψαν με πολιτικούς όρους. Σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε στο εξής ώστε να μπορέσει η Επιτροπή να συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις κινηματικές, αναγκαίος και καθοριστικός παράγοντας ώστε να μπορέσει να οικοδομηθεί μαζική, λαϊκή αντίσταση απέναντι στη φασιστικοποίηση που εντείνεται.
