Οπως έληξε η μεγάλη πολιτική και ταξική αναμέτρηση για το μεσοπρόθεσμο στο τέλος του περασμένου Ιούνη, άφησε πολλά «χρωστούμενα» σε βάρος του λαού. Οπως ήταν επίσης φυσικό, άνοιξαν κι άλλο οι ασκοί της άγριας επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων, της εργατικής τάξης, του λαού. Το τέλος του περασμένου Ιούνη, όμως, κατά έναν ιδιόμορφο τρόπο, πέραν της πικρής γεύσης που άφησε, συνοδεύτηκε και από μια λαϊκή «υπόσχεση». Συνοδεύτηκε από μια ιδιότυπη λαϊκή «δέσμευση» που απευθυνόταν στους παράγοντες του συστήματος ότι πολύ σύντομα «θα τα ξανακάνουμε», συνοδεύτηκε από μια λαϊκή «υπενθύμιση» προς τους ισχυρούς ότι η αρνητική εξέλιξη του περασμένου Ιούνη όχι μόνο δεν θα αποτελέσει ταφόπλακα των λαϊκών αντιστάσεων, αλλά ένα ακόμα μάθημα, έστω απ’ την ανάποδη, που γρήγορα θα αφομοιωθεί από το λαό για να επανέρθει το σύστημα στο προσκήνιο με ψηλά το κεφάλι.
Ως ένα βαθμό, τα όσα επισημαίνονται αναδείχτηκαν λίγες βδομάδες μετά την ψήφιση του φρικαλέου Μεσοπρόθεσμου με βάση τη μεγάλη μάχη που έδωσαν οι ταξιτζήδες (ανάλογη της παλιότερης των φορτηγατζήδων) για να μην περάσουν τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου στις μεταφορές και μετακινήσεις. Αναδείχθηκε ξανά η έκταση και το βάθος της αγριότητας της επίθεσης που είναι αποφασισμένο με διάφορα άλλοθι και ψευτοεπιχειρήματα να προωθήσει το σύστημα. Αναδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι το σύστημα, επειδή δεν έχει δυνατότητα «νομιμοποίησης» της επίθεσης στην κοινωνία, καταφεύγει μόνιμα στην άγρια καταστολή, την οποία επεκτείνει πέραν των μονίμων «αποδεκτών» και σε άλλα κοινωνικά στρώματα (μικρά και μεσαία), τροφοδοτώντας και μ’αυτόν τον τρόπο μέχρι και γενικευμένες κοινωνικές εκρήξεις.
Αναδείχτηκε ακόμη το αναμφισβήτητο γεγονός ότι συνεχίζουμε να ζούμε σε εποχές αρνητικών συσχετισμών για τη λαϊκή πάλη, διαπίστωση που σηματοδοτεί ότι οι εκρήξεις που προηγήθηκαν αλλά και οι ακόμη αγριότερες που θα ακολουθήσουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, θα δυσκολευτούν πολύ να βρουν το βηματισμό και τη δυνατότητα να μετατραπούν σε νικηφόρο κίνημα που θα προκαλέσει ρωγμές στην επίθεση, στην προοπτική ανατροπής της αντιδραστικής επίθεσης.
Αναδείχτηκαν, δηλαδή, με τη γενική έννοια, τα όρια και οι δυνατότητες του κινήματος σαν αντανάκλαση των ορίων της Αριστεράς «μας». Μιας Αριστεράς που στο εσωτερικό της εξακολουθούν και κυριαρχούν λογικές και τάσεις που τη διατηρούν σαν ένα γραφικό «ψευτομεταρρυθμιστικό» συμπλήρωμα-ανάχωμα για λογαριασμό του συστήματος.
Λογική και τάσεις που παλεύουν στις διάφορες εκφράσεις τους και μορφοποιήσεις, με νύχια και δόντια, ώστε να κρατήσουν στο περιθώριο τις αναπόφευκτες τάσεις χειραφέτησης που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της και που επιδιώκουν να μετατρέψουν την Αριστερά σε όπλο και όχι χαντάκωμα της λαϊκής πάλης.
