Όταν ξεκινά κάποιος μια κουβέντα για την καταστρατήγηση ενός δικαιώματος πάντα προκύπτει στο τέλος το εύλογο ερώτημα τι κάνουμε; Υπάρχει δυνατότητα να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στη δωρεάν περίθαλψη; Τι ακριβώς αιτήματα πρέπει να έχουμε; Ποιος θα υπερασπιστεί το δικαίωμα στην περίθαλψη; Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία; Ο λαός; Τα σωματεία; Τα συνδικάτα; Οι οργανώσεις της αριστεράς; Με τι όρους, δεδομένου ότι σήμερα βλέπουμε μια πλήρη αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος που σπέρνει απογοήτευση και δίνει την αίσθηση σε κάποιους ότι οι αγώνες ίσως και να μην έχουν αποτέλεσμα;
Πριν μπούμε όμως στο θέμα των στόχων πάλης, των αιτημάτων και του ποιος και πως, καλό θα είναι να ξεκαθαρίσουμε κάποιες έννοιες.
Καταρχήν με τον όρο περίθαλψη εννοούμε την πρόληψη, τη διάγνωση, τη θεραπεία και την αποκατάσταση από μια ασθένεια. Η πρόληψη λοιπόν περιλαμβάνει όλες εκείνες τις εξετάσεις που γίνονται κατά διαστήματα πχ. χ μαστογραφία, έλεγχος για καρκινικούς δείκτες, απεικονιστικές εξετάσεις, εξετάσεις αίματος προκειμένου να προλάβει κανείς μια ασθένεια πριν εκδηλωθεί ή στην πολύ αρχική της φάση, προκειμένου να την αντιμετωπίσεις πιο αποτελεσματικά. Περιλαμβάνει ακόμα τον εμβολιασμό, την ενημέρωση κτλ. Και βέβαια με τον όρο περίθαλψη εννοούμε την πρόσβαση του ασθενούς σε οποιαδήποτε νοσοκομειακή δομή προκειμένου να διαγνωσθεί, να θεραπευθεί και να αποκατασταθεί μια ασθένεια.
Από την άλλη σύμφωνα με τον ορισμό που διατυπώθηκε στο καταστατικό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (1946) η υγεία είναι «η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας». Η έννοια της υγείας λοιπόν, δεν αποδίδεται μόνο από την ιατρική, αλλά και από άλλους παράγοντες όπως είναι το περιβάλλον, η οικονομία, η εργασία κ. α. Ακόμη και ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας ορίζει την υγεία ως την συνολική ευεξία και αρμονία του ανθρώπινου οργανισμού. Γι αυτό όταν αναφερόμαστε στην υγεία τότε μιλάμε για συνολικότερο όπως είπα που έχει να κάνει και με τον τρόπο ζωής,με το περιβάλλον, με τις συνθήκες δουλείας, με το αν ζεις σε καθεστώς ανασφάλειας λόγω μιας επικείμενης απόλυσης ή λόγω του ότι δεν τα βγάζεις πέρα οικονομικά. Και τότε προκύπτει το ερώτημα μπορούμε να έχουμε έναν πραγματικά υγιή άνθρωπο μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, σε ένα σύστημα που είναι βασισμένο στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Που έχει καταδικάσει εκατομμ΄υρια ανθρώπους στην ανέχεια, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην περιθωριοποίηση; Πράγματι πως να είναι ένας άνθρωπος πραγματικά υγιής ιδιαίτερα σήμερα τον καιρό των μνημονίων, της κρίσης και του ιμπεριαλισμού όταν είναι άνεργος και βλέπει ότι δεν μπορεί να στηρίξει ούτε καν τη ίδια του την οικογένεια, που δεν έχει μέλλον;
Οι έννοιες περίθαλψη και υγεία είναι διαφορετικές και είναι αναγκαίο να το έχουμε ξεκάθαρο γιατί στη συνθηματολογία μας χρησιμοποιούμε τον όρο περίθαλψη και όχι υγεία.
Και για να ενισχύσουμε αυτό που είπαμε πριν ας δούμε πως αντιμετωπίζεται το θέμα της στα δύο διαφορετικά συστήματα στο σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό.
