Με το διπλό πρόσωπο του Ιανού (επιχειρεί να) εμφανίζεται η κυβέρνηση απέναντι στον λαό! Από τη μια, η πραγματική της πολιτική: το τρίτο μνημόνιο, η ισοπέδωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, η νέα επίθεση στις πιο στοιχειώδεις εργατικές κατακτήσεις, το τσαλαπάτημα των λαϊκών δικαιωμάτων σε υγεία και παιδεία (όπου το πόρισμα του «διαλόγου» προμηνύει ταξικά τερατουργήματα), το μαζικό «ξεπούλημα της χώρας» με το Υπερταμείο, τα γκλομπ και τα χημικά στους συνταξιούχους, η δικαστική επέμβαση στο ΕΚΑ (σαφές δείγμα του συνδικαλισμού που θα επιτρέπουν…), η ενεργοποίηση των πλειστηριασμών και ένα ατελείωτο «Μνημόνιο» παραχώρησης βάσεων–συμφωνιών στους Αμερικανονατοϊκούς, μαζί με τις «στρατηγικές συνεργασίες» με τον αμερικανοστήριχτο φασίστα Αλ Σίσι και το κράτος–δολοφόνο του Ισραήλ.
Από την άλλη, το προκλητικό και ξετσίπωτο θέατρο της «έγνοιας του λαού», ακόμα και του… κυβερνητικού «ενδιαφέροντος» να υπάρξουν αγώνες και κίνημα! Σα να λέμε, ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί την πολιτική του κοινωνικού-εργασιακού μεσαίωνα, την πολιτική που ξεπουλάει τη χώρα και τη μετατρέπει σε βάση των πολέμων των ιμπεριαλιστών–πατρώνων της άρχουσας τάξης, για να… μάθει τον λαό να αγωνίζεται απέναντι σε όλα αυτά. Και όταν το «μάθημα ολοκληρωθεί», θα παραδώσει την κυβερνητική εξουσία στα κόμματα του συστήματος, για να αναλάβει ο ίδιος ίσως και ηγετικό ρόλο στη λαϊκή πάλη!
Κανείς βέβαια δεν παίρνει στα σοβαρά αυτήν την πολιτική «σχιζοφρένεια» από την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αντλήσει μερικά ακόμα καύσιμα για την αντιλαϊκή-αντιδραστική πορεία του. Και γίνεται ολοένα πιο φανερό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στα δύο-τρία τελευταία χρόνια, με γοργούς ρυθμούς, μετεξελίχτηκε από ένα ρεφορμιστικό κόμμα σε κυβερνητική δύναμη του συστήματος, ενώ βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη οι συναρμογές του με το κράτος και τα ντόπια οικονομικά κέντρα. Αλλά αν κάτι είναι ακόμα πιο σίγουρο, είναι ότι το κυβερνητικό επιτελείο κάθε άλλο παρά εννοεί τα «είναι καλό να βγει ο λαός στο δρόμο», που εκστομίζουν διάφορα στελέχη του! Θεωρούν όμως –ακόμα- πως αυτά «λέγονται αλλά δεν γίνονται». Όμως, η πραγματική ζωή, και σε συνθήκες βαθέματος της βαρβαρότητας που επιβάλλει η κυβέρνηση, δεν εξελίσσεται με ξόρκια. Αλλά στη βάση των πραγματικών αντιθέσεων και της οργής που απλώνει κάθε μέρα περισσότερο μέσα στον λαό…
Το βασικό ζήτημα
Τρία θα λέγαμε ότι είναι τα βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν σε αυτή τη φάση και τη συγκυρία την πολιτική κατάσταση στη χώρα και τα οποία ταυτόχρονα διαμορφώνουν ροπές και τάσεις για τις επόμενες εξελίξεις. Αναφερόμαστε στα αδιέξοδα της άρχουσας τάξης, στα μεγάλα προβλήματα και τις δυσκολίες που -παρά τα επιφαινόμενα- αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, και στην κατάσταση ενός είδος μπλοκαρίσματος που αντιμετωπίζει η ΝΔ του Μητσοτάκη στην προσπάθειά της να επανέλθει στα «πράγματα». Και τα τρία μαζί –με τις συναρτήσεις τους και τις αντιφάσεις τους- αποτελούν ένα «γόρδιο δεσμό» που το λύσιμο του δεν θα είναι ούτε εύκολο ούτε ομαλό, από την άποψη ότι δεν μπορεί να γίνει με τις «κανονικότητες» μιας προηγούμενης περιόδου, που έχει περάσει και δεν θα «επιστρέψει». Και βέβαια έχουμε αφήσει προς το παρόν «απέξω» τον παράγοντα λαό, που αποτελεί βασική δύναμη τροποποίησης όλων των δεδομένων, παρά τα δοσμένα, μεγάλα και «παλιά» προβλήματα του κινήματος.
