Ολοφάνερα βρισκόμαστε σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από μια παρατεταμένη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και σε όλους τους εργαζόμενους, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Σε αυτή την επίθεση οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, εξασφαλίζοντας τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Η επίθεση στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις, στο 8ωρο και στη σταθερή και πλήρη απασχόληση, στην κοινωνική ασφάλιση και στις συντάξεις, στην υγεία και στην περίθαλψη, στις συλλογικές συμβάσεις, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και στα δημοκρατικά δικαιώματα και γενικότερα σε όλες τις καταχτήσεις της εργατικής τάξης έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Αναμφίβολα επιχειρείται να επιβληθεί ένα νέο μοντέλο εργασιακών σχέσεων στο οποίο η εργατική τάξη δεν θα έχει κανένα δικαίωμα, που θα αντιμετωπίζεται από το κεφάλαιο όχι σαν τάξη αλλά σαν μονάδες που θα τις χρησιμοποιεί όποτε θέλει και όπως θέλει. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της πολιτικής σε όλες τις χώρες της ΕΕ και μεγάλος εφιάλτης για την εργατική τάξη.
Το Μάαστριχτ, η Λευκή Βίβλος, η Λισαβόνα και τα διάφορα προγράμματα σταθερότητας που εκπορεύτηκαν από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ αποτέλεσαν το πολιτικό πλαίσιο και την κατεύθυνση όπου η αστική τάξη της χώρας και το πολιτικό της προσωπικό ανέλαβαν να επιβάλουν στην εργατική τάξη. Να επιβάλουν στους εργαζόμενους την πιο άγρια επίθεση στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις τους και μια βίαιη μεταφορά πλούτου από τους από κάτω προς τους από πάνω.
Στο πλαίσιο αυτό, η ανάδειξη από το κεφάλαιο ως κυρίαρχης αξίας της έννοιας της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, -σύμφωνα με την οποία θεωρείται αναγκαία η μείωση του εργασιακού κόστους- αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο στηρίζεται πάνω από μια 15ετία η πιο βάναυση και ληστρική πολιτική που ζούμε. Πολιτική που βρίσκει οπαδούς ακόμα και στις ηγεσίες των συνδικάτων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες χωρίς καμία εξαίρεση.
Βιώνουμε οι εργαζόμενοι και οι λαοί μια περίοδο που συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας και κρισιμότητας σε όλες τις πτυχές των εργασιακών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων.
Βιώνουμε τις τραγικές συνέπειες από τη μακρόχρονη κυριαρχία του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα, το οποίο αδυνατεί να οργανώσει την αναγκαία αντίστασή του.
Αυτή ακριβώς η εξέλιξη είναι εκείνη που έχει δώσει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο να διεκδικεί τα πάντα, να διεκδικεί να επιβάλλει πρώτα και κύρια την κυριαρχία του πάνω στην εργατική τάξη.
Να διεκδικεί κάθε ευελιξία και κάθε ελευθερία κίνησής του καθώς και τη δυνατότητα να καθορίζει ακόμα και την ίδια τη ζωή και δράση της εργατικής τάξης.
Ζούμε σε μια ΕΕ του πολέμου και της κρατικής τρομοκρατίας. Των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων και ακόμα περισσότερων μερικώς απασχολούμενων. Ζούμε στην εποχή της κατάργησης του 8ωρου, της επιμήκυνσης του χρόνου εργασίας σύμφωνα με τις ανάγκες και απαιτήσεις του κεφαλαίου. Σε μια εποχή όπου το 20% των εργαζομένων ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην εποχή των ευρωτρομονόμων, ευρωτρομοκρατίας, ευρωενταλμάτων, ευρωστρατών, που συνθέτουν το μεγαλείο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Στη χώρα μας η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όλα τα προηγούμενα χρόνια, για λογαριασμό του κεφαλαίου, προώθησε και έκανε θεωρία και πρακτική της όλες τις συνθήκες και οδηγίες των ιμπεριαλιστών της ΕΕ με τη μεγαλύτερη υποτέλεια αλλά και με την πιο άγρια μορφή όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων.