Πως αντιμετωπιζόταν η υγεία στο σοσιαλισμό; Αν πάρουμε να διαβάσουμε άρθρα ή βιβλία που μιλούν για το σύστημα υγείας στην ΕΣΣΔ και γενικά στις σοσιαλιστικές χώρες θα αντιληφθούμε ότι ξεκινούν την ανάλυση μιλώντας για τις συνθήκες δουλειάς, το ωράριο, την απαραίτητη εβδομαδιαία ανάπαυση, την έλλειψη ανασφάλειας για την καθημερινότητα, το πως είναι δομημένη αυτή η καθημερινότητα. Κάπου αναφέρεται:
«Στο βαθμό που αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις στο σοσιαλισμό (π. χ. η μείωση της εργάσιμης ημέρας, η κατάργηση της εντατικοποίησης της εργασίας, ο περιορισμός της βαριάς σωματικής εργασίας, η αύξηση του ελεύθερου χρόνου και η δημιουργική αξιοποίησή του κλπ. ), δημιουργούνται και οι προϋποθέσεις για την εξάλειψη των εξωγενών παραγόντων βλαπτικής επίδρασης στην υγεία, ενώ η πρόληψη και η θεραπεία είναι πιο αποτελεσματικές»
Στον καπιταλισμό από την άλλη:
1) Οι ίδιες οι σχέσεις παραγωγής αποτελούν τον κύριο βλαπτικό παράγοντα της υγείας της εργατικής τάξης κι των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
2) Ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται μόνο για ένα ελάχιστο επίπεδο αναπαραγωγής της ικανότητας για εργασία, επομένως εξασφαλίζει μόνο ένα τέτοιο επίπεδο προϋποθέσεων φροντίδας για την υγεία της εργατικής δύναμης. Αυτές δε οι προϋποθέσεις δεν εξασφαλίζονται για ολόκληρη την εργατική τάξη, αφού σύμφυτος με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής είναι ο ανταγωνισμός, οι κρίσεις, η ανεργία κλπ. Οπότε κατά διαστήματα κάποιοι κρίνονται άχρηστοι και πετάγονται στον καιάδα.
3) Βεβαίως μπορεί να τεθεί το ερώτημα οι καπιταλιστές δε θέλουν γερή εργατική δύναμη; Βεβαίως και θέλουν αλλά το κυνήγι του κέρδους τους ωθεί να ελαχιστοποιούν τους όρους για πλήρη αναπαραγωγή.
4) Έτσι έχουμε την αντίθεση: Τη μέγιστη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης από τη μια και την ελάχιστη εξασφάλιση όλων αυτών που χρειάζεται για την αναπαραγωγή της, τη διατήρησή της και την αποκατάστασή της.
5) Δηλαδή για τον καπιταλιστή η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης είναι ένα κόστος το οποίο προσπαθεί όσο μπορεί να το μειώσει και ει δυνατόν να το εκμηδενίσει και να το αποτινάξει τελείως από πάνω του.
Ένας από τους δύο βασικούς λόγους που η εργατική τάξη των δυτικών καπιταλιστικών κρατών διεκδίκησε το δικαίωμα της στην περίθαλψη ήταν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο το οποίο λειτουργούσε ως πρότυπο όχι μόνο στην υγεία αλλά και σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα. Και ο δεύτερος λόγος ήταν η ανάπτυξη του εργατικού, διεκδικητικού, κομμουνιστικού κινήματος που αναπτύχθηκε σε αυτές τις χώρες.
Τόσο λοιπόν η πίεση που ασκούσε ο απόηχος των σοσιαλιστικών κρατών όσο και η πίεση του κινήματος εξανάγκασε το κεφάλαιο και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις να δημιουργήσει αυτό που μετέπειτα ονομάζεται κράτος πρόνοιας. Και το ονόμασαν βέβαια έτσι για να ρίξουν στάχτη στα μάτια της εργατικής τάξης, να δείξουν τη δήθεν ευαισθησία τους και να έχουν κάτι χειροπιαστό για να αντιπαρατίθενται όταν όλοι μιλούσαν για τις υπηρεσίες περίθαλψης που διασφάλιζε για τον εργαζόμενο το σοσιαλιστικό σύστημα.
