Τα τελευταία χρόνια η σπουδάζουσα νεολαία ζει μια επίθεση στα δικαιώματά της που όμοια δεν ξανάγινε. Ακόμη και ο ν815, την περίοδο που περνούσε, αντιστοιχεί σε πιο λάιτ καταστάσεις αν τον «μεταφράσουμε» στο σήμερα. Ο συνδυασμός του μνημονίου και των συνεπειών του από τη μία, και ο περσινός νόμος πλαίσιο από την άλλη δημιουργούν ένα εκρηκτικό τοπίο και φορτώνουν τη σπουδάζουσα νεολαία με ένα βάρος που την προκειμένη στιγμή δεν μπορεί να αντέξει.
Η πίεση από το σπίτι να τελειώσει γρήγορα γιατί δεν υπάρχουν λεφτά, αφού το να βρει γρήγορα δουλειά δεν παίζει τόσο πλέον σαν επιχείρημα, το άγχος της ανεργίας και η αγωνία για το μέλλον, καθώς τα όνειρα ενός νεολαίου γίνονται χίλια κομμάτια στην αναγγελία κάθε νέου μέτρου, λειτουργούν στην κατεύθυνση της υποταγής μπροστά στην παντοδυναμία του συστήματος, της παραίτησης από κάθε δικαίωμα και της ατομικής λύσης. Μπορεί να δούμε στο μέλλον, φαινόμενα και κινήσεις όπως το περσινό κίνημα «ανοιχτά πανεπιστήμια» να συγκροτούνται ξανά ίσως με άλλες αφορμές για να καναλιζάρουν τη δυσαρέσκεια του κόσμου σε αντιδραστική κατεύθυνση.(1) Σε αυτό συντελεί και η κατάσταση του κινήματος, που δεν έχει καταφέρει κάποια σοβαρή νίκη τα τελευταία χρόνια, οι λογικές που επικρατούν σε αυτό, που δεν το οργανώνουν σε νικηφόρα κατεύθυνση αλλά ανακυκλώνουν με περισσότερες αυταπάτες κάθε φορά, την ίδια ρεφορμιστική συνταγή της ήττας.
Κοινώς, όσο αυτή η γενιά δεν μπορεί να εμπνευστεί, όσο δεν της δίνεται μια διέξοδος που να αξίζει θυσίες, όσο δεν ανατρέπεται η διαλυτική κατάσταση στους φοιτητικούς συλλόγους, όσο δεν οργανώνεται ο κόσμος στις συνελεύσεις του, τόσο θα πηγαίνει πίσω η συγκρότηση του κινήματος, τόσο θα αργούν οι νίκες, και θα δυσκολεύει η παρέμβαση μιας δύναμης σαν τη δική μας στη νεολαία, αφού εκτός από τα συστημικά επιχειρήματα, έχουμε να απαντάμε και στις ρεφορμιστικές αυταπάτες και αφού η δική μας άποψη πάντα φαίνεται, δοκιμάζεται, και, μέχρι στιγμής σε μεγάλο βαθμό, επιβεβαιώνεται μέσα στο κίνημα.
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις δυνάμεις της ΚΝΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν το κυβερνητικό και εκλογικό τους άγχος, αλλά και ούτε από την ΕΑΑΚ που βρίσκεται στη δίνη των εσωτερικών συγκρούσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που περνάει μια κρίση μετά την περσινή ήττα του Οκτώβρη, καθώς τα καύσιμα και τα περασμένα μεγαλεία του 2006-2007 σβήνουν. Αυτή η αριστερά που το δεκατεύον το κάνει πρωτεύον, που κοιτάει πώς θα πλασαριστεί στο κεντρικό πολιτικό, που μέσες άκρες πλέον πιστεύει πως ο κόσμος των πανεπιστημίων είτε δεν πλήττεται από τα μέτρα, είτε δεν τον ενδιαφέρει, και εφευρίσκει δικαιολογίες και αφορμές για να αναχωρεί από το κίνημα, να το «συγκροτεί» ή μάλλον, να το εμφανίζει και να το εξαφανίζει όποτε τη βολεύει, θα ξεπεραστεί από τον κόσμο. Αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα θελήσει να αντισταθεί στην καθημερινότητα που βιώνει. Θα θελήσει να αγωνιστεί, να αμφισβητήσει τα προγράμματα του καθενός και θα αναζητήσει τους τρόπους να το κάνει σε μια κατεύθυνση ανατρεπτική.
Θέλουμε να ξεκινήσουμε μια μεγαλόπνοη δουλειά στη σπουδάζουσα νεολαία, ίσως εξίσου δύσκολη με τη δουλειά που θέλουμε να κάνουμε συνολικότερα για να συμβάλλουμε στην ανασυγκρότηση του κινήματος.