Εστω και έτσι, όμως, σ’ όλους τους μήνες που κύλησαν μετά το τέλος του Ιούνη, ο «φρέσκος αέρας» του ξεσηκωμού δεν έχει πνιγεί από την μπόχα της επίθεσης. Πολλά έχουν αλλάξει και δεν γυρνάνε πίσω επειδή το σύστημα αμετανόητο λυσσομανάει για να περάσει την επίθεσή του. Αυτό σημαίνει ότι μ’ έναν ευθύγραμμο και άμεσο τρόπο θα επιβεβαιωθούν ένα σωρό προσδοκίες και βεβαιότητες που καλλιεργούνται και ακούγονται, ότι ο Σεπτέμβρης θα είναι η συνέχεια και αναβάθμιση του περασμένου Μάη-Ιούνη; Και αν αυτό συμβεί, τι πολιτικούς στόχους και αιχμές θα αναδείξει;
Εμεις, δυστυχώς, ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε να συμβάλουμε σε μια συζήτηση μελλοντολογίας και μαντικής. Προτιμούμε στη θέση των «προσδοκιών» και των «ευχολογίων» να βάζουμε τις πολιτικές εκτιμήσεις και την όποια συγκεκριμένη ανάλυση των συσχετισμών και των παραγόντων που τους επηρεάζουν. Προτιμούμε επίσης, αντί να υποκλινόμαστε στο «απρόβλεπτο» και το «αυθόρμητο», να παρεμβαίνουμε πολιτικά σε συνεργασία και κοινή δράση με άλλες λαϊκές δυνάμεις στα μέτωπα πάλης που αναδεικνύει η πραγματικότητα και τα δεδομένα.
Επίσης, επειδή δεν μπορούμε να προγραμματίζουμε την Ιστορία και να ετοιμάζουμε ραντεβού με τις εξεγέρσεις (θυμηθείτε πόσους έστησε το ανάλογο περσινό «ραντεβού» του Σεπτέμβρη), θα «περιοριστούμε» (όχι ότι είναι λίγο) στον προσδιορισμό των μετώπων πάλης που ανοίγονται, στους στόχους που αναπαράγουν και στη λογική που έχουν οι πολιτικές εξελίξεις, που δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι θα κινηθούν ραγδαία (δες και σε άλλες στήλες της «Π.Σ.»).
1. Μένουμε λοιπόν προσηλωμένοι στη δύναμη και τη δυναμική του κινήματος και δεν αλληθωρίζουμε προς δήθεν μεγάλες «προκλήσεις» και φαντασιώσεις στήριξης «αριστερών» μεταρρυθμιστικών κυβερνήσεων που θα «ανακουφίσουν» το λαό και θα «αναχαιτίσουν» το νεοφιλελευθερισμό. Διαβλέπουμε σε μια πορεία όχι μακρινή εκ νέου όξυνση της ταξικής πάλης και πιστεύουμε ότι οι νίκες και οι επιτυχίες του λαού θα έρθουν μόνο μέσα από τη θετική γι’ αυτόν έκβαση της ταξικής αναμέτρησης.
