Σε αντίθεση με τις θριαμβολογίες του Κ. Μητσοτάκη, της κυβέρνησης της ΝΔ και των αστικών ΜΜΕ για την πορεία της ελληνικής οικονομίας σε δρόμους επενδύσεων και ανάπτυξης, ο Γ. Στουρνάρας, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, εμφανίστηκε ανήσυχος σε ομιλία του με θέμα «Η κρίση του 1929 και η Ελλάδα: Οικονομικές, Πολιτικές και Θεσμικές όψεις».
Ο Γ. Στουρνάρας, με τη «θεσμική» του ιδιότητα, διατυπώνει τη θέση ότι στο ενδεχόμενο μίας νέας οικονομικής κρίσης, «οι κεντρικές τράπεζες δεν μπορούν να θωρακίσουν την παγκόσμια οικονομία» και ότι «η νομισματική πολιτική δεν μπορεί να σηκώσει από μόνη της το βάρος της άμυνας».
Το πρώτο ζήτημα σε μία τέτοια τοποθέτηση αποτελεί η παραδοχή για το «ενδεχόμενο» να ξεσπάσει μία νέα οικονομική κρίση στα πλαίσια του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος από τη μεριά του κεντρικού τραπεζίτη. Η ανησυχία πλέον στα στελέχη του συστήματος δεν κρύβεται και μάλιστα έχει τη σημασία του ότι εντοπίζουν τα κύρια χαρακτηριστικά των αιτίων του «ενδεχομένου» στην πραγματική του φύση, στις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του.
«Επανεμφάνιση πολωτικών σχημάτων και μορφών οικονομικού εθνικισμού που εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση, ξυπνώντας έτσι και πάλι μνήμες από την κρίσιμη περίοδο του Μεσοπολέμου» διαπιστώνει ο Στουρνάρας, για να δηλώσει στη συνέχεια «αναρμόδιος», καθώς «πολλές από αυτές τις προκλήσεις εγείρουν ευρύτερα πολιτικά, θεσμικά, κοινωνικά και ιδεολογικά ζητήματα, τα οποία ξεπερνούν τις αρμοδιότητες και τις δεξιότητες των οικονομολόγων». Αρκετά ηχηρό το «καμπανάκι», όχι μόνο προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις κυβερνήσεις της ΕΕ, αλλά και προς το ντόπιο αστικό πολιτικό προσωπικό και τα επιτελεία της ντόπιας άρχουσας τάξης. Ιδιαίτερα όταν υπάρχει και το «προηγούμενο» της στάσης του Κ. Καραμανλή στο ξέσπασμα της κρίσης το 2008, όπου εκτιμούσε ότι «η κρίση δεν θα πλήξει την Ελλάδα, καθώς είναι στη ζώνη του ευρώ και δεν έχει βαριά βιομηχανία»(!!!). Φαίνεται ότι ο Στουρνάρας θέλει να προλάβει τέτοιες «χαζοχαρούμενες» στάσεις από τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ. Ανεξάρτητα, όμως, από το τι θέλει να προλάβει και σε ποιους θέλει να στείλει μηνύματα, είναι φανερό ότι τα στελέχη του συστήματος είναι υποχρεωμένα να αναλύσουν σε βάθος κάποιες σημαντικές πλευρές του για να μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις και με τον τρόπο αυτό αποκαλύπτουν τα αδιέξοδα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού της εποχής μας. Μάλιστα, δεν είναι καθόλου τυχαία η αναφορά του Στουρνάρα στις «μνήμες» του Μεσοπολέμου (ανάμεσα στον Α’ ΠΠ και στον Β’ ΠΠ), καθώς δεν ανησυχεί μόνο για μία νέα οικονομική κρίση αλλά και για μία γενικευμένη σύγκρουση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές.