Το πρώτο λοιπόν ζήτημα, που αποτελεί τη βάση διαμόρφωσης των δύο άλλων, συνοψίζεται στο ότι η μεγαλοαστική τάξης της χώρας αναπαράγει και βαθαίνει την εξάρτησή της από τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, γιατί στη βάση αυτής και μόνο αυτής της σχέσης παραμένει η άρχουσα τάξη της χώρας. Ωστόσο, ταυτόχρονα, στη δοσμένη διεθνή κατάσταση, με βάση αυτό ακριβώς το πλέγμα της εξάρτησης υποβαθμίζεται και περιορίζεται διαρκώς ο ρόλος της, αμφισβητείται από τη δυναμική των (και πολεμικών) εξελίξεων ακόμα και η κυριαρχία της. Μια διεθνής κατάσταση στην οποία οι λεγόμενες «χώρες μεσαίας καπιταλιστικής ανάπτυξης» υποβιβάζονται και συμπιέζονται τρομακτικά, καθώς αυτό απαιτεί ο άγριος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και η επέλαση μιας χούφτας χωρών που διαφεντεύουν τον πλανήτη. Τα τελευταία 6-7 χρόνια, «τα χρόνια των μνημονίων», σηματοδοτούνται από αυτές ακριβώς τις εξελίξεις: η όποια παραγωγή και η οικονομία της χώρας κουρσεύονται και υποθηκεύονται και το εποικοδόμημα της τραντάζεται και εκφυλίζεται. Από τις τράπεζες (κινητήρας και ραχοκοκαλιά, υποτίθεται, της οικονομίας και της άρχουσας τάξης) ως τα ΜΜΕ και από τη παραγωγή του πρωτογενή τομέα (ας μην αναφερθούμε καν σε μεταποίηση και βιομηχανία) ως το πολιτικό σύστημα, είναι έκδηλη αυτή η πορεία της απογύμνωσης, της συρρίκνωσης, της αποδυνάμωσης. Και όπως πάλι αυτές τις μέρες αποδεικνύεται, η πορεία αυτή δεν έχει τέλος! Ακόμα και με την πολύ αποτελεσματική και απολύτως πειθήνια στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η πρώτη αξιολόγηση ολοκληρώνεται κατά το 1,1/2,8 (!). Γιατί αναπαράγονται ξανά και ξανά και οξύτερες οι αντιθέσεις Βερολίνου-ΔΝΤ (ΗΠΑ), γιατί οξύνονται οι αντιθέσεις και δυναμώνουν οι τριγμοί μέσα στην ΕΕ του Brexit, και όλα αυτά οδηγούν και πάλι σε νέες πιέσεις και απαιτήσεις, σε νέα στριμώγματα.