2. Διαβλέπουμε όχι μόνο ραγδαία υποβάθμιση της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αλλά και ραγδαία επιδείνωση των όρων διαβίωσης των λαϊκών στρωμάτων. Καμία προοπτική άρσης του αδιεξόδου της γενικευμένης κρίσης του συστήματος δεν διαφαίνεται, γεγονός που αυξάνει τους κινδύνους για όλη την ανθρωπότητα και τους λαούς της περιοχής. Γι’ αυτό και οι ξεσηκωμοί, οι εξεγέρσεις σε κάθε χώρα, μαζί με βήματα διεθνιστικής αλληλεγγύης και συντονισμού σε Βαλκάνια, στην Ευρώπη και τη Μ. Ανατολή, είναι η μόνη διέξοδος που μας προσφέρεται αν δεν θέλουμε να δούμε τη θυσία μας στο βωμό της σωτηρίας του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
3. Η πραγματική επαναστατική Αριστερά, η Αριστερά της προοπτικής και της ανατροπής, που θα προκαλέσει ανατροπές και ρήξεις στην κυρίαρχη Αριστερά «μας», είναι μια διαδικασία σύνθετη, μακρά και ιδιαίτερα απαιτητική. Είναι μια πολιτική διαδικασία που δεν πρέπει να αφήνεται να δοκιμάζεται στο έδαφος των χρεοκοπημένων αστικών θεσμών της «δημοκρατίας», αλλά θα κρίνεται και θα παίρνει σάρκα και οστά μέσα από νικηφόρους αγώνες του λαού. Είναι μια διαδικασία που συνδέεται με το επίπεδο αυτοοργάνωσης του λαού, με το επίπεδο αναγέννησης του ταξικού εργατικού κινήματος, με την ορατή προοπτική αναβάθμισης του αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του κινήματος.
4. Ας κάνουμε λοιπόν το αυτονόητο και ας αφήσουμε τους «αγώνες» για το ποιος θα εξαργυρώσει τα ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑ και τις πλατείες, μιας και καθόλου δεν αποκλείεται τους επόμενους μήνες, ιδιαίτερα αν οι διεθνείς εξελίξεις συνεχίσουν έτσι όπως δείχνουν, να μυρίσουν εκλογές. Ας στρέψουμε τα νώτα μας στα ψευδεπίγραφα δημοψηφίσματα και ας «ξεκινήσουμε» την απόπειρα επιβεβαίωσης των «προσδοκιών» εμφάνισης κινήματος σ’ όλους τους χώρους που δέχονται σήμερα άγρια επίθεση στο πλαίσιο της «εξειδίκευσης» του Μεσοπρόθεσμου και των μνημονίων.
Συντονισμός, κοινή δράση, συνεργασία, αυτοοργάνωση όχι για «λιγότερο χρέος», όχι για άλλο νόμισμα, όχι για μια άλλη κυβέρνηση, όχι για όλους τους ψευδεπίγραφους νεοσοσιαλδημοκρατικούς στόχους που συγκινούν μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς «μας», αλλά για να πετύχουμε ρήγματα-ανατροπές της επίθεσης στο πλαίσιο της συνολικής ανατροπής της.
Συνεργασία – κοινή δράση – συνεργασία – οργάνωση στο μέτωπο της παιδείας και στην προοπτική ανατροπής των ταξικών φραγμών. Για την ανατροπή του πραξικοπηματικά ψηφισμένου νόμου-πλαισίου. Για να παρθούν πίσω όλες οι φρικαλέες καλλικράτειες συγχωνεύσεις στα σχολεία και τις σχολές. Για δημοκρατικές συνδικαλιστικές ελευθερίες. Για το δικαίωμα στη δουλειά των εκπαιδευτικών, για το δικαίωμα των νέων στη δωρεάν παιδεία, για ανθρώπινες σχέσεις εργασίας στα σχολεία και τις σχολές.
Συντονισμός – συνεργασία – κοινή δράση – οργάνωση στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, στους άνεργους, στους μετανάστες, ενάντια στις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις και συγχωνεύσεις, στις μετατάξεις, στους μισθούς πείνας, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στην εργοδοτική τρομοκρατία. Ενάντια στο γενικό και ειδικό ξεπούλημα των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας έτσι όπως επιτάσσει ο ιμπεριαλισμός και το κεφάλαιο.
Τη συμβολή μας στην ανάπτυξη των μετώπων πάλης, τη συνεργασία μας με άλλες δυνάμεις και αγωνιστές, τη σύνδεση των επιμέρους μετώπων με το γενικό στόχο της ανατροπής του Μεσοπρόθεσμου, τη συμμετοχή μας στην ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και του συντονισμό για το συλλογικό αγώνα που χρειάζεται θα επεξεργαστούμε στην κομματική σύσκεψη που οργανώνει το ΠΓ του ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ) στις 17-18 Σεπτέμβρη.
