Με όλο και πιο προκλητικό τρόπο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής που επιβάλλουν τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία. Βουτηγμένη βαθιά στις απαιτήσεις του ρόλου τον οποίο πρόθυμα υπηρετεί για λογαριασμό του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου και των ιμπεριαλιστών περνάει σωρηδόν, το ένα μετά το άλλο τα αντιλαϊκά μέτρα. Και μάλιστα με αιτιολόγηση που σε τίποτε πια δεν την διαχωρίζουν από τα κλασικά κόμματα της αστικής τάξης, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και είναι τόσο δεξιά και αντιλαϊκή η πολιτική της που αναγκάζει τα κόμματα αυτά, να ασκήσουν αντιπολίτευση από τα… αριστερά, υπερασπίζοντας δήθεν τα λαϊκά συμφέροντα και το λαϊκό εισόδημα.
Ένα τέτοιο δείγμα είχαμε και την προηγούμενη εβδομάδα με την κατάθεση και ψήφιση στη Βουλή του πολυνομοσχεδίου με τον τίτλο «Επείγουσες ρυθμίσεις για την εφαρμογή της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων». Πολυνομοσχέδιο που για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση κατέθεσε, συζήτησε και ψήφισε με διαδικασίες-εξπρές, αφού οι πιέσεις από τα ξένα αφεντικά γίνονται όλο και πιο ασφυκτικές. Με την πρώτη «αξιολόγηση» να είναι σε εκκρεμότητα, και αφού το θερινό διάλειμμα των πιέσεων τελείωσε, η κυβέρνηση επιταχύνει προκειμένου να προλάβει μέχρι τις αρχές Οκτώβρη να ψηφίσει όλα τα προαπαιτούμενα μέτρα για την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», δηλαδή του πρώτου γύρου εξετάσεων που δίνει στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, και η οποία θα οδηγήσει στο «τυράκι» της πρώτης υποδόσης των 2,8 δισ. ευρώ.
Για μια ακόμη φορά, λοιπόν, πάει περίπατο η επίκληση των δημοκρατικών ηθών και θεσμών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και αποδεικνύεται πόσο υποκριτική ήταν η αντιπολιτευτική της ρητορεία επί κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όταν τις κατήγγειλε για τα απανωτές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.
Ωστόσο, η υποκρισία της δεν αφορούσε μόνο τα ήθη του κοινοβουλίου και της αστικής δημοκρατίας. Η υποκρισία της, πρώτα και κύρια, αφορούσε και συνεχίζει να αφορά την πολιτική της. Χωρίς τον παραμικρό, λοιπόν, δισταγμό και μέσα σε μία μόλις παράγραφο (χωρίς πολλά πολλά) η κυβέρνηση προχωράει στη μεταβίβαση έξι μεγάλων ΔΕΚΟ στο νέο «υπερταμείο» με την ονομασία Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε. που δημιούργησε με βάση τις δεσμεύσεις του τρίτου, του δικού της μνημονίου. Έτσι, με το άρθρο 2 του πολυνομοσχεδίου, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΒΟ, Αττικό Μετρό και Κτιριακές Υποδομές ΑΕ μεταβιβάζονται στην Εταιρεία Δημόσιων Συμμετοχών (ΕΔΗΣ), τη μία από τις τέσσερις θυγατρικές του «υπερταμείου» στην οποία, θυμίζουμε, έχουν ήδη μεταβιβαστεί σε πρώτη φάση ΟΑΣΑ, ΟΣΥ, ΣΤΑΣΥ, ΟΑΚΑ, ΕΛΤΑ και ΟΣΕ. Θυμίζουμε, επίσης, ότι μνημονιακή δέσμευση της κυβέρνησης είναι η μεταβίβαση όλων των ΔΕΚΟ στη συγκεκριμένη εταιρεία.
