Σε ένα πολύ προσεγμένο περιβάλλον, κάτω από την Ακρόπολη, ο Αλ. Τσίπρας, την Πέμπτη 15/6, ανέλυσε το πλάνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την «Δίκαιη Ανάπτυξη» και την «Παραγωγική Ανασυγκρότηση» της χώρας, με ορίζοντα πενταετίας – έτσι φτάνουμε στην Ελλάδα του 2021.
Ελάχιστες μέρες νωρίτερα, στις 9/6, η ΕΛΣΤΑΤ (Στατιστική Υπηρεσία) ανακοίνωσε τους δείκτες και τους αριθμούς της επίσημης ανεργίας, με στοιχεία έως τον Μάρτιο του 2016. Η ανεργία στο 24,1% και ο αριθμός των ανέργων στο 1.153.232, με τη μεγάλη πλειοψηφία να είναι μακροχρόνια άνεργοι (πάνω από χρόνο – στην πραγματικότητα αρκετά χρόνια) και την ανεργία στους νέους από 15 έως 24 ετών να φτάνει στο 50,4%.
Στην ανάλυση του υπουργού οικονομίας Γ. Σταθάκη για τους στόχους του νέου αναπτυξιακού νόμου, που με τυμπανοκρουσίες έφερε στην βουλή και ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία, προβλέπεται η κάλυψη 15.000 θέσεων εργασίας μέχρι το 2022.
Τα παραπάνω στοιχεία για τους ανέργους αποτελούν μόνο ένα μέρος της κατάστασης των εργαζόμενων στην χώρα, καθώς τα στοιχεία για όσους δουλεύουν δείχνουν συνεχή μείωση μισθών και μεροκάματων, εκτεταμένη απληρωσιά και στις νέες προσλήψεις υπερτερούν αυτές της μερικής σε σχέση με της πλήρους απασχόλησης και φυσικά όλες οι νέες προσλήψεις με τον βασικό των 586 ευρώ για τους άνω των 25 ετών.
Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις για να αντιληφθεί ότι όσο οι παραγωγοί του πραγματικού πλούτου είναι στην κόλαση της ανεργίας και οι υπόλοιποι με άθλιους μισθούς και μεροκάματα βυθίζονται στη φτώχεια, οι ιστορίες περί «ανάπτυξης» αποτελούν το λιγότερο κοροϊδία και προσπάθεια εξωραϊσμού της βάρβαρης επίθεσης στον εργαζόμενο λαό προς χάρη της «δημοσιονομικής σταθερότητας».
Από την άλλη, όμως, η όλη συζήτηση και οι εκδηλώσεις, από την ομιλία στο μουσείο της Ακρόπολης μέχρι την συνέλευση του ΣΕΒ, όπου όλοι οι εκπρόσωποι του ντόπιου κεφαλαίου μιλούν για την ανάγκη της «ανάπτυξης» έχουν μία πραγματική βάση. Η ντόπια κεφαλαιοκρατία, παρά την πολιτική – ταξική επικράτησή της απέναντι στον λαό με τα αντιλαϊκά- αντεργατικά μέτρα των τελευταίων χρόνων της ολομέτωπης επίθεσης, που έχουν καταβαραθρώσει τη ζωή και τα δικαιώματά του, έχει συνείδηση και σοβαρή ανησυχία για την υποβάθμιση της θέσης της και αναζητά διεξόδους. Θεωρούν ότι πλέον μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, την πλήρη και απρόσκοπτη εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, είναι σε θέση να «διεκδικήσου» νέους ρόλους και αναβάθμιση της θέσης τους, τόσο οικονομικά όσο και στρατηγικά. Είναι προφανές ότι αυτή η «διεκδίκηση» κυρίως απευθύνεται στους επικυρίαρχους ιμπεριαλιστές ΗΠΑ – Ευρωπαίους, από τους οποίους ζητούν να «ανοίξουν» τις αναγκαίες πιστώσεις διάφορων μορφών και ονομάτων (πακέτο Γιούνκερ – σχέδιο Ντράγκι – χρηματοδότηση ΕΣΠΑ, επενδύσεις Ευρωπαϊκής Τράπεζας, κ.