Οπότε λοιπόν καταλήγουμε σε δύο συμπεράσματα ότι:
1) Tο όποιο δικαίωμα στην περίθαλψη είχαν οι εργάτες στις καπιταλιστικές μητροπόλεις ήταν αποτέλεσμα αγώνων.
2) Τώρα το σύστημα βρίσκει την ευκαιρία λόγω της αποσυγκρότησης του κινήματος και λόγω του ότι δεν υπάρχει σοσιαλιστικό στρατόπεδο να μετατρέψει την περίθαλψη σε ατομική ευθύνη του καθενός. Και όποιος ζήσει έζησε.
Έτσι και στη χώρα μας αν θεωρήσουμε ότι είχαν κατακτηθεί στοιχειωδώς κάποιες δωρεάν υπηρεσίες περίθαλψης και οι οποίες τη δεκαετία του 80 οδήγησαν στη δημιουργία του ΕΣΥ τώρα παίρνονται βίαια πίσω. Στην πραγματικότητα βέβαια το ΕΣΥ για το οποίο γίνεται πολύς λόγος, ήταν και ένας συμβιβασμός μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου και των κοινωνικών στρωμάτων που έκφραζε τότε το ΠΑΣΟΚ, αλλά και αποτέλεσμα της πίεσης που είχε ασκήσει το κίνημα. Σίγουρα όμως δεν ήταν ένα δώρο που έκανε το κεφάλαιο στον ελληνικό λαό. Φάνηκε και από το γεγονός ότι ποτέ δε ολοκληρώθηκε ο αρχικός σχεδιασμός, ή το όραμα όπως χαρακτηριστικά λέγεται του Γεννηματά. Να πω ένα παράδειγμα στο σχεδιασμό του ΕΣΥ υπήρχε η ιδέα να δημιουργηθούν 400 Κ. Υγείας και τελικά δημιουργήθηκαν μόνο 186 σε όλη την Επικράτεια. Η πρωτοβάθμια θα έπρεπε να ασχοληθεί εκτός από την παρακολούθηση ασθενών και την ενδεχόμενη διακομιδή τους σε έκτακτες και βαριές περιπτώσεις και με την ισότιμη πρωτοβάθμια φροντίδα δηλαδή με την άσκηση προληπτικής ιατρικής, με την υγειονομική ενημέρωση του πληθυσμού της εκάστοτε περιοχής, με την ιατρικό – κοινωνική και επιδημιολογική έρευνα, με θέματα οικογενειακού προγραμματισμού και παροχή υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας. Αυτά τα τελευταία δεν τα βγάζω από το μυαλό μου αλλά ήταν γραμμένα στο σχεδιασμό και στο νόμο για τη δημιουργία του ΕΣΥ. Επίσης χιλιάδες είναι οι οργανικές θέσεις που δε καλύφθηκαν ποτέ.
Αρα μάλλον το ΕΣΥ δεν είναι πρότυπο. Όχι μόνο γιατί δεν παρέχει όσα θα έπρεπε να παρέχει αλλά και γιατί δεν τα παρέχει δωρεάν. Τα νοσοκομεία λειτουργούν με τη λογική του κέρδους και τους κόστους, έχουν μπει μάνατζερ στα νοσοκομεία από το 2001, κομμάτια του δημοσίου νοσοκομείου έχουν δοθεί ή ετοιμάζονται να δοθούν σε ιδιώτες. Πολλές φορές και με όλα αυτά που είπαν και οι προλαλήσαντες αντιλαμβανόμαστε (25 ευρώ για κάθε νοσηλεία, 1000 ευρώ για τη γέννα κτλ – ο κατάλογος είναι μακρύς) ότι ο εργαζόμενος χρειάζεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Να μην αναφερθούμε στους ανασφάλιστους και τα υπέρογκα ποσά που πρέπει να πληρώσουν έστω και για μια απλή επέμβαση από τότε που άρχισαν να ισχύουν τα ΚΕΝ (Κλειστά Ενιαία Νοσήλια), για μια απλή σκωληκοειδεκτομή πρέπει να πληρώσουν 600 ευρώ. Πραγματικά είναι απορίας άξιο τι υπερασπίζονται κάποιοι όταν μιλούν για την υπεράσπιση του ΕΣΥ;
Αρα καθετί δημόσιο δε σημαίνει ότι είναι και δωρεάν. Γι” αυτό το λόγο το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να υπερασπίζεται μοντέλα όπως το ΕΣΥ. Ή όπως κάνουν διάφορες αστικές δυνάμεις που κατά διαστήματα υπερασπίζονται διάφορα μοντέλα συστημάτων υγείας όπως το Σουηδικό, το Αγγλικό κτλ.
