“O διαχωρισμός των προβλημάτων σε τοπικά και κεντρικά, σε μικρά και μεγάλα, και οι θιασώτες του επιδιώκουν να συγκαλύψουν το γεγονός ότι τα λαϊκά προβλήματα, ανεξάρτητα από την τοπική τους έκφραση, έχουν τις ρίζες τους στο καπιταλιστικό σύστημα και αναπαράγονται από την ταξική πολιτική του κράτους και των κυβερνήσεων. Πολιτική η οποία προσαρμόζει και την ΤΑ να την υπηρετεί. Αυτό όμως εξαρτάται και από τις εκλεγμένες διοικήσεις, την πολιτική που εφαρμόζουν.” (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 7/07/2002)
«Επομένως αυτό που ενδιαφέρει άμεσα την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι να εκλεγούν τοπικές αρχές που να εναντιώνονται…… που με αυτή τη λογική θα διοικούν…. που θα διεκδικούν…. Μόνο έτσι οι τοπικές αρχές μπορούν να γίνουν ένας ακόμη μοχλός αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική.» (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 7/07/2002)
Επιλέξαμε αυτά τα αποσπάσματα από ένα άρθρο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ που κατά τα αλλά σωστά επιτίθεται σε απόψεις που βλέπουν στη τοπική αυτοδιοίκηση δυνατότητες αυτονόμησής της από την κεντρική εξουσία ή δυνατότητες συμβολής της στην “ισόρροπη ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή”.
Εκείνο που ωστόσο διαφαίνεται από την προσεκτική διατύπωση των θέσεών του για την τοπική αυτοδιοίκηση είναι ότι και οι ίδιοι αδυνατούν να διαχωριστούν από αυτά που καταγγέλλουν. Γιατί πραγματικά ή “είναι αδύνατο να υπάρξουν αυτόνομα από το κράτος κέντρα εξουσίας” όπως επιχειρηματολογεί το άρθρο απαντώντας σε τοποθέτηση του Κουβέλη (ΣΥΝ) ή το ζήτημα “εξαρτάται και από τις εκλεγμένες διοικήσεις, την πολιτική που εφαρμόζουν.”
Αν η “κεντρική πολιτική προσαρμόζει και την ΤΑ να την υπηρετεί ” πώς τότε “οι τοπικές αρχές μπορούν να γίνουν ένας ακόμη μοχλός αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική”; Φαίνεται πως η θαυματουργή ψήφος στους συνδυασμούς που υποστηρίζει το ΚΚΕ και η κατάκτηση της δημοτικής αρχής όλα αυτά μπορούν να τα αλλάξουν, και ο δήμος από υπηρέτης των συμφερόντων του κεφαλαίου να γίνει περίπου όργανο του λαού. Φαίνεται πως η πολιτική τού καπιταλιστικού συστήματος που αφορά την ΤΑ, δεν είναι και η μοναδική που μπορεί να ασκηθεί στα πλαίσιά του αλλά η διαφοροποίηση των πολιτικών συσχετισμών μπορεί να επιβάλλει ουσιαστική αλλαγή και διαφοροποίησή της ακόμα και σε θεσμικό επίπεδο. Φαίνεται πως η γενικότερη θέση περί “άλωσης των μηχανισμών του κράτους” ή του “άλλου κράτους, του εργαλείου ανάπτυξης προς όφελος του λαού και του τόπου” ξεκινάει και κρίνεται και σε αυτές τις δημοτικές εκλογές
Στη βάση αυτή δεν είναι καθόλου παράξενο που οι υποσχέσεις για “ανθρώπινες πόλεις” δίνουν και παίρνουν ΚΑΙ από τους υποψήφιους των κατά τόπους “ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ”.
“Μπορούμε να προσφέρουμε πραγματικά στις ανάγκες των δημοτών, λύσεις των προβλημάτων.” (Κώστας Καζάκος, υποψήφιος της “Συμπαράταξης για την Αθήνα”).
Στη βάση αυτή εξηγείται και η άλλη κεντρική επιλογή του ΚΚΕ για συμμετοχή στις νομαρχιακές εκλογές, ενός θεσμού που κάθε άλλο παρά προϊόν λαϊκής πάλης μπορεί να θεωρηθεί, ενός θεσμού κυριολεκτικά κατασκευασμένου από το σύστημα προκείμενου να εξυπηρετήσει τις δικές του ανάγκες, ενός θεσμού που καμία λαϊκή διεκδίκηση δεν τον ανέδειξε όπως τουλάχιστο συνέβη με τους δήμους, άσχετα από τη σημερινή τους κατάληξη.