Την ίδια περίοδο, το κόμμα της ΝΔ ασκούσε μια αντιπολίτευση εξίσου αντεργατική και αντιδραστική. Πίεζε για να πάνε τα πράγματα πιο δεξιά, πιο νεοφιλελεύθερα. Το αντεργατικό και αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι και δικό της έργο, είναι και δική της πολιτική. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συναγωνίζονται όλα αυτά τα χρόνια για το ποιος φορέας από τους δύο θα υπηρετήσει καλύτερα και αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των ξένων αφεντικών τους. Τώρα οι ρόλοι άλλαξαν. Το ΠΑΣΟΚ αντιπολίτευση και η ΝΔ κυβέρνηση.
Και τα δύο κόμματα σαν πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου και σαν υποτελείς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων θα συνεχίσουν την αντιλαϊκή τους επίθεση. Η κυβέρνηση της ΝΔ (και αυτό ήταν αναμενόμενο), ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων έχει αναβάλει προσωρινά τα νέα μέτρα, το νέο πακέτο επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων.
Είναι, ωστόσο, βέβαιο πως πολύ σύντομα θα ανοίξει τα μέτωπα επίθεσης, όπως απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου και μας ενημερώνουν συχνά οι πιο επιφανείς οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες του συστήματος.
Ηδη βρίσκεται σε εξέλιξη το πρόβλημα των συμβασιούχων, όπου θα υποχρεωθεί η κυβέρνηση να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο (κάτι που έχει αρχίσει να φαίνεται).
Είναι διατεθειμένη να ιδιωτικοποιήσει μια σειρά από δημόσιες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει.
Ετοιμάζεται επίσης να ανοίξει ξανά το κεφάλαιο που λέγεται εργασιακές σχέσεις για την παραπέρα ανατροπή τους.
Στο ασφαλιστικό θα επιχειρήσει να ολοκληρώσει την επίθεση, όπως άλλωστε το έχει εκθέσει στο προεκλογικό της πρόγραμμα.
Η παιδεία, η υγεία και η περίθαλψη θα μπουν σύντομα στο στόχαστρο για να ικανοποιηθούν πάγιες ορέξεις του κεφαλαίου.
Θα τεθεί, τέλος, (κι αυτό είναι βέβαιο) η συμπίεση του εργατικού εισοδήματος, το πάγωμα των μισθών και συντάξεων και το πέρασμα σε μια νέα πολιτική λιτότητας.
Για την εργατική τάξη, για όλους τους εργαζόμενους είναι πλέον φανερή η αναγκαιότητα αντίστασης, και όσο αυτή θα καθυστερεί τόσο περισσότερο θα αποθρασύνεται το κεφάλαιο.
Αυτό το μέτωπο μπορεί να οικοδομηθεί και να εκφραστεί στον ίδιο βαθμό που θα ενισχύεται η γραμμή της ταξικής πάλης και του ταξικού προσανατολισμού του κινήματος.
Στο βαθμό που αντιστέκεται στις ιμπεριαλιστικές επιδρομές των Αμερικάνων, των μεγαλύτερων εχθρών της ανθρωπότητας.
Που καταδικάζει και αντιστέκεται στις κατά καιρούς στρατιωτικές επιδρομές των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.
Θα ισχυροποιείται το μέτωπο στο βαθμό που ισχυροποιείται η αλληλεγγύη στην ιρακινή και παλαιστινιακή αντίσταση.
Με αφορμή τη φάρσα των ευρωεκλογών, δηλώνουμε για μια ακόμα φορά πως η πάλη ενάντια στην ΕΕ και την έξοδο της χώρας από αυτή πρέπει να συνεχιστεί.
Αυτή η πάλη για να είναι αποτελεσματική οφείλει να στηρίζεται στη γραμμή της ολοκληρωτικής άρνησης της ΕΕ, που σημαίνει άρνηση και των θεσμών που την υπηρετούν όπως είναι και το Ευρωκοινοβούλιο. Καμία συμμετοχή σε θεσμούς που συσκοτίζουν τη λαϊκή πάλη και -πολύ περισσότερο- νομιμοποιούν την εγκληματική δράση της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης.
φ.502, 29/5/04