Με τον τουρισμό και το εφοπλιστικό κεφάλαιο να αποτελούν τις τελευταίες αλλά καθόλου ασφαλείς «γραμμές άμυνας», το ερώτημα «ως πού θα πάει αυτή η πορεία» τίθεται ολοένα και πιο επιτακτικά –εξ αντικειμένου- για την άρχουσα τάξη, που ωστόσο δεν έχει επιλογή εξόδου από το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής της εξάρτησης. Η μόνη της επιλογή και κατεύθυνση ήταν και είναι να άγεται και να φέρεται γύρω και κάτω από τις αντιθέσεις των πατρώνων της, αλλά αντιμετωπίζει πλέον μια κατάσταση ποιοτικά νέα για την περίοδο από το 1974 και μετά. Δεν προκύπτει και δεν φαίνεται να προκύψει ένας σταθερός συμβιβασμός των αφεντικών της, τέτοιος που να της εξασφαλίζει «χώρο» και πεδίο δράσης. Είναι άραγε τυχαίο το ότι το Grexit -που ο Τσίπρας διατυμπάνιζε ότι πέρασε στην ιστορία ως όρος- επανήλθε έστω σε επίπεδο ειδησεογραφίας στην Ευρώπη;
Τα κυβερνητικά αδιέξοδα
Φτάνουμε έτσι στο ζήτημα της κυβέρνησης, που με το τρίτο Μνημόνιο του καλοκαιριού του 2015, μπήκε σε μια κούρσα με την οποία στόχευε σε μια συμφωνία εξομάλυνσης του χρέους, που αποτελεί το κρίσιμο ζήτημα της άρχουσας τάξης. Η απόφαση του Γιουρογκρουπ του περασμένου Μαΐου, υποτίθεται πως το έβαλε σε μια ρότα, με τις διατυπώσεις για βραχυπρόθεσμα, μέσο και μακροπρόθεσμα μέτρα κουρέματός του. Οι εξελίξεις στο «μεγάλο πεδίο» (από το Brexit ως τη Συρία, κοκ) επιβεβαίωσαν μόνο το υποτίθεται. Τσίπρας και Τσακαλώτος «ορκίζονταν» για λύση μέσα στο 2016, από το Σταθάκη «ξέφυγε»(;) πριν λίγες μέρες πως αυτή η «λύση» πάει για αργότερα… Και άλλο σημείο καμπής, λοιπόν, οι επόμενοι μήνες για το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Μια κυβέρνηση που αρχίζει να θυμίζει τα προβλήματα της κυβέρνησης Σαμαρά στο τέλος του 2014, που δεν μπορούσε να «ολοκληρώσει» το success story της. Μια κυβέρνηση, ωστόσο, που αυτό που ακουγόταν ως εφιάλτης επί ΓΑΠ το 2011 και ως μια κάποια πιθανότητα επί Σαμαρά, τη συγκρότηση δηλαδή του Υπερταμείου και την παράδοσή του στους δανειστές, η ίδια το έκανε σε «μια νύχτα» με τη φόρα αυτού που περιμένει το αντάλλαγμα. Το αντάλλαγμα όμως (η ρύθμιση για το χρέος και η έξοδος στις αγορές) δεν έρχεται και δεν εκτιμάμε ότι θα έρθει.
Από αυτή την άποψη, δεν είναι υπερβολή να εκτιμηθεί ότι η κυβέρνηση είναι με την πλάτη στον τοίχο. Εκδηλώνει διαρκώς την αγωνία της σε όλα τα ιμπεριαλιστικά φόρα, σπεύδει σε κάθε είδους τριμερείς (όπως στην Αίγυπτο), για να υπενθυμίσει τη γεωστρατηγική αξία της χώρας στις «άλλες» (πολεμικές) δουλειές των ιμπεριαλιστών, αλλά βέβαια με όλα αυτά δεν αλλάζει την εξέλιξη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τη ρότα των διεθνών εξελίξεων. Αντίθετα, όλα αυτά βαθαίνουν την εθελοδουλία της και τον αντιδραστικό της χαραχτήρα απέναντι και στον λαό μας και στους λαούς της περιοχής. Από την άλλη, δεν παραγνωρίζουμε βέβαια το βασικό πλεονέκτημά της. Έδωσε και δίνει βαριά χτυπήματα στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις, χωρίς να βρει αντιστάσεις και αγώνες απέναντί της. Ωστόσο, η πολιτική αυτή -που ασφαλώς ήταν και είναι διακαής πόθος και επιδίωξη και της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας- παραμένει «μισή επιτυχία» για το ντόπιο κεφάλαιο στον βαθμό που δεν συνοδεύεται από την ανάδειξη πεδίων δράσης του. Αυτά θα ήταν –αν υπήρχαν- και τα πιο «μόνιμα» επιτεύγματά της, αυτά θα αποτελούν και στο βαθμό που υπάρχουν την οργανική σύνδεση της (κάθε φορά) κυβέρνησης με τα ντόπια οικονομικά κέντρα. Γιατί βέβαια από την άλλη –το σύστημα το γνωρίζει καλά αυτό- η στάση και η «συμπεριφορά» του λαού και της νεολαίας δεν προκαθορίζεται στο διηνεκές.