ά.), έτσι ώστε να αρχίσει μία οικονομική ανασυγκρότηση σε μία καθημαγμένη οικονομία. Η ντόπια κεφαλαιοκρατία ζητάει την αμοιβή της για το ξεπούλημα του λαού και της χώρας από τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της, όπως κάνει εδώ και δύο αιώνες τώρα, από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους. Είναι άραγε τυχαίο ότι ο Τσίπρας επέλεξε τον ίδιο κωδικό -στόχο «Ελλάδα 2021»- όπως πριν από δύο χρόνια ο Σαμαράς για να περιγράψει τις φιλοδοξίες της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας, στα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821; Η ντόπια κεφαλαιοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, πιστοί στις παραδόσεις τους και τη φύση του συστήματος που έχουν «οικοδομήσει» στη χώρα, συνδέουν και ταυτίζουν πάντα τους δικούς τους σκοπούς και τα δικά τους σχέδια με δήθεν εθνικούς στόχους. Η τάξη που έχει συνδέσει την ύπαρξή της και την κυριαρχία της στην στήριξη- επιτροπεία των «μεγάλων δυνάμεων» και την εξάρτηση της χώρας από τους «απογόνους», τους σύγχρονους ιμπεριαλιστές, δεν έχει δικό της σχέδιο για την όποια «ανάπτυξη», δεν θέλει να επενδύσει δικά της κεφάλαια αλλά τα «παρκάρει» στις ξένες τράπεζες, ζητάει να διαχειριστεί πακέτα χρηματοδοτήσεων, που θα πάνε σε έργα τα οποία κατά βάση θα ενδιαφέρουν το ξένο κεφάλαιο και αυτή να πάρει ένα μέρος αυτών των πακέτων.
Ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει ότι «ο πυρήνας» του αναπτυξιακού του σχεδιασμού είναι «επενδύσεις υψηλής προστιθέμενης αξίας, που εξασφαλίζουν νέες, σταθερές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας». Δεν μπορούμε ακούγοντας αυτά τα πυροτεχνήματα να μην φέρουμε στο μυαλό μας τους δούλους εργάτες στα χωράφια της Θήβας και στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας.
Η «δίκαιη ανάπτυξη» για την οποία μιλάει ο Τσίπρας δεν έχει σημαντικές διαφορές, στην ουσία, από τα σχέδια του ΣΕΒ, του Στουρνάρα αλλά και του Μητσοτάκη.
Έργα (οδικοί-σιδηροδρομικοί άξονες, αεροδρόμια, αγωγός ΤΑΡ και IGB) στα οποία τον πρώτο λόγο από κάθε άποψη είχε και θα έχει το ξένο κεφάλαιο, «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας», ξεπούλημα δηλαδή κάθε πλουτοπαραγωγικού πόρου της χώρας. Εκεί αρχίζει και τελειώνει το «σχέδιο» όλων των εκπροσώπων της ντόπιας άρχουσας τάξης και γύρω από αυτό το «σχέδιο» εκδηλώνονται και όλες οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της για το ποιο κομμάτι θα πάρει τα περισσότερα και καλύτερα «φιλέτα». Και το πόσο διατεθειμένοι είναι να ξεπουλήσουν όσο-όσο τον δημόσιο πλούτο αποκαλύφτηκε από το «τίμημα» με το οποίο εκποίησαν το Ελληνικό στην «Lamda Development» του Λάτση ή το αντίστοιχο στο ξεπούλημα του ΟΛΠ στην COSCO.
