Συνεχίζεται η δίκη της Χρυσής Αυγής με την εκδίκαση της τρίτης υπόθεσης, εκείνη της επίθεσης εναντίον μελών του ΠΑΜΕ, τον Σεπτέμβρη του 2013, στο Πέραμα. Η διαδικασία προχωράει με την εξέταση θυμάτων, οι οποίοι περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια την αγριότητα της δολοφονικής επίθεσης που δέχτηκαν.
Κοινό χαρακτηριστικό στις καταθέσεις των μαρτύρων και στις τρεις μέχρι τώρα υποθέσεις που έχουν περάσει από την αίθουσα του δικαστηρίου (δολοφονία Παύλου Φύσσα, επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες και επίθεση στα μέλη του ΠΑΜΕ), δηλαδή κοινό χαρακτηριστικό στην γραμμή της πολιτικής αγωγής, είναι η επιμονή σε επιχειρηματολογία που ενισχύει δύο ισχυρισμούς: Ο πρώτος είναι ότι η ηγεσία της Χρυσής Αυγής γνώριζε, έως και σχεδίασε, τα χτυπήματα, γι” αυτό και βγαίνουν στη δημοσιότητα απομαγνητοφωνήσεις τηλεφωνικών συνομιλιών και μηνύματα που ανταλλάχθηκαν σε κινητά. Ο δε δεύτερος είναι ότι η οργάνωση αυτή έχει συγκεκριμένη δομή, τόσο πολιτικά όσο και «στρατιωτικά». Ιδιαίτερα στο σκέλος της «στρατιωτικής» δομής και οργάνωσης, γίνεται προσπάθεια να ενισχυθεί ο χαρακτηρισμός ως «τάγμα εφόδου», με αναφορές έως και σε αντίστοιχα τμήματα των ναζί. Ισχυρισμοί δηλαδή, που συνάδουν με την κατηγορία «σύστασης εγκληματικής οργάνωσης», με την οποία βαρύνονται τα μέλη της Χρυσής Αυγής.
Παρακολουθώντας κανείς την πορεία της δίκης και τις καταθέσεις των μαρτύρων, μπορεί να διαπιστώσει ότι κινείται σε κάποιες λεπτές γραμμές. Οι οποίες είναι τέτοιες, ακριβώς επειδή το συνολικό πλαίσιο στο οποίο διεξάγεται η δίκη έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Από τη μία πλευρά, το κονταροχτύπημα μερίδων της αστικής τάξης, που εκφράζεται στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο, δεν θα μπορούσε να μην εκφράζεται και σε ερωτήματα του τύπου «πόσο σκληρή φασιστική εφεδρεία έχουμε ανάγκη». Γιατί, μπορεί σε αυτή τη φάση τα μαχαίρια να πήραν και να έδωσαν, με τα γνωστά δραματικά αποτελέσματα, και η δράση της Χρυσής Αυγής να «ξέφυγε» από τον αστικό έλεγχο, όμως είναι απολύτως βέβαιο ότι η φάση αυτή μπορεί να μεταβληθεί σε μια πορεία. Αυτή ακριβώς είναι άλλωστε και η έννοια της εφεδρείας, που σχετίζεται άμεσα με τα μέτωπα που έχει μπροστά του το σύστημα κάθε φορά και τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει ή έχει ανάγκη να τα αντιμετωπίσει. Το ερώτημα που μπαίνει επομένως είναι κατά πόσο το σύστημα θέλει μια Χρυσή Αυγή χαρακτηρισμένη και με τη βούλα του δικαστηρίου ως εγκληματική οργάνωση. Εδώ οι απαντήσεις δεν είναι ούτε εύκολες ούτε γραμμικές. Πρώτα και κύρια για το ίδιο το σύστημα, γι” αυτό και αναφερθήκαμε στα κονταροχτυπήματα και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις μερίδες του. Και βέβαια, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι όσο μπορούν να μεταβληθούν οι ανάγκες του συστήματος σε τέτοιες εφεδρείες, άλλο τόσο μπορούν να μεταβληθούν και οι εκφραστές τους. Με άλλα λόγια, μια Χρυσή Αυγή καταδικασμένη ως εγκληματική οργάνωση δεν απαγορεύει τη δημιουργία άλλων σχηματισμών που θα καλύψουν το κενό της σκληρής έκφρασης του νεοναζισμού. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους από τη δική μας την πλευρά η δίκη δεν αντιμετωπίζεται ως η μητέρα των μαχών ενάντια στον φασισμό και τις οργανωμένες του δυνάμεις, αφού η νομική πλευρά έχει τα όρια που της δίνει το σύστημα που υπηρετεί.