Η εφόρμηση της ΝΔ
Δίπλα σε αυτή την κυβέρνηση που θέλει να δείχνει ακλόνητη, αλλά είναι ουσιαστικά στριμωγμένη, βρίσκεται η, ας πούμε, ανερχόμενη ΝΔ του Μητσοτάκη, που βιώνει τη δική της αντίφαση. Από τη μια, πατώντας στην κυβερνητική πολιτική της γενικευμένης επίθεσης στον λαό, αναδεικνύει τον εαυτό της ως το μόνο αυθεντικό εκφραστή αυτής της κατεύθυνσης. Από την άλλη, επειδή ακριβώς δεν θέλει και δεν μπορεί «να πει ψέματα» στον λαό, δεν μπορεί να δημιουργήσει την αίσθηση ρεύματος «ανατροπής, διαδοχής» της σημερινής κυβέρνησης. Υπόσχεται μόνο «αίμα και άλλο αίμα» για τα λαϊκά δικαιώματα, ας μην ξεχνάμε ότι και αυτή δεν έχει απαντήσεις στα αδιέξοδα της εξάρτησης και όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί στις σημερινές συνθήκες. Ως εκ τούτου, δεν έχει να «κλείσει κανένα μάτι» στα μικρά ή μεσαία στρώματα της πόλης ή της υπαίθρου και να δημιουργήσει την αίσθηση μιας κάποιας διεξόδου.
Αντιδραστικό τέλμα
Η όλη εικόνα μοιάζει και αποτυπώνει ένα αντιδραστικό τέλμα. Μια πορεία ασφυξίας και υποθήκευσης για τη χώρα, μια πορεία που σε κάθε της βήμα θα πνίγονται δικαιώματα και κατακτήσεις των μαζών. Στο πολιτικό επίπεδο, μια γραμμική προέκταση αυτής της κατάστασης θα έδινε μαζί με την ενίσχυση των αντιλαϊκών-αντιδραστικών χαρακτηριστικών και την ενδεχόμενη διαδοχή της σημερινής κυβέρνησης από μια άλλη με κορμό τη ΝΔ. Όμως η γραμμικότητα δεν είναι χαρακτηριστικό της σημερινής φάσης και κατάστασης. Η κυβερνητική πολιτική δεν «υπερασπίζεται» μόνο την αυθεντικότητα της ΝΔ, αλλά τροφοδοτεί και τις ακροδεξιές-φασιστικές δυνάμεις και απόψεις. Και αυτό δεν αφορά μόνο την κυβερνητική πολιτική στο προσφυγικό ζήτημα, το οποίο χρησιμοποιείται πράγματι ως μοχλός και επιταχυντής της αντιδραστικής πορείας. Αλλά αφορά στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, στο σύνολο της επίθεσης που απαξιώνει ολοένα περισσότερο τη ζωή του εργάτη και του λαού, το μέλλον της νεολαίας. Και βέβαια η κατάσταση στην ΕΕ (με τον γερμανικό και τον γαλλικό πυλώνα της σε αντιπαράθεση και ταυτόχρονα με ανοιχτά τα ζητήματα του καθενός) και αυτό που θα επιλέξουν και θα διαμορφώσουν οι μετεκλογικές ΗΠΑ ως γραμμή πλεύσης τους στον πλανήτη, αφήνουν ανοιχτά τα πιο μεγάλα και σοβαρά ζητήματα για την περιοχή αλλά και για τις τύχες της χώρας μας.