Ένα άλλο θέμα είναι ότι πολλές φορές πιάνει την Αριστερά αυτό το άγχος του γιατί δεν προτείνεται κάτι; Έτσι ξεκινά η ακατάσχετη προτασεολογία όπου πολλοί μιλούν για το τι θα ήθελαν. Για παράδειγμα η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο βασικών δυνάμεων της κοινοβουλευτικής αριστεράς εντοπίζεται στο αν θα υπάρχει ιδιωτική πρωτοβουλία ή όχι. Ο ένας, το ΚΚΕ, μιλά για αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγείας, ζητά να καταργηθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα στην υγεία και ο άλλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει να είναι σε αρμονία ο δημόσιος με τον ιδιωτικό τομέα και απλά να αλληλοσυμπληρώνονται. Προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα όμως; Πως το ΚΚΕ απαιτεί να μην έχει επιχειρηματική δραστηριότητα το κεφάλαιο στην υγεία, ζητά δηλαδή να αυτοκαταργηθεί ο καπιταλισμός;
Ένα άλλο ερώτημα είναι: θα έχει δωρεάν πρόσβαση ο χρήστης υπηρεσιών περίθαλψης σε όλα αυτά τα συστήματα που οραματίζονται; Γιατί οι προτάσεις όταν γίνονται προς το σύστημα, το σύστημα θα τις υλοποιήσει και αν αυτό το σύστημα είναι καπιταλιστικό τότε θα λειτουργήσει με τη λογική του κέρδους. Δεν πρόκειται να δείξει ευαισθησία. Γιατί αυτοί έχουν το μαχαίρι, αυτοί έχουν και το πεπόνι. Όπως ακριβώς έκαναν και με το ΕΣΥ. Άφησαν να διογκωθεί δίπλα και μέσα στο δημόσιο ένας τεράστιος ιδιωτικός τομέας που κερδοφόρησε στις πλάτες του ελληνικού λαού.
Και αν τυχόν η πρόταση για παράδειγμα του αποκλειστικά δημόσιου συστήματος υγείας απευθύνεται προς το λαό δηλαδή οραματικά για το όταν θα έρθει ο σοσιαλισμός τότε για το σήμερα τι έχει να προτείνει στο λαό;.
Χαρακτηριστικό ακόμα είναι και το αίτημα που πολλά χρόνια είχαν κυρίως δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά σε σχέση με την πρωτοβάθμια ΦΥ. Τώρα ο Άδωνις φτιάχνει από την αρχή ένα μοντέλο πρωτοβάθμιας το οποίο το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι θα αποτελεί φραγμό για να πάει κάποιος σε δευτεροβάθμια φροντίδα υγείας. Εκτός αν έχει να πληρώσει.
Αρα το το κίνημα δεν πρέπει να διεκδικεί μοντέλα αλλά δικαιώματα.
Ένα σύνθημα που μπορεί να ενώσει το λαό αλλά και τους εργαζόμενους στις διάφορες δομές υγείας είναι: ΔΩΡΕΑΝ ΠΛΗΡΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ.
Και ας δούμε ένα ένα τα συστατικά αυτού του συνθήματος:
ΔΩΡΕΑΝ
Δηλαδή ο λαός να διεκδικήσει να μην πληρώνει τίποτα ο ασθενής κάθε φορά που θα χρήζει υπηρεσιών υγείας. Για την ακρίβεια να μην πληρώνει τίποτα παραπάνω από αυτό που έχει ήδη πληρώσει. Είναι άλλωστε γνωστό ότι ο εργαζόμενος έχει συμβάλει με τριπλό τρόπο στα κρατικά ταμεία: με τις ασφαλιστικές εισφορές του, με τους φόρους του και με τον πλούτο που έχει παράγει σε αυτή την κοινωνία.
