Αγαπητοί σύντροφοι/ισσες
Χάρηκα για το ξεκίνημα της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, γιατί πιστεύω, ότι αυτή την ώρα είναι η ελπίδα του λαού και της χώρας μας και όχι μόνο. Επειδή εγώ εξαιτίας της φυσικής μου κατάστασης δεν μπορώ να συμμετέχω σε καμία συζήτηση (ούτε να χρησιμοποιήσω υπολογιστή) θα “θελα να στείλω την άποψή μου με το ταχυδρομείο. Ζητώ συγνώμη, αν ορισμένα σημεία θεωρηθούν γνωστά ή αυτονόητα ή εντοπίζεται έλλειψη κατανόησης, αλλά αυτό συμβαίνει, γιατί είμαι μακριά από το μαζικό κίνημα.
Πιστεύω ότι η Πρωτοβουλία δεν θα πρέπει να καταργήσει το Μέτωπο Αντίστασης και Κοινής Δράσης, αλλά να το στηρίζει και να το συμπληρώνει, στο πνεύμα των συμμαχιών έστω και σε μίνιμουμ βάση, που χαρακτηρίζει τη μέχρι σήμερα φυσιογνωμία και πολιτική αντίληψη του ΚΚΕ(μ-λ), για να υπηρετηθούν με αποτελεσματικότητα οι στόχοι που βάζετε (απόσπαση από λάθος επιρροές, σύνδεση με τις μάζες, αριστερό μέτωπο). Κινήσεις και πρωτοβουλίες στα ειδικά πεδία με θέματα όπως φοροληστεία, εργασιακό, νέοι, περίθαλψη, θέρμανση, ιδιωτικοποιήσεις, ΕΟΖ, εμπορική-τουριστική εκμετάλλευση με καταστροφή περιοχών, βιομηχανικές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κλπ, να μην αποκτούν σαν προϋπόθεση για συμμετοχή την Αριστερά και τον αντιιμπεριαλισμό, αλλά η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση να γίνεται μέσα στις κινήσεις. Πολλοί πλησιάζουν τέτοιες κινήσεις με αρχικό κίνητρο το προσωπικό τους πρόβλημα, χωρίς να έχουν έρθει ποτέ πριν σε επαφή με την Αριστερά και τον αντιιμπεριαλισμό. Άλλοι πάλι έχουν μια προκατάληψη για λόγους οικογενειακής παράδοσης ή παρόμοιους, χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει ουσιαστική αιτία για μη συμμετοχή. Όλοι αυτοί είναι φυσικό να κάνουν πίσω απέναντι σε μια ταμπέλα “Αριστερά – Αντιιμπεριαλισμός” στην είσοδο, πιστεύοντας ότι το κάλεσμα δεν τους αφορά. Κανείς δεν πρέπει να αποκλειστεί, αφού τέτοιες κινήσεις είναι προνομιακό πεδίο για τους κομμουνιστές, όπου είναι εύκολο να κερδίσουν την ηγεμονία και να αναδειχτεί η υπεροχή της επαναστατικής πάλης. Το Αριστερό Μέτωπο θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας και όχι να μπει από την αρχή σαν όρος, για να την αυτοπεριορίσει, με συνέπεια τελικά να την πνίξει. Για να έχουμε νίκη πρέπει να δώσουμε τη μάχη με τον αντίπαλο, δηλαδή τις αστικές και τις ρεφορμιστικές επιρροές και όχι να τον αποφύγουμε.
Η Αριστερά και ο Αντιιμπεριαλισμός ασφαλώς και είναι προϋπόθεση για την πρωτοπορία των οργανώσεων και των αγωνιστών που σε πολιτική συνεργασία θα ξεκινήσουν, θα προωθήσουν και θα συντονίζουν όλη αυτή την προσπάθεια. Οι αγωνιστές αυτοί να ξεκαθαρίζουν μέσα στις μετωπικές κινήσεις, ότι οι ίδιοι είναι αριστεροί και αντιιμπεριαλιστές, αλλά η συμμετοχή είναι ανοιχτή για τον καθένα που θέλει να παλέψει οργανωμένα για τα κοινά προβλήματα, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις.
Όσο για τον τρόπο λειτουργίας όλων των κινήσεων και πρωτοβουλιών, αυτός πιστεύω ότι πρέπει να είναι δημοκρατικός, όπως στα εργατικά σωματεία, με την αρχή της πλειοψηφίας και όχι της ομοφωνίας, αλλά με δικαίωμα διαφοροποίησης-αποστασιοποίησης για όποιους και σε όποια σημεία έχουν άλλη γνώμη.
Και ακόμη:
Πώς είναι δυνατό, να λέγεται πως οι μετωπικοί, κοινοδρασιακοί αγώνες είναι χάσιμο κόπου για τους κομμουνιστές επειδή ωφελεί τους ρεφορμιστές (Π.Σ. 14/07/2012 σ.11); Μα η Αριστερά και η οργάνωση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά το εργαλείο για την ικανοποίηση των αναγκών μας, και σαν τέτοιο καταξιώνεται. Εσείς οι ίδιοι γράφετε ότι “οι δυνάμεις της Αριστεράς μπορούν να δώσουν νόημα και αξία στης ύπαρξή τους μέσα στους αγώνες” (Π.Σ. 15/09/2012 σ.3, “Άποψη”). Πως μπορούν λοιπόν οι κομμουνιστές να αδιαφορήσουν για τις κινητοποιήσεις που σηκώνουν από τους καναπέδες τόσους ανθρώπους κατά τα άλλα άσχετους με την πολιτική; Ρεφορμισμός δεν είναι τα αιτήματα που στοχεύουν απευθείας στη βελτίωση της ζωής των μαζών, αλλά εκείνα που αποβλέπουν στη βελτίωση της λειτουργίας του συστήματος, όπως έχει πει και ο Λένιν. Αλλά οι ρεφορμιστές και οι σεχταριστές σκόπιμα δεν διακρίνουν τη διαφορά.
Συντροφικά,
Ο.Λ.
Σημείωση: Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν από την κυκλοφορία της τελευταίας Π.Σ. και δεν είχα υπόψη μου όσα γράφονται εκεί. Νομίζω όμως ότι δεν αλλάζουν τόσα πολλά πράγματα (δεν τα διάβασα όλα) και γι” αυτό δεν θεώρησα απαραίτητο να το ξαναγράψω.