Να «περιμένει» ο λαός ησύχως;
Είναι αναμφίβολο ότι οι απαιτήσεις που θέτει αυτή η κατάσταση στον λαό και στο κίνημα είναι μεγάλες. Βρισκόμαστε σε έναν διεθνώς αρνητικό συσχετισμό, με την εργατική τάξη αποσυγκροτημένη και τη λαϊκή πάλη πολύ πίσω από την επίθεση και τους κινδύνους που μας απειλούν. Η κατασυκοφάντηση του ηττημένου (!) κομμουνιστικού κινήματος αναπαράγεται καθημερινά σε όλους τους τόνους και από όλες τις πλευρές και τους… συνοδοιπόρους του συστήματος.
Επειδή έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα, η «ολοκληρωμένη» απάντησή τους για λογαριασμό των λαών και των εργατών είναι υπόθεση μιας ολόκληρης πορείας πάλης, ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης του επαναστατικού σοσιαλιστικού οράματος και προοπτικής. Η «ολοκληρωμένη» απάντηση δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, υπόθεση ενός σχεδίου που θα καταρτιστεί πλήρως εδώ και τώρα. Επίσης, δεν είναι υπόθεση ενός «ταχύρυθμου κόλπου», μιας «έξυπνης» (βασικά οι εμπνευστές της εννοούν εκλογικής) επιλογής.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να δεχθούμε, στο όνομα της πολυπλοκότητας και των αντιδραστικών κινδύνων που πράγματι έχει και εγκυμονεί η σημερινή πολιτική-κοινωνική κατάσταση, ως επιλογή την παραίτηση ή έστω την αναβολή της πάλης. Μια τέτοια αντίληψη –όσο και αν δεν λέγεται απερίφραστα- αποτελεί προβληματισμό, άλλοθι και επιλογή με διάφορες μορφές από την Αριστερά «μας».
Είναι σταθερή και αμετάπειστη θέση μας, ότι απέναντι στο αντιδραστικό τέλμα που έχει διαμορφωθεί, μόνο οι αγώνες του λαού και της νεολαίας μπορούν να δημιουργήσουν όρους απάντησης, από τη σκοπιά των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων. Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει «ησύχως» τη διαμόρφωση και άλλων αντιδραστικών δεδομένων, το φόρτωμα κι άλλων δεινών και αδιεξόδων στην πλάτη του. Χρειάζεται να επιστρέψει στο πεδίο της πάλης με τους όρους που σήμερα έχει, γιατί μόνο σε αυτό το πεδίο μπορεί να τους τροποποιήσει θετικά. Η κυβερνητική θρασύτητα που «τον θέλει στον δρόμο» θα αποκαλυφθεί και θα δοκιμαστεί μόνον όταν πράγματι διεκδικήσει μαζικά, μόνον όταν ξεπεράσει τα εικονικά γεγονότα και την «ελεγχόμενη χρήση» του και βγει σε μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις.
Αυτή την επιτακτική και άμεση αναγκαιότητα επιχειρηματολογεί και αναδεικνύει ο κύκλος των πολιτικών εκδηλώσεων του ΚΚΕ (μ-λ), που γίνεται αυτό το διάστημα, σε μια σειρά πόλεις της χώρας μας. Μια αναγκαιότητα ενταγμένη στο Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης και στην υπόθεση της συγκρότησης Δυνάμεων Αναμέτρησης εντός του Μετώπου που αναδεικνύουν το δρόμο και την προοπτική της πάλης του λαού μας.
Αυτήν την επιτακτική και άμεση αναγκαιότητα προσπαθεί να υπηρετήσει και η πρόταση κοινής δράσης–κατεύθυνση πάλης της Ταξικής Πορείας απέναντι στη νέα αντεργατική επιδρομή του συστήματος και της κυβέρνησής του.
Στην ίδια κατεύθυνση κινητοποιούνται οι δυνάμεις των Αγωνιστικών Κινήσεων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ αλλά και στα αντίστοιχα σχήματα των εκπαιδευτικών. Στην υποστήριξη και υλοποίηση αυτής της ανάγκης στοχεύει και η δράση της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ σε μια σειρά περιοχές και μέτωπα, και αυτήν πρέπει να υπηρετήσει ακόμα πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά επιχειρώντας, στο επόμενο διάστημα, μια διαδικασία αναβάθμισης και ενίσχυσης της πολιτικής και κινηματικής υπόστασής της.
