Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 880)
Σε κάθε δικαστική απόφαση παίζουν, οπωσδήποτε, ρόλο τα γεγονότα. Αυτά δεν είναι εύκολο να παραποιηθούν, πολύ περισσότερο να μετατραπούν στο αντίθετό τους. Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη δίκη, οι αμέτρητες δημοσιοποιήσεις επί σειρά ετών των περιστατικών, των εκατοντάδων επιθέσεων και της δράσης των ηγετικών στελεχών και των μελών της, το εν γένει αποδεικτικό υλικό δεν ήταν εύκολο να προσπεραστούν. Η σύνδεσή τους ήταν εκείνη που κατέρριψε την “επιχειρηματολογία” ακόμη και της εισαγγελέα περί “τυχαίων και ασύνδετων” γεγονότων. Τα θύματα των επιθέσεων, πλην του Φύσσα και του Λουκμάν, είναι στη ζωή, πολλά κατέθεσαν ως μάρτυρες κατηγορίας. Αυτά από την πλευρά, ας πούμε, της δικαστικής διαδικασίας αυτής καθαυτής.
Είναι βέβαιο, ωστόσο, ότι αυτά από μόνα τους δεν θα ήταν αρκετά. Τις αιτίες της καταδικαστικής απόφασης για τη Χ.Α. -πρώτα και κύρια ως εγκληματικής οργάνωσης- θα πρέπει να τις αναζητήσουμε τόσο στην παρέμβαση του αντιφασιστικού κινήματος, που κράτησε το ζήτημα τόσα χρόνια στην επικαιρότητα, και του κόσμου που έδωσε το παρών στις ογκώδεις συγκεντρώσεις της προηγούμενης εβδομάδας ανά την επικράτεια, όσο και στις επιλογές των κυρίαρχων κέντρων του συστήματος, εντός κι εκτός της χώρας. Αυτά τα τελευταία, έχοντας επίγνωση ότι θα ταυτίζονταν, εν πολλοίς, μαζί της με μια τυχόν αθωωτική απόφαση, το τελευταίο διάστημα κατέληξαν να την “τελειώσουν” με τη μορφή που τη βίωσαν στο πετσί τους όλα της τα θύματα. Το πρότυπο του εγκληματία-μαχαιροβγάλτη μπορεί να αφορούσε και να είχε συνδεθεί στη λεγόμενη κοινή γνώμη με τη συγκεκριμένη οργάνωση, δεν παύει όμως να δημιουργεί γενικότερα απωθητικά αντανακλαστικά για όλες τις “συγγενείς” δυνάμεις. Με βάση τη σύνδεση της Χ.Α. και γενικότερα των φασιστικών, ναζιστικών, ρατσιστικών μορφωμάτων με τη δεξιά –τουλάχιστον- παράταξη, με τη ΝΔ να βρίσκεται σήμερα στη διακυβέρνηση, φαινόταν ότι αυτή κατά βάση θα την χρεωνόταν.
Το ξέπλυμα του ναζιστικού μορφώματος επί δεκαετίες, η αποδοχή του ακόμη και στα σαλόνια του αστικού πολιτικού συστήματος, η σχέση της ύπαρξης και δράσης του με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, οι ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας με το πολιτικό σύστημα σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, η κρατική χρηματοδότηση και η προβολή από τα ΜΜΕ που απολάμβανε, όλα μαρτυρούσαν ότι του είχε ανατεθεί πεδίο κίνησης. Όλα αυτά πολιτικά το μετέτρεπαν σε “παίκτη” για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα στη χώρα μας, που επιδίωκε να περάσει κάθε αντιλαϊκή, αντεργατική, ρατσιστική-αντιπροσφυγική και κατασταλτική πολιτική με δολοφονικό τρόπο και στην ουσία με άλλες (άγριες και ανοιχτά εγκληματικές) μεθόδους όσα προωθούσε το ίδιο το σύστημα και οι κυβερνήσεις του. Όταν όλα αυτά άρχισαν ν’ αποκαλύπτονται στα μάτια διευρυμένου κόσμου και προκειμένου να μη χρεωθεί το ίδιο το σύστημα που γεννά κι εκτρέφει το φασισμό-ναζισμό-ρατσισμό τις συνέπειες της ακροδεξιάς ατζέντας που εφαρμόζει, έγινε η επιλογή να εμφανιστεί η Χ.Α. ως “απόστημα” κι “εξαίρεση” και να “καεί”.
Με τον τρόπο αυτό, όλο το λεγόμενο “δημοκρατικό τόξο” -από Μητσοτάκη, Σαμαρά, Γεννηματά, Βαρουφάκη, μέχρι και Βελόπουλο (!)- επιχειρεί να ρίξει το “ανάθεμα” σε μια “ακραία” οργάνωση που πιστεύει στον “ολοκληρωτισμό” (να ‘την και η θεωρία των δύο άκρων και οι υποθήκες για μελλοντική χρήση ενάντια σε αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις) και ταυτόχρονα να διώξει από πάνω του τις ευθύνες για την ατζέντα της Χ.Α., που υλοποιεί το ίδιο με άλλες μεθόδους, κατ’ επίφαση πιο “δημοκρατικές”. Τώρα, αν η φασιστικοποίηση και η συνολική πολιτική τους πρακτική είναι πανταχού παρούσα σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό και κάθε επίπεδο, αυτό δεν πρέπει να συνδεθεί με την -και με τη βούλα της αστικής δικαιοσύνης- εγκληματική οργάνωση, ακριβώς για να μείνει στο απυρόβλητο το ίδιο το σύστημα και να συνεχίσει απρόσκοπτα την υλοποίηση της πολιτικής αυτής. Από την άποψη αυτή, επιχειρείται με τη σειρά του το ξέπλυμα του ίδιου του συστήματος, για να αποδοθεί “αθώο” στα μάτια του κόσμου και να συνεχίσει την εκμετάλλευση και την καταπίεσή του.