Πλέον το πανεπιστήμιο του μνημονίου φτιάχνεται. Είναι οι προαπαιτούμενες εργασίες που μπαίνουν δειλά δειλά, οι παρουσίες που παλιά αποδίδονταν από πολλούς σε βίτσιο του καθηγητή γίνονται καθεστώς, οι πτυχιακές εξεταστικές που καταργούνται, τα βιβλία που σε μερικούς μήνες κόβονται. Όλα όσα εδώ και χρόνια λέμε πως έρχονται, «επιτέλους» ήρθαν. Πώς θα τα αντιμετωπίσουμε αν όχι συγκροτώντας, φυσικά, τις αντιστάσεις του κόσμου. Βασικό, να σπάσουμε την καθηγητική «αυθεντία». Βλέπουμε σε αγώνες που ξεσπάνε, παρά την εξόφθαλμη στάση των καθηγητών, να εξακολουθούν να καλλιεργούνται από την αριστερά αυταπάτες για το ρόλο τους. Εμείς εκεί πρέπει να ανοίγουμε μέτωπο. Αν δεν καταφέρουν οι φοιτητές να τα σπάσουν με τον καθηγητή, να αμφισβητήσουν την αυθεντία του, πώς θα συγκρουστούν με τρόικες και κυβερνήσεις; Και πώς θα γίνει αυτό, αν δεν έχουμε επαφή με τα αμφιθέατρα και το τι συμβαίνει σε αυτά;
Θα πρέπει να επεξεργαστούμε συνολικά τη δράση μας. Δε μας παίρνει πια να αποφασίζουμε κάποιες γενικές κατευθύνσεις και να κάνει ο καθένας στη σχολή του ό,τι του κατέβει. Πρέπει να συνεχίσουμε τα βήματα προς την ενιαιοποίηση των Αγωνιστικών Κινήσεων. Πολιτικά, ιδεολογικά, πρακτικά. Να διαμορφώσουμε το δικό μας προφίλ που θα δίνει νέο αέρα και θα εμπνέει κόσμο. Ένα προφίλ μαχητικό και αγωνιστικό, μαζικό, και όχι την ελιτίστικη λάιφσταιλ μπούρδα που βλέπουμε από διάφορους χώρους. Να μιλάμε τη γλώσσα της νεολαίας, να εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Οι τελευταίες εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη έδειξαν πολλές προοπτικές.
Σε σχολές όπου παρεμβαίνουμε και κατάφεραν να γίνουν συνελεύσεις, παρουσιάζουμε μια νέα εικόνα. Είμαστε δυναμικοί και λέμε συγκροτημένα την άποψή μας. Φαίνεται το ανώτερο πολιτικό επίπεδο που έχουμε κατακτήσει. Κόσμος μας εμπιστεύεται και στηρίζει τα πλαίσιά μας. Ακούει τις τοποθετήσεις μας και μας σιγοντάρει στις κόντρες που δίνουμε με άλλες δυνάμεις. Όμως δεν αρκεί μια καλή τοποθέτηση σε μια συνέλευση. Δεν μπορούμε πια να κάνουμε μια «γαμάτη» τοποθέτηση και να περιμένουμε τις μάζες να μας ακολουθήσουν ή να ‘ρθουν να μας βρουν στο τραπεζάκι, που πολλές φορές δεν έχουν προσέξει καν πού βρίσκεται. Πρέπει να πάμε παρακάτω.
Πρέπει να βρούμε αυτό τον κόσμο, να συζητήσουμε, να μιλήσουμε. Όσες φορές τολμάμε και το κάνουμε, τότε αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι κάτι δύσκολο. Πρέπει να τον καλέσουμε στις κινητοποιήσεις που στηρίζουμε, στις δράσεις μας, στα σχήματα και τα συντονιστικά μας. Να κινηθούμε μαζί για ζητήματα της σχολής. Να του δίνουμε ρόλο. Να δημιουργούμε κινήσεις και δράσεις, να παίρνουμε πρωτοβουλίες που να ευνοούν τη συμμετοχή ανένταχτου κόσμου με αγωνιστικές διαθέσεις. Να σταθούμε δίπλα στις κόντρες με τους καθηγητές. Να τον βοηθήσουμε να γίνει αγωνιστής. Να του δείξουμε στην πράξη την άποψή μας ώστε να πειστεί.(2) Να τον εντάξουμε.