Κατά τη γνώμη μας, βέβαια, μια τέτοιου είδους τοποθέτηση αν δεν είναι προϊόν πολιτικής αφέλειας -και δεν είναι, πιστεύουμε- τότε αποτελεί το ιδεολογικό προκάλυμμα μιας πρότασης που στο βάθος της κρύβει επιμελώς τη διαχειριστική λογική από την οποία διαπνέεται και το ΚΚΕ. Τοποθέτηση που, και τη γλώσσα του κινήματος θέλει να μιλάει αλλά και μηνύματα στο σύστημα θέλει να στέλνει. Διαχειριστική λογική που με τη μια ή την άλλη παραλλαγή την έχει αποδείξει και στην πράξη εκεί που κλήθηκε να αναλάβει καθήκοντα τοπικού άρχοντα, είτε μόνο του είτε σε συνεργασία με άλλους σωτήρες της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Οι εργαζόμενοι στο δήμο του Βύρωνα, με δήμαρχο που υποστηρίχτηκε από το ΚΚΕ, έχουν πολλά να πουν για την στάση του δημάρχου όταν απεργούσαν για τα δεδουλευμένα τους. Οι ξένοι μικροπωλητές στο Χαλάνδρι αποτέλεσαν στόχο γνωστής δημοτικού σύμβουλου που υποστηρίζεται από το ΚΚΕ, γιατί χαλούν την αισθητική της!
Οι συνεργασίες που στήνει εξάλλου με διάφορους τοπικούς παράγοντες, κάθε άλλο παρά διαφοροποιημένους από την επίσημη κυβερνητική πολιτική, κάνουν διακριτές τις διαχειριστικές του προθέσεις. Οι συνεργασίες ακόμα και με επίσημους δεξιούς, αποκαλύπτουν ότι η λογική με βάση την οποία συγκροτήθηκε η οικουμενική κυβέρνηση του ’89 δεν έχει εγκαταλειφθεί από την σύγχρονη ηγεσία αυτού του κόμματος. Συνεργασίες που ενώ διαπνέονται από την ίδια διαχειριστική λογική, από την άλλη υποτίθεται ότι απαντούν στο πρόβλημα του κοινού μετώπου αντίστασης στην αντιλαϊκή επίθεση. Συνεργασίες που μέχρι και κοινό όνομα έχουν σε κάθε περιοχή προκείμενου να δώσουν στίγμα για την πολιτική τους ένταξη στο ΚΚΕ. Συνεργασίες εκλογικού χαρακτήρα με μοναδικό κριτήριο την κατάκτηση εδρών στα δημοτικά συμβούλια ανεξάρτητες από τη δράση του καθενός στο μαζικό κίνημα. Συνεργασίες που εν τέλει είναι χρήσιμες μόνο στο βαθμό που στήνουν γέφυρες επικοινωνίας με το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ, αξιοποιήσιμες στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι. Συνεργασίες που δικαιολογούνται στο όνομα των τοπικών κοινωνιών σε πλήρη αντίφαση με όσα διακηρύσσονται περί σύνδεσης της κεντρικής πολιτικής σκηνής με τα τεκταινόμενα σε τοπικό επίπεδο. Οσο για τη λαϊκή πάλη, αυτή οφείλει να προσαρμόζεται ή να περιορίζεται καλύτερα στα πλαίσια των μηχανισμών που ελέγχονται από την κομματική ηγεσία. Ο φόβος του κινήματος από τη μια αλλά και η προσαρμογή στην αστική νομιμότητα από την άλλη οδηγούν σε μια κατεύθυνση που ουσιαστικά αποκλείει στο λαό τον έλεγχο της ίδιας του της πάλης.
Είναι χαρακτηριστική από αυτή την άποψη η στάση που κρατήθηκε από την πλευρά τους την περίοδο των σεισμών. Οταν ο κόσμος συγκροτούσε Επιτροπές Αγώνα και μέσα από τις γενικές του συνελεύσεις αποφάσιζε τις κινητοποιήσεις του, το ΚΚΕ καλούσε στη διάλυση αυτών των οργάνων και στη στοίχιση γύρω από τα σωματεία που λίγο η πολύ έλεγχε το ίδιο, μακριά από μαζικές διαδικασίες, όπου οι αποφάσεις παίρνονταν μέσα από ελεγχόμενους συσχετισμούς. Σχήμα βολικό όταν θέλουν απλώς να κάνουν μια ελεγχόμενη φασαρία αξιοποιήσιμη σε ψηφοθηρικό επίπεδο, όπου μπορούν κάλλιστα τη δική τους αδυναμία να αναπτύξουν τους αγώνες, να την καλύπτουν με την επίκληση των συσχετισμών στα όργανα, για να καταλήξουν τελικά μέσα από μια τέτοια λογική ότι ο “κόσμος δεν τραβάει”.
Από τη άποψη αυτή είναι προφανές ότι και στις δημοτικές εκλογές δεν έχουμε κανενός είδους διαφοροποίηση με όσα συνέβησαν στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων και στην κομματικοκεντρική, διαχειριστική λογική με την οποία απάντησε ο συγκεκριμένος φορέας.
Είναι λοιπόν καθαρό ότι για μια ακόμη φορά μια τέτοιου είδους λογική θα μας βρίσκει αντίθετους.