Η Χρυσή Αυγή, με βάση τα παραπάνω, δημιουργούσε πρόβλημα, εξέθετε στα μάτια του λαού τον ίδιο τον καπιταλισμό, συνέδεε τις ακολουθούμενες πολιτικές του με το κοινό ποινικό έγκλημα! Ήταν η τρανή απόδειξη του πόσο αδίστακτος μπορεί να γίνεται αυτός όταν χρειάζεται, ήταν η επιβεβαίωση του γεγονότος ότι κράτος και παρακράτος συνεργάζονται αγαστά για το χτύπημα του λαού και την επιβολή του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα. Σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός παγκόσμια και στη χώρα μας δεν αντιμετωπίζει άμεσο ζήτημα ανατροπής του από την εργατική τάξη και τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα στρώματα, σε μια εποχή που εξακολουθούμε να βιώνουμε τις συνέπειες της ήττας του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα, οι φασιστικές οργανώσεις τύπου Χ.Α. μοιάζουν μέχρι και “αχρείαστες”. Η επιλογή ήταν σαφής: έπρεπε να “αποσυρθεί” και να “αντικατασταθεί”. Μόνο που στην ουσία δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αφού τα φασιστικά προτάγματα, με όποια μορφή κι αν παρουσιάζονται, είναι στην ημερήσια διάταξη. Έχουν να κάνουν με τη σύγχρονη φάση της επίθεσης, το βάθεμα της εξάρτησης, την κρίση αναπαραγωγής στην οποία βρίσκεται ο καπιταλισμός, αλλά και την ανάγκη καταστολής των εργατικών και λαϊκών αντιδράσεων πάση θυσία. Αλλά και με το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το σύστημα αναζητά “διεξόδους” μέσα στα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του, ακόμη και στις πιο “ακραίες” εφεδρείες του.
Μέσα σ’ όλα αυτά, οι εγκληματίες της Χ.Α., πλην Ρουπακιά που ομολόγησε το φόνο του Φύσσα, ήδη πέφτουν στα μαλακά με τις ποινές που τους καταλογίστηκαν, στη βάση των σχεδόν φωτογραφικών αναθεωρήσεων του ποινικού κώδικα που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ και διατηρήθηκαν από τη Ν.Δ. Είναι μια ακόμη απόδειξη ότι, όσο κι αν όλοι τους εμφανίζονται ως όψιμοι “αντιφασίστες”, μερίμνησαν τα τέκνα του συστήματος σε λίγα χρόνια να βγουν από τις φυλακές, αφού η πραγματική έκτιση θα πέσει πολύ πιο κάτω του χρόνου των ποινών! Τέτοια “σκληρή” καταδίκη! Τέτοια “νίκη της δημοκρατίας”! Καλαμπόκας, Μελίστας και Κορκονέας δείχνουν το δρόμο για την πραγματική τελική αντιμετώπιση που θα έχουν τα “άγρια” παιδιά του συστήματος! Κι ας μην ξεχνάμε ότι θα υπάρξει και ο 2ος και 3ος βαθμός εκδίκασης των υποθέσεων, με μόνο σίγουρο ότι δεν μπορεί να χειροτερεύσει τις ποινές που επιβλήθηκαν απ’ τον 1ο. Η συνέχεια, επομένως, είναι μάλλον γνωστή! Σαφές μήνυμα προς την Αριστερά, πάντως, είναι και η μετατροπή της κατηγορίας για τις εγκληματικές πράξεις κατά των μελών του ΠΑΜΕ από κακούργημα σε πλημμέλημα.
Όταν θα έχει καταλαγιάσει ο θόρυβος, όταν η σημερινή καταδίκη σε ποινές-χάδι θα έχει δώσει τη θέση της στην αποφυλάκιση για να συνεχίσουν –ως συμπληρωματική δύναμη ή όχι, θα το δούμε- το “έργο” τους, η πολιτική ερμηνεία της καταδικαστικής δικαστικής απόφασης θα έχει αποκαλυφθεί. Το “τείχος της δημοκρατίας” τους απλά δεν υφίσταται, καθώς συνεχίζει να υλοποιεί με άλλα μέσα το διαρκές έγκλημα του συστήματος ενάντια στο λαό! Ο αντιφασιστικός αγώνας στη βάση του είναι αγώνας για την ανατροπή του συστήματος και αυτός, σε αντίθεση με το σημερινό αστικό θέατρο, είναι πάντα καταδικαστέος από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και όλους τους μηχανισμούς του.