Από την άλλη, έχουν το ενδιαφέρον τους και οι απαντήσεις που προσπαθεί να δώσει, εκτιμώντας ότι «η νομισματική πολιτική δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της άμυνας», αλλά «θα πρέπει να αναλάβει ρόλο η δημοσιονομική πολιτική σε χώρες που διαθέτουν επαρκή δημοσιονομικό χώρο ή και εντόνως πλεονασματικά ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών». Εδώ κάνει φανερό ότι βλέπει το αδιέξοδο της πολιτικής των χαμηλών επιτοκίων και ιδιαίτερα στα κρατικά ευρωπαϊκά ομόλογα (ποσοτική χαλάρωση), καθώς αυτή η πολιτική όχι μόνο δεν οδήγησε σε αναπτυξιακά μεγέθη την πραγματική οικονομία αλλά ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την χρηματοπιστωτική «φούσκα». Από την άλλη, φαίνεται ότι και αυτός πλέον βλέπει το αδιέξοδο με τον «ζουρλομανδύα» στη ζώνη του ευρώ που εκφράζει το «σύμφωνο σταθερότητας» και αναζητεί τις απαντήσεις στους «επαρκείς δημοσιονομικούς χώρους» και τα «πλεονασματικά ισοζύγια». Συντάσσεται, δηλαδή, με όλους αυτούς, στην Ευρώπη και όχι μόνο, που κάνουν κριτική στη Γερμανία για τη «στενή» της οικονομική πολιτική, καθώς τα υφεσιακά φαινόμενα είναι προ των πυλών και απειλούν μία έκρηξη νέας οικονομικής κρίσης. Από την άποψη αυτή, προσπαθεί να φτιάξει και τα επιχειρήματα της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά πρωτίστως της ντόπιας αστικής τάξης για την ανάγκη μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων, ένα «αίτημα» που συνάντησε από την πρώτη στιγμή της νέας διακυβέρνησης την απόλυτη άρνηση της ΕΕ. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Γ. Στουρνάρας από φανατικός οπαδός της επίθεσης στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και το επίπεδο ζωής των λαϊκών στρωμάτων μεταπηδάει στο στρατόπεδο των οπαδών, εντός συστήματος πάντα, της «ενίσχυσης της ζήτησης»;
Ο Γ. Στουρνάρας, όπως και κάθε στέλεχος του συστήματος, κάνει τις αναλύσεις του, τις διαπιστώσεις και τις προτάσεις του για το ξεπέρασμα των αναταράξεων που σήμερα απειλούν την «εύρυθμη λειτουργία» του και μπορούν να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες. Στις τοποθετήσεις τους, απαξιώνουν να αναφερθούν σε ότι επιφυλάσσει το παρασιτικό αυτό σύστημα της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας για τις ζωές των εργαζόμενων και γενικότερα των λαών. Για τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τους πολέμους. Ίσως και να θέλουν να «ξορκίσουν το κακό» που βλέπουν να έρχεται. Δεν είναι όλοι του ίδιου «βεληνεκούς» με την Κριστίν Λαγκάρντ, που για τους ίδιους λόγους που επικαλείται και ο Στουρνάρας, προειδοποίησε πριν λίγο καιρό για γενικευμένες εξεγέρσεις των λαών. Και από ότι φαίνεται την επιβεβαιώνουν μέχρι στιγμής οι μαζικές κινητοποιήσεις των λαών σε Χιλή, Εκουαδόρ, Ιράκ, Λίβανο, καθώς και η μεγάλη απεργία των εργατών στην General Motors.
Οι αποκαλυπτικές ανησυχίες του Στουρνάρα για την πορεία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος πρέπει να αποτελέσουν και ένα «καμπανάκι» για όλες αυτές τις δυνάμεις στην αριστερά «μας», που παραποιούν την πραγματικότητα για να ταιριάξει στα λαθεμένα θεωρητικά τους σχήματα, είτε αυτά αφορούν τον «ολοκληρωτικό καπιταλισμό» είτε την «ιμπεριαλιστική πυραμίδα». Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να αποτελέσουν και ένα «καμπανάκι» για τις επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις στη χώρα μας αλλά και σε διεθνές επίπεδο, για την επείγουσα αναγκαιότητα να δυναμώσει μέσα στο κίνημα η κατεύθυνση της αντίστασης, της διεκδίκησης και της αναμέτρησης.