Αυτή τη χρονιά, περισσότερο από κάθε άλλη, ξεκινάμε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Πρέπει να κινηθούμε μεθοδικά, «διαβάζοντας» και «μυρίζοντας» τα ζητήματα που τρέχουν, τα μέτωπα που ανοίγουν ή μπορούμε να ανοίξουμε και να δημιουργήσουν μια κίνηση κόσμου (και που πιθανό να συμπαρασύρει τις άλλες αριστερές δυνάμεις ή να τις αναγκάσει να πάρουν θέση). Να εξειδικεύουμε το λόγο και την παρέμβασή μας στις απαιτήσεις του κάθε χώρου. Να συνδέουμε πχ το εργασιακό μέλλον του με το νέο πανεπιστήμιο και να βρίσκουμε αιτήματα και αιχμές που μπορούν να ξεσηκώσουν πιο συγκεκριμένα το κάθε σύλλογο. Ακόμη να διερευνήσουμε τους τρόπους σύνδεσης των αγώνων που ξεσπάνε σε εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για το μελλοντικό πεδίο της κάθε σχολής (πχ εκπαιδευτικοί), με τις αντίστοιχες σχολές και τα ζητήματα που ανοίγουν σε αυτές. Να δούμε πώς θα πετύχουμε τη σύνδεση φοιτητών – εργαζομένων που είναι ζητούμενη κάθε φορά που ξεσπάνε φοιτητικές κινητοποιήσεις.(3)
Πρέπει να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία να δημιουργήσουμε μαζικές κινήσεις και να καλλιεργούμε τη λογική της οργάνωσης όπου παρεμβαίνουμε, να φτιάχνουμε δηλαδή παραστάσεις του πώς εννοούμε την οργάνωση μέσα από τους συλλόγους, να ενεργοποιούμε τον κόσμο. Πχ τη διοργάνωση μιας παρέμβασης για το ζήτημα των βιβλίων ή για κάποιο ζήτημα της σχολής, ένα μάζεμα με κόσμο για να κάνουμε στράτσα ή να γράψουμε συνθήματα στους τοίχους της σχολής, να γράψουμε μαζί το πλαίσιο και μετά τη συνέλευση να φτιάξουμε μαζί το πανό του συλλόγου για τη διαδήλωση κλπ. Να είμαστε σίγουροι πως αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανένας.
Όπου είναι δυνατό να έχουμε το δικό μας σημείο αναφοράς στη νεολαία, είτε λέγεται στέκι που θα λειτουργούμε εμείς, είτε στέκι μιας πρωτοβουλίας πχ γειτονιάς ή πόλης, είτε ακόμη και ο καφενές όπου συχνάζουμε (πχ σε πόλεις που δεν έχουμε οργανώσεις ή όταν δεν υπάρχουν τα άλλα), να παίρνουμε πρωτοβουλίες για τη λειτουργία και τη δράση τους, να αναζητούμε τρόπους για την αξιοποίησή τους. Έχουμε δει πόσο βοηθάει στην κοινωνικοποίηση και τη δικτύωσή μας αλλά και στην παρέμβασή μας. Ο κόσμος που μιλάμε μας γνωρίζει πιο εύκολα, νοιώθει ότι υπάρχει συλλογικότητα. Και πως δεν έχουμε μόνο αναφορά στα πανεπιστήμια και τη νεολαία γενικότερα αλλά πως η σπουδάζουσα είμαστε κομμάτι μιας σοβαρής οργάνωσης. Πως δεν κάνουμε το κομμάτι μας για να περνάμε καλά τα φοιτητικά μας χρόνια, αλλά θέλουμε πραγματικά να φτιάξουμε κίνημα. Αυτό βέβαια γινόταν μέχρι τώρα σε ένα βαθμό αλλά θα μπορούσε να βάλει κάποιο κόσμο που δεν έχει πεδίο παρέμβασης σε κίνηση (πχ μια συζήτηση ανέργων). Αλλά και να βοηθήσει καθώς θα απλώνουμε την παρέμβασή μας σε ΙΕΚ ή άλλα εκπαιδευτήρια, ή σε νέες πόλεις. Θα μας βοηθήσει επίσης να διερευνήσουμε την πολιτιστική πρότασή μας στη νεολαία, θέμα που τόσο μας απασχόλησε μετά το κάμπιγκ.
Κλείνοντας το κομμάτι αυτό, θέλω να καταλήξω πως για να τα καταφέρουμε όλα αυτά, χρειαζόμαστε πρώτα από όλα την ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση καθώς και την αυτοπεποίθηση που θα μας δώσουν τα καύσιμα να φέρνουμε εις πέρας τους στόχους που θέτουμε. Αυτό προϋποθέτει την ουσιαστική κουβέντα στο εσωτερικό μας, την ισχυροποίηση της σπουδάζουσας, τόσο ιδεολογικά – πολιτικά όσο και οργανωτικά, αλλά και την πλήρη ενεργοποίηση των σχημάτων. Να εντοπίζουμε έγκαιρα τα προβλήματα, τα κενά κλπ και αυτά να αντιμετωπίζονται, όπου αυτό επιτρέπεται και κρίνεται θεμιτό, μέσα από διαδικασίες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν και έναν κόσμο πιο κοντά σε μας. Δηλαδή και τους συναγωνιστές, ή και κόσμο που μας παρακολουθεί. Είτε μέσα από κύκλους συζητήσεων για ιδεολογικά ζητήματα, είτε με κομματικά αχτίφ, είτε μέσα από τη μελέτη και συζήτηση κάποιας βιβλιογραφίας, η οποία καλό θα είναι να υπάρχει ούτως ή άλλως για διάφορα ζητήματα. Αν πχ θέλει κάποιος να ασχοληθεί με το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, να μπορεί να ανατρέξει σε μια λίστα, και όχι να ψάχνει στα τυφλά, ώστε να βοηθήσουμε στην αυτομόρφωση που λέμε και ξαναλέμε.