ΠΛΗΡΗΣ
Δεύτερο πρέπει να διεκδικήσει να είναι πλήρης και όταν λέμε πλήρης εννοούμε να καλύπτονται όλα όσα χρειάζεται ένας ασθενής. Δηλαδή ο προληπτικός έλεγχος, τα φάρμακα, η νοσηλεία, οι εξετάσεις του και η αποκατάσταση του, δηλαδή φυσικοθεραπείες κτλ. Η συμμετοχή σήμερα υπάρχει παντού. Πέρα από τα 5ευρώ, η συμμετοχή στο φάρμακο, στις επισκέψεις. Σκεφτείτε μόνο τι πρέπει να πληρώσει μια γυναίκα που έχει μείνει έγκυος.
Ή ακόμα ένα παράδειγμα για το πως αντιλαμβάνονται την υγεία είναι το πρόγραμμα για τους ανέργους.
Ο ΕΟΠΠΥ εισήγαγε ένα καινούριο πρόγραμμα «το Εισιτήριο Ελεύθερης Προσβασης», το Health Woutser όπως το ονομάζουν, το οποίο επιτρέπει στους ανέργους να έχουν για μια περίοδο τεσσάρων μηνών κάποια ψίχουλα ιατρικής περίθαλψης: 3 επισκέψεις το μήνα σε γιατρό και δωρεάν εξετάσεις και αν ο άνεργος χρειαστεί επέμβαση ή παραπάνω από τρεις επισκέψεις για κάποιο λόγο τότε τι γίνεται;
Αρα θα πρέπει να είναι ΔΩΡΕΑΝ, ΠΛΗΡΗΣ.
Και τέλος θα πρέπει να είναι για όλο το λαό – νομίζω αυτό είναι αυτονόητο ότι δεν ισχύει σήμερα. Καποιοι είναι τελείως αποκλεισμένοι όπως οι μετανάστες και οι ανασφάλιστοι. . . και αποκλεισμένοι ακόμα είναι και οι φτωχοί ασφαλισμένοι που επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τη συμμετοχή δεν μπορούν να έχουν υπηρεσίες περίθαλψης. Αυτό δεν πρέπει να ισχύει. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, οικονομικής κατάστασης και κοινωνικής τάξης θα πρέπει να έχουν την ίδια πρόσβαση σε ποιοτικές και δωρεάν υπηρεσίες περίθαλψης. Πλέον είναι πάρα πολλά τα περιστατικά που δε χειρουργούνται γιατί δεν έχουν ασφάλιση, φεύγουν από το νοσοκομείο και πηγαίνουν σπίτι τους, με κατάγματα, με καρκίνο που πρέπει να χειρουργηθεί. κτλ
Το σύνθημα λοιπό αυτό συμπυκνώνει ότι ζητά ο λαός.
Είναι ένα αίτημα όπως το αντιλαμβάνεται ο απλός λαός. Τι θέλει ο λαός. Θέλει να έχει ότι χρειαστεί στην περίθαλψη του, φάρμακα, εξετάσεις, γιατρό, νοσοκομείο, φυσικοθεραπευτή έγκαιρα και να τα έχει και δωρεάν.
Τώρα πρέπει να περάσουμε στο ποιος και πως θα το διεκδικήσει τη δωρεάν περίθαλψη.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα μαζικό διεκδικητικό κίνημα στο οποίο πρέπει να συμβάλουν τόσο οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας όσο και ο ίδιος ο λαός.