Στην πορεία της δίκης, όμως, υπάρχει και μια ακόμη πλευρά που κάνει λεπτές τις γραμμές στις οποίες κινείται και αφορά σε όσα λέγονται αναφορικά με την οργάνωση και τη δομή της Χρυσής Αυγής. Ας αναλογιστούμε τι μπορεί να σημαίνουν οι έννοιες αυτές και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, στα χέρια αυτού του συστήματος, σε αυτή τη φάση. Όταν η φασιστικοποίηση οργιάζει, όταν τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού τσαλαπατιούνται και όταν, πολύ περισσότερο, αμφισβητείται έως ανοιχτά στοχοποιείται ποινικά η πολιτική-συλλογική-κινηματική δράση, οι έννοιες αυτές και οι ερμηνείες τους γίνονται λάστιχο στα χέρια ενός συστήματος που βρίσκεται σε κρίση και σε φάση ευθείας επίθεσης στο λαό.
Στα χέρια ενός τέτοιου συστήματος, λοιπόν, πόσο όμοιες μπορεί να εμφανιστούν, εάν και όταν χρειαστεί, οι έννοιες της οργάνωσης-δομής του κινήματος και των πολιτικών συλλογικοτήτων του με την οργάνωση μιας φασιστικής συμμορίας; Μήπως δεν μας έχουν συνηθίσει στις Μαύρες Βίβλους; Στις θεωρίες των δύο άκρων; Στην εξίσωση της πάλης των λαών με τον ίδιο τον φασισμό; Κάθε άλλο…
Επίσης, πόσο φαρδιά μπορεί να είναι η έννοια της «εγκληματικής οργάνωσης» που ορίζεται και με βάση τη δομή της; Χωράει εκεί μια αριστερή πολιτική συλλογικότητα ή ένα σωματείο; Η δίκη των αγωνιστών της ΑΤΙΚ που διεξάγεται αυτόν τον καιρό στο Μόναχο, δείχνει ότι όταν χρειαστεί, χωράει και μάλιστα με άνεση.
Τέτοια στοιχεία, μεταξύ άλλων, είναι που μας κάνουν να επιμένουμε σταθερά στην άποψη ότι η υπόθεση αντίστασης στον φασισμό και του πετάγματός του στα αζήτητα της Ιστορίας, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση του λαού και του κινήματος. Να είναι ζήτημα μαζικής πάλης και όχι νομικών διατυπώσεων και δικαστικών αποφάσεων. Γι” αυτό και θεωρούμε πως κινούνται σε λάθος κατεύθυνση οι δυνάμεις εκείνες που, ακόμη και τη διαμαρτυρία έξω από τη δικαστική αίθουσα στη δίκη της Χρυσής Αυγής, την αντιλαμβάνονται ως εργολαβία. Πόσο βοηθάει το κίνημα και τη μαζική έκφραση του λαού ενάντια στον φασισμό η περιχαράκωση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ σε αποκλειστικά δικές του συγκεντρώσεις, που δεν απευθύνονται σε κανέναν; Τη στιγμή μάλιστα, που μέσα στην αίθουσα βρίσκονται αγωνιστές που δέχθηκαν επίθεση από φασίστες; Πόσο βοηθάει ο ηγεμονισμός που επιδεικνύουν συλλογικότητες όπως η ΚΕΕΡΦΑ; Πόσο βοηθάει ο χώρος της αναρχοαυτονομίας που θέλει να εμφανίζεται ως ο μόνος ικανός υπερασπιστής του αντιφασιστικού αισθήματος;
Οι απαντήσεις δίνονται εύκολα από τον καθέναν, εάν αναλογιστεί τι έχουμε απέναντί μας. Και εάν, μαζί μ” αυτό, αναλογιστεί πόσο η περιχαράκωση και ο ηγεμονισμός υποτιμάει τον ίδιο τον λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τη δύναμη των αγώνων του.