Τέλος, όσον αφορά τη συμμετοχή της σπουδάζουσας νεολαίας στην πρωτοβουλία. Νομίζω πως είναι ένα ζήτημα πως το οργανωτικό του κομμάτι και όχι μόνο, θα λυθεί διαφορετικά ανά περίπτωση.(4) Πώς συγκροτούμε δηλαδή το νεολαιίστικο κομμάτι της πρωτοβουλίας σε μέρη όπου υπάρχουν Αγωνιστικές Κινήσεις και σε μέρη χωρίς. Εκεί που υπάρχουν, αν βρίσκονται και άλλα φοιτητικά σχήματα της πρωτοβουλίας ή κινούμαστε μόνοι μας. Αν υπάρχουν μόνο σπουδαστές ή αν έχουμε και νεολαίους εργαζόμενους/άνεργους.
Γενικά θα πρέπει να κινούμαστε βάσει των ζητημάτων που ανοίγουν ειδικότερα για τη νεολαία, αλλά και να εξειδικεύουμε την άποψη της πρωτοβουλίας για τους νέους. Πχ πώς θα μιλήσουμε στη νεολαία για το πού πιστεύουμε πως βρίσκεται η διέξοδος; Πώς θα ανοίξουμε με επίκαιρο τρόπο την κουβέντα για το σοσιαλισμό ώστε να είναι ουσιαστική και όχι ιστορική, τετριμμένη ή «γραφική»; Θα πρέπει να επεξεργαστούμε τις θέσεις μας για τη στράτευση και τα σώματα ασφάλειας, να δούμε πώς θα μιλήσουμε για τον πόλεμο σε μια πραγματική βάση ώστε να μην αντιμετωπίζεται σαν κινδυνολογία. Να δίνουμε τον τόνο της νεολαίας στην πρωτοβουλία, ώστε να γίνει χώρος ζωντανός που κινείται κι εξελίσσεται, αναλαμβάνοντας παρεμβάσεις, οργανώνοντας δράσεις, δρώμενα κλπ στα οποία φυσικά θα εντάσσουμε τον κόσμο που μας παρακολουθεί. Να συμβάλουμε ώστε η πρωτοβουλία να πάρει σάρκα και οστά, στο δρόμο και στο κίνημα, και να διαμορφώσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τη νεολαία και το λαό.
Να συμβάλλουμε όσο μπορούμε στη δημιουργία ενός μαχητικού, διεκδικητικού, ανατρεπτικού ρεύματος στη νεολαία, που θα παλεύει για τη συγκρότηση ενός νεολαιίστικου μετώπου στο πλευρό της εργατικής τάξης και της λαϊκής αντίστασης.
Ενός ρεύματος
• Κόντρα στο μέλλον που επιφυλάσσει αυτό το σύστημα για τη νεολαία
• Κόντρα στον ατομισμό, το μηδενισμό και το φασισμό
• Για την ανατροπή του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος
και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας
Παρατηρήσεις – σχόλια
(1) Θεωρώ πιθανό το ενδεχόμενο μιας κίνησης «καθαρό πανεπιστήμιο» αν οξυνθεί και άλλο η κατάσταση με την απεργία των εργολαβικών στο ΑΠΘ
(2) Να είμαστε εμείς στην πρώτη γραμμή μιας σύγκρουσης με την καταστολή για την υπεράσπιση μιας κινητοποίησης (βλ ΣΜΑ) για να αποδείξουμε πως η άποψή μας για τη συγκρότηση του κινήματος και όσον αφορά τις «συγκρούσεις» δεν είναι ούτε δικαιολογία για να αναχωρούμε από το κίνημα και να αποφεύγουμε την καταστολή, ούτε για το θεαθήναι.
(3) Εδώ πιθανόν να μας βοηθήσει και το πως θα εξελιχθεί η ΠΑΑΣ, αν καταφέρει να κατακτήσει ένα βηματισμό και να διαμορφώνει καταστάσεις ή έστω να θέτει ζητήματα σε κεντρικό επίπεδο
(4) Παραθέτω μόνο κάποιες παραμέτρους και πρώτες σκέψεις για οικονομία χώρου και λόγω πίεσης χρόνου