Ακούμε κατά διαστήματα να μιλούν για την περίθαλψη διάφοροι επιστήμονες, αναλυτές, πρόεδροι ιατρικών συλλόγων (Βλασταρακος, Πατούλης), καθηγητές πανεπιστημίου, πολιτικοί. Αυτός που δεν έχει ακόμη μιλήσει είναι ο ίδιος ο λαός. Αυτός πρέπει να μιλήσει για το δικαίωμα του στην περίθαλψη. Αυτό είναι το βασικό ζητούμενο. Πρέπει δηλαδή να γίνει υπόθεση του οργανωμένου λαϊκού κινήματος. Και των σωματείων που πρέπει να είναι οργανωμένα, ταξικά συγκροτημένα. Στις μέρες όμως που τα σωματεία και τα συνδικάτα δεν είναι ταξικά αλλά κυβερνητικά ή ρεφορμιστικά, στην καλύτερη περίπτωση πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, στις μέρες μας που καλά καλά δεν υπερασπίζονται καν τα εργασιακά διακαιώματα και τις θέσεις εργασίας των συναδέλφων τους πόσο μάλλον να ασχοληθούν με ένα συνολικότερο ζήτημα, το ζήτημα της υπεράσπισης του δικαιώματος στην περίθαλψη θέλει άλλου είδους οργάνωση, συντονισμό και μαχητικότητα.
Γι” αυτό λοιπόν τι πρέπει να κάνει ο λαός; Να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια; Όχι. Πρέπει να φτιάξει επιτροπές αγώνα σε κάθε συνοικία σε κάθε πόλη, στους χώρους δουλειάς οι οποίες θα προσπαθούν να συσπειρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους αγωνιστές για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην περίθαλψη. Και πως θα το κάνουν αυτό; Υπερασπιζόμενοι δομές που κλείνουν όπως πολυϊατρεία, νοσοκομεία, παλεύοντας ενάντια στη θεσμοθέτηση και άλλων εισιτηρίων στο νοσοκομεία, βλέπε 25ευρω που θα ισχύσει από 1-1-14 και διεκδικώντας την πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως στις υπηρεσίες περίθαλψης, ανεξαρτήτως αν είναι ασφαλισμένοι ή ανασφάλιστοι, Έλληνες ή μετανάστες.
Και τέτοια παραδείγματα επιτροπών αγώνα υπάρχουν.
Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η επιτροπή που έφτιαξαν εργαζόμενοι στο νοσοκομείο της Ικαρίας και κάτοικοι από την Ικαρία και του Φούρνους, τοπικοί σύλλογοι και σωματεία. Οι οποίοι εδώ και αρκετό καιρό έχουν ξεκινήσει έναν αγώνα για να υπερασπιστούν το νοσοκομείο τους, που όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι είναι ζωτικής σημασίας να παραμείνει ανοιχτό και επανδρωμένο. Δίνουν ένα αγώνα ζωής ενάντια στην κυβέρνηση η οποία πολύ απλά αδιαφορεί για το αν θα χαθούν ανθρώπινες ζωές. Κι η επιτροπή αυτή αγώνα έχει βάλει κόντρα, έχει δημιουργήσει πρόβλημα στην κυβέρνηση και φάνηκε από το πως τους αντιμετώπισαν στην απεργία στις 29/11, μέχρι και ασφαλίτες στο πλοίο της επιστροφής είχαν. Μάλιστα το νοσοκομείο Ικαρίας αποτελεί ένα από τα νοσοκομεία της επαρχίας που ασκούν πίεση στην ΠΟΕΔΗΝ, στην ομοσπονδία εργαζομένων στα νοσοκομεία, προκειμένου να προκηρύξει απεργίες με πολύ πρόσφατο παράδειγμα την απεργία στις 29 του Νοέμβρη. Δηλαδή αυτές οι επιτροπές που μπορούν να γίνουν από κοινού και με τους εργαζομένους μπορούν να τονώσουν την αγωνιστικότητα των εργαζομένων, μπορούν να τους βοηθήσουν να υπερασπιστούν ακόμα και τις θέσεις εργασίας τους.
Γιατί αυτό το διάστημα παίζεται και ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα.