Αυτοί που εγκαλούσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για εκποίηση του δημόσιου πλούτου, έρχονται σήμερα, ως επίσημοι διαχειριστές του ντόπιου καπιταλισμού, να προωθήσουν το πιο μεγάλο πακέτο ιδιωτικοποιήσεων. Και μάλιστα, οργανισμών του Δημοσίου για τους οποίους -ως αντιπολίτευση- κόπτονταν ότι αφορούν στρατηγικούς τομείς (όπως π.χ. η ενέργεια) ή ευαίσθητους κοινωνικούς τομείς, όπως το νερό. Τα «δεν πωλείται» πίσω από τα οποία καμάρωναν παλιότερα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα μετατράπηκαν σε ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, του Ελληνικού, της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, των δημόσιων κτιρίων και υποδομών, σε ιδιωτικοποίηση των πάντων.
Κι εδώ αρχίζει η προσπάθεια φτιασιδώματος όλης αυτής της γιγαντιαίας επιχείρησης εκχώρησης της δημόσιας περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Πίσω από τους γνωστούς ευφημισμούς που χρησιμοποιούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προσπαθεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να κρύψει την πραγματικότητα. Δεν είναι ξεπούλημα της ΔΕΗ, είναι «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας. Δεν είναι «ιδιωτικοποίηση», είναι «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας. Και σε αυτό το μοτίβο κινήθηκαν και όλες οι θλιβερές τοποθετήσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στη σχετική συζήτηση στη Βουλή.
Ωστόσο, τα γραπτά μένουν και τα μνημόνια… επιμένουν. Ας θυμίσουμε, λοιπόν, ότι στις αρχές λειτουργίας του «υπερταμείου» προβλέπεται ότι τόσο αυτό όσο και οι θυγατρικές του μπορούν όχι μόνο να αξιοποιούν, αλλά και να αποκρατικοποιούν τα περιουσιακά τους στοιχεία.
«Προκειμένου να προβούν σε ιδιωτικοποίηση περιουσιακών τους στοιχείων, η Εταιρεία και οι άμεσες θυγατρικές της (εξαιρουμένων των ΤΧΣ και ΤΑΙΠΕΔ) δύνανται να προβαίνουν ενδεικτικά στην πώλησή τους, τη μεταβίβαση οποιωνδήποτε εμπράγματων ή ενοχικών δικαιωμάτων επ’ αυτών ή την εισφορά των τελευταίων σε ανώνυμες εταιρίες ΑΕ ή ιδιωτικές κεφαλαιουχικές (ΙΚΕ) και στη συνεπακόλουθη πώληση των σχετικών μετοχών σε τρίτους».
Γι’ αυτό και είναι κενές περιεχομένου οι κυβερνητικές προσπάθειες να εμφανιστεί το συγκεκριμένο «υπερταμείο» ως «εργαλείο αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων». Στην ουσία, αποτελεί την πιστοποίηση της εκχώρησης της εποπτείας και της διαχείρισης των δημόσιων οργανισμών και της δημόσιας περιουσίας στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία. Και είναι σαφές ότι η διαχείριση αυτή θα γίνει στη βάση των δικών τους συμφερόντων, για τη διασφάλιση της συνέχισης μεταφοράς πλούτου στα δικά τους ταμεία, για την απρόσκοπτη αποπληρωμή του ληστρικού χρέους. Το εάν αυτό θα γίνει με την πώληση, την παραχώρηση χρήσης ή οποιοδήποτε άλλο τρόπο, αυτό δεν θα το αποφασίζει η ντόπια κυβέρνηση, αλλά οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές οι οποίοι θα πρέπει να συναινέσουν στην όποια απόφαση (οι θεσμοί ορίζουν τα δύο από τα πέντε μέλη του ΔΣ, ένα απλό μέλος και τον Πρόεδρο του ΔΣ με δυνατότητα διπλής ψήφου).
Είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα που τα κυβερνητικά στελέχη έφτασαν να χρησιμοποιούν ως τελευταία γραμμή άμυνας, τη… μαγκιά τους. «Όσο είμαι εγώ υπουργός δεν θα ιδιωτικοποιηθούν οι ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ» δήλωσε ο Τσακαλώτος. Ωστόσο, και οι υπουργοί αλλάζουν, αλλά και οι κυβερνήσεις. Και αυτό που θα απομείνει είναι μία νομοθεσία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ιδιωτικού κεφάλαιου. Χώρια που δεν μπορεί να καυχιέται ένας υπουργός που επί των ημερών του μισθοί, συντάξεις και λαϊκό εισόδημα έχουν κατακρεουργηθεί. Είναι ανέκδοτο πλέον οι «κόκκινες γραμμές» του ΣΥΡΙΖΑ και δεν πείθουν κανέναν. Και αυτό έχει δημιουργήσει προβλήματα και στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ενδεικτική η στάση των δύο βουλευτών που προέρχονται από τους Οικολόγους Πράσινους, Τσιρώνη και Δημαρά, οι οποίοι θορυβήθηκαν από τη μεταβίβαση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο «υπερταμείο». Μπορεί βέβαια οι ανησυχίες τους να διασκεδάστηκαν με τη γνωστή προσθήκη στο πολυνομοσχέδιο, αλλά είναι φανερό ότι όσο οι απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών αυξάνονται τόσο τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της κυβέρνησης πολλαπλασιάζονται. Προβλήματα που αντανακλούν τόσο ζητήματα που αφορούν δεσμεύσεις προς το λαό και τη δυνατότητα διαχείρισης των λαϊκών αντιδράσεων, όσο και δεσμεύσεις απέναντι σε μερίδες της ντόπιας άρχουσας τάξης στο εσωτερικό της οποίας εξελίσσονται και οξύνονται οι ανταγωνισμοί.
Το τι θα σημάνει για το λαό η εκχώρηση του ελέγχου των ΔΕΚΟ στους ιμπεριαλιστές είναι παραπάνω από φανερό. Η ανάγκη τους για αυξημένη κερδοφορία θα φέρει νέα βάρη στους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες. Η λεγόμενη «αξιοποίηση» και «αναδιάρθρωση» των ΔΕΚΟ σημαίνει αυξήσεις στα τιμολόγια, σημαίνει διάλυση των εργασιακών σχέσεων και επιδείνωση των όρων για τους εργαζόμενους σε αυτές. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι με βάση το πολυνομοσχέδιο η ΤΡΑΙΝΟΣΕ (το κερδοφόρο κομμάτι του ΟΣΕ, η οποία μαζί με τον Προαστιακό και το εμπορευματικό κομμάτι του ΟΣΕ, πουλήθηκε τον Ιούλιο στην ιταλική κρατική σιδηροδρομική εταιρεία «Ferrovie Dello Stato Italiane S.p.A.») συνάπτει 10ετή σύμβαση με τη ΓΑΙΟΣΕ (η οποία παραμένει κρατική) προκειμένου να της παρέχεται φθηνό τροχαίο υλικό και να συνεχίσει να κερδοφορεί σε βάρος του ελληνικού λαού.
Επιπλέον, το μεγαλύτερο κομμάτι του πολυνομοσχεδίου αναφέρεται σε διατάξεις ρύθμισης της λεγόμενης «αγοράς ενέργειας». Διατάξεις οι οποίες ουσιαστικά προωθούν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους ιδιώτες μεταπράτες-μεταπωλητές ενέργειας (μ’ έναν τρόπο αντίστοιχο του ΟΣΕ) προκειμένου να αγοράζουν το ρεύμα που παράγει η ΔΕΗ με φθηνές τιμές και να το μεταπωλούν ακριβά.
Το δίλημμα, λοιπόν, για το λαό δεν είναι «ιδιωτικοποίηση ή αξιοποίηση», όπως αποπροσανατολιστικά το εμφανίζουν τα κυβερνητικά στελέχη, ούτε «καλύτερη ή χειρότερη ιδιωτικοποίηση», όπως το εμφανίζουν τα στελέχη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και των λοιπών αστικών κομμάτων. Το δίλημμα για το λαό είναι «αποδοχή αυτής της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής ξεπουλήματος ή αντίσταση και αγώνας για την ανατροπή της»;