Έτσι και αλλιώς, ο επενδυτικός προσανατολισμός του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου δεν είναι στην παραγωγή αλλά σε τομείς που μπορούν να φέρουν γρήγορη, μεγάλη και εξασφαλισμένη κερδοφορία. Και αυτό είναι κάτι που το παίρνουν στα σοβαρά οι διάφοροι εκπρόσωποι του κεφαλαίου στην κατάρτιση των σχεδίων «ανάπτυξης». Βέβαια, από την άλλη, δεν λείπουν και τα «καψόνια» των ιμπεριαλιστών προς την ντόπια κεφαλαιοκρατία, όπως το τελευταίο με την απειλή του «παγώματος» για 6 έως 9 μήνες των χρηματοδοτήσεων του ΕΣΠΑ 2014-2020 καθώς η ΕΕ και η Επιτροπή Ανταγωνισμού έχουν «σοβαρές ενδείξεις» για δημιουργία καρτέλ των ντόπιων κατασκευαστικών εταιρειών στην δημοπράτηση των έργων. Το τελευταίο αποτελεί συνέχεια των «δυσκολιών» που βλέπει ο Ντράγκι στην ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση αλλά και της «μελέτης» που χρειάζεται για να προωθηθεί η χρηματοδότηση μέσω του «πακέτου Γιούνκερ» σε ιδιωτικές επενδύσεις. Ακόμα και η απαίτηση για την επιστροφή των αγροτικών επιδοτήσεων που δόθηκαν επί Χατζηγάκη στην ίδια κατεύθυνση κινείται.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μηνύματα μόνο προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ευθυγραμμιστεί ακόμα περισσότερο με τις επιταγές των ιμπεριαλιστών, αλλά απευθύνονται προς το σύνολο της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας για να γίνει «σαφές» ότι οι επικυρίαρχοι θα έχουν λόγο και στο τελευταίο ευρώ που θα δίνουν -όπως και όταν- και δεν θα ανεχτούν να γίνει καμία παρέκκλιση. Ακόμα περισσότερο ξεκαθαρίζουν με αυτό τον τρόπο ότι η ντόπια κεφαλαιοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έχουν ακόμα πολλά να «προσφέρουν» στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στοχεύσεις για να πάρουν την όποια ανταμοιβή τους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για οποιοδήποτε είδους «ανάπτυξη» ακόμα και με καπιταλιστικούς όρους και πολύ περισσότερο «δίκαιη». Αλλά για μια προσπάθεια του ντόπιου κεφαλαίου να εκμεταλλευτεί την πλήρη υποταγή που έχει επιδείξει στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις για να αναβαθμιστεί ο ρόλος και η θέση του. Εξάλλου τα πρόσφατα μέτρα που πάρθηκαν και αυτά που ετοιμάζονται να πάρουν το επόμενο διάστημα δεν έχουν άλλο στόχο από το να «γδάρουν» τον εργαζόμενο λαό και να του αποστερήσουν κάθε δικαίωμα στην δουλειά. Ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πέρα από το γεγονός ότι τα έχουν «ακουμπήσει» όλα στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, θα προσπαθήσουν μέσα από τη «δίκαιη ανάπτυξη» να ενισχύσουν έστω λίγο και κάποιες μερίδες της μεσαίας αστικής τάξης μέσω ΕΣΠΑ και Αναπτυξιακού, καθώς και της μικροαστικής μέσω της ενίσχυσης της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας». Προσπαθεί έτσι να διαμορφώσει κάποιες συμμαχίες και τον δικό του «κοινωνικό χώρο» απεύθυνσης, χωρίς να ξεχνάει σε καμία περίπτωση να ικανοποιεί πλήρως τους «βασικούς παίκτες», το ξένο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές.
Είναι γεγονός ότι η κατάσταση για τον λαό είναι εξαιρετικά δύσκολη και η ζωή του καθημερινά γίνεται χειρότερη από κάθε άποψη. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να καλυτερέψουν τη ζωή του τα διάφορα σχέδια «ανάπτυξης» που διακηρύσσουν οι διάφοροι εκπρόσωποι του συστήματος, καθώς το περιεχόμενό τους αφορά την ανάπτυξη της κερδοφορίας μίας μικρής μειοψηφίας πλουτοκρατών και την ακόμα μεγαλύτερη καταβύθιση της δικής του ζωής, το ακόμα μεγαλύτερο ξεπούλημα του πλούτου αυτής της χώρας και την ενίσχυση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης στο βάθος ενός ολόκληρου αιώνα. Τη ζωή του ο εργαζόμενος λαός μπορεί να την υπερασπιστεί μόνο με την δική του οργάνωση και πάλη και να την αλλάξει μόνο με την ανατροπή αυτού του συστήματος, καθώς έχει δείξει τόσο τα όριά του όσο και το βάρβαρο πρόσωπό του. Ανάπτυξη, παραγωγική και οικονομική ανασυγκρότηση, δίκαιη κατανομή του πλούτου δεν μπορούν να δημιουργήσουν αυτοί που φέρνουν την πείνα, την εξαθλίωση και τους πολέμους αλλά μόνο ένας κυρίαρχος λαός σε μία χώρα ανεξάρτητη και σοσιαλιστική. Όσο και αν ο δρόμος προς αυτή την κατεύθυνση είναι μακρύς και δύσκολος, μέσα από συμπληγάδες, είναι ταυτόχρονα και ο μοναδικός που μπορεί να χειραφετήσει τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις από την αστική και ιμπεριαλιστική επιρροή και να τους δώσει διέξοδο για την πλήρη απελευθέρωσή τους.