Οι εργαζόμενοι στην υγεία και στα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να υπερασπιστούν εκτός των άλλων και τη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Σε μια εποχή που όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι στο δημόσιο κινδυνεύουν να βγουν σε διαθεσιμότητα –απόλυση είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα να υπερασπιστούν τις θέσεις εργασίας τους. Και γι” αυτό δεν έχουν να απολογηθούν σε κανέναν. Στόχος του κεφαλαίου είναι να μας κάνει όλους να δουλεύουμε με τριακόσια και τετρακόσια ευρώ και με το φόβο της απόλυσης όπως ακριβώς δουλεύουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και ιδιαίτερα στις εργολαβίες σε ιδιώτες. Ο εργαζόμενος δεν πρέπει να είναι δούλος ούτε και πρέπει να θεωρείται ότι κάνει καλά τη δουλειά του όταν σκύβει το κεφάλι. Ένας εργαζόμενος για να κάνει σωστά τη δουλειά του πρέπει να νιώθει ασφάλεια, να μην δουλεύει με εξαντλητικά ωράρια και να αμείβεται για αυτό που κάνει αξιοπρεπώς. Άρα στις μέρες ο αγώνας ενάντια στις απολύσεις- διαθεσιμότητες και η υπεράσπιση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία.
Ένα άλλο θέμα που μπορεί να απασχολήσει τις επιτροπές αγώνα:
Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να ανοίγουν ολοένα και περισσότερα κοινωνικά ιατρεία όπου προσφέρουν στοιχειωδώς στήριξη σε μετανάστες, σε άνεργους και σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία άλλη δυνατότητα. Αυτό βέβαια γίνεται περιστασιακά και για πολύ λίγους σε σχέση με αυτούς που το έχουν ανάγκη. Είναι μια λογική προσφοράς που ασχέτως από τα κίνητρα των ανθρώπων που το στηρίζουν (ιατρεία αλληλεγγύης έχουν φτιάξει και ΜΚΟ που εκεί τα κίνητρα είναι γνωστά) δε βοηθάει και όχι μόνο δε βοηθάει αλλά καλλιεργεί και μια λογική ηττοπάθειας του στυλ ότι αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για το συνολικό δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη αφού δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε ο εργαζόμενος, ο ανασφάλιστος να έχει δωρεάν περίθαλψη ας φτιάξουμε το κοινωνικό ιατρείο και ο καθένας να δίνει το υστέρημα του για να γιατρέψει το διπλανό του, όποτε μπορεί και αν μπορεί, και ποτέ εννοείται να μην φτάνει για όλους. Και αυτός που γιατρεύεται να αισθάνεται και από πάνω υπόχρεος λες και δεν είναι αυτονόητο δικαίωμα του, να γιατρευτεί όταν το έχει ανάγκη. Οι επιτροπές λοιπόν αγώνα θα πρέπει να απαντήσουν και σε αυτή τη λογική που προβάλλεται ως κυρίαρχη στις μέρες μας. Όχι ότι θα είναι ενάντια στην αλληλεγγύη που αυτές τις δύσκολες μέρες είναι απαραίτητη. Αλλά για ποια αλληλεγγύη μιλάμε; Aυτήν που κάνει τον άλλο να αισθάνεται υπόχρεος λες και του έδωσες κάτι που δε δικαιούται, για την αλληλεγγύη που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, για την αλληλεγγύη που δημιουργεί αυταπάτες ότι μπορεί να σου λύσει προσωρινά ένα πρόβλημα αλλά στην πραγματικότητα διαιωνίζει μια κατάσταση. Ή την αλληλεγγύη που θα κάνει τον άλλον να αισθάνεται δυνατός, μέρος μιας συλλογικότητας που τον στηρίζει και όντας μέλος αυτής να διεκδικήσει αυτό που του αξίζει;
Τέλος και συμπερασματικά
Οι επιτροπές αυτές αγώνα δεν θα έχουν μόνο ρόλο καμπάνιας ενημέρωσης -αν και χρειάζεται και αυτό – αλλά κυρίως θα πρέπει να αναλάβουν το ρόλο να οργανώσουν το λαό σε κάθε συνοικία, σε κάθε χώρο δουλειάς, και να προσπαθήσουν να βάλουν φρένο στην καταστρατήγηση του δικαιώματος στην περίθαλψη. Να ξαναθυμίσουν στον λαό έμπρακτα, με εκδηλώσεις με αγώνες, με διαδηλώσεις, που θα τον καλούν να συμμετέχει ενεργά ότι η Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα και ως τέτοιο δεν πρέπει να αγοράζεται και να πουλιέται αλλά να παρέχεται δωρεάν.
